ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่998ชีวิตใกล้ดับสูญ

ตั้งแต่เกิดเรื่องกับหลี่เผิง พวกเขาก็ปิดเรื่องนี้กับครอบครัวของเขามาตลอด เหตุผลหลักๆ คือ กลัวว่าถ้าครอบครัวของเขารู้เรื่องแล้วจะเข้ามาโวยวายที่บริษัท

พวกเขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ถูกรบกวนจากสิ่งอื่นก่อนที่จะตรวจสอบเหตุการณ์เพลิงไหม้ที่โกดัง

ฟางยู่เชินหันข้างมามองเขา “เขาอาจทนได้อีกไม่นานแล้ว ถ้ายังไม่รีบแจ้งให้ครอบครัวของเขารู้ เกิดเขาเสียชีวิตขึ้นมาจริงๆ ฟางซื่อกรุ๊ปก็ต้องรับผิดชอบ”

“ครับ ถ้าอย่างนั้นผมจะติดต่อครอบครัวของเขาเดี๋ยวนี้เลยครับ”

ส้งหยาวจากไปอย่างเร่งรีบเหมือนตอนที่มา

ฟางยู่เชินหันไปมองหลี่เผิงที่นอนอยู่ในห้องไอซียูอีกครั้ง ก่อนจากเดินจากไปเหมือนกัน

……

ฟางยู่เชินเดินทางไปที่บริษัทเลย ทันทีที่รถของเขาจอดลง ก็เห็นรถของฟางอี้หมิงวิ่งผ่านหน้ารถเขาไป

เขาขมวดคิ้วเบาๆ ก้าวลงจากรถ เงยหน้ามองไปยังทิศทางที่รถของฟางอี้หมิงจอดลง

พอฟางอี้หมิงลงจากรถ เงยหน้ามาก็เจอกับฟางยู่เชินเข้าพอดี เขาอึ้งไป จากนั้นก็ตั้งสติแล้วเดินมาทางฟางยู่เชิน

“ยู่เชิน วันนี้ทำไมถึงมาทำงานเช้าแบบนี้ครับ?”

ฟางยู่เชินยิ้มมุมปาก “ผมก็ดู พี่เป็นตัวอย่างไงครับ”

“คำพูดของคุณมัน……” ฟางอี้หมิงส่ายหน้าและยิ้มไม่ออก

แววตาของฟางยู่เชินเป็นประกายขึ้นแวบหนึ่ง แสร้งทำเหมือนไม่ใส่ใจ “อาการของหลี่เผิงไม่ค่อยสู้ดีนัก หมอบอกว่าเขาอาจจะไม่รอด”

พูดจบ เขาก็จ้องเขม็งไปที่ฟางอี้หมิง

“อะไรนะครับ?” ฟางอี้หมิงทำหน้าตกใจ “เกิดอะไรขึ้นครับ? ไหนบอกว่าอาการดีขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”

ฟางยู่เชินหรี่ตา “คุณรู้ได้ยังไงครับว่าเขาดีขึ้นแล้ว?”

“หา?” เห็นได้ชัดว่าฟางอี้หมิงมีอาการรนเล็กน้อย แต่เขาก็กลับมาสงบได้อย่างรวดเร็ว และได้ถามกลับไปว่า “ผมที่เป็นถึงรองประธาน จะเป็นห่วงพนักงานในบริษัทหน่อยไม่ได้เลยรึไงครับ?”

“ได้ ต้องได้อยู่แล้วครับ”

ฟางยู่เชินมองเขาอย่างมีความนัยไปแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินไปทางลิฟต์

พอเขาหมุนตัวไป สีหน้าของฟางอี้หมิงก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที และจ้องมองแผ่นหลังของเขาด้วยสายตาที่เย็นชา

อยากหลอกถามเขาอย่างนั้นเหรอ น่าเสียดายที่มันเปล่าประโยชน์

ต่อให้ไม่หันกลับไปมอง ก็สามารถรับรู้ได้ถึงสายตาของฟางอี้หมิงที่อยากจะทิ่มแทงเขาใจจะขาด

ฟางยู่เชินยิ้มออกมา อยากรู้เหมือนกันว่าเขายังสามารถแสดงได้อีกนานแค่ไหน

……

เมืองจิ่น

เจียงสื้อสื้อจ้องมองจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง เธอขมวดคิ้วเบาๆ คุยนานขนาดนี้คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกนะ?

ในขณะที่กำลังคิดแบบนั้นอยู่ ชายหนุ่มที่เคยหันหลังให้เธอก็ได้หันกลับมา แล้วได้เดินเข้าห้องมา

สีหน้าของเขาค่อนข้างเคร่งขรึม

คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ ใช่มั้ย?

เธอรู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที จึงได้เอ่ยถามไปว่า “เกิดเรื่องขึ้นกับตระกูลฟางอีกแล้วใช่มั้ยคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินวางมือถือลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ตอบไปว่า “หลี่เผิงถูกคนฉีดยาพิษใส่ เขาอยู่ต่อได้อีกไม่นานแล้ว”

เจียงสื้อสื้อตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

ช่างน่ากลัวเหลือเกิน!

ใครกันนะที่โหดเหี้ยมถึงขนาดฉีดยาพิษใส่คนป่วยได้แบบนี้?

นี่มันชัดเจนเลยว่าต้องการฆ่าคน

“จับคนร้ายได้รึเปล่าคะ?” เจียงสื้อสื้อถามต่อ

“ทางตำรวจกำลังตามสืบอยู่ อีกไม่นานก็คงจะจับคนร้ายได้แล้วครับ”

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วอย่างแรง “ตอนนี้ หลี่เผิงอาการเป็นยังไงบ้างคะ?”

“สามารถช่วยชีวิตเขาได้แล้ว แต่ก็ยังไม่พ้นขีดอันตรายครับ”

เจียงสื้อสื้อยิ่งคิดยิ่งรู้สึกโกรธ “ทำไมถึงมีคนที่โหดเหี้ยมแบบนี้นะ มันไม่มีความเป็นคนเลยรึยังไงนะ?”

“เพื่อผลประโยชน์แล้ว ต่อให้เป็นเรื่องที่โหดเหี้ยมแค่ไหนก็ทำลงครับ”

จิ้นเฟิงเฉินขยี้หัวของเธอเบาๆ “โอเค เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นห่วง ยู่เชินสามารถจัดการเองได้ครับ”

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจอย่างแรง “การเป็นประธานของเขานี่มันไม่ง่ายเลย รู้แบบนี้ตอนนั้นไม่สืบทอดฟางซื่อกรุ๊ปคงจะสบายกว่านี้เยอะ”

“ถ้าอยากประสบความสำเร็จ ก็ต้องยอมทนความลำบากของมันให้ได้ก่อนครับ”

จิ้นเฟิงเฉินโอบไหล่ของเธอไว้ แล้วพูดต่อว่า “หลังผ่านเหตุการณ์ครั้งนี้ไป เขาจะเติบโตขึ้นอีกมากเลยครับ”

“ขอให้เป็นแบบนั้นแล้วกันค่ะ”

เจียงสื้อสื้อคิดๆ แล้วถามไปว่า “หรือเราจะไปเมืองหลวงอีกสักรอบดีมั้ยคะ?”

“คุณไปแล้วจะทำอะไรได้ครับ?” จิ้นเฟิงเฉินถามกลับ

“ฉันไม่ได้ แต่คุณได้นี่คะ” เจียงสื้อสื้อจ้องเขาด้วยความคาดหวัง

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มออกมาอย่างจนใจ “ครับ ตามแต่คุณต้องการ”

……

พอแม่จิ้นรู้ว่าพวกเขาจะไปที่เมืองหลวงอีก ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “พวกลูกเพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน ก็จะไปอีกแล้วเหรอ?”

“แม่คะ เกิดเรื่องขึ้นกับตระกูลฟางนิดหน่อยค่ะ หนูกับเฟิงเฉินไปแค่ไม่กี่วันก็กลับมาแล้วค่ะ” เจียงสื้อสื้อตอบ

“ถึงปากหนูจะพูดว่าไม่กี่วัน แล้วมันจะแค่ไม่กี่วันได้ยังไง?” แม่จิ้นถอนหายใจ “ช่างเถอะ พวกลูกอยากไปก็ไปเถอะ”

เจียงสื้อสื้อกัดริมฝีปาก “แม่คะ แม่กำลังโกรธอยู่ใช่มั้ยคะ?”

แม่จิ้นส่ายหน้า “ไม่นะ แม่แค่ไม่อยากให้ลูกเดินทางบ่อยแบบนี้ ร่างกายมันจะทรุดเอาได้”

ที่แท้ก็เป็นห่วงสุขภาพของเธอนี่เอง

เจียงสื้อสื้อรู้สึกทราบซึ้งมาก

“แม่คะ หนูไม่เป็นไรหรอก ที่สำคัญ พอถึงเมืองหลวงแล้ว ก็มีน้าสะใภ้เล็กคอยดูแลหนูเป็นอย่างดีอยู่แล้ว ดังนั้น แม่ก็สบายใจได้มากกว่าปกติหนึ่งร้อยยี่สิบเท่าเลยค่ะ”

แม่จิ้นตบๆ ที่มือของเธอ จากนั้นก็ยิ้มออกมา “แม่เข้าใจแล้ว”

“แม่คะ แม่นี่จริงดีจริงๆ” เจียงสื้อสื้อจับมือแล้วเอาหัวไปพิงไว้ที่ไหล่ของเธอ

“ถ้ารู้สึกว่าแม่ดี ก็ต้องดูแลตัวเองให้ดี” แม่จิ้มกุมมือของเธอและพูดด้วยขึ้นเบาๆ

“แม่ไม่ต้องเป็นห่วง หนูทำได้อยู่แล้วค่ะ” เจียงสื้อสื้อยกมือขึ้นมาสาบาน

เจียงสื้อสื้อพิงอยู่ที่ไหล่ของเธอ และยิ้มออกมาอย่างมีความสุข