ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1299 ขอตัวช่วย

ถ้าหากไม่มีซ่างกวนหยวนเข้ามาขัดขวาง​ เจียงสื้อสื้อเชื่อว่าจิ้นเฟิงเฉินจะต้องจำตัวเองได้นานแล้ว

“น้องพูดถูก” ฟางยู่เชินยิ้มเล็กน้อย “น้องเขยมีน้องอยู่ในใจเสมอ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่คิดที่จะเลื่อนงานแต่งงานออกไป แต่ว่า…”

เขาหันไปมองทางเจียงสื้อสื้อ “เรายังต้องสู้​ต่อไป”

เจียงสื้อสื้อยกยิ้ม “แน่นอน​ค่ะ”

รถแล่นเข้าไปจอดที่ลานบ้านของตระกูล​ฟาง เจียงสื้อสื้อมองจากกระจกรถ เห็นรถที่คุ้นเคยจอดอยู่ที่ลานจอดรถของบ้าน

ทันทีที่รถจอด เธอเปิดประตูและลงจากรถ แล้ว​เดินไปมองป้ายทะเบียนรถ ก่อนจะถามด้วยความสงสัย “เฟิงเหราอยู่ที่นี่เหรอคะ?”

เธอหันไปมองฟางยู่เชิน

ฟางยู่เชินยิ้มและพยักหน้าให้ “ไม่ใช่เขาคนเดียวด้วยนะ”

“ใครอีกคะ” เจียงสื้อสื้อรู้สึกงงเล็กน้อย

“เข้าไปดูสิ แล้ว​จะรู้เอง”

พอได้ยินแบบนี้ เธอกับฟางยู่เชินก็เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน และทันทีที่พวกเธอเดินเข้าประตูไป พวกเธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น​มา​

“ช่วงนี้แม่ของผมบ่นถึงพี่ชายทุกวัน ผมก็เลยอยากพาพวกท่านไปหาเขาด้วย”

เจียงสื้อสื้อเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว พอเธอเห็นคนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอก็อุทานด้วยความดีใจ “คุณ​พ่อ คุณแม่คะ”

พอพ่อจิ้นกับแม่จิ้นได้ยินเสียงก็หันกลับมามองพร้อมๆ กัน พอเห็นเธอ คู่สามีภรรยา​ทั้งสองก็ยิ้มอย่างเอ็นดู

“สื้อสื้อกลับมาแล้วเหรอลูก” แม่จิ้นลุกขึ้นเดินอ้อมโซฟาเข้ามาหาเธอ แล้ว​มองเธออย่างเอ็นดู​ ก่อนจะขมวดคิ้ว “เป็นยังไง​บ้างลูก?”

ความเป็นห่วง​ของแม่จิ้น ทำให้เจียงสื้อสื้อน้ำตาคลอเบ้า เธอเม้มริมฝีปากของเธอ แล้วส่ายหน้า​ไปมา ก่อนจะพูด “คุณ​แม่คะ หนู​ไม่เป็นไร​แล้ว​ค่ะ​”

“ดีแล้ว​จ้ะ” ในที่สุด​แม่จิ้นก็สบายใจสักที

ทันทีที่ได้ข่าว​ว่าเธอเป็นลม แม่จิ้นเป็นห่วงมาก แล้วเรียกให้เฟิงเหราพาเธอมาที่เมืองหลวง​ จะได้ไปเยี่ยมเฟิงเฉินด้วย

แม่จิ้นจับมือเธอไว้ แล้วพาเธอไปนั่งที่โซฟา

“ถ้ารู้สึกไม่สบาย ก็ขึ้นไปพักผ่อน” พ่อจิ้นพูด

เจียงสื้อสื้อเม้มปาก แล้วส่งยิ้ม “คุณ​พ่อคะ หนู​ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ”

พ่อจิ้นพยักหน้า แล้วไม่พูดอะไรอีก

“คุณ​พ่อกับคุณ​แม่มาที่นี่เพื่อมาเจอเฟิงเฉินหรือเปล่า​คะ​” เจียงสื้อสื้อเอ่ยถาม

พ่อจิ้นกับแม่จิ้นมองหน้ากัน จากนั้นแม่จิ้นก็พยักหน้า “ใช่จ้ะ ลูกได้เจอเขาแล้วหรือยัง”

พวกเขาได้ยินเฟิงเหราบอกว่าซ่างกวนหยวนไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาได้เจอจิ้นเฟิงเฉิน

เจียงสื้อสื้อนิ่งคิดอยู่สักพัก “หนู​ได้เจอเขาแล้วค่ะ เขาบอกว่าอีกไม่กี่วันเขาจะมาเยี่ยมลูกๆที่บ้านค่ะ”

หลังจาก​ที่คำพูดนี้จบลง ทุกคนในห้องก็ตกใจกันหมด

“เขาบอกว่าจะกลับมาบ้านอย่างนั้นเหรอ?” ซ่างหยิงเป็นคนแรกที่ถาม

เจียงสื้อสื้อยกยิ้ม แล้วพยักหน้า “อืม นั่นเป็นสิ่งที่เขาสัญญากับหนูไว้ค่ะ”

“เดี๋ยวก่อนนะ” ซ่างหยิงขมวดคิ้ว “เขาสัญญากับหลานได้ยังไง​”

“เขามาเยี่ยมหนูที่โรงพยาบาลค่ะ”

พอนึกถึง​ตอน​ที่​จิ้นเฟิงเฉินมาเยี่ยมเธอ เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มกว้าง

“ที่แท้เขาก็ไปเยี่ยม​ลูก​จริงๆ​” แม่จิ้นทั้งดีใจและปลื้มใจ​ “ถึงเด็กคนนั้นจะความจำเสื่อม แต่เขาก็ยังคิดถึงสื้อสื้ออยู่ตลอด”

“สื้อสื้อเองก็พูดเหมือนกันครับ” ฟางยู่เชินพูด”ดังนั้น​ เราต้องเชื่อใจในตัวน้องเขย เขาจะต้องฟื้นความจำได้ในไม่ช้านี้แน่นอน​”

“ผมเชื่อในตัวพี่ชายของผมมาโดยตลอดอยู่แล้ว​ครับ​” จิ้นเฟิงเหราที่นิ่งเงียบพูดขึ้น​มา​

“คุณเชื่อในตัวพี่ชายเสมอมา ทำไมฉันถึงไม่รู้เลยล่ะคะ”

เสียงหวานที่คุ้นเคยดังขึ้นมา เจียงสื้อสื้อหันไปตามเสียง จึงเห็นส้งหวั่นชีงเดินลงบันไดมาพร้อมกับเด็กในอ้อมแขนของเธอ

เธอประหลาดใจมาก “หวั่นชีงก็มาด้วยเหรอ?”

จิ้นเฟิงเหราลูบจมูกของตัวเอง “เธออาละวาด​อยากมาหาพี่สะใภ้​ ผมรั้งไว้ไม่ไหว ก็เลยต้องพาเธอมาด้วยครับ”

“พี่สะใภ้คะ” ส้งหวั่นชีงเดินเข้ามา มองเจียงสื้อสื้อด้วยรอยยิ้มกว้าง

เจียงสื้อสื้อลุกขึ้นเดินไปอุ้มเด็ก และพูดอย่างอ่อนใจ”เธอไม่ควรจะพาลูกมาด้วยเลย มันลำบากมาก”

“ไม่ลำบากเลยค่ะ” ส้งหวั่นชีงก้มตัวลงไปบีบจมูกเล็กๆ ของลูกชายเบาๆ “และเล่อเล่อเองก็คิดถึงคุณป้าเหมือนกันครับ”

พอได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็ก้มหน้าลง แล้วมองไปที่หน้าตาที่น่ารักของเด็กในอ้อมกอด และมุมปากของเธอก็อดที่จะยกขึ้นไม่ได้ “เจ้าตัวเล็ก​น่ารักมากเลย”

“แน่นอนสิคะ ฉันคลอดออกมาต้องน่ารักอยู่แล้ว​” ส้งหวั่นชีงเชิดหน้า​หน้าขึ้นด้วยท่าทางภาคภูมิใจ

คนอื่นๆจึงอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

ซ่างหยิงเห็นทุกคนกำลังมีความสุข จึงพูด​แนะนำออกมา “วันนี้ออกไปกินข้าวข้างนอก​กันเถอะค่ะ อุตส่าห์​ได้มารวมตัวกัน​สักครั้ง”

ฟางยู่เชินพยักหน้า “ได้ครับ คุณแม่ตัดสินใจ​ได้เลยครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ตกลง​ตามนี้นะคะ” ซ่างหยิงลุกขึ้น “ฉันขอไปจองโต๊ะ​ก่อนนะคะ”

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือเดินไปที่ห้องอาหาร เธอเดินมาไปครึ่งทาง เธอก็หยุดเดิน แล้วหันกลับมามองฟางยู่เชิน “ลูกโทรเรียกเสี่ยวอี้มาด้วย”

ฟางยู่เชินประหลาดใจ “เรียกเธอมาทำไมครับ?”

“เราทานอาหารร่วมกัน จะได้แนะนำให้ทุกคนรู้จักด้วยไงจ้ะ”

“แม่ครับ ไม่จำเป็นครับ” ฟางยู่เชินเริ่มไม่ชอบใจ

“ลูก​ไม่โทร แม่โทรเอง”

ซ่างหยิงเดินเข้าไปในห้องอาหารอย่างรวดเร็ว โดยไม่ให้โอกาสเขาได้ปฏิเสธ

เจียงสื้อสื้อมองหน้าฟางยู่เชินอย่างเห็นอกเห็นใจ ส่วนฟางยู่เชินได้แต่ยิ้มขมขื่น

“เสี่ยวอี้คือใครเหรอลูก” แม่จิ้นถามอย่างสงสัย

“คู่ดูตัว​ที่น้าสะใภ้​เล็กหาให้​พี่ชาย​ค่ะ” เจียงสื้อสื้อตอบ

“คู่ดูตัว​อย่าง​นั้นเหรอ?” แม่จิ้นเหลือบมองฟางยู่เชิน “หลานดูท่าทางจะไม่ชอบคู่ดูตัวสักเท่าไหร่​ใช่ไหม​จ๊ะ​”

ฟางยู่เชินยิ้มแหย โดยไม่พูดอะไร

พอเห็นแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็หัวเราะออกมา “เขาไม่ชอบอีกฝ่ายจริงๆ​นั่นแหละ​ค่ะ​”

“หืม?” แม่จิ้นไม่คิดว่ามันจะเป็นจริง เธอเองก็ตกใจเหมือนกัน​

“มันเป็นการแต่งงานระหว่างคนทั้งสองตระกูล​ค่ะ แต่อีกฝ่ายไม่ใช่ประเภทที่พี่เขาชอบ”

แม่จิ้นขมวดคิ้ว “ถ้าไม่ชอบเราจะแต่งงานกันได้ยังไง”

“น้าชาย​ของหนูยืนกรานที่จะทำแบบนี้ค่ะ”

“แต่ก็ต้องคิดเพื่อลูกๆด้วยสิ ถ้าลูกไม่ชอบ แต่งงานกันไปก็ไม่มีความสุข” แม่จิ้นไม่เห็นด้วยกับความคิด​ของฟางเถิงและซ่างหยิง

น้ยครั้งที่จะมีคนอยู่ข้างเขา ฟางยู่เชินจึงรีบพูด “คุณป้าครับ คุณป้าช่วยเกลี้ยกล่อม​พ่อแม่ของผมหน่อยได้ไหมครับ ฉันถูก​พวกท่านบีบบังคับ​จนจะบ้าอยู่​แล้ว​ครับ”

พอพูดจบ ฟางยู่เชินก็ประสานมือเข้าหากันอย่างขอร้อง​อ้อนวอน

เจียงสื้อสื้ออดที่จะหัวเราะและพูดล้อไม่ได้ “พี่คะ นี่พี่คิดจะหาตัวช่วยอย่างนั้น​เหรอ​คะ​”

“น้องอย่าเพิ่งพูด” ฟางยู่เชินถลึงตามองมาที่เธอ

เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้ว หยุดพูดอย่างเชื่อฟัง ก่อนจะเดินไปนั่งกับส้งหวั่นชีงพร้อมกับลูกในอ้อมแขนของเธอ

“อยากให้ป้าช่วยเกลี้ยกล่อมแม่ของหลานยังไงจ้ะ” แม่จิ้นเอ่ยถาม

“อืม…” ฟางยู่เชินนิ่งคิดอย่างจริงจัง ก่อนจะพูดว่า “คุณป้าสามารถใช้​เรื่อง​ลูกชายของคุณป้ามาเกลี้ยกล่อม​แม่ของผมครับ”

“แต่ว่า…” แม่จิ้นลำบากใจเล็กน้อย พูดตามตรง เธอไม่รู้วิธีเกลี้ยกล่อมซ่างหยิงจริง ๆ แม้ว่าลูกชายทั้งสองจะเลือกคนรักเอง แต่เธอก็ชอบลูกสะใภ้ทั้งคู่

แต่ถ้าลูกสะใภ้ ที่ฟางยู่เชินกาเอง ไม่เป็นที่ชื่นชอบของซ่างหยิงและคนอื่นๆ จะทำยังไง​

“คุณป้าครับ ผมขอร้องนะครับ ตอนนี้มีแค่คุณ​ป้าเท่านั้นที่ช่วยผมได้” ฟางยู่เชินพูดอย่างน่าสงสาร

แม่จิ้นทนไม่ไหว เธอจึงพยักหน้ารับปาก “ได้จ้ะ เดี๋ยว​ป้าจะช่วยเกลี้ยกล่อมพ่อกับแม่ของหลานเอง”

ฟางยู่เชินยิ้มทันทีขึ้น​มา​ “ขอบคุณมากครับคุณ​ป้า”

เจียงสื้อสื้ออดที่จะพูดไม่ได้ “พี่คะ อย่าเพิ่งดีใจไปค่ะ คุณ​น้ากับน้าสะใภ้​เล็กไม่ยอมง่ายๆแน่ๆ”

ฟางยู่เชินได้ยิน​แบบนี้ก็อารมณ์​เสียทันที เขาหันไปมองเธอ “น้องอย่าทำลายความหวัง​ของ​พี่สิ”

เจียงสื้อสื้อกลั้นยิ้ม “ได้ค่ะ ฉันแค่กลัวว่ายิ่งพี่คาดหวังมากเท่าไหร่ พี่จะยิ่งผิดหวังมากเท่านั้น”

“น้องพูดมีเหตุผล​ที่​สุดพอใจหรือยัง” ฟางยู่เชินถลึงตามองเธอ

อย่างไรก็ตาม ขอแค่มีคนสามารถช่วยเกลี้ยกล่อมพ่อแม่ตนเองได้ ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไง​ นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง