บทที่ 11 ขออภัย
เมื่อเห็นสายตาที่จ้องมาของลู่เฉิน สีหน้าของสามีภรรยาวัยกลางคนก็เปลี่ยนไปทันที
ตอนนี้ไม่ใช่ปัญหาว่าลู่เฉินจะหน้าแตกหรือเปล่า
สิ่งที่พวกเขากังวลในตอนนี้คือลู่เฉินมีฐานะเป็นอะไรและเขาจะแก้แค้นต่อพวกเขาหรือเปล่า
ถ้าลู่เฉินเป็นคนใหญ่คนโตในกลุ่มแกรนด์ไฮแอทจริงๆ นั้นจะง่ายเกินไปที่จะมาแก้แค้นพวกเขา
แม้กระทั่งเขาเพียงแสดงความคิดนี้ออกมาสักหน่อย ก็จะมีกลุ่มคนที่ต้องการประจบสอพลอเขามาทำจนพวกเขาล้มละลาย
“ฉันจำได้ว่าคุณสองคนบอกว่าถ้าฉันสามารถซื้อเสื้อผ้าทั้งหมดที่นี่ได้ พวกคุณคนหนึ่งก็จะคุกเข่าขอโทษกับฉันและอีกคนจะคุกเข่าลงและเลียรองเท้าของฉัน” ลู่เฉินพูดด้วยกึ่งยิ้ม
สามีและภรรยาสองคนตัวสั่นทันที พวกเขากลัวอะไรสิ่งนั้นก็มาตาม
“คุณลู่ ฉันขอโทษครับ พวกเราไม่รู้ฐานะแท้จริงของคุณ โปรดยกโทษให้พวกเราและปล่อยพวกเราไปเถอะ” ชายวัยกลางคนรีบขอโทษลู่เฉิน ถ้าเขาถูกบังคับให้คุกเข่าขอโทษเขาจะรู้สึกอายมาก
“คุณลู่ เรารู้ว่าเราทำผิด เราไม่ควรแย่งเสื้อผ้าจากลูกสาวของคุณ โปรดยกโทษให้เราในครั้งนี้เถอะ เพราะมันจะมีอิทธิพลที่ไม่ดีต่อเด็ก” หญิงผู้ร่ำรวยกล่าวด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว
ถ้าวันนี้เธอคุกเข่าลงและเลียรองเท้าของลู่เฉิน นั้นเธอไม่รู้ว่ามันจะส่งผลกระทบต่อชีวิตของลูกสาวเธอมากแค่ไหน
แน่นอนว่าถ้าลู่เฉินเพียงมีเงินซื้อเสื้อผ้าทั้งหมดในร้านนี้อย่างเดียว นั้นทั้งสองคนจะไม่ยอมทำตามที่เดิมพันไว้อยู่แล้ว มากสุดพวกเขาก็แค่จะถูกลู่เฉินล้อเลียนไม่กี่ประโยค จากนั้นพวกเขาก็จะไปที่ร้านอื่นเพื่อซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ลูกสาวของพวกเขา
แต่เมื่อรู้ว่าลู่เฉินน่าจะเป็นคนใหญ่คนโตในกลุ่มแกรนด์ไฮแอท พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะตอบกลับสิ่งที่พวกเขาพูด
Grand Hyatt Groupเป็นกลุ่มที่ใหญ่ที่สุดในเมืองยวี่โจว ลู่จงในฐานะที่เป็นซีอีโอของGrand Hyatt Group ยิ่งมีชื่อปรากฏอยู่ในรายชื่อ Forbes ต้นๆ ของโลก
แน่นอนพวกเขาไม่กล้าไปยั่วผู้ชายคนมีอำนาจเช่นนี้
หลินอี้เจียและคนอื่น ๆ เห็นว่าคู่สามีภรรยาวัยกลางคนกลัวมาก พวกเขาจึงรู้เกิดความเกลียดชังในใจ
แม้ว่าลู่เฉินจะรู้จักคนคนนี้ แต่ก็ไม่น่าจถึงทำให้พวกเขาต้องกลัวขนาดนี้?
แต่หลินอี้เจียอยากรู้มากๆ ว่า ทำไมตอนนี้ลู่เฉินถึงรู้จักคนใหญ่คนโตอย่างสิงปิงได้ล่ะ
“แกกล้ามาแย่งเสื้อผ้ากับเจ้าหญิงน้อยของเราได้ยังไง ใครเป็นผู้สนับสนุนแก” สิงปิงเข้าใจความเป็นมาของเรื่องแล้ว จากนั้นก็มองไปที่พวกเขาด้วยความโกรธ
เจ้าหญิงน้อย!
เป็นไปได้ไหมที่ชายหนุ่มธรรมดาคนนี้เป็นพระราชทายาทของกลุ่มแกรนด์ไฮแอทจวินเยวี่ย?
พระเจ้าช่วย!
พอทั้งสองคนคิดเช่นนั้น ใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง
“ประธานสิง ฉันขอโทษด้วยครับ พวกเราตาบอดไม่รู้จักตัวตนของคุณลู่ พวกเราสมควรไปตายแล้ว! ” ชายวัยกลางคนร้องไห้และหวาดกลัวมาก
เขาแค่ได้เปิดบริษัทเล็กๆ ด้วยงบเงินจำนวนน้อย พอได้เผชิญหน้ากับคนรวยอย่างสิงปิง เขาก็แค่เป็นมดตัวเล็กๆ เท่านั้นเอง
และเบื้องหลังของสิงปิงยังมีกลุ่มแกรนด์ไฮแอทจวินเยวี่ยอยู่ด้วย
“พอแล้ว พวกแกออกไปให้พ้นเถอะ ฉันหวังว่าคราวนี้จะเป็นบทเรียนที่ดีให้พวกแกได้จำนะ คราวหน้าอย่าดูถูกคนอื่นอีก” ลู่เฉินมองไปที่ลูกสาวของพวกเขา ซึ่งมีขนาดเท่ากับลูกสาวของเขา และตอนนี้เธอกำลังมองไปที่พ่อแม่ของเธออย่างมึนงง
คำพูดของแม่เด็กสาวทำให้ลู่เฉินเห็นใจ ลู่เฉินไม่อยากให้สาวน้อยน่ารักคนนี้ได้รับอิทธิพลที่ไม่ดีต่อจิตใจของเธอ
“ขอบคุณลู่มากๆ และขอบคุณประธานสิงด้วยครับ! “เมื่อเห็นว่าลู่เฉินไม่โกรธอีกแล้ว ทั้งสองคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกโล่งใจและจากไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับลูกสาว
พนักงานรีบจัดเก็บเสื้อผ้าของสาวน้อย 20 ชุดขึ้นมา
พนักงานที่ทำให้ลู่เฉินไม่พอใจรีบก้าวขึ้นไปข้างหน้าเพื่อขอโทษลู่เฉิน:”คุณชายคะ ฉันขอโทษเป็นอย่างยิ่งค่ะ ขอโทษสำหรับท่าทีที่ไม่ดีของฉันที่ดูถูกคุณค่ะ”
ลู่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วมองไปที่พนักงานผมสั้นและพูดว่า “สินค้าที่ซื้อทั้งหมดล้วนเป็นคอมมิชชั่นของคุณ แล้วคุณให้คนส่งมาที่บ้านของฉันในตอนบ่าย”
“ขอบคุณคุณลู่เป็นอย่างยิ่ง กรุณาฝากที่อยู่ไว้และเราจะจัดส่งให้โดยเร็วที่สุด” พนักงานผมสั้นพูดอย่างตื่นเต้น
คำสั่งซื้อนี้เธอสามารถได้รับค่าคอมมิชชั่นหลายหมื่นแน่นอน เธอเลยรู้สึกตื่นเต้นมาก
หลังจากที่ลู่เฉินเขียนที่อยู่บ้านของเขาเสร็จ เขาก็พาฉีฉีไปเล่นที่สวนสนุกสำหรับเด็กที่ชั้นหนึ่ง
ใบหน้าของหลินอี้เจียเต็มไปด้วยความสงสัยและหลังจากลากับหูหงและคนอื่นๆ แล้ว เธอก็ได้เดินตามลู่เฉินและฉีฉีขึ้นมา
“พี่เขย คุณรู้จักประธานสิงได้อย่างไร?” ท่าทีของหลินอี้เจียเปลี่ยนไปมากและเป็นครั้งแรกที่เธอยิ้มให้ลู่เฉิน
“ฉันไม่รู้จักเขา แต่เขารู้จักฉัน” ลู่เฉินมองกลับไปที่หลินอี้เจียและพูดอย่างราบเรียบ
หลินอี้เจียทำตาขาวใส่เขา และคิดอยู่ในใจว่าคุณนี่กำลังสื่อความหมายกับฉันว่าเขาพยายามประจบสอพลอคุณเหรอ
แม้ว่าเธอดูหมิ่นลู่เฉินเล็กน้อยในใจ แต่เธอก็จะไม่พูดในตอนนี้เพราะเธอมีจุดประสงค์อื่น
“พี่เขยคะ ฉันต้องการซื้อเสื้อผ้าราคามากกว่า20,000หยวนค่ะ แต่มันแพงเกินไป คุณสามารถยืมบัตรวีไอพีของคุณให้ฉันใช้ได้ไหมคะ” หลินอี้เจียเพิ่งได้ยินมาชัดเจนว่าสิงปิงได้มอบบัตรวีไอพีให้ลู่เฉิน บัตรวีไอพีดังกล่าวสามารถซื้อสินค้าใด ๆ ในห้างสรรพสินค้านี้ได้ฟรี
“เอาไปเถอะ” ลู่เฉินหยิบบัตรวีไอพีและส่งให้หลินอี้เจีย ห้างสรรพสินค้าจะตรวจสอบรายการทุกอย่างในบัตรวีไอพีทุกสิ้นเดือน และต้องจ่ายเงินตามจำนวนเงิน อย่าพูดว่าแค่ 20,000 แม้ว่าหลินอี้เจียจะซื้อ 200,000 เขาก็ไม่สน เพราะเธอเป็นน้องสาวของภรรยาตัวเองไง
“ขอบคุณพี่เขยเป็นอย่างยิ่ง”หลินอี้เจีย รีบเอาบัตรวีไอพีมา จากนั้นก็จูบที่แก้มของ ฉีฉี อย่างตื่นเต้น
“ฉีฉี น้าก็จะไปซื้อเสื้อผ้าใหม่แล้วนะ”
เมื่อเห็นถึงความตื่นเต้นของหลินอี้เจีย ลู่เฉินก็ส่ายหัวและจากไปพร้อมกับฉีฉี
หลังจากที่หลินอี้เจียซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมนำเข้าจากฝรั่งเศสที่เธอชอบเสร็จ เธอไม่ได้คืนบัตรSUPER VIPให้กับลู่เฉิน แต่กลับเอาบัตรไปหาแม่เธอที่บริษัท
“แม่ คุณคิดว่าชุดของฉันสวยไหม” เมื่อหวังเสวี่ยออกมา หลินอี้เจียก็โชว์ชุดใหม่ของเธอด้วยความภาคภูมิใจ
หวังเสวี่ยมองไปที่เสื้อผ้าของหลินอี้เจียอย่างละเอียด และถามด้วยความประหลาดใจ:”นี่คือผ้ายี่ห้อChanelที่นำเข้าจากฝรั่งเศส ราคาหลายหมื่นอยู่ คุณได้เงินมากจากไหน”
“ฟรี” หลินอี้เจีย ตอบคำถามของแม่เธอ
“ฟรี? คุณมาล้อฉันเล่นหรือ? “หวังเสวี่ยรู้สึกจนคำพูด
“เพราะฉันมีสิ่งนี้ไง” หลินอี้เจียหยิบบัตรวีไอพีออกมาอย่างอัศจรรย์
“นี่มันคืออะไร? ” หวังเสวี่ยมองไปที่บัตรSUPER VIPและถามอย่างสงสัย
“บัตรSUPER VIPของห้างซินเทียนเจ๋อ บัตรนี้สามารถซื้อทุกอย่างในห้างซินเทียนเจ๋อได้ฟรีหมด”หลินอี้เจียอธิบาย
หวังเสวี่ยขมวดคิ้วเพราะไม่เชื่อคำพูดของลูกสาว
ห้างซินเทียนเจ๋อเป็นห้างพาณิชย์ที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในเมืองยวี่โจว แม้ว่าลูกสาวของเธอจะอยู่มหาลัยปีที่ 4 แล้ว แต่เธอก็ยังเป็นเพียงนักเรียนเท่านั้นเอง เธอจะมีบัตรแบบนี้ได้ยังไงล่ะ?
“จริงๆ ค่ะแม่ บัตรใบนี้เป็นของลู่เฉิน ฉันไม่รู้ว่าเขาโชคดีขนาดไหนถึงได้รู้จักกับประธานสิงปิงในห้างซินเทียนเจ๋อ คุณสิงปิงได้ให้บัตรใบนี้กับเขา จากนั้นฉันจึงยืมบัตรใบนี้มา” หลินอี้เจียอธิบายอีกครั้ง
“หึ ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องคืนบัตรใบนี้ให้เขาแล้ว เขาเป็นแค่ขยะสังคม เขาจะมีสิทธิ์พอที่จะใช้บัตรระดับสูงเช่นนี้ได้อย่างไร? ” หวังเสวี่ยพยักหน้าและต้องการยึดบัตรใบนี้มาเป็นของส่วนตัวทันที
“ฉันก็คิดเหมือนกันแม่ค่ะ พวกเราไปซื้อของกันเยอะๆ เถอะ” หลินอี้เจียพูดอย่างตื่นเต้น
