บทที่ 23 พ่อลูกไร้ยางอาย
คุณพูดอะไรนะ หูหงเคยช่วยฉันไว้และตอนนี้เขาก็ได้ช่วยหลินอี้จุนอีก ยังงี้คุณยังมีหน้ามาบอกว่าไม่มีอะไรที่ควรจะขอบคุณเนี้ยนะ?” หวังเสวี่ยคิดไม่ถึงเลยว่าลู่เฉินจะกล้าเถียงเขาและทำให้เขารู้สึกโกรธขึ้นมาทันใด
ลู่เฉินหันไปหาหูหงด้วยทาทีที่ดูสุขุมและถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “คุณกล้าโทรหาพ่อคุณไหมล่ะ เขาคือคนที่สั่งให้หลู้จองมาขอร้องแม่ของฉัน เขาถึงได้เข้ามาทำธุรกิจของแกรนด์ไฮแอทกรุ๊ป เขาโทรหาหัวหน้าวังจากกรีนทาวน์และมอบธุรกิจจากกรีนทาวน์ให้ภรรยาของผม
“ฉัน … ” เมื่อต้องเผชิญกับคำถามของลู่เฉิน หูหงก็มีท่าทีตื่นตกใจ และคิดไม่ถึงว่าพ่อของเขาจะทำอะไรแบบนี้ได้
ไม่ต้องพูดถึงเศรษฐีลู่จงหรอก แม้แต่หัวหน้าวังแห่งกรีนทาวน์ ก็ไม่ใช่คนที่พ่อเขาจะมาเกี่ยวข้องหรือยุ่งเกี่ยวด้วย และสองเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวข้องกับพ่อของเขาแม้แต่น้อย
“พี่! พี่หมายความว่ายังไง คุณเองที่ไม่ได้เรื่องแล้วยังจะไม่ยอมให้คนอื่นทำอะไรอีกหรือ ถ้าไม่ใช่พ่อของหูหง งั้นเป็นคุณงั้นเหรอ? ” เมื่อ เห็นลู่เฉินสงสัยแฟนหนุ่มของตัวเอง หลินอี้เจียก็โกรธสุดขีด
“ไม่สำคัญว่าฉันจะช่วยอะไร แต่สิ่งสำคัญคือเขากล้าคุยกับพ่อด้วยตัวเองหรือไม่ หรือคุณจะโทรหาลู่จงและหวังกุ้ยก็ได้ ฉันมีข้อมูลติดต่อของเขาทั้งคู่ คุณต้องการให้ฉันส่งข้อมูลนี้ให้คุณไหมล่ะ ?” ลู่เฉินยิ้ม
“ ได้ โทรก็โทรสิ แต่ถ้าไม่เป็นไปอย่างที่พี่คิด พี่ก็อย่ามาโทษฉันล่ะ” หลินอี้เจียยิ้มเยาะ
ลู่เฉินยิ้มขำ ๆ ในใจคิดว่ายินดีให้เธอหักหน้าเธอได้เสมอ
“อาหง โทรหาพ่อคุณเดี๋ยวนี้ ให้คนบางคนรู้ว่าจักความยิ่งใหญ่ของครอบครัวคุณ” หลินอี้เจียเร่งเร้าให้เขาโทร
หลินอี้จุน และ หวังเสวี่ย มองไปที่ หูหง
หูหง ลังเลและตื่นตระหนก
แต่เมื่อคิดถึงความเข้าใจระหว่างตัวเขาและพ่อ เขาจึงตัดสินใจที่จะเสี่ยง และถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผล ไม่เพียง แต่เขาจะเสียหน้า แต่ดูแล้วหลินอี้เจียคงไม่ยอมเป็นแน่
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หูหงก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาพ่อของเขาอย่างเด็ดเดี่ยว
“พ่อครับ ครั้งที่แล้วเรื่องที่ผมขอให้พ่อขอร้องเศรษฐีลู่ให้ช่วยคุณป้าเสวี่ย และคุยกับหัวหน้าหวังให้เขายกธุรกิจจากกรีนทาวน์ ให้พี่อี้เจีย แต่ตอนนี้พี่เขยของพี่อี้เจียไม่เชื่อ ผมเลยต้องโทรมาถามพ่อว่านี่คือเรื่องจริงเหรอ พ่อช่วยผมบอกความจริงกับเขาที”หูหงใจเต้นเร็วมากด้วยความตื่นเต้น อยากที่จะพูดขอโทษออกมาก
เขาฉลาดมาก จากสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับพ่อของเขา เขารู้ว่าพ่อเขาต้องเข้าใจสิ่งที่เขากำลังพูดอยู่หมายความว่าอะไร
“ลูกพ่อ พ่อบอกลูกกี่ครั้งแล้วว่า คนเราควรวางตัวต่ำไว้ก่อนและอย่าแสดงออกเมื่อเราทำสิ่งดีๆ ลูกยังเด็กเกินไป คนอื่นจะเชื่อหรือไม่ก็ไม่เป็นไร ลูกรักหลินอี้เจียและทำอะไรเพื่อเธออย่างเงียบ ๆ พูดออกไปคงทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะลูกแน่ใช่ไหม ไม่เป็นไรนะ อย่าสนใจคำพูดของคนอื่นมากเกินไปไม่สำคัญว่าใครจะเชื่อหรือไม่แค่เป็นตัวของตัวเอง ทำตัวเองให้ดีที่สุด ตอนนี้พ่อยังไม่ว่างคุยกับลูกนะ เพื่อที่จะช่วยพี่สาวของคุณหลินอี้จุน พ่อจะชวนนายหัวหน้าหวังไปทานอาหารเย็น งั้นแค่นี้ก่อนนะลูก” พ่อของหูหงวางสายทันที
หูหงเปิดสปีกเกอร์โฟน และทุกคนในห้องก็ได้ยินสิ่งที่พ่อของเขาพูดอย่างชัดเจน
นอกซะจากลู่เฉินก็ไม่มีใครสงสัยอีก และพวกเขาแอบชื่นชมว่าพ่อของหูหงจัดการเรื่องแบบนี้ได้อย่างง่ายดาย เขาสมแล้วที่เป็นหัวหน้าบริษัทใหญ่
“ พี่เขย คุณมีอะไรจะพูดอีกไหม?” หลินอี้เจีย ถามพร้อมกับมอง ลู่เฉิน
ลู่เฉินไม่สนใจหลินอี้เจีย เขามองไปที่หูหงและความไร้ยางอายของหูหงและพ่อของเขาทำให้ลู่เฉินได้เห็นมุมมองอะไรใหม่ๆ
“ฉันหวังว่าคุณจะพอใจกับคำตอบนี้นะ” หูหง ยังมองไปที่ ลู่เฉิน อย่างติดตลกพร้อมกับแสดงออกอย่างท้าทาย
“ คุณลุง สุขสันต์วันเกิดครับ นี่คือแจกันจากราชวงศ์ถังที่ผมได้มาจากตลาดโบราณ” ก่อนจะทานอาหารมื้อค่ำ หูหงแทบรอไม่ไหวที่จะมอบของขวัญของเขาให้
หลินดาไห่หยิบแจกันขึ้นมาดูไม่ว่าจะเป็นลวดลายหรือกรรมวิธีการทำมันค่อนข้างละประณีตเอียดอ่อน แต่เขาก็รู้ได้ทันทีว่ามันไม่ใช่แจกันจากราชวงศ์ถัง แต่เป็นของลอกเลียนแบบของอุตสาหกรรมสมัยใหม่
ถึงแม้จะเป็นของเลียนแบบ เขาก็รู้ว่าแจกันแบบนี้ราคาน่าจะราวๆหนึ่งถึงสองแสนเชียวล่ะ เข้าพยักหน้าและพดขึ้นว่า “ขอบคุณสำหรับของขวัญนี้มากนะ อี้เจียเอาแจกันนี้ไปเก็บไว้ก่อนนะ พ่อชอบมาก”
เมื่อได้รับคำชมจากหลินดาไห่ หลินอี้เจียและหูหงก็ดีใจกันใหญ่
“พี่เขย พี่ก็ซื้อของขวัญมาให้คุณลุงเหมือนกันไม่ใช่เหรอ เอาออกมาให้ทุกคนดูเราสิครับ” หูหงมองไปทางลู่เฉิน ยิ้มอย่างท้าทาย
หลินอี้เจียที่กำลังจะดินเอาแจกันไปเก็บ ก็หยุดรอดูของขวัญที่ลู่เฉินเตรียมมา
เขามัวแต่ตกตะลึกจนลืมรับของขวัญนั้นจากลู่เฉิน
ในขณะที่ทุกคนมีความเห็นแตกต่างกันนั้น หลินดาไห่จ้องแก้วในนั้นที่อยู่ตรงหน้าเขา ทันใดในดาเขาก็เปล่งประกายด้วยความตกตะลึง
หลินอี้จุนรู้สึกได้ถึงความอึดอัด เธออยากจะอธิบายจริงๆว่าถึงแม้ว่าแก้วใบนี้จะไม่ใช่แก้วเรืองแสง แต่ศาสตราจารย์หยูเจิ้งเทา ก็จะซื้อมันมาในราคา 150,000
สีหน้าของหูหงก็ดูเหมือนจะขำกับสิ่งที่เห็น โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินลู่เฉินบอกว่านี้เป็นแก้วของราชวงศ์ซ่ง เขาเกือบจะหลุดขำออกมาแล้วจริง
“โอ้พระเจ้า แก้วแตกใบนี้นะเหรอคือแก้เรื่องแสง? พี่เขยย นี่พี่คิดว่าพวกเราเป็นเด็กสามขวบกันหรือไง” เมื่อเห็นลู่เฉินหยิบแก้วดินที่ดูไม่มีอะไรพิเศษออกมา หลินอี้เจียก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
ลู่เฉินหยบแก้วออกมาจากถุง ลุกขึ้นมอบให้กับหลินดาไห่ “สุขสันต์วันเกิดครับคุณพ่อ นี่คือแก้วเรืองแสงของราชวงศ์ซ่ง เหมาะที่จะใช้ใส่เครื่องดื่ม หรือไวท์ หวังว่าคุณจะชอบ
แต่พอเขาดึงสติกลับมาได้เขาก็ยื่นมือออกไปรับ แต่ขณะที่เขายื่นมืออกไปรับนั้น หวังเสวี่ยก็ตัดหน้าเขาก่อนแล้ว
“ลู่เฉิน เธอพอได้แล้ว ครั้งก่อนเธอก็มีเรื่องผิดใจกับหูหง ตอนนี้ยังเอาแก้วบ้าๆนี่ออกมาอีก เธอทำให้ฉันรู้สึกผิดหวังมากจริงๆ”
ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ เป็นเพราะหลินอี้จุนชอบคุณ ฉันเลยไม่อยากที่จะพูดอะไร แต่คุณนิสัยแย่มาก แม่อยากฉันคงทนต่อไปไม่ไหว พาไอ่แก้วบ้าๆนี้ของคุณออกไป แล้วไม่ต้องมาบ้านนี้อีก”
หวังเสวี่ยใช้มือบัดแก้วในมือของลู่เฉิน ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น เพล้ง!! แก้วในมือของลู่นเฉินล่นลงสู่พื้นเสียแล้ว
