บทที่ 219 เสี่ยวจิงออกมา
หลิวผิงอันไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เขาเห็น
ตาลไทหลุนที่ทำตัวใหญ่ในเมื่อครู่นี้ แถมยังจับคุมตัวล็อกข้อมือพวกเขา แต่หนึ่งนาทีต่อมา ก็ทำเอาพวกเขาเหมือนพี่น้องเลย
ทุกคนมองลู่เฉิน ดูสิว่าเขาจะพูดอะไร
ลู่เฉินไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคิด เห็นว่าตาลไทหลุนมาทักทายเองขนาดนี้ เขาก็จับมือตาลไทหลุนกลับ แล้วพูด: “พูดเกินไปนา เมื่อกี้พวกเราเองอารมณ์ร้อนไปหน่อย ในเมื่อเป็นการเข้าใจผิด ก็พดูคุยอธิบายรู้เรื่องก็พอ”
เขายิ้มแล้วเอามือกลับ ทันใดนั้นได้หยิบบุหรี่Chesterfieldออกมาให้กับตาลไทหลุน Three Heroes of the Water Marginประชุม และได้รีบหยิบบุรีออกมาให้กับเหล่าตำรวจ ทุกคนสุบบุหรี่ คุยกันอย่างสนุกสนาน เหมือนกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี
“…ฉะนั้น เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ แล้วเรื่องของเพื่อนผมเสี่ยวจิง?” ลู่เฉินมองหน้าตาลไทหลุน สีหน้ายิ้มแย้ม
“พวกเขาทำไรกันเนี่ย สองสามวันนี้ผมไปอบรม เลยไม่รู้เรื่องนี้ ผมขอดูเคสก่อน จัดการให้ภายในวันนี้เลย”ตาลไทหลตึพยักหน้า ทำหน้าเหมือนโทษคนอื่น
รองผู้กำกับการฝ่ายป้องกันและปราบปรามตำรวจภูธรในใจไม่พอใจ
แต่ตอนนี้ตาลไทหลุ่นเป็นฟ้าของพวกเขา พวกเขาไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของเขา
“โอเค งั้นพวกผมลงไปก่อน รบกวนด้วยนะครับ งานเลี้ยงคืนนี้ผมมาแน่” ลู่เฉินยิ้ม แล้วลงจากชั้นสองไป จนกระทั่งมาถึงรถที่จอดอยู่หน้าข้างประตู
ขณะนี้คนเหล่าตาลไทหลุนลงมาจากชั้นสอง ถึงเพิ่งสังเกตรถหรูของเราเขาได้
“นั่นรถอะไรพนะ เซียวหู นายรู้จักรถดีไม่ใช่หรือไง?” ตาลไทหลุนถามไป ในใจก็เจ็บปวดได
ถึงแม้เขาจะไม่รู้จักรถลู่เฉินนั่นว่าชื่ออะไร แต่เขาก็ไม่โง่ ดูก็รู่ว่ารถนั่นต้องเป็นรถหรูหลักล้าน คนที่สามารถขับรถดีๆงี้ได้ ในตำบลหัวเหยนไม่มีสักคน ดูก็รู้เลยว่าต้องมีคนคอยคุมหัว
บ้านเสี่ยวเป็นมิตรกับพี่ใหญ่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“ตาลไทหลุนหากผมดูไม่ผิดแล้วก็นั่นเป็นรถ BMW 7-Series Steinway คันหนึ่งสามล้านกว่าหยวน และยังต้องจองล่วงหน้า ไม่งั้นต่อให้คุณมีเงินก็หาซื้อไม่ได้” ตำรวจมองดู พูดอย่างตกใจ
คนที่สามารถขับรถหรูแบบนี้ได้ ถึงกับมาที่หมู่บ้านนี้
สามล้านกว่าต่อคัน?
ทำเอาตาลไทหลุนตกใจหมด นี่มันรถหรูจริงๆ อย่าว่าแต่ตำบลหัวเหยนเลย แม้แต่ในเขตต้าตู้เข่านี้ คนที่มีปัญญาขับก็ไม่มีใครหรอก
เขากลัวมากจริงๆ ไม่พูดไร ก็ปล่อยเสี่ยวจิงไปเลย
“เพื่อนเสี่ยว หลายวันนี้ขอโทษด้วย” ตาลไทหลุนยิ้ม แล้วเป็นคนปลดล็อก
เสี่ยวจิงมองดูสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างมากของตาลไทหลุน ก็รู้เลยว่ากลัวลู่เค
แต่ว่าเขาเองก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้ม ถาม: “ตาลไทหลุน ผมกลับไปได้หรือยัง? ”
“กลับไปได้แน่นอน เรื่องนี้มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ใช่แล้ว คืนนี้พี่ลู่นายก็จะมาดื่มด้วย นายก็ต้องมานะ” ตาลไทหลุนรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเพราะเขา หากไม่ใช่วิธีนี้ขอโทษเสี่ยวจิง เรื่องนี้ก็คงฝังใจเสี่ยงจิงแน่
“ได้ ขอแต่พี่ลู่มา ผมมาแน่” เสี่ยวจิงพยักหน้า แล้วยืดเส้นยืดสาย จากนั้นก็ลงจากบันไดไป
ลู่เฉินพาพวกเขาพิงสูบบุหรี่ตรงรถ ก่าจะให้ความกดดันกับตาลไทหลุนสักหน่อย ให้เขารีบปล่อยคน ความหมายนั่นก็คือ นายไม่ปล่อยคน พี่ก็จะไม่ไปไหน
“เถ้าแก่ลู่ คุณมากวันนี้พวกเขาจะปล่อยคนไหม?” หลิวผิงอันไม่ค่อยเชื่อคำพูดของตาลไทหลุน เพราะไม่ว่ายังไงเขากับบ้านตาลเป็นครอบครัวเดียวกัน ถึงแม้ไม่ใช่ญาติ แต่ก็มาหากันบ่อย
“ไว้วางใจได้ เรามีคนช่วย ต่อให้พวกเขาไม่ปล่อย เราก็ต้องช่วย”หลินตงพูด
แต่กระทั่งข้างบนก็โทรมา ตาลไทหลุนยังจะกล้าขัดคำสั่ง คงหาที่ตาย
ไม่ นั่นมันก็คงโง่เหี้ยๆละ หากมันโง่ขนาดนั้น ก็คงไม่เหมาะกับการเป็นผู้กำกับการตำรวจภูธรหรอก
“เป็นเสี่ยวซัวจุนจริงๆเหรอ?” หลิวผิงอันนึกได้ก่อนหน้านี้ที่ลู่เฉินยื่นโทรศัพท์ให้ตาลไทหลุน จึงถามขึ้นมา
ซ่งไห่ตบไหล่หลิวผิงอัน หัวเราะ: “น้องหลิว อย่ากังวลไปเลย คุณลู่เฉินออกมือเอง ไม่พลาดหรอกนา”
ในใจหลิวผิงอันยังคงสงสัย ทำไมชายสามคนนี้ถึงเรียกเขาว่าคุณลู่เฉิน? หรือว่าเป็นคุณชายอะไรจริงๆ** หากเป็นเช่นนั้น เสี่ยวจิงนี่ก็เจ๋งไปเลย ถึงกับรู้จักคนใหญ่คนโตแบบนี้
“ก็จริง เถ้าแก่ลู่ออกมือ ตาลไทหลุนต้องไว้หน้า”หลิวผิงอันพยักหน้า ในใจก็ไม่สงสัยอีกเลย
จริงอย่างที่คิด ไม่นาน ก็เห็นเสี่ยวจิงเดินลงมา แต่ว่าถูกขังหลายวัน คนดูไม่สดใสเลย
“พี่เฉิน!” พอลงมาก็เห็นลู่เฉินและอีกหลายๆคน เสี่ยวจิงตาสว่าง รีบเดินมา
และทักทายกับหลิวผิงอันและ Three Heroes of the Water Margin: พี่เขย พี่ซ่ง พี่หลิน พี่ชิ”
ลู่เฉินเคยพาเขากินข้าวกับ Three Heroes of the Water Margin ครั้งนึง ฉะนั้นทั้งสี่คนรู้จักกัน
“เพื่อน ลำบากหน่อย” Three Heroes of the Water Marginตบไหล่เสี่ยวจิงแล้วพูด
เสี่ยวจิงยิ้ม ถึงแม้ว่าเขาจะถูกใส่ร้าย และถูกขังในนี้หนึ่งอาทิตย์ แต่ขณะนี้ต่อหน้าลู่เฉินเขา เขาจะโมโมจะระบายความในใจได้ยังไง
“ออกมาก็ดีแล้ว ความเกลียดชังนี้ต้องได้รับการล้างแค้น ซ่งไห่ซื้อบุหรี่และส่งให้พวกเขา” ลู่เฉินกล่าว
“คุณชาย คนก็ออกมาแล้ว ยังจะให้บุหรี่อีกเหรอ? อีกอย่างเรื่องนี้เขาต่างหากที่ผิด” ซ่งไห่พูดอย่างไม่เข้าใจ
“ไปเถอะนา” ลู่เฉินสะบัดมือ แล้วพูด
หลิวผิงอันเข้าใจความหมายของลู่เฉิน ถึงพูด: “ผมไปดีกว่า จะให้พวกคุณเสียเงินได้ยังไง”
เขายังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นซ่งไห่ไปใกล้ถึงร้านค้าแล้ว
“พี่เขย พี่ก็ไม่มีเงินหนิ ให้พี่ซ่งไปเถอะ”เสี่ยวจิงก็พูด ถึงแม้ว่าพี่เขยคนที่สามของเขาเป็นครู แต่ในโรงเรียนชนบทนี้ เงินเดือนแต่ละเดือนก็แค่สองพันกว่าหยวนไม่ถึวสามพัน ไม่พอใช้
หลิวผิงอันยิ้ม จึงไม่พูดต่อ
ซ่งไห่ซื้อบุหรี่มาสองซองแล้วขึ้นไป อีกอันหนึ่งให้กับตาลไทหลุน แต่อีกอันถูกเปิดออกและให้คนอื่น ๆ คยละมวนก่อนจะลงมา
“ไอ่พวกนี้ ไม่เกรงใจเลยจริงๆ” ซ่งไห่สะบัดศีรษะแล้วพูด
ลู่เฉินยิ้มแล้วพูด: “ขึ้นรถ กลับบ้านกินข้าว จากนั้นก็แก้แค้นให้กับเสี่ยวจิง”
หลังจากที่ขับรถมาถึงบ้านเสี่ยว มองเห็นแม่เสี่ยวจิงยืนอยู่ตรงหน้าประตูแต่ไกล หลังจากรถจอด เสี่ยวจิงลงจากรถเป็นคนแรก
“แม่ ผมกลับมาแล้ว!” เสี่ยวจิงขึ้นไปหาแม่ด้วยสองตาน้ำตาไหล
