ตอนที่ 13 ช่วยฉันแต่งตัว
“ไม่หรอกค่ะ ตราบใดที่ยังคงอยู่ในการฟื้นฟู ต้องยืนขึ้นได้แน่นอน คุณอย่ายอมแพ้นะคะ!” นาราลืมว่าเธอยังคงนั่งอยู่บนตักของชายหนุ่ม
ถ้ามันช่วยให้ขาของเขาหายดี เพื่อให้เขาสามารถยืนขึ้นได้ แม้ว่าในอนาคตเขาจะรู้ว่าเธอไม่ใช่พี่สาว ก็น่าจะยกโทษให้เธอได้
“เธออยากให้ฉันลุกขึ้นยืนจริงเหรอ ไม่กลัวว่าฉันจะไปปล้นทรัพย์สินมาจากครอบครัวของคนที่เธอชอบงั้นเหรอ” คณพศมองเธออย่างเย็นชา
นารามองเขาบรรยากาศเย็นลงอย่างฉับพลัน เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังคงนั่งอยู่บนตักของเขา มันเป็นตำแหน่งที่ล่อแหลม
เธอลุกขึ้นทันที “แน่นอนว่าฉันต้องการให้คุณยืนขึ้นได้ค่ะ ต่อให้ต้องไป….ปล้นทรัพย์สินของครอบครัวคุณชายสอง ก็ต้องทำให้ร่างกายแข็งแรง ไม่ใช่เหรอคะ”
“ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้ เขาแนะนำข้างต้นเอาไว้ว่าตราบใดที่พยายามฟื้นฟู ขาของคุณจะต้องยืนขึ้นได้ในสักวันแน่นอนค่ะ”
นาราพูดจบก็ส่งน้ำชาบนโต๊ะให้คณพศ
ชายหนุ่มรับชามา หลังจากดื่มแล้วจึงวางมันลง จากนั้นก็เลื่อนรถเข็นออกไปจากห้องหนังสือ นาราถอนหายใจ หยิบหนังสือและเดินไปที่ระเบียงเพื่ออ่านต่อ
หลังจากนั้นไม่นานลุงบีบก็มาบอกให้เธอลงไปทานข้าว
เธอเดินลงไปเห็นโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร “คุณชายสามล่ะคะ”
ลุงบีมพูด “คุณชายสามออกไปข้างนอกจะกลับมาตอนเย็นครับ”
นาราชะงักไป “อาหารมื้อนี้มากมายเหลือเกิน ทุกคนมาทานด้วยกันเถอะค่ะ”
นี่เป็นนิสัยของคนรวย ทานอาหารมื้อเดียวเหลือก็เททิ้ง
อาหารมากมายมันเสียของเกินไป
หลังจากทานข้าวเสร็จ นาราก็ใช้เวลาอ่านหนังสือตลอดทั้งบ่าย ในตอนเย็นก็ไปทานอาหารและกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่ออ่านหนังสือต่อ
มันเริ่มมืดแล้ว เธอยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้และศึกษาการนวดในหนังสือ
กลางคืนเงียบสงบ คณพศยังไม่กลับมา หญิงสาวตรงระเบียงดูเหนื่อยและหลับไปบนเก้าอี้
อากาศในเดือนเมษายนไม่ร้อนไม่เย็น ทำให้นารานอนหลับสนิท
เวลาสี่ทุ่มรถหยุดที่ชายหาด ชายหนุ่มเปิดประตูและเห็นวิลล่าที่เงียบสงบ
เขาลงจากรถ ตรงไปที่วิลล่า รถข้างหลังบนชายหาดหายไปทันที
คณพศเดินขึ้นไปข้างบนแผ่วเบา ความเหนื่อยล้าบนใบหน้านั้นชัดเจน เขาเดินไปหยุดที่หน้าประตูห้องของนาราและมองที่ลูกบิดประตู
เขาผลักมันเบาๆ ประตูไม่ได้ล็อก มันมืดมาก
เขาเดินเข้ามาโดยไม่เปิดไฟ ท่ามกลางแสงจันทร์นั้นเห็นว่าไม่มีร่องรอยของหญิงสาวอยู่บนเตียง
เขาตกใจมาก ผู้หญิงคนนี้ไปไหนกลางดึก
เขาเพิ่งนึกอยากสวมหน้ากาก ประกายของตาเห็นผู้หญิงที่หลับอยู่ที่ระเบียง
เขาเดินไปแผ่วเบา เห็นเธอนอนเงียบๆ อยู่บนเก้าอี้ ในมือถือครึ่งหนึ่งของหนังสือที่อ่านในตอนเช้า ผมยาวของเธอกระจายไปทั่วด้านหลังของเก้าอี้
ภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าเล็กขาวราวหิมะล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีดำ ความงามทำให้หายใจไม่ออก คณพศกลั้นหายใจและเอาหนังสือจากมือของเธอ ก้มลงไปอุ้มหญิงสาวเดินไปที่เตียง
ผู้หญิงคนนี้ตัวเบามาก แทบไม่มีน้ำหนักเลย หลับลึกในอ้อมแขนของเขา ขนตายาวของเธอเกิดเป็นเงาใต้เปลือกตาของเธอ
คณพศวางเธอลงบนเตียง เห็นเธอหลับโดยไม่มีการป้องกันตัว หัวใจของเขาสั่นไหวเล็กน้อย
ดูท่าทางและทัศนคติของเธอในวันนี้ มันไม่เหมือนกับคุณหนูใหญ่ของตระกูลวรชัยลภัสเลยแม้แต่น้อย ต่อให้จะไม่ได้แกล้งทำเป็นแบบนั้น บางทีสงครามของครอบครัวพวกเขาก็ไม่ควรลากผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวข้อง
เธอเป็นแค่เหยื่อ เธอชอบผู้ชายคนนั้นก็ไม่ผิด แต่ผิดที่ไม่ควรเป็นวิษณุส์! ดังนั้นในชีวิตนี้เธอถูกกำหนดให้เสียสละความสุขของตัวเอง
คณพศมองผู้หญิงบนเตียงเงียบๆ ใบหน้าเล็กของเธอเหมือนหิมะในแสงจันทร์ เป็นความงามที่อ่อนโยน เขาถอนหายใจ ช่วยห่มผ้าให้เธอแล้วหันหลังจากไป
วันรุ่งขึ้นคณพศยังคงอยู่ในอาการงุนงง รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างคลานอยู่บนขา
เขาลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เกือบจะยกขาเตะ
เขาเห็นศีรษะดำหมอบอยู่ข้างเตียงของเขา มือเล็กนวดช้าๆ ที่ขาของเขา
ที่แท้ก็ผู้หญิงคนนั้นที่มานวดเขาอีกครั้ง ทำไมเธอถึงกล้า
มือเล็กๆ ของเธอแข็งแรงกว่าเมื่อวาน
เขาเปิดตาขึ้นมองเธอ นาราไม่รู้ว่าเขาตื่นแล้ว ยังคงนวดให้เขา อย่างไรเสียเขาก็ไม่มีความรู้สึก แน่นอนว่าเขาก็จะไม่ตื่น
เธอแค่อยากจะช่วยเขา ถ้าขาเขาดีขึ้นสักหน่อย ต่อให้เธอจะต้องนวดเขาแบบนี้ทุกวัน เธอก็เต็มใจ
จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าขาของเขาแข็งกว่าที่ควรจะเป็น นั่นทำให้ชะงักไปเล็กน้อย
เงยหน้าขึ้นมองไปที่ชายหนุ่ม มองลึกเข้าไปในดวงตาสีเข้มของเขา
ชายหนุ่มมองตรงที่เธอ ฉับพลันนาราก็ลุกขึ้นยืนด้วยความกลัว “คุณชายสาม……ฉันแค่อยากนวดให้คุณค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนคุณนะคะ เพราะเมื่อวานฉันอ่านหนังสือแล้วบอกว่าต้องนวดให้หนักขึ้นก่อนตื่นนอนในตอนเช้า รู้ว่าขาคุณไม่มีความรู้สึก ฉันจึงมาที่นี่เพื่อนวดให้คุณ ขอโทษนะคะ”
เธอยืนอยู่ปลายเตียงด้วยชุดสีขาวธรรมดา ร่างกายเล็กสั่นเล็กน้อย มีขนละเอียดบนใบหน้าเล็กเนื่องจากแสงแดดส่องตรงเข้าไปในใบหน้าของเธอผ่านทางช่องหน้าต่าง เหมือนเคลือบด้วยแสงประกาย
ตาใสของเธอมองชายหนุ่มบนเตียงเงียบๆ กลัวว่าเขาจะโกรธและกลัวว่าเขาจะหยิกเธอ
คณพศลุกขึ้นนั่งโดยการยันไว้ด้วยสองมือ ไปนั่งลงบนรถเข็นข้างเตียง เลื่อนเบาๆ ไปทางห้องน้ำ
หยุดที่ประตูห้องแต่งตัว และหันมองกลับไปที่เธอ “มาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน”
ดวงตาลึกของเขาไม่มีความโกรธ ดูสลัวๆ เลื่อนเข้าไปในห้องน้ำอย่างคล่องแคล่ว
“……ได้ค่ะ” นารารีบเดินไป ช่วยไปเอาเสื้อผ้าของเขาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและรออยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ
หลังจากนั้นไม่นานเสียงน้ำในห้องน้ำก็หยุด ตามมาด้วยเสียงประตูเปิด
นาราเงยหน้าขึ้นเห็นชายหนุ่มบนรถเข็น เขาใส่เสื้อคลุมอาบน้ำสีดำ ผมสีเข้มเปียกชื้น น้ำกำลังหยดลงมา
เขาเปิดเผยครึ่งหนึ่งของช่วงอก ผิวคล้ำเปล่งประกายในแสงสว่าง ดวงตาลึกล้ำดั่งน้ำทะเล จ้องมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงประตูไม่วางตา
นาราก้มหน้าลงทันที “คุณชายสาม นี่เสื้อผ้าของคุณค่ะ” เธอยื่นมือออกไปให้เขา แต่ชายหนุ่มกลับเลื่อนรถเข็นผ่านหน้าเธอไป
“มาเปลี่ยนให้ฉัน” เขาเลื่อนไปอยู่ตรงหน้าเตียง กลับไปรอนาราแต่งตัวให้เขา
“………” นารามองผมเส้นเปียกน้ำของเขา ได้ยินว่าต้องช่วยเขาเปลี่ยนเสื้อผ้า หัวใจก็เต้นแรง
เธอรีบเอาผ้าขนหนูไปทำให้ผมแห้ง จากนั้นก็ส่งเสื้อและกางเกงขาสั้นให้เขา
“คุณชายสามคะ คุณควรใส่เสื้อผ้าส่วนตัวของคุณเอง ฉัน……” เธอก้มหน้าลง ไม่รู้ว่าต้องใส่ให้เขายังไง
“ทำไม ไม่อยากช่วยใส่ให้ฉันเหรอ” ชายหนุ่มมองตรงไปยังหญิงสาว
วันนี้เธอใส่ชุดสีขาว ทำให้ร่างกายเล็กปรากฏออกมาให้เห็น ต้องบอกว่าเธอมีรูปร่างที่ดีมาก ไม่ว่าเธอจะสวมชุดแบบใดมันก็ออกมาเป็นสไตล์ของเธอเอง
เธอสะอาดเหมือนดอกบัวหิมะในทะเลสาบ เสียงเหมือนยุง แต่คณพศกลับได้ยินอย่างชัดเจน
“ใส่ไม่เป็นเหรอ” ใบหน้าของชายหนุ่มเป็นสีคล้ำ “ไม่เต็มใจหรือไง”
“เธอลืมไปแล้วสินะว่าเธอเป็นภรรยาของฉัน สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องที่เธอต้องทำ หรือเธอจะเสียใจที่แต่งงานกับฉัน อยากกลับไปอยู่กับคนรักใช่ไหม หืม” เสียงของเขาสูงต่ำ เสียงนั้นเย็นชากดต่ำประชดประชัน
