บทที่103 เธอดื่มเหล้าให้ตายเถอะ
เห็นใจพิมมี่อย่างมาก หลังจากนั้นก็ออกมาจากห้องผู้จัดการใหญ่ พร้อมปิดประตู
“เธอมาร้องไห้โหยหวนอยู่ตรงนี้ทำไม？ไปอยู่ในอ้อมกอดคนพิการ เขาไม่สนใจเธอ！เธอร้องไห้เพราะน้อยใจงั้นเหรอ？เธอรังเกียจวิษณุส์อย่างฉันไม่ใช่เหรอ วันนี้ฉันจะให้เธอได้รู้ว่า ฉันวิษณุส์ถึงแม้ว่าไม่ได้ตำแหน่งประธานก็ยังต้องการเธอ！”
วิษณุส์ที่อยู่ในท่ามกลางความโกรธ ตะคอกประโยคนี้ไป พร้อมทั้งออกแรงฉีกชุดกระโปรงสีขาวบนตัวพิมมี่ไปด้วย
เขาเกลียดพิมพี่ที่ใส่อะไรแบบนี้ เห็นๆอยู่ว่าเธอเป็นผู้หญิงสำส่อน ยังจะมาทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์
ไม่ใช่แค่ไอ้พิการคณพศนั่น ชอบแบบนี้เหรอ？
แต่พิมมี่เธอเป็นผู้หญิงของคณพศเขา ต่อให้วิษณุส์ไม่ต้องการรองเท้าขาดๆนี้แล้ว คณพศพิการคนนั้น ก็ไม่มีสิทธิ์แตะ
“นี่……นี่……วิษณุส์คุณจะทำอะไร ตุณปล่อยฉันนะ！”
ไม่คิดว่าเพียงแค่วิษณุส์มองมาที่เธอ อยู่ๆก็มีปฏิกิริยาตอบกลับกระตุ้นแบบนี้
ถูกเขาผลักลงบนโซฟา กระโปรงของพิมมี่ถูกฉักขาดออกเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
ทั้งกรีดร้อง ทั้งตกใจใช้มือป้องกันตัวเองจนทำอะไรไม่ถูก ลงไปซ่อนตัวอยู่ที่มุมด้านล่างโซฟา
ยิ่งเธอเป็นแบบนี้ ยิ่งทำให้วิษณุส์ไฟลุก ปลดเข็มขลัดตัวเอง หลังจากนั้นก็กดลงบนโซฟา ……
กดไปด่าไป “เธอมันคนโง่ ผู้หญิงสำส่อนแบบเธอนี่ยังจะมาเสแสร้งอะไรอีก？ห้ะ”
“ตอนสมัยเธออายุสิบเจ็ด พยายามจะตะกายขึ้นเตียงของวิษณุส์แทบตาย พอมาตอนนี้อยากแยกกับฉัน ตะกายไปขึ้นไอ้พิการนั่นเหรอ、หืม？ไอ้พิการคนนั้นทำให้เธอสมใจไหมล่ะ？ทำให้เธอพอใจได้แบบฉันไหม？”
“ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ เธอถูกฉันเล่นแล้ว คนนิสัยหยิ่งยโสอย่างคณพศ เขาจะเอาเธอเหรอ？ฉันจะบอกอะไรให้ เธอแค่อยู่นิ่งๆที่ข้างกายวิษณุส์อย่างฉัน เธอถึงจะอยู่เป็นคน！”
“ถ้าเธอยังกล้าที่จะไม่มีสัจจะอีก วางแผนที่จะออกจากฉันละก็ ฉันก็จะให้เธอตายเสียยังดีกว่า ฉันจะทำให้ตระกูลวรชัยลภัสเธอทั้งตระกูลเพราะความทรยศของเธอ ต้องจ่ายความเจ็บปวดเป็นค่าตอบแทน！”
“อะ……อะ……”
เพราะวิษณุส์อดกลั้นความโกรธอยู่ในใจ ดังนั้นเขาจึงอยู่ในห้องทำงานของเขา ปฏิบัติกับร่างกายพิมมี่ให้เจ็บปวด ไม่ออมมือเลยสักนิด
สิ่งนี้ทำให้พิมมี่ที่ถูกเลี้ยงดูเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก พังกระจายไม่มีชิ้นดี ร้องด้วยความเจ็บปวดไม่หยุด
และไม่สนใจด้วยว่าที่นี่คือบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ การกระทำแบบนี้ของพวกเขาเรียกเสียงซุบซิบนินทาไม่น้อย
สถานการณ์แบบนี้ คาดว่าเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงกว่า จนหลังจากวิษณุส์ระบายอารมณ์จนเพียงพอ พิมมี่ที่ถูกกระทำจนเหมือนกับแทบจะไม่มีโอกาสมีชีวิตรอด เหมือนกับตุ๊กตาที่ผ้าขาดริ้ว ถูกจับโยนบนโซฟา
ไม่มีจุดไหนในร่างกาย เต็มไปด้วยรอยประทับ
ถ้าเปลี่ยนจากตอนนี้เป็นเมื่อก่อน วิษณุส์คงจะไม่มีทางทำกับเธอแบบนี้ เขาใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างจับเธอขึ้น เจ็บปวดจนทนแทบไม่ไหว
แต่ว่าเขาในตอนนี้ ได้สูญเสียความมีเหตุผลไปหมดแล้ว กลายเป็นหมาป่าที่โหดเหี้ยม ฉีกทำลายเธอแหลกเป็นชิ้นๆ！เขาทำกับพิมมี่คนนี้คงมีแต่ความเกลียดชังสินะ
หยิ่งทะนงอย่างเขา ผู้หญิงที่เขารักมาตลอดหลายปีที่แท้ก็เป็นผู้หญิงหน้าเงิน สิ่งที่เธอต้องก็คือเพียงแค่ที่นั่งของตำแหน่งภรรยาประธานเท่านั้น！
ด้วยเหตุนี้หลังจากที่วิษณุส์ลุกขึ้นใส่ชุดเรียบร้อยแล้ว ก็มีเพียงอาการเย็นชา พูดกับพิมมี่ “รีบไสหัวไปจากฉันซะ！”
เพราะพิมมี่ยังจำได้ สัญญาที่เธอกับคณพศได้ตกลงกันเอาไว้ ดังนั้นถึงเขาจะเคยปฏิบัติแบบนี้กับเธอ เธอเองก็ไม่ยอมปล่อยไปเหมือนกัน แตกหักกับวิษณุส์
แต่กัดฟันกรอด สวมใส่กระโปรงของตัวเองที่ถูกฉีกไม่มีชิ้นดีอย่างอัปยศอดสู
หลังจากนั้นก็ใช้ความเร็วที่สุดเท่าที่มี วิ่งออกไปจากห้องทำงานของวิษณุส์
เพียงแต่ในใจกลับกลบความเกลียดชังลงไปแล้ว และกัดฟันกรอดพูด “วิษณุส์คุณรอฉันก่อนเถอะ วันนี้คุณทำให้พิมมี่อย่างฉันขายหน้า คราวหน้าฉันจะเอาคืนคุณเป็นสิบเท่า！”
***
ฝรั่งเศษ ผิงผิงหลังจากถูกตรัญจูบไปครั้งนั้น ทุกวันที่เธอกลับบ้านจะต้องใจสั่น ทุกวันหลังเลิกเรียนเธอจะนึกถึงตรัญนายหน้าหนาคนนั้นที่อยู่ที่บ้าน ต้องเริ่มพูดจาแทะโลมเธออีกครั้ง อยู่ๆเธอก็ไม่อยากกลับคฤหาสน์ขึ้นมา
ธามมองเห็นผู้หญิงที่ยืนลังเลอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน เดินวนไปมา “ผิงผิง ทำไมเธอถึงยังไม่กลับบ้าน？”
“อ๋อ ฉันกำลังจะกลับค่ะ” ใบหน้าเล็กของเธอเงยขึ้นมายิ้มให้ธาม รีบเดินกลับไป
“ผิง รอเดี๋ยวก่อน” ธามเรียกเธอไว้
“ที่ปรึกษาธาม มีอะไรหรือเปล่าคะ” ผิงผิงมองชายที่เดินเข้า ผมยาวของเขาโบยบินอยู่กลางอากาศ
“ถ้าวันนี้เธอไม่มีธุระอะไร ฉันจะพาเธอไปเลี้ยงอาหารเย็น ฉันมีเพื่อนคนจีนเปิดร้านอาหารอยู่ ฉันเชื่อว่าเธอต้องชอบที่นั่นแน่ ”ธามยิ้มแบบแย้มเกมส์ดื่มเหล้าออกมา
ผิงผิงฟังแล้วนึกถึงผู้ชายน่ารังเกียจที่บ้านคนนั้น รีบยิ้มแล้วตอบรับ “ตกลงค่ะ ศาสตราจารย์ การเคารพเทียบไม่ได้กับทำตามคำสั่ง！”
ทั้งสองยิ้มหัวเรราะแล้วขึ้นของธามไป ตรงไปที่ร้านอาหารร้านนั้น
ร้านอาหารนั้นเป็นของคนจีนจริงตามที่บอกเอาไว้ เพราะผิงผิงและพ่อครัววในร้านล้วนแต่เป็นคนจีน ทำให้คุยกันสนุกสนานถูกคอกันทันที
ธามและผิงผิงอยู่ในห้องอาหารตอบรับคำเชิญของพ่อครัว โดยการดื่มไวน์แดง
ไม่ทันใดผิงผิงก็เริ่มมึน เธอยิ้มให้ธามพร้อมกับบอกลาเตรียมตัวกลับบ้าน
ธามลุกขึ้น “ผิง เดี๋ยวฉันไปส่ง เธอเริ่มเมาแล้วเหรอ？นี่เจอคนบ้านเดียวกันสุกมากใช่ไหม？”
ผิงผิงขำในลำคอ เธอยิ้มฉอเลาะอย่างน่ารักน่าเอ็นดู ประจวบกับสีแดงเป็นแอปเปิลบนใบหน้าเล็กๆ ธามนิ่งตะลึงไป
“คึกคักมากเลยค่ะ ศาสตราจารย์ธามคะ ขอบคุณสำหรับมื้อเย็นของอาจารย์นะคะ ฉันกลับเองได้ค่ะ บายนะคะ！”ผิงผิงหันหลังเดินออก
ธามรีบตามไป จับแขนของเธอไว้ “ผิง นี่ก็ดึกมาแล้ว ฉันไปส่ง ”
ผิงผิงหันมามองธาม “ค่ะ รบกวนอาจารย์หน่อยนะคะ ”
ขณะที่ธามชะลอจอดรถอย่างช้าๆที่หน้าคฤหาสน์นั้น ผิงผิงนอนหลับบนรถเขาไปแล้ว
ธามเขย่าเธอเบาๆ “ผิง ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้ว！”
ผิงผิงรีบลืมตาขึ้น ถึงได้รู้ว่าตัวเองหลับไปโดยที่ไม่ทันได้ระวังตัว พูดอย่างเกรงใจ “ขอโทษค่ะ ศาสตราจารย์ ขอบคุณที่มาส่งฉันถึงบ้านนะคะ ”
“เธอไม่เป็นไรนะ ฉันจะไปส่งเธอเข้าบ้าน ”ธามไม่ค่อยวางใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ บายค่ะ ”ผิงผิงเดินลงจากรถไปที่คฤหาสน์
หลังจากที่ธามเห็นผิงผิงเดินเข้าบ้านไปแล้วถึงได้ถอยรถออกจากคฤหาสน์
แต่บนระเบียงชั้นสองนั้นมีเงาสูงใหญ่อยู่ มองนิ่งไปที่รถที่ขับออกไป
ดีมาก เด็กผู้หญิงคนนี้มีผู้ชายไม่ซ้ำหน้ามาส่งทุกคืน เห็นคู่หมั้นคนนี้เป็นของตายหรือยังไง？
เขาหันหลังกลับห้อง เปิดประตูแล้วเดินลงบันได
เห็นผู้หญิงที่เพิ่งเข้ามากำลังหาน้ำดื่มอยู่ในห้องครัว
เขายืนอยู่กลางห้องรับแขก สองมือกอดอก นัยน์ตาเย็นชา
ผิงผิงดื่มน้ำเสร็จหันหลังมาเจอคนที่ยื่นอยู่คนเดียวกลางห้องรับแขก
“โอ้ย！”เธอตกใจ
“นายมายืนหลบๆซ่อนๆไม่ให้สุ้มให้เสียงทำไมตรงนี้？”กลางดึกแบบนี้เธอตกใจหมด
“หลบๆซ่อนๆ？คุณผิงไม่ใช่ผี จะตกใจอะไรกันอีกครับ？”สายตาของคนชายเย็นชาราวน้ำแข็ง มองตรงมาที่ผู้หญิงที่หน้าแดงทั่วใบหน้า
เธอดื่มมา！
เธอไปดื่มกับผู้ชาย สมควรตาย！
“ฉันมีผีอะไรในใจ？ว่าแต่คุณชายตรัญกลางคืนไม่หลับไม่นอน มาทำให้คนตกใจอยู่ตรงนี้？นี่ไม่เรียกว่าประสามทหรือไง！”ผิงผิงถูกทำให้ตกใจ อารมณ์เสีย บวกกับอาการมึนหลังจากดื่มเหล้า
“ผมประสาท？”ตรัญนัยน์ตาโกรธ เดินก้าวไปที่ผิงผิง
