ตอนที่ 275 เมาเหล้า
ไลลา ไม่ได้พูดคุยกับใครเกือบครึ่งวัน เพราะเธอรู้สึกอายที่เธอได้ตะโกนอย่างสุดเสียง เสียงของเธอดูน่าขนลุกมาก!
เคลลี่ลั่วได้ไปห้องเก็บเหล้า เขากำลังเลือกไวน์อยู่นั้น เขาได้ไปเห็นไวน์แดงที่เหมาะสำหรับให้ผู้หญิงดื่ม
เคลลี่ลั่วจะเอาไวน์นั้นไปให้ไลลาชิม
เคลลี่ลั่วได้เปิดไวน์แดงอย่างสง่า กลิ่นหอมของไวน์แดงได้รอยออกมาพร้อมกับความหวาน ได้รอยไปในอากาศ
“นี้เป็นไวน์ที่ฉันได้เก็บไว้มานาน เป็นไวน์สำหรับผู้หญิง วันนี้ฉันไปเจอไวน์ขวดนี้พอดีเลยเอามาแบ่งปันกับเธอ”
เคลลี่ลั่วได้เทไวน์แดงใส่แก้วไวน์และวนแก้ว เพื่อที่จะให้ความหอมของไวน์ออกมาอย่างเต็มที่ และส่งให้กับไลลา
ไลลาได้ส่ายหัว “ฉัน ฉันไม่ดื่มเหล้า”
แต่ที่จริงแล้ว ไลลาเคยดื่มเหล้าที่มีรสหวาน แต่เหล้าที่เคลลี่ลั่วให้เธอไม่อยากดื่ม
เธอได้จำอย่างฝังใจว่า เธอเคยถูกเคลลี่ลั่วที่เมาทำ…..เธอ เธอถึงต้องถูกขังอยู่ที่นี้แบบนี้
เห็นไลลาที่หลบสายตาของตัวเอง เคลลี่ลั่วได้เดาออกว่าไลลากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ “เธอวางใจได้ เหล้านี้ดื่มแล้วไม่เมา
แถมรสชาติดีมากอีกด้วย เธอไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่วางยาเธอหรอก”
ได้ยินเคลลี่ลั่วที่พูดแบบนี้ ไลลารู้สึกไม่พอใจ เธอไม่ยอมให้เคลลี่ลั่วมาดูถูกเธอแบบนี้แน่!
ไลลาได้รับไวน์แดงมาจากเคลลี่ลั่วและได้ดื่มไวแดงที่เคลลี่ลั่วเทให้อย่างรวดเดียวจนหมด
ไวน์นี้เป็นไวน์ที่เข้มข้นจริงๆ แถมยังมีกลิ่นผลไม้ปนอยู่ด้วย ดื่มไปแล้วรู้สึกลื่นคอมาก
“อืม เป็นไวน์ที่ดีจริงๆ” ไลลาได้ออกปากชมอย่างไม่หยุด
เคลลี่ลั่วได้พยักหน้าตาม “ใช่ และเขาได้เทไวน์ให้ไลลาอีก ก็ฉันบอกแล้วว่า นี้เป็นไวน์ที่ดี ฉันไม่ได้โกหกเธอ
แต่ไวน์ที่เข้มข้น เขาไม่ให้ไปดื่มแบบนี้”
เคลลี่ลั่วได้หยิบแก้วไวน์ขึ้นมา แล้วส่งสัญญาณให้ไลลามองมาที่นิ้วของเขา “การดื่มไวน์มีสามขั้นตอน
คือการดูสีของไวน์ การดมกลิ่น การชิมทีละนิดละหน่อย ไวน์ที่ทำให้คนดื่มรู้สึกตื่นตาตื่นใจนั้นเป็นไวน์ที่ดี
แต่ไวน์ที่ดีจริงๆนั้น ต้องมีสีที่ทำให้คนหลงใหลได้”
ไลลาได้พยักหน้า แท้จริงแล้วเธอก็รู้ แต่เธอไม่ได้ไปสนใจ
เคคลลี่ลั้วก็ได้พูดว่า “คุณค้าของไวน์แดงเศษสามส่วนสองอยู่ที่กลิ่นของมัน ถ้ากลิ่นหอมของไวน์ยังไม่ออกมา ให้เราวนแก้ว
เพื่อให้กลิ่นหอมของไวได้สัมผัสกับอากาศและปล่อยกลิ่นหอมที่เย้ายวนใจออกมาอย่างเต็มที่”
เคลลี่ลั่วได้ยิ้มและเอามือไปแตะนิ้วของไลลาที่จับแก้วไวน์อยู่ “ตอนดื่มไวน์นิ้วห้ามไปจับบริเวณตัวเอง เพื่อให้เราดื่มไวน์ได้อย่างสง่า และความร้อนจากนิ้วของเราจะไม่ไปกระทบต่อไวน์ที่อยู่ในแก้วอีกด้วย”
ไลลาถึงรู้ตัวว่า ตัวเธอเองได้ใช้ฝ่ามือจับไว้ที่ตัวแก้ว
แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเธอก็จับแก้วอย่างนี้มาตลอดและไม่เห็นมันจะเป็นสิ่งที่ผิดตรงไหนเลย
เคลลี่ลั่วได้มองไลลาด้วยสายตาที่ดูถูก เคลลี่ลั่วก็ได้หัวเราะออกมา “การดื่มไวน์นั้นเป็นการผ่อนคลายที่งดงาม
ไม่ใช่ดื่มไวน์เหมือนการดื่มน้ำเปล่า การแสดงออกถึงแม้จะเป็นรายละเอียดเล็กๆ เราก็สามารถดูออกว่าคนคนนั้นถูกสอนมาดีหรือเปล่าแล้ว”
“นั้นก็หมายความว่านายว่าฉันเป็นคนที่ไม่ได้รับการสอนมาอย่างดีงั้นหรอ?” “ฉันก็จะดื่มแบบนี้ต่อไป ฮึ่ม! รีบเทให้ฉันอีก!”
เคลลี่ลั่วไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี “เคลลี่ลั่วไม่เคยเจอคนที่ขอให้เขาเทไวน์แดงให้เขาเต็มแก้ว ฉันยอมเธอแล้วจริงๆ!”
“แล้วทำไม? ไวน์มีไว้เอามาดื่ม ถึงมันจะแพงเทียบเท่ากันทอง มันก็มีไว้เอามาดื่มอยู่ดี! ฉันจะดื่มแค่ไหนมันก็เรื่องของฉัน!
ฉันจะยืนดื่มนั่งดื่มนอนดื่มก็ได้ ฉันจะดื่มอย่างไงก็ได้!” ระหว่างที่พูด ไลลาได้ยืนมือไปหยิบขวดไวน์ของเคลลี่ลั่วที่ตั้งอยู่ข้างๆ
แล้วเทไวน์ใส่แก้วตัวเองจนเต็ม แล้วได้ดื่มที่เดียวหมด
เห็นไลลาที่มีนิสัยที่เป็นเด็กอยู่นั้น เคลลี่ลั่วรู้สึกไลลาน่าสนใจมาก
ใช่แล้ว ถึงสิ่งของนั้นจะมีราคาแพงมากแค่ไหน มันก็เป็นของที่เอามาสนองความต้องการของคนเรา
เราจะไปคิดมากทำอะไร?
จะดื่มแบบพิธีการหรือจะดื่มแบบทั่วไป มันก็อยู่ที่เรา จะไปคิดมากทำอะไร แค่ตัวเองชอบก็พอ!
เห็นเธอที่พูดแบบนี้แล้ว ฉันรู้สึกว่าตัวเองเชยมากเลย มา เรามาชนแก้วกัน เห็นไลลาที่ชูแก้วดื่มไวน์
อารมณ์ของเคลลี่ลั่วก็เริ่มดีขึ้น เขาได้สละภาพพจน์ที่สง่างดงามของตัวเองทิ้งไป และเรียนแบบท่าทางของไลลา
เทไวน์ให้ตัวเอง
“ชนแก้ว!” หน้าของไลลาได้แดงไปหมดแล้ว เธอได้ชูและชนแก้วกันเคลลี่ลั่ว
“ชนแก้ว!” เคลลี่ลั่วรู้สึกน่าสนใจมาก เขาได้เรียนแบบไลลาแล้ว ชูแก้ว ดื่มไวน์ เทไวน์และชนแก้ว
ต่อมา ไวน์ที่เคลลี่ลั่วเอามาก็ได้หมดลง ไลลาได้ลืมไปว่าข้างมีฝนตก เธอได้พูดอย่างสะลึมสะลือว่า “ไวน์นี้อร่อยจริงๆ
แต่น่าเสียดายไวน์นี้มีแค่ขวดเดียว”
“ทำไมหรอ? ยังอยากดื่มใช่มั้ย?” เคลลี่ลั่วได้กดกระดิ่งที่อยู่ในห้อง ไม่นานโลลิต้าก็ได้เข้ามาในห้องของไลลา
“ท่าน มีเรื่องอะไรจะให้หนูไปทำค่ะ?”
“ไปที่ห้องเก็บไวน์ของฉัน เอาไวน์ลาไฟท์ที่ฉันเก็บสะสมมานานนั้นเอาออกมา”เคลลี่ลั่วสั่งโลลิต้าโดยที่ไม่ได้หันไปมองเธอเลย
โลลิต้าได้ตอบรับ” ค่ะ เจ้านาย ต้องการกี่ขวดค่ะ?”
เคลลี่ลั่วตอบว่า “เอายิ่งเยอะยิ่งดี!”
โลลิต้าได้รีบไปที่ห้องเก็บไวน์ ไม่นานเธอก็กลับมาพร้อมกับไวน์รถหนึ่ง “นี้ค่ะ เจ้านาย ไวน์ของท่าน”
เห็นไวน์เต็มรถเข็นนั้น เคลลี่ลั่วรู้สึกพึงพอใจและได้สั่งให้โลลิต้าออกไป “เธอลงไปพักได้แล้ว”
โลลิต้าก็ได้ออกไป เหนือเพียงเคลลี่ลั่วและไลลาที่อยู่ในบ้านสองคน
“ดื่มไวน์แบบนี้มันไม่สนุก มา เดียวฉันสอนการวาดหมัดให้นาย” ตอนนี้ไลลาได้มีอาการเมานิดหน่อยแล้ว
ถึงแม้ว่าเธอจะเคยดื่มไวน์มาก่อน แต่ครั้งนี้เธอดื่มมากกว่าครั้งก่อนๆที่ผ่านมา และความรู้สึกที่เมาแบบนี้
ทำให้ไลลารู้สึก สบายตัว
“การวาดหมัด?” เคลลี่ลั่วไม่เข้าใจคำที่ไลลาพูด เคลลี่ลั่วเป็นดยุคที่ประเทศอังกฤษ เขาคงไม่รู้วัฒนธรรมของประเทศจีนมากเท่าไหร่หรอก
ได้เวลาเผยแพร่ศิลปะโบราณของจีนที่ชื่อว่าการวาดหมัดที่เป็นวัฒนธรรมที่ตกทอดกันมาอย่างยาวนานให้กับเคลลี่ลั่วแล้ว
เธอได้เตรียมที่จะสาธิตให้เคลลี่ลั่วดู
“ผึ้งสองตัวบินไปที่พรมหญ้า บินไป บินไป เฮ้ยๆ! กังไกล ลูกหิน ผ้า!”
ไลลาได้ทำท่าทำทางของการออกหมัดและร้องเพลงไป แล้วเธอก็ได้อธิบายว่า “เห็นหรือยังเราต้องทำแบบนี้
สุดท้ายต้องออก กังไกล ลูกหินหรือผ้า แบบนี้นายคงจะเข้าใจแล้วนะ ลูกหินทุบกังไกล กังไหลตัดผ้า ผ้าห่อลูกหิน
นายเข้าใจใช่มั้ย? ใครแพ้ต้องร้องเพลงนะ!”
เห็นไลลาที่แสดงอย่างมีความสุข เคลลี่ลั่วก็เกิดความสนใจขึ้น “ได้ เดียวฉันจะพยายามทำให้ได้นะ”
“อืม ถ้านายตั้งใจเดียวก็ทำได้” ไลลาได้ยิ้มเธอในตอนนี้ได้มึนไปหมดแล้ว เธอรู้สึกดีใจที่ได้สอนคนอื่น
