ตอนที่ 354 กำจัด นารา
เคนโด้เดินออกมาจากห้อง วางแก้วนมสดที่เพิ่งอุ่นเสร็จลงข้างมือของเขาโดยไม่ให้ส่งเสียงดัง แล้วก็เดินออกไปอย่างไม่มีเสียง ไม่กล้าที่จะรบกวนนารา เขารู้ว่าเขาตั้งใจมาก ไม่ว่าเขาอยากจะทำอะไรก็ตาม เขาก็จะคอยสนับสนุนเสมอ
วันที่สอง นาราส่งแบบที่วาดไปที่เมืองธิตกลในคืนนั้น เจมม่าเปิดแบบดู แล้วก็อึ้งไปทันที
ทำไมถึงเป็นสีนี้ล่ะ เขารีบเปลี่ยนจากสีเทาเป็นสีแดง เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
เขาเอาแบบนี้ให้คณพศดูอย่างภูมิใจ
วินาทีที่คณพศรับมาแล้วเปิดดูนั้น เลือดของเขาสูบฉีดขึ้นมา เป็นแบบที่ดูเศร้าและเสียใจจริงๆ
มือของเขาที่กำลังถือแบบนั้นสั่น และกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น นี่เป็นงานของภรรยาเขา
เขารู้ว่าเขาเสียใจและเจ็บปวด เขากำลังเกลียดเขาที่ส่งเจมม่ามาที่เมืองธิตกลนี้อยู่แน่นอน แต่ทำไมคุณถึงไม่แสดงตัวล่ะนาราเขาต้องอยู่ในกรุงโรมแน่ๆ
สีแดงนั้นเป็นสีที่เพิ่งเปลี่ยน ส่วนหยดน้ำที่อยู่บนดอกแมกโนเลียนั้น จริงๆ แล้วคือน้ำตา
ใจของคณพศถูกทิ่มแทงอย่างเจ็บปวด เหมือนแผลเก่าที่โดนฉีกออกอีกครั้ง เจ็บจนแทบขาดลมหายใจ
ที่รัก เป็นคุณจริงๆ ด้วย
แต่ คุณอยู่ที่ไหนล่ะ
ทำไมถึงไม่มาเจอผม?
ทำไมถึงต้องหลบ?
ทำไม!
คณพศตะโกนอยู่ในใจครั้งแล้วครั้งเล่า มองดูแบบที่ถูกเปลี่ยนสีด้วยความเศร้าเสียใจ มองดูเจมม่าอย่างเย็นชา “86Iเจมม่าคุณช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมว่าตอนที่คุณกำลังวาดแบบ ในใจคุณกำลังคิดอะไรอยู่”
เจมม่าถูกคณพศมองด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วยังคิดว่าแบบงานนี้มีอะไรผิดพลาดรึเปล่า ไม่งั้นสายตาของคณพศคงไม่น่ากลัวแบบนั้น
“ค่ะ ประธาน งานนี้มีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไร คุณแค่ช่วยบอกความรู้สึกตอนที่คุณกำลังออกแบบงานนี้ ให้ผมฟังหน่อยก็พอแล้ว” คณพศทำหน้านิ่ง รอคำตอบของเจมม่า
“อ๋อ งานนี้หรอคะ” เจมม่าจู่ๆ ก็ยิ้มด้วยความเขินอาย “ฉันนึกถึงความรักที่ทำให้คนซึ้งใจน่ะค่ะ เหมือนที่คุณ……”
เจมม่ายังพูดไม่ทันจบ คณพศก็หลับตาลงด้วยความทนไม่ได้ “ยชญ์ช่วยไปส่งคุณเจมม่าให้ฉันที”
“ได้เลย” ยชญ์ดีใจ รอมาตั้งหลายวัน สุดท้ายคณพศก็พูดคำนี้ออกมาจนได้
เจมม่ายืนงง อยู่ดีๆ ทำไมถึงไล่ให้เขากลับ
“ประธานคะ แบบของฉันมีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ”
“ไปกันเถอะๆ ” ยชญ์ลากแขนเสื้อของเจมม่าออกไปข้างนอกอย่างไม่เกรงใจ
“ประธานคะๆ อย่าไล่ฉันไปเลยนะคะ” เจมม่าตะโกนเสียงและขัดขืน แต่ก็สู้แรงของยชญ์ไม่ได้ แล้วก็ถูกลากตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
เหลือเพียงคณพศคนเดียวที่ยังอยู่ในห้อง เขานั่งลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า มองดูแบบวาดที่เต็มไปด้วยน้ำตาของนารา ในใจรู้สึกเจ็บจนบอกไม่ถูก
แบบแผ่นนี้เต็มไปด้วยความผิดหวังแล้วความเจ็บปวด เธอเขียนแบบออกมาได้เจ็บปวดขนาดนั้น เป็นเพราะเธอผิดหวังในตัวเขาสุดๆ แล้ว
เจมม่าในตอนนั้นโมโหสุดขีด ตอนแรกเขานึกว่าคณพศมีใจให้เขา แต่พอสุดท้ายแล้ว คนที่เพียบพร้อมอย่างตัวเองกลับสู้แบบแผ่นเดียวไม่ได้
เพิ่งลงจากเครื่อง เขาก็ถามถึงที่อยู่ของนารา อดใจรอไม่ได้ที่จะไปเก็บนักออกแบบที่ไม่ยอมปรากฏตัว แต่สุดท้ายทำให้เขากลายเป็นนักออกแบบที่ตกอับ
รถแล่นเหมือนยิงธนูยังไงอย่างงั้น แค่แวบเดียวก็มาถึงสวนหน้าบ้านของนาราแล้ว
เจมม่าลงรถด้วยความโมโห ปิดประตูรถแรง เดินบนส้นสูงเสียงดัง จากนั้นก็ผลักประตูเข้าไปในสวน
นารากำลังก้มตัวรดน้ำดอกไม้ แล้วก็เห็นคนเดินเข้ามา อึ้งไปสองวิแล้วก็เห็นว่าเป็นเจมม่า ก็วางบัวรดน้ำลงไว้ข้างๆ แล้วเดินมาทักทาย “คุณเจมม่า”
เจมม่ามองนาราด้วยสายตาเยือกเย็น เชิดหน้าขึ้น แล้วถามอย่างเย่อหยิ่งว่า “เธอคือนักออกแบบลึกลับคนนั้นใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ แค่ฉันไม่ได้ลึกลับอะไรนะคะ” นารารู้สึกแปลกใจว่าเจมม่าอยู่เมืองธิตกลไม่ใช่หรอ ทำไมถึงมาที่นี่ตอนนี้ได้ล่ะ
“เหอะๆ เสแสร้งแกล้งทำนักนะ แกตั้งใจวาดแบบผิดใช่ไหม เพื่อที่จะให้ฉันดูแย่ในสายตาของคณพศ” เจมม่าพูดด้วยความโมโห แล้วง้างมือจะตบนารา
ตบลงไปอย่างเต็มแรง แต่โดนคนมาคว้าไปก่อน คนนั้นก็คือวิลเลียมที่รีบตามมา
วิลเลียมมองดูน้องสาวตัวเองที่ดูก้าวร้าวด้วยสายตาที่ไม่น่าเชื่อ “เจมม่า แกทำอะไรของแก”
“พี่ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะฆ่ายัยมารขวางโลกนี้ให้ตาย มันตั้งใจเขียนแบบผิด แล้วประธานก็ไล่ฉันกลับมา” เจมม่าพูดแล้วมืออีกข้างหนึ่งก็ง้างจะตบนาราให้ได้
วิลเลียมล็อกมืออีกข้างของเขาไว้ แล้วก็ตะคอกสอนเสียงดังว่า “แกบ้ารึเปล่า แบบเขียนผิดก็แค่เขียนใหม่ก็จบแล้วไม่ใช่รึไง ทำไมถึงทำเรื่องที่ดูไร้สมองแบบนี้”
“ฉันไม่สนหรอกนะ” เจมม่าใช้แรงสะบัดมือออกจากวิลเลียม เปิดกระเป๋าแล้วหยิบมีดเล่มเล็กๆ ออกมา
พอเห็นถึงความบ้าคลั่งและก้าวร้าวแล้ว วิลเลียมเริ่มรู้สึกตกใจ “เจมม่า แกจะทำอะไร อย่าทำอะไรโง่ๆ นะ” เจมม่าเอามีดจี้ไปที่หลอดลมของตัวเอง มืออีกข้างชี้ไปที่นารา โกรธจนตาแดงแล้วพูดว่า “พี่ เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะมัน ฉันจะขายหน้าต่อหน้าประธานได้ยังไง ฉันไม่สน ฉันต้องการให้มันออกไป ออกไปจากบริษัท”
“เจมม่า แกใจเย็นๆ หน่อยนะ เขาเป็นนักออกแบบมีฝีมือนะ บริษัทของเรามีผลงานถึงทุกวันนี้ได้ก็เพราะความขยันของเขา เราไม่สามารถ……”
“พี่ ฉันถามพี่ว่าจะเลือกเขาหรือเลือกฉัน รู้แค่ว่าถ้ามีมันต้องไม่มีฉัน” เจมม่าพูดตะโกนด้วยความโมโห เอาอารมณ์โกรธทั้งหมดมาลงกับนาราทั้งหมด
วิลเลียมมองดูนาราแล้ว รู้สึกลังเล พ่อแม่ของเขาเสียไปตั้งแต่เขายังเด็ก เขาเหลือแค่น้องสาวคนเดียว อีกอย่างเขารับปากพ่อแม่ไว้แล้วว่าจะดูแลน้องสาว ถึงเขาจะเสียบริษัทไป แต่ก็ไม่สามารถเสียน้องสาวไปได้
นารามองเห็นความลังเลของวิลเลียม เลยยิ้มออกมาแล้วบอกว่า “ไม่เป็นไรค่ะคุณวิลเลียม ตัดสินใจในแบบที่ควรจะเป็นเถอะค่ะ”
วิลเลียมถอนหายใจยาว ในใจรู้สึกเสียดายคนฝีมือดีอย่างนาราแต่เขาไม่สามารถโน้มน้าวให้น้องสาวที่เอาแต่ใจของเขาได้ ได้แต่พูดด้วยความรู้สึกผิดว่า “ขอโทษจริงๆ นะครับ ผม……”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ” นาราไม่ได้แคร์อะไร ก็แค่งาน ไม่มีอะไรต้องซีเรียสมาก อีกอย่างเขาก็อยากที่จะออกเร็วๆ อยู่แล้ว ถ้าปล่อยไว้อย่างงี้ กลัวว่าคณพศจะหาเขาเจอ
