ในใจเซวหยวนจี๋หวาดกลัวถึงขีดสุดแล้ว แต่เขาฝืนกลั้นไว้มาตลอด
เขาพนันว่า หยางเฉินคงไม่กล้าทำอะไรตนเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนนี้ยังไม่ใช่ทางหนีทีไล่ทั้งหมดของเขา
ตั้งนาน หยางเฉินเงยหน้าทันใด มองทางเซวหยวนจี๋ ก่อนจะเอ่ยปากถามว่า “เซวหยวนป้าตายยังไง? แล้วฉันโดนแกวางแผนร้ายยังไง ขอแค่แกเล่าทุกอย่างออกมาตามจริง ฉันสามารถคิดว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นได้”
“สำหรับต่อไปตระกูลเซวของแกอยากทำอะไรที่เยี่ยนตู ฉันจะไม่แทรกแซง”
เซวหยวนจี๋ที่เดิมทีในใจหวาดกลัว หลังได้ยินคำพูดนี้ของหยางเฉิน ความหวาดกลัวเลือนหายไปมาก มุมปากเขาวาดเส้นรัศมีวงกลมที่หยอกเย้าขึ้น
“หยางเฉิน ฉันรู้ว่าแกยังกลัวฉันอยู่”
เซวหยวนจี๋กะพริบตาแล้ว หัวเราะอยู่พลางบอกว่า “น้องสามของฉันตายด้วยน้ำมือของแกไงล่ะ? จะพูดว่าฉันวางแผนให้ร้ายแกได้ยังไง?”
“หยางเฉิน น้องสามของฉันเป็นลูกชายสุดที่รักของคุณพ่อฉัน แม้กระทั่งคิดจะมอบตำแหน่งผู้สืบทอดกษัตริย์ให้เขาด้วยซ้ำ”
“ดีที่สุดแกรีบตอบกลับฉันให้ไว ไม่อย่างนั้นสายเกินไป รอหลังจากเรื่องที่น้องสามฉันโดนแกฆ่าตายแพร่ไปถึงคุณพ่อฉันทางนั้น คุณพ่อฉันคงเดือดดาลมากแน่”
“พอกษัตริย์เซวโกรธ เกรงว่าเมืองเยี่ยนตูต้องนองเลือด ส่วนแกเมื่อถึงตอนนั้นคงทำได้เพียงตายตามน้องสามของฉันไป”
หยางเฉินส่ายหน้าแล้ว “พูดมาแบบนี้ งั้นก็ไม่ต้องคุยแล้ว?”
เซวหยวนจี๋ทำหน้าอวดดี “หยางเฉิน ฉันรู้ว่าแกเก่งมาก และรู้ดีมากว่าถ้าแกอยากฆ่าฉัน ก็เป็นแค่เรื่องง่ายดาย”
“เพียงแค่ น้องสามฉันโดนแกฆ่าตายแล้ว แกยังจะกล้าฆ่าฉันด้วยเหรอ?”
“ตอนนี้ มีแค่ฉันคนเดียว ที่สามารถช่วยแกปิดบังความจริงไว้ได้ ถ้าฉันตายแล้ว ถึงตอนนั้นคุณพ่อฉันจะรู้แค่ว่า เป็นแกที่ฆ่าลูกชายสองคนของเขาต่อเนื่องกัน”
“แกว่า คุณพ่อฉันจะแก้แค้นให้พวกฉันยังไง? ว่าตามที่ฉันรู้จักคุณพ่อนะ เขาน่าจะไว้ชีวิตแกเอาไว้ก่อนสักพัก เพราะเขาอยากให้แกเห็นกับตาตัวเอง ส่วนทุกคนที่เกี่ยวข้องกับแก ล้วนต้องตายเพราะแก”
เซวหยวนจี๋พูดจบ หัวเราะฮาๆ เสียงดังขึ้นมาแล้ว หน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจ
“ป้าบ!”
ทันใดนั้น เสียงหัวเราะของเขาหยุดลงฉับพลัน ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร หยางเฉินยื่นแขนออกมาข้างหนึ่ง มือข้างหนึ่งเหมือนเป็นคีมหนีบอันหนึ่ง จับลำคอของเซวหยวนจี๋ไว้แน่น
ร่างกายของเซวหยวนจี๋ โดนยกขึ้นมากลางอากาศอย่างคาดไม่ถึง
“ปล่อยคุณชายรองนะ!”
ตั้งนาน บุคคลฝีมือเยี่ยมของตระกูลเซวถึงได้สติเข้ามา ชั่วขณะนั้นตะโกนขึ้นมากันเกรียว
ช่วงเวลาสั้นๆ หยางเฉินโดนล้อมอยู่ตรงกลางแล้ว เพียงแต่เขาไม่มองบอดี้การ์ดพวกนั้นแม้แต่แวบเดียว เงยหน้ามองทางเซวหยวนจี๋
“ฉันถอยหลบให้มากแล้ว ทำไมยังต้องบังคับกดขี่กันด้วย?”
สายตาของหยางเฉินดำมืดไร้ที่เปรียบ พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ “ไม่ว่าเป็นใคร ไม่ว่าเป็นกลอุบายอะไร ขอเพียงไม่ดึงคนข้างตัวฉันไปเกี่ยวข้อง ก็ไม่เป็นไรทั้งนั้น”
“แต่ว่า เอาคนข้างตัวฉันมาข่มขู่ฉัน แบบนี้คงไม่ได้”
“จำไว้ชาติหน้ากลับมาเกิดใหม่เป็นคนดี กำเริบเสิบสานอวดดี มีเพียงจะทำให้แกตายไวกว่าเดิม”
พูดจบ หยางเฉินเพิ่มกำลังในมืออีกทันใด
เซวหยวนจี๋ที่ถูกยกไว้กลางอากาศ ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง
แรงบนมือของหยางเฉินค่อยๆ เพิ่มขึ้น ทำให้เขาหมดหวังถึงที่สุด
หยางเฉินในเวลานี้ ในสายตาเย็นชา เหมือนกำลังมองมดตัวหนึ่ง
เซวหยวนจี๋หมดหวังตั้งแต่แรก ถ้าให้โอกาสเขาอีกครั้งหนึ่ง เขาจะไม่หาเรื่องหยางเฉินโดยเด็ดขาด
“ปล่อยเจ้าชายรองออกซะ!”
ตามองเห็นเซวหยวนจี๋กำลังตาค้างแล้ว บอดี้การ์ดตระกูลเซวถึงสำนึกได้ว่า หยางเฉินอยากฆ่าเซวหยวนจี๋จริง ชั่วขณะนั้นแต่ละคนตะโกนขึ้นมาแล้ว
“แกร๊กๆๆ!”
มือปืนหลายสิบคน ต่างหยิบปืนออกมาทั้งหมด ปากกระบอกปืนดำสนิทเล็งเป้าไปยังหม่าชาวและเหล่าพวกพ้องของทีมผู้พิทักษ์เงาลับ
แต่ทว่าไม่มีปากกระบอกปืนสักอันเล็งเป้ามายังตนเอง หยางเฉินหรี่ดวงตาขึ้นมาเล็กน้อย เบื้องหลังเซวหยวนจี๋มีผู้เชี่ยวชาญบงการอยู่
ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ข่มขู่คนอื่น ยังมีประโยชน์มากกว่าข่มขู่หยางเฉิน
เพราะตัวหยางเฉินเองก็คือคนที่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกที่มีต่อกัน เพราะเหตุนี้ ดังนั้นถึงหาหม่าชาวเพื่อนสนิทที่ดีแบบนี้มาได้
ตอนแรกที่หยางเฉินอยากออกจากชายแดนเหนือ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาปฏิเสธ เกรงว่าคนระดับผู้บริหารของชายแดนเหนือกว่าครึ่ง ล้วนจะติดตามเขาออกไปด้วยกัน
นี่ก็คือเสน่ห์ส่วนตัวของหยางเฉิน
แน่นอนว่า นี่คือจุดอ่อนใหญ่ที่สุดของเขาเช่นกัน เพราะให้ความสำคัญกับความรู้สึกที่มีต่อกัน ดังนั้นไม่ว่าเป็นใครที่อยู่ข้างกายเขา ล้วนมีความเป็นไปได้จะกลายเป็นตัวถ่วงของเขา
“ฉันจะดูสิว่าใครมันจะกล้าลงมือ?”
หม่าชาวโมโหแล้วเหมือนกัน สั่งการไปสักหน่อย ผู้แข็งแกร่งทีมผู้พิทักษ์เงาห้าสิบคน ต่างหยิบปืนออกมาหมดแล้ว เล็งปากกระบอกปืนไปยังบอดี้การ์ดตระกูลเซว
ทันใดนั้น ทั้งภายในอากาศตลบอบอวลไปด้วยบรรยากาศที่กำลังจะเกิดการปะทะรุนแรงที่เข้มข้นอย่างยิ่ง
ใครๆ ต่างเข้าใจทั้งนั้น ถ้าเกิดเสียงปืนดังขึ้น ย่อมลิขิตมาให้บาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน
“คุณหยาง คุณน่าจะเข้าใจ ถ้าเกิดเจ้าชายรองถูกคุณฆ่าตาย ถึงแม้คุณจะรอดชีวิตออกไปได้ แต่คุณรับรองได้เหรอว่าคนอื่นๆ จะสามารถมีชีวิตรอดออกไปด้วยกันกับคุณได้?”
ในเวลานี้เอง ชายวัยกลางคนที่สวมชุดสูทคนหนึ่ง ค่อยๆ ก้าวเท้าเดินออกมา บนหน้ามีรอยยิ้มจางๆ ระดับหนึ่ง
คนผู้นี้ เมื่อสักครู่อยู่ด้านข้างของเซวหยวนจี๋มาตลอด เห็นได้ชัดว่าที่มาไม่ธรรมดา
หยางเฉินย่อมเข้าใจเหตุผลข้อนี้เป็นธรรมดา มือที่เดิมทีอยากบิดคอเซวหยวนจี๋จนหัก ปล่อยออกฉับพลัน
ร่างกายของเซวหยวนจี๋ร่วงลงโดยตรง เดินไปหน้าประตูนรกมารอบหนึ่ง นี่ทำให้เซวหยวนจี๋รู้ถึงความสำคัญของชีวิต
เขาอ่อนแรงไปทั้งตัว หายใจเฮือกใหญ่ๆ เอาอากาศสดชื่นอยู่
เพียงแค่ยังไม่ทันดื่มด่ำอิสระมากพอ หยางเฉินกลับใช้เท้าข้างหนึ่ง ถีบเขาจนหกล้มบนพื้น ก่อนจะเอาเท้าข้างหนึ่งเหยียบที่หน้าอกของเขา
“คุณ……”
ชายวัยกลางคนเห็นเหตุการณ์ สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย เพียงแต่พูดไม่ออกสักประโยคเดียว
เขาชื่อเนี่ยฉี่จูน เป็นคนวางแผนข้างกายของเซวหยวนจี๋ แผนการชั่วร้ายมากมาย ล้วนเป็นเขาสอนให้เซวหยวนจี๋
รวมทั้งเรื่องราวในคืนนี้ ก็เป็นเขาคิดแผนด้วยตนเอง ส่วนเซวหยวนจี๋ทำการตัดสินใจ
เพียงแต่ พวกเขายังประเมินความสามารถของหยางเฉินต่ำไปมากเหลือเกิน
เซวหยวนจี๋ที่ถูกหยางเฉินเหยียบไว้ใต้เท้า รู้สึกเพียงอัปยศอดสูไร้ที่เปรียบ เขาเป็นเจ้าชายรองของตระกูลเซวที่น่าเกรงขาม พอเซวหยวนป้าตาย แทบจะสามารถแน่ใจได้ว่า เขาคือกษัตริย์เซวในอนาคต
สถานะเช่นนี้ เคยโดนคนเหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้าตั้งแต่เมื่อไร
เพียงแต่ ถึงจะอัปยศอดสูแค่ไหน ก็ยังดีกว่าตาย
“หม่าชาว พาเหล่าพวกพ้องออกไปก่อน”
หยางเฉินเอ่ยปากบอกทันใด
“ครับ!”
หม่าชาวรู้แนวโน้มของสถานการณ์ดีเช่นกัน การให้คนของทีมผู้พิทักษ์อยู่ที่นี่ต่อ มีแต่จะเป็นตัวถ่วงของหยางเฉิน
“ใครกล้าออกจากลานบ้านนี้สักก้าวหนึ่ง ตายสถานเดียว!”
เนี่ยฉี่จูนรีบสั่งไปทันที
บารมีที่เขาอยู่ข้างกายเซวหยวนจี๋สูงส่งมาก พอสั่งไปทีเดียว บอดี้การ์ดตระกูลเซวนับร้อยรีบตะโกนตอบว่า “ครับ!”
“คุณหยาง เรื่องในคืนนี้ เป็นความผิดของพวกเรา ผมขอเป็นตัวแทนของเจ้าชายรองรับประกันกับคุณได้ว่า ขอเพียงตอนนี้คุณปล่อยเจ้าชายรองไป พวกเราจะปล่อยพวกคุณออกไปแน่ครับ”
บนหน้าเนี่ยฉี่จูนมีรอบยิ้มที่ขบคิดอยู่ “ผมคิดว่า คุณหยางน่าจะไม่อยากมองเห็นเรื่องนองเลือดพลีชีพเกิดขึ้นเหมือนกัน โดยเฉพาะเป็นคนของคุณ ถูกมั้ย?”
หยางเฉินมองเนี่ยฉี่จูนแบบหน้าตาไร้ความรู้สึกแวบหนึ่ง “ฉันก็รับรองกับแกได้เหมือนกัน ให้คนของฉันออกไป แล้วฉันจะไว้ชีวิตเขาสักครั้งก็ได้”
พูดจบ หยางเฉินจึงเพิ่มแรงที่เท้าเพิ่มขึ้นกะทันหัน
“โอ๊ย……”
เสียงร้องโหยหวนที่น่าสังเวชดังขึ้นทันใด
เซวหยวนจี๋รู้สึกว่ากระดูกซี่โครงตรงหน้าอกของตนเองกำลังจะหักแล้ว ตะโกนว่า “ปล่อยพวกเขาไป! ปล่อยพวกเขาไป!”
