“เสียวหว่าน!”
ฉินยีก็เดินไปด้วย และเมื่อเธอมองไปที่เฝิงเสียวหว่าน ดวงตาของเธอก็ยังมีความชื่นชมอยู่บ้าง
“พี่เสี่ยวยี!”
“ลุงฉิน!”
เฝิงเสียวหว่านกล่าวทักทายฉินต้าหย่งและฉินยีอีกครั้ง จากนั้นมองไปที่หยางเฉิน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่เฉิน ฉันมากินข้าวฟรีแล้ว!”
เมื่อมองไปที่ฉากตรงหน้า หยางเฉินก็เดาได้คร่าวๆว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นได้ชัดว่าฉินซีและฉินยีต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อขอโทษเฝิงเสียวหว่านอย่างจริงจัง
เพราะก่อนหน้านี้ สองพี่น้องได้เข้าใจผิดเฝิงเสียวหว่าน และไม่เป็นมิตรกับเฝิงเสียวหว่านเลย
ทั้งครอบครัวดูมีความสุข และเห็นได้ชัดว่าฉินซีและฉินยีใช้ความพยายามอย่างมากในการทำอาหารดังกล่าว
เห็นได้ชัดว่าเป็นมือใหม่ในการทำอาหาร รสชาติของอาหารไม่มั่นคงอย่างมาก บางจานรสเค็ม บางจานรสจืด แต่โดยรวมแล้วก็ไม่เลว อย่างน้อยก็ไม่ถึงขั้นกินไม่ได้
หลังอาหาร เฝิงเสียวหว่านทำการรักษาให้ฉินต้าหย่งอีกครั้ง เป็นผลให้ฉินต้าหย่งซึ่งอยู่ในรถเข็นมาเกือบครึ่งเดือน ลุกขึ้นยืนตรงจุดนั้นและเดินไปได้หลายก้าว
แม้จะเดินได้ไม่ดี แต่อย่างน้อยก็ไปได้
“หมอเทวดา! เป็นหมอเทวดาจริงๆ!”
ใบหน้าของฉินต้าหย่งเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และเขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนแรกผมคิดว่าจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งหรือสองเดือนในการเดินได้ แต่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ก็เดินได้แล้ว”
ดวงตาของฉินซีและฉินยีก็เต็มไปด้วยความตกใจ จนถึงตอนนี้ พวกเธอจึงได้ตระหนักว่าทักษะทางการแพทย์ของเฝิงเสียวหว่านยอดเยี่ยมเพียงใด
“เสียวหว่าน ทักษะทางการแพทย์ของคุณดีกว่าผู้เชี่ยวชาญในโรงพยาบาลเหล่านั้นมาก!”
ฉินยีมองไปที่เฝิงเสียวหว่านด้วยความชื่นชมและกล่าวว่า “ประเด็นคือ ผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้น ล้วนแก่แล้วและอายุเจ็ดสิบแปดสิบปี ส่วนคุณยังเด็กมาก!”
ฉินซีก็อุทานว่า”ด้วยทักษะทางการแพทย์ของคุณ คุณสมควรที่จะได้รับนามเป็นหมอเทวดา!”
เฝิงเสียวหว่านโดนชมจนรู้สึกเขินอายเล็กน้อย ใบหน้าแดงก่ำเล็กน้อย และเธอพูดอย่างถ่อมตน “คุณปู่มักบอกว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน ทักษะการแพทย์ของฉัน ยังคงมีช่องว่างอยู่มากกับแพทย์อัจฉริยะตัวจริง”
“เสียวหว่าน ถ้าคุณพูดอย่างนั้น โลกนี้คงไม่มีหมอเทวดาแล้ว”
“ใช่ๆ อย่าถ่อมตัวไปเลย ต่อให้มีหมอที่เก่งกว่า ยังไงฉันก็ไม่เคยเห็น เคยเห็นแต่หมอเทวดาอย่างคุณเท่านั้น”
“ยิ่งไปกว่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่หมอเทวดาคนอื่นๆจะอายุน้อยกว่าคุณ”
ฉินซีและฉินยีสองพี่น้องยังคงชมเฝิงเสียวหว่านไม่หยุด และใบหน้าของเฝิงเสียวหว่านก็แดงขึ้น เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
สุดท้ายคือหยางเฉินที่เดินออกมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกคุณพอเถอะ ขืนพูดต่อไป เกรงว่าเสียวหว่านจะหาข้ออ้างที่จะไปจากที่นี่แล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ……”
ฉินต้าหย่งก็หัวเราะเช่นกัน
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ รักษาให้ฉินต้าหย่งและพูดคุยกันสักพัก เกือบเที่ยงคืน
“ลุงฉิน พี่หยาง พี่สะใภ้ พี่เสี่ยวยี ฉันควรกลับบ้านแล้ว ไว้เจอกันใหม่วันหน้า!”
เฝิงเสียวหว่านลุกขึ้นยืนและกล่าว
“เสียวหว่าน!”
ฉินซีและฉินยีลุกขึ้นยืน ผู้หญิงสองคนก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน และคนหนึ่งจับมือเฝิงเสียวหว่านไว้
“เสียวหว่าน ก่อนหน้านี้เราทำผิดไป พวกเราสองคน ขอโทษคุณณ ที่นี้อย่างจริงใจ หวังว่าคุณจะยกโทษให้เรานะ!”
สองพี่น้องแสดงสีหน้าจริงใจ น้ำตาคลอเบ้า
เมื่อได้ยินคำพูดของสองพี่น้อง ดวงตาของเฝิงเสียวหว่านก็เปลี่ยนเป็นสีแดงในทันใด
สิ่งที่เกิดขึ้นที่ยอดเมฆาในวันนั้นได้กระแทกเธออย่างแรง เธอเติบโตที่หมู่บ้านอู๋ในเมืองกษัตริย์กวนตั้งแต่เล็กจนโต เคยพบเจอติดต่อกับผู้ชายเพียงไม่กี่คน
จู่ๆก็ถูกเข้าใจผิด เธอรู้สึกทุกข์ใจอย่างมาก
วันนี้เมื่อเธอได้ยินคำขอโทษของฉินซีและฉินยี เธอรู้สึกเหมือนก้อนหินในหัวใจของเธอได้ตกลงไปที่พื้น
เธอแค่อยากจะใช้ชีวิตอย่างถูกต้อง และคำขอโทษจากสองพี่น้อง ก็คืนความบริสุทธิ์ของเธอให้เธอ
“พี่สะใภ้ พี่เสียวยี ฉันยกโทษให้พวกคุณแล้ว!”
ตาเฝิงเสียวหว่านเป็นสีแดงและพูดกับผู้หญิงทั้งสองว่า “เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ ต่อไปพวกคุณยังคงเป็นพี่สะใภ้และพี่สาวของฉัน”
“เสียวหว่าน…”
เมื่อเห็นดวงตาสีแดงของเฝิงเสียวหว่าน หยางเฉินก็รู้สึกทุกข์เล็กน้อย
ไม่ว่ายังไง เฝิงเสียวหว่านก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดเรื่องนี้ดีๆในตอนแรก ดังนั้นเขาจึงพาเฝิงเสียวหว่านกลับบ้านทันที
ไม่ว่ายังไง เฝิงเสียวหว่านก็เป็นผู้หญิง เมื่อเธอคลุมเสื้อผ้าให้เขาในตอนเช้า เธอถูกเขาปรับปรามโดยคิดว่าเธอเป็นคนร้าย และกดเธอไว้ใต้ร่างกายของเขา
ใครเห็นภาพนี้ก็คงสงสัยกันทั้งนั้น
ดังนั้น เขาไม่ได้โทษฉินซีและฉินยี แต่รู้สึกผิดต่อเฝิงเสียวหว่านเล็กน้อย
หมอเทวดาเฝิงใช้ความพยายามอย่างมากที่มอบเฝิงเสียวหว่านให้เขาปกป้อง นี่เธอเพิ่งมาถึงเยี่ยนตู ก็ทำให้เฝิงเสียวหว่านได้รับความไม่สบายใจเช่นนี้
มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด
“ในเมื่อคุณยกโทษให้เราแล้ว ต่อจากนี้ก็มาอาศัยอยู่กับเราเถอะ”
ฉินซีขยี้ตาสีแดงของเธอและพูดอย่างจริงใจ
ฉินยีจับมือของเฝิงเสียวหว่านไว้แน่นและกล่าวว่า “เสียวหว่าน เอาแบบนี้แล้วกัน คุณอาศัยอยู่ในบ้านข้างๆฉัน แบบนี้ฉันสามารถไปคุยกับคุณได้ทุกเมื่อ!”
เสี้ยวเสี้ยวก็วิ่งไปร่วมสนุกด้วย ดึงมุมเสื้อผ้าของเฝิงเสียวหว่าน มองขึ้นไปที่เฝิงเสียวหว่านแล้วพูดว่า “คุณป้า เสี้ยวเสี้ยวก็อยากให้คุณอยู่ที่นี่ด้วย คุณป้า คุณอย่าไปเลย ได้ไหม?”
“เสียวหว่าน จากนี้ไปก็อยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไปเถอะ!”
ฉินต้าหย่งก็กล่าว
ดวงตาของเฝิงเสียวหว่านแดงก่ำด้วยน้ำตา และเธอสามารถสัมผัสได้ถึงความจริงใจของครอบครัวนี้
ตั้งแต่เธอยังเด็ก เธออาศัยอยู่กับปู่ของเธอมาโดยตลอด และเธอไม่มีญาติพี่น้องนอกจากปู่ของเธอ
แต่หลังจากเธอได้พบกับหยางเฉิน เธอจึงมีพี่ชายอย่างหยางเฉิน และพี่ชายอย่างหม่าชาว และตอนนี้เธอมีพี่สะใภ้และพี่สาวเพิ่มมาด้วย รวมทั้งหลานสาวตัวน้อยที่น่ารักและลุงที่ใจดี
หยางเฉินไม่พูดอะไร เพียงแค่มองไปที่เฝิงเสียวหว่าน
เขาจะปกป้องเฝิงเสียวหว่านอย่างแน่นอน แต่เขาไม่อยากกดดันเฝิงเสียวหว่าน
ขอเพียงเฝิงเสียวหว่านเต็มใจ จะอยู่ที่นี่ตลอดไปก็ไม่เป็นไร หากเธอไม่เต็มใจ หยางเฉินจะไม่บังคับเธอ แต่จะให้อิสระกับเธอ
“ขอบคุณมาก ขอบคุณพวกคุณมาก!”
เฝิงเสียวหว่านพูดด้วยดวงตาสีแดง แต่จู่ๆเสียงของเธอก็เปลี่ยนไป และเธอก็พูดอย่างจริงใจว่า “แต่ว่า ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ไม่ได้!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของฉินซีและฉินยีก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
“เสียวหว่าน คุณยังเคืองพี่สะใภ้กับพี่ฉินยีใช่ไหม?”
ฉินซีไม่สามารถกลั้นน้ำตาและสำลัก “เสียวหว่าน พี่สะใภ้รู้ว่าตนเองผิดไปแล้วจริงๆ คุณให้โอกาสพี่สะใภ้เพื่อชดเชยคุณเถอะ ได้ไหม?”
ฉินยีกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ “เสียวหว่าน ไม่ต้องกังวล ต่อไปพี่เสี่ยวยีจะปฏิบัติต่อคุณเหมือนน้องสาวแท้ๆอย่างแน่นอน และจะไม่มีวันปล่อยให้คุณต้องทนทุกข์กับความคับข้องใจอีกต่อไป คุณอยู่บ้านนี้เถอะ ได้ไหม?”
