ลี่เฉินซีพึ่งไปได้ไม่นาน โม่หว่านหว่านก็ถือของกินแล้ววิ่งเข้าห้องผู้ป่วย
“ย้าวย้าวของฉัน สิทธิ์ฉันเตรียมโจ๊กข้าวฟ่างมา จะทานไหม ? “ เธอแกร่งกล่องอาหารไปมา สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ซูย้าวเห็นเธอ ก็ทนไม่ไหวที่จะพุ่งหัวเราะออกมา แล้วพยักหน้าต่อเนื่อง
โม่หว่านหว่านจัดโต๊ะอาหาร นำโจ๊กและเครื่องเคียงทีละชิ้นวางให้เรียบร้อย และในขณะที่นั่งปอกไข่อยู่ข้างๆ ซูย้าวก็ทำท่าภาษามือว่า “ขอบคุณ!”
เธอรู้ดีว่าลี่เฉินซีจะไม่เข้าไปในห้องคลอดอย่างแน่นอน หากไม่มีโม่หว่านหว่าน
ไม่งั้น ตอนนี้ตัวเองคงอยู่ในห้องเก็บศพแล้ว
โม่หว่านหว่านยิ้มแล้วตบบ่าเธอ “ กับฉัน เธอจะเกรงใจขนาดนี้ทำไม ? เป็นพี่น้องกัน พยายามช่วยกัน มันแปลกตรงไหน ? “
ซูย้าวยังคงพยักหน้า แสดงความขอบคุณ
“เอาเถอะ เธอไม่ต้องทำแบบนี้แล้ว ทำเอาฉันจะอึดอัดขึ้นมาแล้ว ! “ โม่หว่านหว่านยังคงอายเล็กน้อย จากนั้นพูดขึ้นมาอีก “ จริงด้วย เมื่อกี้ฉันไปดูทารกที่ห้องเก็บอุณหภูมิของทารกมา เจ้าตัวเล็กนั่น น่ารักที่สุด หน้าตายังเหมือนเธออีก ! “
ซูย้าวได้ยินแล้ว จึงเผยสีหน้ามีความสุขออกมา
“พันธุกรรมนี่มันยิ่งใหญ่จริงจริง ! ลี่เฉินซีหน้าตาหล่อ เธอก็สวยอีก เพราะฉะนั้นลูกชายที่คลอดออกมาก็หน้าตาดี ! “
โม่หว่านหว่านพูดสารพัด จากนั้นก็ตัดสินใจบางอย่างขึ้นมา “ อนาคตฉันก็จะหาสามีหล่อหล่อ ! เพื่อประโยชน์ของรุ่นหลังหลัง ! “
ซูย้าวยิ้มอย่างลำบากใจแล้วดึงเธอมาทานข้าว
ในห้องทำงานของผู้อำนวยการสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยาชั้นบน หลังจากหลินโม่ป่ายผลักประตูและเข้าไปเขาก็ล็อคประตูโดยตรง
คณบดีจางตกใจ แล้วพูดขึ้นมา “ คุณหมอหลินกำลังทำอะไร ? หรือว่ามีความลับอะไรหรือเปล่า ? “
“ไม่มีหรอ ? “หลินโม่ป่ายถามกลับ ในขณะเดียวกัน เขาก็โยนสำเนารายการตรวจระหว่างการตั้งครรภ์ของซูย้าวไว้บนโต๊ะ
คณบดีจางอ่านเล็กน้อย ดวงตาของเขาตื่นตาในชั่วขณะ และหัวใจของเขาก็ไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด “ นี่มันอะไรกัน?”
“ตอนซูย้าวทำการคลอด คณบดีจางบอกว่าเด็กอยู่ในตำแหน่งแนวนอน คลอดยาก แต่ทำไมผลการตรวจทั้งหมดของเธอ ไม่ปรากฏออกมา “หลินโม่ป่ายถาม
คณบดีจางขมวดคิ้ว พูดขึ้นมาอีก “ อันนี้หรอ ก็จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงบ้าง ผลการตรวจก็ไม่สามารถเป็นจริงได้ร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก ….. “
คำพูดยังไม่ทันจบลง ก็โดนหลินโม่ป่ายขัดทันที“ คณบดีจางพวกเราเป็นหมอ การที่จะหลอกคนไข้แบบนี้ เบาลงหน่อยเถอะ ! “
พูดมาถึงขั้นนี้แล้ว คณบดีจางก็ปิดบังลงไปไม่ได้แล้ว
เธอถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้ แล้วพูด “ ฉันก็ไม่มีวิธี ทางตระกูลซู ก็รับปากว่าจะให้เงินห้าล้านแก่ฉัน ! คุณก็รู้ ลูกสาวฉันกำลังเรียนต่อเมืองนอก อะไรก็ต้องการเงินหมด …. “
“ห้าล้าน ! “หลินโม่ป่ายจ้องเขาอย่างเยือกเย็น ความโกรธจึงบังเกิดขึ้นมา “ ชีวิตคนคนหนึ่งก็มีค่าแค่ห้าล้านงั้นหรอ ? “
“ทุกคนก็ทำงานเหมือนกันหมด ทุกคนก็ลำบากหมด ชีวิตผู้คนมากมายข้างนอกยังไม่มีราคาเพียงเท่านี้เลย! “
หลินโม่ป่ายลำบากใจ ถ้าคนตรงข้ามไม่ใช่หญิงวัยกลาง เขาอยากจะพุ่งไปต่อยเธอสักหมัดจริงจริง !
ครุ่นคิดและเงียบสงบอยู่นาน เขาถึงพึ่งพูดขึ้นมาด้วยความเย็นชา “ คณบดีจางก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เคยคลอดลูกเหมือนกัน ท่านก็มีลูกสาว ถ้าเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นกับลูกสาวท่าน ท่านในฐานะคนเป็นแม่จะรู้สึกยังไง ? “
“อย่างแรกคือลูกสาวฉันมีแม่ ในตอนที่เธอคลอดลูก ฉันคนเป็นแม่คนนี้ก็จะอยู่ข้างเธอ ! และอีกอย่าง ฉันจะไม่มีทางให้ลูกสาวฉันเห็นแก่เงินแล้วไปเป็นสะใภ้ของตระกูลเศรษฐี ไม่รู้จักเจียมตัวบ้าง คนใบ้คนหนึ่ง แต่งงานกับประธานลี่มันเหมาะสมหรอ ? “
“คุณ……”
หลินโม่ป่ายโกรธจนอยากจะพุ่งออกไปฆ่าทันที !
คิดไม่ถึงจริงจริง คำพูดแบบนี้จะออกจากปากของคนเป็นหมอ !
แต่ไม่รอให้หลินโม่ป่ายระเบิดโกรธ ประตูห้องทำงานที่โดนล็อคจากด้านใน ก็โดนเตะออกจากด้านนอกเต็มเต็ม!
เสียงที่รุนแรง ทำให้พยาบาลต่างก็ตกใจ !
ลี่เฉินซีปรากฏตัวที่ประตูด้วยใบหน้าที่เย็นชาของเขา สายตามืดมิด และภายใต้การจ้องมองที่หวาดกลัวของคณบดีจาง เขาก้าวไปข้างหน้า
ทุกย่างก้าวราวกับเหยียบย่ำหัวใจของฝ่ายตรงข้าม น่ากลัวไปหมด
“ภรรยาฉันเป็นใบ้ แต่ในขณะเดียวกัน เธอคือคุณหนูของบริษัทซูซื่อ ไม่ใช่คนที่คนอย่างคุณจะทำร้ายและดูถูก ! “
ลำแสงที่มืดมนของ ลี่เฉินซีพร้อมกับเปลวไฟที่โกรธจัด ” แล้วก็ ภรรยาของฉันไม่มีแม่ก็จริง แต่เธอมีสามีอย่างฉัน!”
สุดท้าย มุมริมฝีปากของเขากระตุก และเขาพูดเบาเบาว่า ” แล้วลูกสาวของคุณมีอะไร ? “
คณบดีจางรู้สึกงุนงง และโกรธทันที แต่ก็ไม่กล้าที่จะโจมตี
จึงได้แค่ก้มหัวขอโทษ
แต่ก่อนที่ลี่เฉินซีจะจากไปก็พูดขึ้นมาอีก “ ชาตินี้คุณอย่าคิดที่จะได้เป็นหมอเลย ! “
“ฉัน ….” คณบดีจางมึนงงทันที
เล่นกับคนที่ไม่ควรเล่นจริงจริง ! ถ้ารู้แต่แรก เธอก็ไม่ควรมีความคิดชั่วร้ายในใจ และไม่คิดที่จะแตะต้องซูย้าว ……
บริษัทลี่ซื่อ มีความสุขที่ได้ครอบครัวคนใหม่มา ข่าวนี้เผยแพร่ไปในหนังสือพิมพ์และนิตยสารรายใหญ่ แม้แต่ใน Weibo ก็เป็นคำอวยพรของชาวเน็ตที่มีต่อ ประธานลี่ และภรรยาของเขา
ซูหยวนเอนกายลงบนโซฟาและปัดโทรศัพท์มือถือพร้อมกับเล่น Weibo ของเธอ เธอกัดฟันอย่างโกรธ “ไอ้ตัวเล็กที่น่ารังเกียจ ไม่เพียงไม่ตาย แต่กลับทำให้แม่ลูกสองคนอยู่อย่างเป็นสุข ! “
“พอเถอะ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว จะทำยังไงได้ ? “ ซัวฉ่ายลี่เดินออกมาจากข้างนอก แล้วพูด “ ไปโรงพยาบาลกับฉันหน่อยเถอะ ! “
“ไม่ไป ! “ ซูหยวนกัดฟัน อยากที่จะไปบีบคอของซูย้าวให้ขาด ให้เธอเลิกได้ใจจากความสูงส่งสักที !
ซัวฉ่ายลี่กลับพูดออกมา “ ไม่ไปก็ต้องไป ! อย่างน้อยซูย้าวก็ยังเป็นลูกของตระกูลซู ผู้ปกครองไม่ไป มันจะดูไม่ดี ? “
ไม่นาน ซูหยวนจึงหยิบเสื้อคลุมของเธออย่างไม่เต็มใจและลงไปชั้นล่าง
ซัวฉ่ายลี่ไม่หยุดที่จะพูดสารพัด ทันใดนั้นเสียงชายเย็นชาที่อยู่ชั้นล่างก็ดังเข้าหูของแม่และลูกสาว
“โรงพยาบาลไม่จำเป็นต้องไปแล้ว ! “
ซัวฉ่ายลี่กับซูหยวนมองตามเสียง เมื่อเห็น หวางอี้ที่ยืนอยู่ชั้นล่าง ในชุดสูทและรองเท้าหนัง เขายืนอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าไม่แยแส
“ผู้ช่วยหวาง คุณ …. “ ซัวฉ่ายลี่เดินเข้าไปหา
หวางอี้พูด “ ฉันได้รับหน้าที่จากประธานลี่ ให้มาบอกทั้งสองท่านว่า คราวหลังไม่ต้องติดต่ออะไรกับคุณผู้หญิงของเราแล้ว! “
“อะไรนะ ? “ ซัวฉ่ายลี่แปลกใจและตกใจ “ ฉันเป็นแม่เธอนะ ! อะไรคือไม่ต้องติดต่อแล้ว ? “
ซูหยวนก็เดินลงจากตึก “ หวางอี้ คุณอธิบายดีดี พี่เฉินซีไม่มีทางทำแบบนี้กับพวกเรา！”
หวางอี้หยิบเอกสารใบหนึ่งออกมา ข้อมูลข้างในเป็นข้อมูลที่คณบดีจางเขียนเองกับมือ แสดงหลักฐานว่าซัวฉ่ายลี่และซูหยวนจ้างให้เธอทำเรื่องไม่ดีและเกือบเอาชีวิตของซูย้าวในระหว่างการคลอด ปลอมหลักฐานว่าเป็นการตายด้วยการคลอดยาก
ซัวฉ่ายลี่ตกใจ และกระวนกระวายใจชั่วขณะ เอกสารที่สั่นอยู่บนมือก็ตกลงที่พื้น
“เป็นไปไม่ได้ ! เป็นเพราะคณบดีจาง เธอโกหก ใส่ร้ายพวกเรา ! “ ซูหยวนโต้ตอบกลับ
หวางอี้ขมวดคิ้ว หยิบมือถือออกจากกระเป๋า เปิดไฟล์เสียง
เป็นเนื้อหาสนทนาของซัวฉ่ายลี่กับคณบดีจาง โดยได้รับปากว่าหลังจากแผนสำเร็จจะให้เงินห้าล้าน
ซูหยวนนิ่งไปทันที “ นี่มัน …..”
“เรื่องทั้งหมดได้เปิดเผยหมดแล้ว แผนการก็ไม่สำเร็จแล้ว ทั้งสองท่านก็คงจะไม่สบายใจใช่ไหม ! ในขณะเดียวกัน คุณผู้หญิงของเรากำลังอยู่ในช่วงฟื้นตัว ไม่อยากเจอพวกท่านทั้งสอง ขอให้พวกท่านคิดไตร่ตรองเอง !”
หวางอี้พยายามเกรงใจให้มากที่สุดแล้ว พูดจบ เขาหันหลังแล้วจากไป
ซัวฉ่ายลี่ทรุดตัวลงและนั่งลงบนพื้น สีหน้าของเธอหยุดนิ่งด้วยความประหลาดใจ เธอรู้ดีว่าตามนิสัยของ ลี่เฉินซีถ้าเรื่องนี้ไม่ได้ส่งมอบให้ตำรวจ ไม่ใช่เพื่อจะรักษาหน้าเธอ แต่เพื่อจะใช้เธอเป็นจุดอ่อน
อนาคต บริษัทซูซื่อคงต้องอยู่ภายใต้บริษัทลี่ซื่อ ไม่มีวันที่จะได้ออกหน้าออกตา !
ซูหยวนไม่เชื่อ ดึงดันที่จะวิ่งตามหวางอี้ออกไป
รถโรลส์รอยซ์ข้างนอก ผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านในเย็นชาราวกับภูเขาที่หนาวเหน็บ เธอไม่จำเป็นต้องคิด ก็รู้ว่าเป็นใคร ซูหยวนวิ่งเข้าไป
“พี่เฉินซี คุณฟังฉันอธิบาย …..”
เธอทุบตีกระจกราวกับคนบ้าไปแล้ว และรีบอธิบาย “ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงจริง ! ฉันแค่รักคุณมากเกินไป พี่เฉินซี ฉันชอบพี่มาตั้งแต่เด็ก น้องสาวแต่งงานกับคุณ ฉันอิจฉา …..”
“ฉันผิดไปแล้ว คุณให้อภัยฉันครั้งนี้เถอะ ! ดีไหม ? ขอร้องหล่ะ ! “
ซูหยวนพูดอย่างจริงจัง และร้องไห้ เธอเกือบจะคุกเข่าขอร้อง ท่าทางที่น่าเศร้าเล็กน้อยของเธอ ทำให้คนรู้สึกใจอ่อน
หวางอี้ทนเห็นไม่ได้ จึงหันหลังแล้วลองถาม “ประธานลี่？”
“ขับรถ ! “
สิ่งที่ได้รับเป็นเพียงความเฉยเมยของชายคนนั้น และเสียงเย็นชาของเขา
“ครับ！”
หวางอี้ตอบรับ ขับรถแล้วจากไป
รถแล่นออกไปข้างข้างซูหยวน เธอวิ่งไล่ไปสองสามก้าวแล้วหยุดจนตามไม่ทัน น้ำตาร่วงร้องไห้เหมือนคนชอบบ้าไปหมด
“พี่เฉินซี……”
ซูหยวนนั่งอยู่บนพื้น แล้วตะโกนร้องไห้ออกมาอย่างเสียงดัง
แต่หลังจากร้องไห้ เธอสูดจมูก เปลี่ยนความคิดเป็นความเกลียดชังขึ้นมา เป็นเพราะเธอ ยัยซูย้าวเลว !
ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ต้องหาวิธีขจัดยัยเลวนี้ออก ….
