แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 667 พูดจาต้องมีหลักฐานนะ!
เสี่ยวเชี่ยนนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวไม่ลุกขึ้น เวยเวยที่นั่งอยู่ข้างๆยิ้มไม่ออกจับแขนเสื้อเสี่ยวเชี่ยนแน่นด้วยความกลัว
เสี่ยวเชี่ยนตบมือเธอเบาๆเพื่อบอกว่าไม่ต้องกลัว
“คุณป้าไม่ทราบชื่อท่านนี้มาที่บ้านฉันทำไมคะ?”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง! ตอนนี้เหล่าเย่นอนอยู่ที่โรงพยาบาล ฝีมือแกใช่ไหม!”
“เข้าโรงบาล? เรื่องดีนี่! มันเป็นอะไรล่ะ?” หลิวเหมยพอได้ยินว่าสัตว์เดรัจฉานนอนโรงพยาบาลก็ดีใจขึ้นมาทันที
“เขา…” พอนึกถึงเรื่องที่สามีตัวเองถูกหมากัดไข่หายไปครึ่ง หลุ่ยจือก็มีสีหน้าบูดเบี้ยว ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าสงสัย
หมอบอกว่าถ้าตามหาอีกครึ่งให้เจอก็อาจจะเย็บติดเข้าไปได้ แต่ปัญหาคือพอมากัดแล้วพวกมันก็วิ่งหนีไป แย่งกลับมาไม่ได้! ถึงจะไม่ได้กัดโดนตรงลำ แต่ก็คงแข็งไม่ได้แล้ว…
หลุ่ยจือชี้หน้าเสี่ยวเชี่ยนด้วยความโมโห “เพราะแก! ฉันแจ้งตำรวจไว้แล้ว! ตำรวจไม่ปล่อยแกไว้แน่!”
เสี่ยวเชี่ยนหยิบกระดาษมาเช็ดปากด้วยท่วงท่าที่สง่างาม “ฉันทำอะไรเหรอคะ? ฉันเข้าไปช่วยคนชัดๆ อ้อ ไม่ต้องมอบโล่คนดีให้ฉันหรอกนะคะ มันเป็นหน้าที่ของพลเมืองดีอยู่แล้ว”
“อย่ามาทำเป็นเฉไฉ! ฉันถามแล้ว เหล่าเย่บอกว่าเห็นแก! อย่ามาแถ แกนั่นแหละ! แกสั่งให้หมามากัดเหล่าเย่!”
“ใช่ ฉันอยู่ในที่เกิดเหตุจริงๆ หลายคนก็เห็น แต่ป้าเป็นคนที่ชอบหาหลักฐานมายืนยันไม่ใช่เหรอ อย่ามาใส่ร้ายป้ายสีกันนะ วันนี้ฉันทำความดีทุกคนเป็นพยานได้ ป้าจะไม่ขอบคุณฉันไม่มอบโล่ให้ก็ช่าง แต่นี่ยังมาหาเรื่องถึงที่บ้าน อยากโดนเหรอ?” เสี่ยวเชี่ยนพูดด้วยท่าทางนิ่งๆ
“แกนั่นแหละที่ให้หมามากัดเหล่าเย่!” หลุ่ยจือยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกสงสัย เสี่ยวเชี่ยนเพิ่งออกไปได้ไม่นาน เหล่าเย่สามีเธอออกไปซื้อหมั่นโถวก็ถูกหมากัด แถมยังโดนกัด…ตรงนั้น!
“ป้าบอกว่าฉันเป็นคนทำก็ต้องเป็นฉันอย่างนั้นเหรอ? หลักฐานล่ะ? ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมงพวกป้ายังบอกฉันอยู่เลยว่าศาลสนใจแต่หลักฐาน แค่คำพูดไม่มีน้ำหนัก หลักฐานล่ะป้า? ป้าเกลียดฉันก็เลยบอกว่าฉันทำงั้นสิ?”
คำพูดที่เมื่อช่วงเช้าหลุ่ยจือใช้พูดกับเสี่ยวเชี่ยนได้ถูกเสี่ยวเชี่ยนเอามาใช้บ้าง หมัดนี้ชกกลับได้จุกมาก!
“ฉันจะต้องหาได้แน่! คนเราทำอะไรสวรรค์มองดูอยู่ แกหนีไม่รอดหรอก! พวกแกมันXXX!”
“ฮ่าๆๆ! สวรรค์เป็นญาติป้าเหรอ? ตอนที่พวกป้าทำเรื่องชั่วๆสวรรค์มองไม่เห็น ตอนนี้หาหลักฐานไม่ได้เลยอยากให้สวรรค์มาเห็น? ขอโทษนะ สวรรค์ไม่ว่าง” เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้ลุกจากที่นั่งเลย เธอคีบเนื้อจากหม้อกินอย่างเอร็ดอร่อย หอม มันหอมจริงๆ!
หลุ่ยจือกับเย่ต้าเชียนยั่วโมโหเสี่ยวเชี่ยนยังไงเสี่ยวเชี่ยนก็ทำอย่างนั้นกลับ แต่หลุ่ยจือไม่ได้มารยาทดีเหมือนเสี่ยวเชี่ยนในตอนนั้น อารมณ์โมโหแทบจะระเบิดออกมา แต่เสี่ยวเชี่ยนกลับยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ดื่มเบียร์เย็นๆลวกเนื้อสัตว์กิน อีกทั้งยังยกตะเกียบถามหลุ่ยจือ
“กินหน่อยมะ? ฉันน่ะหมาแมวจรจัดยังให้ของกิน ฉันไม่ถือสาหรอกนะที่จะให้ป้ามากินด้วย”
น่าโมโหที่สุด!
หลุ่ยจืออยากจะเข้าไปตบเสี่ยวเชี่ยน แต่ถูกอวี๋หลิวเหมยถีบออกไป ตามด้วยยกนิ้วกลางให้
“ถ้ายังไม่ไปพวกเราจะโทรแจ้งตำรวจ! ข้อหาบุกรุกสถานที่!”
พอประตูปิดแล้วหลุ่ยจือก็ยังยืนด่าอยู่ ตามมาด้วยเสียงร้องไห้คร่ำครวญ เวยเวยตกใจกลัวมาก
“ไม่ต้องกลัวนะ ต่อไปไม่มีใครมารังแกหนูได้แล้ว”
เสี่ยวเชี่ยนตบหลังปลอบ
“พี่เหม่ยเหวยคะ หนูทำให้พี่ลำบากหรือเปล่าคะ?”
ประโยคนี้ทำให้เสี่ยวเชี่ยนอารมณ์ดี เพราะมันแสดงว่าเด็กคนนี้พัฒนาขึ้น รู้จักเป็นห่วงคนอื่นแล้ว นี่เป็นสัญญาณบอกว่าอาการดีขึ้น
“ไม่เลยจ้ะ สวรรค์ลงโทษคนพวกนั้น ไม่เกี่ยวกับพี่เลย”
“พี่สะใภ้ ไอ้สัตว์เดรัจฉานนั่นมันโดนหมากัดเหรอ?” หลิวเหมยฟังเข้าใจอยู่แค่นิดเดียว
“ใช่ ถูกหมากัดไข่หายไปครึ่ง ไม่รู้ว่าหมาตัวไหนนะที่โชคร้าย กินของแบบนั้น อี๋…”
พอรู้สึกได้ถึงสายตาของน้องทั้งสองคนเสี่ยวเชี่ยนก็แกล้งไอ แล้วพูดอย่างจริงจัง
“ในฐานะที่พี่เป็นหมอก็ได้ไปช่วยเขาด้วย ถึงพี่จะเป็นจิตแพทย์ แต่เห็นเรื่องที่น่าเวทนาแบบนั้นจะให้พี่ยืนดูเฉยๆได้ยังไง?”
“พี่สะใภ้…จิตใจพี่นี่พระโพธิสัตว์ชัดๆ คนแบบนี้พี่ยังช่วย คนดีสุดๆ! ถึงฉันจะว่ามันแปลกๆตรงไหนก็เหอะ…” ถึงหลิวเหมยจะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ก็รู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ แต่ยังไงเธอก็คิดว่าเสี่ยวเชี่ยนคือพระโพธิสัตว์กลับชาติมาเกิด เป็นคนดีมากๆ!
คนเลวรังแกพี่สะใภ้ขนาดนั้น ไม่เพียงแต่พี่สะใภ้จะไม่ถือโทษ ยังยื่นมือเข้าไปช่วยด้วยความเมตตา สมกับเป็นหมอจริงๆ!
เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้าให้หลิวเหมย “ใช่ พี่เป็นคนจิตใจดี พี่มีจิตใจดั่งพระโพธิสัตว์ นับถือพี่ต่อไปนะ”
หลอกหลิวเหมยเสร็จเสี่ยวเชี่ยนก็เอามือลูบเวยเวยที่นั่งเหม่อยู่
“กลัวเหรอจ๊ะ?”
“เปล่าค่ะ…พี่เหม่ยเหวยคะ หนูแอบดีใจเล็กๆ ความรู้สึกนี้ไม่ปกติใช่ไหมคะ? หนูเป็นเด็กไม่ดีหรือเปล่า?” เวยเวยไม่รู้ว่าทำไมพอได้ยินว่าผู้ชายที่เคยทำร้ายเธอถูกหมากัดเธอกลับรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก
“ไม่เลยจ้ะ นี่เป็นสัญชาตญาณของคน บางครั้งพวกเราไม่จำเป็นต้องฝืนเก็บมันเอาไว้ หิวก็กิน ง่วงก็นอน รังแกมารังแกกลับ”
“พวกแกไม่ตายดีแน่!” หลุ่ยจือยังตะโกนอยู่ข้างนอก “ตำรวจต้องให้ความเป็นธรรมกับฉันได้แน่!”
“พี่เหม่ยเหวยคะ เขาบอกว่าตำรวจ…” เวยเวยเริ่มกลัว
เสี่ยวเชี่ยนลูบหัวเธอแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรจ้ะ ลุงตำรวจมีหน้าที่จับคนร้าย ลุงตำรวจทำคดีด้วยหลักฐาน คำพูดของเขาไม่มีประโยชน์ ดังนั้นเวยเวยหนูอย่าโทษลุงตำรวจนะที่คดีหนูยังไม่จบ เพราะลุงตำรวจกำลังหาหลักฐานอยู่ พวกเขาเป็นคนที่น่ารักที่สุด”
“โห พี่สะใภ้ พี่นี่จิตใจสุดยอดไปเลย ไม่เอาความโกรธไปลงกับตำรวจ เป็นคนดีจริงๆ!” หลิวเหมยแสดงความเลื่อมใสเสี่ยวเชี่ยนอีกแล้ว ควรจะมอบรางวัลพลเมืองดีให้พี่สะใภ้เธอจริงๆ ปล่อยพลังบวกออกมาตลอด ไม่มีใครดีไปกว่านี้อีกแล้ว!
เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้าอย่างไม่ถ่อมตัวเลยแม้แต่น้อย “ใช่ พี่เป็นคนดี!”
“พวกแกจะต้องถูกสวรรค์ลงโทษ!” หลุ่ยจือยังอยู่ข้างนอกโวยวายไม่เลิก
เสี่ยวเชี่ยนตะโกนตอกกลับ “โลกนี้นี่มันอะไรกันนะ คนที่ทำเลวสารพัดพอหาหลักฐานไม่ได้ก็คิดจะเรียกร้องหาสวรรค์ อย่าตลกน่า สวรรค์มีตา!”
เหมือนกับเธอนี่ไง
เสี่ยวเชี่ยนลูบหัวเวยเวย “เห็นยังจ๊ะ คนเลวต้องได้รับกรรม ถึงบางครั้งความยุติธรรมจะมาช้า แต่ไม่หายไปแน่นอน อีกหน่อยเวยเวยก็จะนอนหลับสบายแล้วน้า”
นี่เป็นโอกาสดีที่จะสร้างทัศนคติที่ดีให้เวยเวย เสี่ยวเชี่ยนได้ใช้ประโยชน์จากการที่หลุ่ยจือมาอาละวาดพอดี ทำให้เวยเวยไม่โกรธแค้นตำรวจ สร้างความเชื่อมั่นในความยุติธรรมให้เวยเวย ต่อไปเด็กคนนี้จะได้ไม่ไปล้างแค้นกับสังคม
เสี่ยวเชี่ยนตบหลังเวยเวยเบาๆ แล้วสั่งหลิวเหมยให้โทรแจ้งตำรวจ หลุ่ยจือร้องไห้โวยวายอยู่ข้างนอกรบกวนชาวบ้าน
ตำรวจมาถึงไวมาก หลุ่ยจือกอดขาตำรวจไม่ยอมปล่อย เอาแต่พูดว่าสามีตัวเองถูกหมากัดอวัยวะสำคัญ…เรื่องทั้งหมดนี้เสี่ยวเชี่ยนเป็นคนทำ
“มัน มันเป็นคนทำ! มันเรียนจิตวิทยา มันสะกดจิตหมา! หมาก็เลยไปกัดสามีฉัน! ฉันไม่เชื่อว่าจะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ พอมันเดินออกไปได้ไม่นานสามีฉันก็ถูกหมากัด!”
ที่สถานีตำรวจ หลุ่ยจือเอาแต่ให้การว่าเสี่ยวเชี่ยนเป็นคนทำ
เสี่ยวเชี่ยนค่อยๆล้วงเอาที่อัดเสียงออกมา
