ในตอนกลางคืน ถนนที่สลัวๆ แสงไฟนีออนหลากสีราวกับมังกรตัวยาว เต็มท้องฟ้า ลำแสงหลากสีที่ส่องประกายเหมือนแสงกลางวัน
รถไมบัคสีดำขับรถไปถึงโรงแรม ลี่เฉินซีได้ลงจากรถก่อน ส่วนหวางอี้ขับรถไปจอดคนเดียว
ชายคนนั้นเดินตรงขึ้นไป เมื่อมาถึงชั้นบนสุด ในขณะที่เขาเพิ่งออกจากลิฟต์ ก็เห็นเด็กน้อยสองคนอยู่ข้างหน้าเขา หยอกเล่นและหัวเราะกัน
“ช้าๆ หน่อย นายเดินช้าลงหน่อย ฉันตามไม่ทัน!” เสียงเด็กน้อยนุ่มนวลราวกับน้ำหวาน
เตียวเตียวมองย้อนกลับไปที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่หอบแล้วยิ้มขึ้น “ใครให้เธอเดินช้าแบบนั้นล่ะ เร็วเข้า ฉันจะพาเธอไปซื้อของอร่อยๆ!”
เด็กน้อยยังคงวิ่งไปข้างหน้า ในขณะที่วิ่ง ทันใดนั้นก็ชนเข้ากับขาที่แข็งกระด้างของชายคนนั้น มีเพียงเสียง “พะ” ร่างกายที่อ่อนนุ่มของเด็กน้อยโซเซไปข้างหลังและล้มลงทันที ลี่เฉินซีเอนตัวไปจับเด็กน้อยด้วยแขนยาวของเขา
เตียวเตียวเงยศีรษะขึ้นและมองไปยังชายที่อยู่ใกล้ๆ เขาด้วยความงุนงง ปากเล็กๆ ของเขาขยับ “คุณลุง? มาที่นี่ได้ยังไงครับ?”
ลี่เฉินซีลูบศีรษะเด็กน้อยและพูดเบาๆ ว่า “มาหาพวกเราไง”
ขณะที่เขาพูด ก็เหลือบไปด้านข้าง ซีซีเข้ามาใกล้ๆ แล้ว เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ มองมาที่เขา กะพริบตากลมโตของเธอ ปากเล็กของเธอเม้มแน่น และไม่พูดอะไร
เขาเดินเข้าไป เอนตัวลงนั่งยองๆ ต่อหน้าลูกสาว “คิดถึงลุงไหม?”
ซีซียังคงมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง
ลี่เฉินซียกมือขึ้นและสัมผัสใบหน้าที่อ่อนโยนสีขาวของลูกสาว ดวงตาที่คมลึกของเขาถูกแทรกด้วยความอ่อนโยน เต็มไปด้วยความเอ็นดูรักใคร่ เขากอดลูกสาวของเขาไว้ในอ้อมแขนทันที
แต่ในขณะที่เขาลุกขึ้น ความคิดก็สะท้อนกลับ และก็ตกตะลึงในทันใด
เขามองไปที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง และขมวดคิ้ว “ซีซี เมื่อกี๊เราได้พูดรึเปล่า?”
ลี่เฉินซีรู้สึกว่าถ้าเขาได้ยินไม่ผิด เมื่อครู่นี้เด็กสาวคนนี้ดูเหมือนจะพูดขึ้นมาจริงๆ!
ซีซีกะพริบตาด้วยดวงตากลมโตที่สวยงาม ราวกับอัญมณีเคลือบสองสี ส่องแสงเจิดจ้าราวกับแมวตัวน้อยที่ไร้เดียงสา ซีซีผู้น่าสงสารมองมาที่เขาอยู่ครู่หนึ่ง
เด็กน้อยเอียงศีรษะช้าๆ เผยให้เห็นความไม่เข้าใจและความสงสัยเล็กน้อย
ลี่เฉินซีขมวดคิ้ว ยื่นมือออกมาแล้วบีบปลายจมูกเล็กๆ ของเธอเบาๆ “ซีซีพูดได้แล้ว ใช่ไหม? คุยกับลุงหน่อยได้ไหม?”
ซีซีไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
หลังจากต่างฝ่ายต่างยืนกรานได้ไม่กี่วินาที เตียวเตียวก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และเข้ามาจับชายเสื้อของลี่เฉินซี “คุณลุง อย่าทำให้ซีซีลำบากใจเลยครับ เธอไม่เคยพูดอะไรเลย!”
ลี่เฉินซีหลับตาลง เอาเถอะ ลูกสาวของเขาไม่เต็มใจพูดคุยกับคนอื่นในตอนนี้ คงมีเหตุผลของเธอ เขาจะกดดันมากเกินไปไม่ได้
เขามองไปที่เตียวเตียวและพยักหน้า “โอเค ลุงไม่ดีเอง แต่พวกเราเร่งรีบกันจะไปไหนเหรอ?”
เตียวเตียวพูดขึ้น “เมื่อครู่คุณน้าให้เงินผมมาใบหนึ่ง และให้ผมพาซีซีไปซื้อของอร่อยๆ ครับ!”
ลี่เฉินซีผงะ เงินหนึ่งใบ? ซื้อของอร่อย?
และยังเป็นเวลานี้อีก?!
โม่หว่านหว่าน ดูแลเด็กๆ ยังไงกัน เด็กอายุ 5 ขวบสองคน ปล่อยพวกเขาออกไปในตอนกลางคืนได้อย่างไร? และยังให้แค่หนึ่งร้อยหยวน?!
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เบาๆ จับมือเตียวเตียวด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วพูดเบาๆ ว่า “เอาแบบนี้ดีกว่า พวกเราอยากกินอะไร? เดี๋ยวลุงพาไปซื้อ”
เตียวเตียวมองเขาด้วยความงุนงงเล็กน้อย และกะพริบตา “จริงเหรอครับ?”
ลี่เฉินซีก้มศีรษะลง “อืม จริงสิ”
ทันทีที่เตียวเตียวกำลังจะตอบ ก็เหลือบไปเห็นการจ้องมองอย่างโกรธๆ จากซีซี ร้อนแรงเหมือนเลเซอร์สองอันพุ่งมาที่เตียวเตียวตรง
ทันทีที่เตียวเตียวเห็น ก็รู้ว่าซีซีไม่เห็นด้วย!
เขาก้มหน้าลงอย่างช่วยไม่ได้ แล้วรีบพูด “ไม่เป็นไรครับ ผมโตแล้ว และน้าโม่บอกว่าก่อนที่น้องชายของจะตื่น ผมเป็นผู้ชายคนเดียวในครอบครัว เป็นลูกผู้ชาย ในตอนที่คุณน้าไม่อยู่ ก็ต้องดูแลน้องสาว ผมพาซีซีไปซื้อได้ครับ!”
ลี่เฉินซี “……”
เขาอุ้มลูกสาวของเขา สบตากับเด็กชายตัวเล็กที่อยู่ข้างหน้าเขา ร่างสูงกับร่างเล็ก สายตาพัวพันกันเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็ยอมจำนน
ปกติโม่หว่านหว่านสอนลูกยังไงกัน? อะไรคือ “ผู้ชายคนเดียวในครอบครัว” เอาเขาไปไว้ไหนกัน?!
เขาไม่อยากโต้เถียงอะไรกับเด็กอายุ 5 ขวบ เขาจึงวางซีซีลง หยิบเงินจำนวนหนึ่งออกจากกระเป๋าเงิน แล้วยื่นให้เตียวเตียว
เตียวเตียวไม่ต้องการมัน แต่วิ่งออกไปพร้อมจูงมือเล็กๆ ของซีซี โบกมือให้เขาในขณะที่วิ่งไปด้วย
เมื่อเห็นเด็กสองคนลงไปข้างล่าง ลี่เฉินซีหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและติดต่อหวางอี้ ให้เขาตามเด็กสองคนไป เพื่อความปลอดภัย
หลังจากวางสาย เขาก็เคาะประตูห้อง
เมื่อโม่หว่านหว่านออกมาเปิดประตู เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ใส่แค่ชุดคลุมอาบน้ำ พันผ้าขนหนูคลุมศีรษะแล้วหาวอย่างเหนื่อยๆ เธอนึกว่าเป็นลูกสองคนที่กลับมา จึงพูดพร้อมเปิดประตูว่า “ทำไมกลับมาเร็วจังล่ะ? ไปซื้ออะไรมา……”
ก่อนที่จะพูดจบ ก็เหลือบไปเห็นชายร่างสูงยืนอยู่ที่ประตู โม่หว่านหว่านก็ตกตะลึง
ในวินาทีถัดมา เธอถึงจะตอบสนองกลับมา ใช้มือปิดหน้าอกของเธออย่างรวดเร็ว แล้วจ้องมองที่ลี่เฉินซีอย่างระมัดระวัง “ซูย้าวไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ทำไมคุณถึงมาที่นี่อีก?”
ลี่เฉินซีมองดูผู้หญิงตรงหน้าที่เต็มไปด้วยการต่อต้านและความเกลียดชัง คิ้วสวยของเธอขมวดแน่น เขาไม่ได้ตั้งใจจะเดินเข้าไป เพียงแค่เอนตัวไปด้านข้างและพูดว่า “แต่ลูกสาวของผมอยู่ที่นี่”
ประโยคเดียว ทำเอาโม่หว่านหว่านถึงกับพูดไม่ออก
ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดว่า “คือ ซีซีกับเตียวเตียวลงไปซื้อของข้างล่างแล้ว……”
“เด็ก 5 ขวบสองคน คุณก็ปล่อยให้พวกเขาไป……”
ลี่เฉินซีกล่าวอย่างตำหนิเพียงครึ่งเดียว แล้วกลืนมันไปโดยไม่รู้ตัว
ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าเขาไม่มีเหตุผลที่จะตำหนิอีกฝ่าย อย่างแรกคือโม่หว่านหว่านเป็นเพื่อนของซูย้าว และดูแลซีซีมาตั้งแต่เด็ก เธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอรู้ว่าเธอควรทำและไม่ควรทำอะไร เธอคงพิจารณาแล้วถึงปล่อยให้เด็กๆ ลงไปข้างล่าง
อย่างที่สอง เมื่อซูย้าวเกิดเรื่อง โม่หว่านหว่านก็ดูแลลูกๆ แทนเธอโดยไม่ลังเล จากตรงนี้ เขาไม่มีเหตุผลที่จะตำหนิเธอ
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ลี่เฉินซีก็สงบลงและพูดว่า “ผมอยากคุยกับคุณ ซีซีและเตียวเตียว ผมจะรับกลับไปชั่วคราว นี่คือสิ่งที่ซูย้าวหมายถึง”
โม่หว่านหว่านชะงักไป ตอนแรกนึกว่าผู้ชายคนนี้จะอารมณ์เสียใส่เธอแล้ว เธอได้พร้อมที่จะรับพายุแล้วแท้ๆ แต่ทันทีที่เปลี่ยนเสียง เขาก็พูดถึงเรื่องนี้!
เธอไม่คิดอะไรมาก ก็พยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว แต่ในทันทีเธอก็ส่ายหัวอีกครั้ง และพูดพร้อมหยุดไป “คุณจะรับเด็กสองคนไป?”
หลังจากหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ก็พูดต่อว่า “เป็นสิ่งที่ซูย้าวหมายถึง?”
ดวงตาของลี่เฉินซีล้ำลึกขึ้น ทำไมถึงรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาประหม่าเล็กน้อย?
โม่หว่านหว่านคิดทบทวนอีกครั้ง “ก็ได้ค่ะ แต่คุณต้องแต่งงานไม่ใช่เหรอคะ?”
เกี่ยวกับเรื่องนี้ ลี่เฉินซีไม่อยากอธิบาย ยังไงข่าวก็ต้องออกมาในวันพรุ่งนี้ เธอก็คงจะเข้าใจเอง
เมื่อเห็นเขาเงียบ โม่หว่านหว่านก็ครุ่นคิดอย่างรอบคอบอีกครั้ง ลี่เฉินซีคือพ่อของซีซีและเตียวเตียว ถึงแม้ว่าสถานะของเตียวเตียวจะยังไม่ได้รับการเปิดเผยอย่างสมบูรณ์ แต่ผลการระบุตัวตนได้เผยแพร่แล้ว ไม่ช้าก็เร็วเขาจะรู้เรื่องนี้ ให้พวกเขาพ่อลูกได้อยู่ร่วมกันก่อนก็ดีเหมือนกัน
คาดว่านี่เป็นความตั้งใจของซูย้าวเช่นกัน!
โม่หว่านหว่านคิดอย่างนั้นและพยักหน้า “โอเคค่ะ ฉันจะไปเก็บของเด็กๆ ให้ รอสักครู่นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ลี่เฉินซียับยั้งไว้ “ผมเตรียมไว้ทางนั้นเรียบร้อยแล้วครับ”
เมื่อเขาพูดจบก็หันหลังกลับ และเสียงของโม่หว่านหว่านก็ดังมาจากข้างหลังเขาอีกครั้ง “แล้วซูย้าวล่ะคะ? เธอจะออกมาได้เมื่อไหร่? ลี่เฉินซี คุณจะดูแลเธอใช่ไหมคะ?”
ฝีเท้าของชายผู้นั้นชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง แต่เขาไม่หันกลับมา แต่นัยน์ตาอันเย็นชาที่มืดมนค่อยๆ หรี่ลง จากนั้นเขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “เมื่อไหร่ เธอเริ่มต้องการให้ผมดูแลแล้วเหรอ? ”
ในขณะที่จิตใจเธอร้อนรุ่ม ตามใจคนอื่นโดยพลการ ในขณะที่ความผิดพลาดของผู้อื่นถ่ายทอดมาบนหัวของเธอ เธอเตรียมใจที่จะยอมรับแล้วไม่ใช่เหรอ?
นี่คือความหมายที่ต้องให้เขารับผิดชอบดูแลเหรอ?!
