ในตอนที่ซูย้าวได้สติ ก็ช้าเกินไปเสียแล้ว
แต่แล้วมันจะทำอะไรได้ เธอยังคงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ดิ้นรน ต่อสู้ ผลักดันเขาสุดกำลัง ต่อต้านจูบของเขา มือของเขา การรุกรานของเขา……
เธอดิ้นรนต่อสู้กับเขาอย่างสิ้นหวัง จ้องมองเขาอย่างโกรธเกรี้ยวราวกับดาบเลเซอร์ ถ้าสายตาสามารถใช้เป็นอาวุธได้ งั้นตัวเขาก็เต็มไปด้วยรูพรุนนานแล้ว แต่ในเวลานี้ การกระทำแบบนี้ของเธอ และสายตาแบบนี้ สำหรับเขาแล้ว มันกลับกลายเป็นรสชาติที่แปลกใหม่ ทำให้เข้าจู่โจมมากขึ้นเรื่อยๆ เลือดพล่านควบคุมไม่ได้ การปะทะกันที่น่าตื่นเต้น ทำให้เขาลุ่มหลงอย่างมาก
เดิมทีเพียงแค่อยากใช้วิธีการแบบนี้ มาพิสูจน์ว่าเธอเป็นของเขา และเป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่สุดท้ายแล้ว มันกลับทำให้เขาฝังลึก เพลิดเพลินไปกับมัน
แล้วเส้นทางแบบนี้ พลังที่ควบคุมไม่ได้ของเขาก็แข็งแกร่งขึ้น ทำจนร่างกายเธอเขียวม่วงไปทั้งตัว รอยช้ำต่างๆ มากเกินไปแล้ว
เธอราวกับสูญเสียไปแล้วครึ่งชีวิต รอจนเขาเสร็จสิ้นได้อย่างยากเย็น ห่มผ้าคลุมหนีไปอยู่ที่มุมหนึ่ง ร่างเล็กๆ หดตัว ราวกับแมวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ
ท้ายที่สุดก็ถูกเขาทำสำเร็จ เธอโกรธแทบตายแล้ว!
ลี่เฉินซีเอนตัวพิงด้านข้าง มือข้างหนึ่งท้าวคางมองเธอ ผ้าห่มคลุมเธอเกือบทั้งตัว แต่ยังมีบางส่วนที่เปิดเผย ตัวเธอขาวมาก บนผิวสีขาวนวลราวกับหิมะ ร่องรอยเป็นจุดจุดน่าตกตะลึง
เขาเองก็รู้สึกว่าเมื่อกี้ตัวเองตื่นเต้นเกินไป ไม่ได้ควบคุมแรง ยื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัวคิดที่จะดึงเธอเข้ามา แต่ซูย้าวรู้ตัว เบี่ยงตัวหลบเขาไปไกลอย่างรังเกียจ
เธอแทบจะย้ายไปอยู่ขอบเตียง อีกนิดเดียวก็ตกลงไปแล้ว แต่ก็ยังไม่สนใจ ราวกับมีแต่การอยู่ห่างจากเขาแบบนี้เท่านั้น ตนถึงจะสงบได้
ลี่เฉินซีเลิกคิ้วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “รนหาเรื่องให้ตัวเอง แล้วยังจะลำบากอีกหรอ?”
“เมื่อก่อนเธอก็ไม่ใช่แบบนี้นะ”เขารู้สึกอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาที่ไม่ชัดเจนของเขาเต็มไปด้วยความซับซ้อน “พวกเราก็ไม่ใช่ไม่เคยทำมาก่อน ต่อให้เป็นในคืนที่พึ่งแต่งงานปีนั้น เธอก็ไม่ได้เป็นแบบนี้นะ!”
เขาไม่สนว่าเธอสูญเสียความทรงจำหรือไม่ แต่สิ่งเดียวที่รู้สึกว่าแตกต่าง คือการที่เธอปฏิเสธเขาแบบนี้
ทีแรก เขาก็ใช้ความพยายามอย่างมาก ถึงเกลี้ยกล่อมเธอได้ ตอนนี้กลายเป็น ครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับทำการสู้รบ เธอไม่เข้าใจหรอ? เวลาแบบนี้ ยิ่งเธอต่อสู้ ก็ยิ่งกระตุ้นสัตว์ร้ายภายในใจเขา เพื่ออะไรกัน?!
ซูย้าวโกรธจนหน้าเขียว หันหลังให้เขา น้ำเสียงก็มีความแหบแห้ง “ฉันไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องฉันทั้งนั้น หรือการรักนวลสงวนตัว ก็เป็นปัญหา?”
ลี่เฉินซีหัวเราะพรวด อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน แม้ว่าเธอจะดิ้นรน แต่ด้วยกำลังของเขายากที่จะหลบหนี เธอได้เพียงฝืนโอนอ่อนตาม
เขากุมใบหน้าเล็กๆ ของเธอ ยิ้มอย่างลึกซึ้ง “แน่นอนไม่มีปัญหา เพียงแต่การรักนวลสงวนตัวแบบนี้ ใช้ได้กับคนอื่นเท่านั้น ยกเว้นฉัน”
“นายมีอะไรพิเศษ?”เธอเลิกคิ้วถามกลับอย่างไม่อดทน
ตัวเธอเองก็พูดไม่ออกว่ามันยังไงกันแน่
อันที่จริง ซูย้าวรับรู้ถึงความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาระหว่างตนเองกับลี่เฉินซีมาตั้งนานแล้ว เด็กสามคนนั้น ก็เป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด ถ้าหากระหว่างพวกเขาบริสุทธิ์ ความสัมพันธ์อะไรก็ไม่เคยเกิดขึ้นทั้งนั้น งั้นเด็กจะออกมาจากไหนล่ะ?
ดังนั้น ทำเรื่องแบบนี้กับเขา เดิมทีเธอควรจะเป็นธรรมชาติ ต่อให้ถูกเขาได้แล้วทิ้ง แต่ก็ยังดีกว่าถูกคนอื่นทำ!
อีกอย่าง เธอเองก็เริ่มมีใจให้เขาแล้ว ไม่เช่นนั้นคงไม่มีความคิดอยากจะปกป้องเขา
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังควบคุมความรู้สึกต่อต้านและขัดขืนไม่ได้ อาจเพราะในสองปีกว่านี้ เธอไม่ได้มีความใกล้ชิดสนิทสนมกับเพศตรงข้ามเลย!
เคยชินกับการอยู่คนเดียว ไม่ใช่ว่าอยากจะปกป้องตัวเองเหมือนหยก แต่ความคิดนี้ กลับฝังลึกเข้าไปในกระดูก ยากที่จะทำลายแล้ว!
ลี่เฉินซีหรี่ตาลงช้าๆ “ฉันเป็นผู้ชายของเธอ เคยเป็นสามีเธอ ตอนนี้เป็นอดีตสามีเธอ นี่ก็คือสิ่งที่พิเศษของฉัน ยังต้องให้ฉันพูดต่อไหม?”
ซูย้าวพูดไม่ออกไม่อาจหักล้างได้เลย เธอได้เพียงพลิกตัวอย่างหงุดหงิด ผลักมือใหญ่ของชายหนุ่มออกอีกครั้ง เบี่ยงตัวหลบออกไป
คราวนี้ลี่เฉินซีโน้มตัวไป ขณะเดียวกันก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนอีกครั้ง “ฉันชอบท่าทางปฏิเสธเพศตรงข้ามของเธอ แต่ถ้าเธอเป็นแบบนั้นกับฉันทุกครั้ง ที่รัก คนที่บาดเจ็บ ก็จะมีแต่เธอ”
เขาสามารถให้ความสำคัญกับเธอได้ทุกเมื่อ และปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่มีข้อยกเว้นเพียงข้อเดียว นั่นก็คือเวลาอยู่บนเตียง
ในสมองลี่เฉินซีนึกย้อนถึงทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อกี้ รู้สึกแค่…..ความอัศจรรย์ที่พูดไม่ได้ น่าตื่นเต้น ที่จริงก็เป็นสิ่งที่ดี แรงกระตุ้นอะดรีนาลีนหลั่งออกมา ทำให้ยากที่จะอดกลั้น
“เงียบซะ!”ซูย้าวกัดฟันอย่างทนไม่ได้ พูดเน้นทีละคำ “อย่าพูดอีกเลย ทำเสร็จแล้ว นายก็พอใจแล้ว ก็ไสหัวออกไป!”
เขาเลิกคิ้ว “พูดจาหยาบคายขนาดนี้ เพราะรู้สึกโดนลงโทษไม่พอใช่ไหม? ยังอยากได้อีก?”
ดวงตาที่เยือกเย็นของเธอกระชับ มือเล็กๆ ที่น่าสะพรึงผลักหน้าอกเขา ได้เพียงค่อยๆ พูดอย่างทนไม่ได้ “ฉันไม่ชินการนอนกับคนอื่น นายออกไป ฉันอยากพักผ่อนแล้ว!”
ดวงตาของเขาลุ่มลึก “เธอไม่กลับไปหาคู่หมั้นเธอแล้วหรอ?”
เมื่อพูดถึงสิ่งนี้ ซูย้าวก็กำหมัดแน่นด้วยความโมโห จู่ๆ เธอก็บีบพละกำลังด้วยความอับอาย ลุกขึ้นนั่งตัวตรง แม้จะถูกห่อด้วยผ้าห่ม แต่ก็ใช้นิ้วชี้ไปบนรอยช้ำบนคอตัวเอง “นาย…..”
รอยพิมพ์เยอะขนาดนี้ จะให้เธอกลับไปยังไง!
แม้ว่าความสัมพันธ์กับเพ้ยส้าวหลี่จะเป็นของปลอม เพียงแค่ปิดบังคนอื่นเท่านั้น แต่ก็ไม่เกี่ยวกับสิ่งนี้หรือเปล่า!
อีกอย่าง เดิมทีเพ้ยส้าวหลี่ก็ไม่ใช่คนดีอะไร ตอนนี้สาเหตุุที่สามารถสุภาพกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับสุภาพบุรุษ นั่นล้วนแต่เป็นการอดกลั้น กระตุ้นเพียงเล็กน้อย หากเขากลายเป็นหมาป่าขึ้นมากะทันหัน เธอจะต้านทานยังไง?
สิ่งที่เกิดขึ้นกับลี่เฉินซี ก็เกิดขึ้นไปแล้ว เธอก็เหมือนโดนหมาน้อยกัดหนึ่งที แต่ถ้าถูกเพ้ยส้าวหลี่ทำอะไร งั้นเธอก็มีแรงกระตุ้นที่จะฆ่าตัวตายโดยตรง!
ลี่เฉินซีอดไม่ได้กับท่าทางน้อยใจและโมโหของเธอ ซูย้าวกลับไม่มีอารมณ์ที่จะเฮฮากับเขา เธอปีนขึ้นมาหามือถือของตัวเอง โทรไปหาเพ้ยส้าวหลี่
“ฉันมีธุระกะทันหัน ไม่อยู่ที่เมืองA อีกสองสามวันก็กลับ”เธออธิบายอย่างง่ายๆ
ไม่รู้ว่าผู้ชายฝั่งนั้นพูดว่าอะไร เธอรีบพูดขึ้นอีก “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรจริงๆ ฉันจัดการคนเดียวได้ ถ้ามีเรื่องจะบอกนายแน่นอน…..”
เธอกำลังคุยโทรศัพท์ มือใหญ่ของชายหนุ่มด้านหลังก็โบกขึ้นมากะทันหัน คาดไปที่เอวของเธอโดยตรง มืออีกข้างนึงกระชากผ้าห่มบนตัวเธอออก ทันใดนั้น การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและตรงไปตรงมา ทำให้ร่างของเธอกระชับอย่างควบคุมไม่ได้ ขณะเดียวกันก็ร้องเสียงดัง ‘อ้ะ’ออกมา
ในสายโทรศัพท์ เสียงสงสัยของเพ้ยส้าวหลี่ยังต่อเนื่อง “ทำไมหรอ? เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”
ซูย้าวหันกลับไปจ้องมองชายหนุ่มด้านหลังที่ไม่รู้จักพออย่างโกรธเคือง กัดฟันอย่างดุดัน พูดต่อโทรศัพท์ “ไม่มีอะไร ฉันแค่ไม่ระวังทำของหล่นเฉยๆ เอาล่ะส้าวหลี่ ฉันกลับไปแล้วค่อยติดต่อนายไปนะ!”
ขณะที่พูดเธอก็คิดจะวางสาย แต่เพ้ยส้าวหลี่ก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ชิงชิง โครงการลงทุนสองอันนั้นของฉันกับเธอเมื่อเช้า พี่ชายของเธอ ก็รู้เรื่องแล้ว”
คำพูดที่แผ่วเบา ทำให้ความคิดที่สับสนของซูย้าวตื่นตะลึงออกมา เธอแทบจะล้มเลิกความคิดที่จะวางสาย “เขารู้แล้ว? งั้น…..”
“ดูเหมือนว่า ทางด้านDouble Ace ก็อยากได้สองโครงการนี้ โดยเฉพาะเหมืองแร่คาลาเวอไรต์ สำหรับเกาะอันเอ๋อร์ ทางนั้นดูเหมือนจะไม่มีความสนใจ”เพ้ยส้าวหลี่พูดตามความจริง
แล้วลี่เฉินซีก็ไม่มีมาตรฐานยิ่งขึ้น การเคลื่อนไหวที่ป่าเถื่อน รวดเร็วราวกับพายุลมฝน ทำให้ซูย้าวจมดิ่งลงไปในคลื่นครั้งแล้วครั้งเล่า ยากที่จะควบคุมตัวเอง
เธอไม่มีความคิดที่จะพิจารณาเรื่องเหล่านี้เท่าไหร่นัก ได้เพียงพูดอย่างเร่งรีบ “ฉันรู้แล้ว นายครุ่นคิดดูอีกหน่อย ส่วนรายละเอียด รอฉันกลับไปค่อยคุยกันเถอะ!”
เพ้ยส้าวหลี่ไม่ได้พูดอะไรต่อมากนัก เพียงแค่เตือนให้เธอรักษาความปลอดภัยและรีบพักผ่อน หลังจากวางสายโทรศัพท์ ซูย้าวก็โยนมือถือทิ้งด้วยความโมโห หันตัวไปผลักชายหนุ่มออกอย่างรุนแรง “นายมี…..”
คำว่า’ปัญหา’ยังไม่ทันได้พูดออกมา ก็ถูกชายหนุ่มยกแก้มขึ้น ก้มใบหน้าหล่อเหลา ปิดผนึกริมฝีปากของเธอ
“ที่รัก ฉันควรจะบอกว่าการแสดงของเธอยอดเยี่ยม หรือบอกว่าเธอโกหกเก่งดีล่ะ?”โกหกได้อย่างหน้าไม่แดงใจไม่เต้น
