60 – ไม่ยุติธรรม
เมื่อมองไปที่หลังของลูกพี่ลูกน้อง เล็บของโจวเจ๋อก็งอกยาวออกมา หมอกสีดำตลบอบอวลอยู่ที่ฝามือของเขา
ดวงตาของโจวเจ๋อยังคงเต็มไปด้วยเลือดและตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทไปแล้ว
นี่คือศัตรูของเขาหนึ่งในผู้บงการฆ่าตัวจริง เขาต้องการฆ่าคนคนนี้ เขาจะจับมันมาให้ไป๋อิ่งดูดเลือดจนแห้ง!
แต่ฝ่ายตรงข้ามก็วิ่งออกไปแบบนั้นตั้งแต่ต้นจนจบโจวเจ๋อไม่ได้ขยับตัวไปไหน ไม่แม้แต่จะตะโกนเรียกให้ “หยุด” เขาก็ไม่ได้ทำ
โจวเจ๋อรู้ว่าเขาไม่สามารถฆ่าลูกพี่ลูกน้องคนนี้ได้
แม้ว่าเขาจะไม่สนใจเกี่ยวกับผลกรรมที่จะตามมาจากการแก้แค้น แต่หากลูกพี่ของลูกน้องของเขาถูกฆ่าตาย คนขับรถในเรือนจำจะคิดอย่างไรหลังจากรู้เรื่องนี้?
เขาจะต้องคิดว่านี่เป็นการฆ่าคนปิดปาก? แล้วบางทีคนขับรถอาจถูกฆ่าปิดปากด้วย?
ใช่ คนขับคือฆาตกรที่เป็นคนฆ่าเขา! ไอ้เวรนั่นที่เหยียบคันเร่งจนมิดและผ่าไฟแดงมาชนรถของเขา!
ลูกพี่ลูกน้องและคนขับต่างเป็นบุคคลที่น่ารังเกียจ!
แต่ถ้าโจวเจ๋อฆ่าทั้งสองคน ท้ายที่สุดหลักฐานทุกอย่างก็จะสาวมาถึงตัวเขาอย่างแน่นอน
เพราะอันที่จริงแล้วเหตุผลที่เขาถูกรถชนตายในตอนนั้นก็คือความหึงหวงของซุเล่อ และซูเล่อคือผู้จ้างวานซึ่งตอนนี้เขาอาศัยอยู่ในร่างของซูเล่อ!
ในทางกฎหมายโจวเจ๋อจะกลายเป็นผู้จ้างวานในคดีฆาตกรรมไปโดยปริยาย!
หากโจวเจ๋อต้องการแก้แค้น คนที่จะได้รับผลกระทบกลับเป็นตัวเอง และเขาไม่สามารถทำลายชีวิตที่สองของตัวเองได้?
โจวเจ๋อกำหมัดแน่นพร้อมกับทุบใส่เคาน์เตอร์อย่างแรง
“ปัง!”
ผ่านไปครู่หนึ่ง โจวเจ๋อก็ส่ายหน้าเขาถอยหลังกลับไปหลายก้าว ก่อนจะนั่งพิงกำแพงที่อยู่ด้านหลัง
มือเปื้อนเลือดของเขาถูกยกขึ้นมาปิดตา อีกมือหนึ่งข่วนกระเบื้องโดยไม่รู้ตัวเขารู้สึกโกรธแค้นอย่างแท้จริงแต่ไม่มีที่ระบาย
นี่คือชีวิต!
แม้ว่ามันจะบัดซบไม่ถูกใจใครหลายคนแต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดำเนินไปตามวิถีของมัน!
ชาติที่แล้วโจวเจ๋อช่วยชีวิตคนได้มากและเมื่อกลับมามีชีวิตอีกครั้งเขาก็ยังช่วยชีวิตคนเหมือนเดิม!!!
โจวเจ๋อนั่งอยู่ตรงนั้นแล้วร้องไห้ก่อนจะเริ่มสาปแช่งความอยุติธรรมของโลก
ในชีวิตที่แล้วโจวเจ๋อคิดว่าเขาไม่เคยทำอะไรไม่ดีเลย ในมือของเขาผู้ป่วยจำนวนมากได้รับการช่วยชีวิตรวมถึงผู้คนอีกมากมายซึ่งเป็นครอบครัวของพวกเขาก็ถูกโจวเจ๋อช่วยไว้ทางอ้อม
เขาไม่ปล่อยตัวเองไปตามโลกวัตถุนิยม แม้ว่าเขาจะมีความจำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมาก ทั้งเพื่อเลี้ยงดูตัวเองและเพื่อบริจาคให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
แต่เขาก็ยังคงยึดมั่นในหน้าที่การเป็นหมอ ดังนั้นเมื่อเขาสามารถประสบผลสำเร็จ ความพยายามที่เขาจ่ายออกไปจึงมากกว่าคนอื่นกว่าเท่าตัว!
ฮ่า ฮ่า อาจเป็นเพราะโจวเจ๋อสะสมความดีไว้มากเกินไปในชาติที่แล้วพระเจ้าจึงตอบแทนเขาด้วยการให้เขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง
ให้มีภรรยาที่สวยที่สุด ให้เขาเป็นเจ้าของร้านหนังสือ ที่สำคัญคือให้เขามีอำนาจวิเศษจนสามารถดิ้นรนหลบหนีออกมาจากนรกได้
เมื่อโจวเจ๋อกลับสู่โลกมนุษย์อีกครั้งเขาได้พบกับซูเล่อซึ่งถูกโจรตัวเล็กๆฆ่าตายโดยไม่ได้ตั้งใจ พระองค์จึงให้ตัวเขาสืบทอดชีวิตของซูเล่อ
อาจบางทีพระองค์ต้องการให้คนชั่วคนนี้ได้ชดใช้กับสิ่งที่เขาทำ
แต่ในเหตุการณ์ทั้งหมดมีใครเคยถามโจวเจ๋อว่าเห็นด้วยหรือไม่?
โจวเจ๋อทำได้แค่นั่งเฉยๆอย่างหมดอารมณ์!
“ฉันเพิ่งพัฒนาน้ำสตรอว์เบอร์รี่ใหม่ พี่อยากลองชิมดูก่อนไหม หากมันไม่ไหวฉันจะไปปรับปรุงต่อ” ซูชิงหลางเข้ามาพร้อมกับแก้วและผลักประตูร้านหนังสือออก
เมื่อเห็นโจวเจ๋อนั่งอยู่ตรงหัวมุมและมือของเขากำลังมีเลือดไหล ซูชิงหลางก็ตกตะลึงครู่หนึ่งก่อนจะรีบวางแก้วน้ำและวิ่งมานั่งข้างๆโจวเจ๋อ
“เกิดอะไรขึ้นกับพี่?” ซูชิงหลางถาม
“โลกนี้มันเต็มไปด้วยความอยุติธรรม มันไม่มีความยุติธรรมเลย” โจวเจ๋อพึมพำกับตัวเอง
ซูชิงหลางเงียบ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโจวเจ๋อ โจวเจ๋อซึ่งเขารู้จักมาเป็นเวลานานเป็นคนที่มีเหตุผลซึ่งเป็นไปได้ยากที่เขาจะมีท่าทางแบบนี้
แม้แต่การเผชิญหน้ากับคุณหนูไป๋เขาก็ยังสามารถพูดล้อเล่นอย่างไร้ความกังวล
โจวเจ๋อเป็นคนที่เข้มแข็งมากอย่างไรก็ตามเมื่อคนเข้มแข็งได้รับผลกระทบทางจิตใจมันจะรุนแรงมากกว่าคนปกติเสมอ
ในเวลานี้สภาพของโจวเจ๋อทำให้ซูชิงหลางมองเห็นสภาพตัวเองในวันที่เด็กหญิงตัวน้อยพาพ่อแม่ของเขาไป
เขาได้แต่กรีดร้องสาปแช่งความไม่ยุติธรรมของโลก เพราะโจวเจ๋อข้างบ้านก็เป็นผีเหมือนกัน
แต่เด็กหญิงตัวน้อยกลับปล่อยเขาดำเนินชีวิตไปตามปกติและพรากพ่อแม่ของเขาไปแทน
ซูชิงหลางถอนหายใจเอามือโอบไหล่ของโจวเจ๋อ
“พี่ชาย แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ฉันรู้สึกว่าสภาพของคุณในตอนนี้ย้ำแย่จริงๆ แต่ไม่ว่าจะเกิดเรื่องแย่ๆแค่ไหนมันก็ผ่านไปแล้วมันไม่สามารถย้อนกลับได้อีก”
เขาใช้มือซ้ายล้วงบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อพร้อมกับจุดขึ้นมา สองม้วนและยื่นให้โจวเจ๋อมวนนึง
สำหรับไป๋อิ๋ง เธอจะไม่ยอมพลาดโอกาสออกจากร้านหนังสือทุกครั้งเท่าที่โอกาสจะอำนวยเพราะมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่โจวเจ๋อจะอนุญาตให้เธอออกไปข้างนอก
มีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเธอไปแวะซื้อกระเป๋า Louis Vuitton หลังจากที่โจวเจ๋อให้เธอไปซื้อบุหรี่ที่ซอยติดกันด้วยความเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร!
ไป๋อิ่งดันประตูร้านเปิดออก แต่ภาพที่เธอเห็นตรงหน้ากลับทำให้เธออ้างปากค้างด้วยความตกตะลึง ผู้ชายสองคนกำลังนั่งกอดไป๋อิ่งรีบใช้มือปิดหน้าอย่างรวดเร็ว
พร้อมกันนั้นเธอก็กางนิ้วออกเพื่อมองเห็นเหตุการณ์ข้างหน้าให้ชัดพร้อมกับกระทืบเท้าและกรีดร้อง
“ฉันกลับมาผิดเวลาหรือเปล่า”
ซูชิงหลางมองย้อนกลับไปที่ไป๋อิ่งใบหน้าที่เศร้าหมองของเขาเปลี่ยนเป็นดุดันในทันที
เพียงแค่มองเห็นใบหน้าผู้หญิงคนนี้เขาก็รู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมาทุกครั้งอย่างไม่มีสาเหตุ
“ได้มาหรือเปล่า” โจวเจ๋อลุกขึ้นยืนและจัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเอง ซูชิงหลางก็ยืนขึ้นและแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเช่นกัน
“เจ้านาย ที่คุณสั่งไว้ฉันซื้อมาหมดแล้ว” ไป๋อิ่งตอบอย่างฉลาด
“เดี๋ยวฉันจะออกไปสักพัก”
โจวเจ๋อเดินไปหยิบบุหรี่และพูดกับไป๋อิ่งว่า
“ดูร้านด้วย”
“ค่ะ”
“มองอะไร” ซูชิงหลางตะคอกออกมา
“ก็ถ้าคุณอยู่แต่ในร้านของตัวเองไม่มารบกวนที่นี่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องมองหน้าคุณ” ไป๋อิ่งตอบกลับอย่างเจ็บแสบ
“ฮึ่ม!”
“ฮึ่ม!” ทั้งสองหันหลังให้กันอย่าหงุดหงิด
ซูชิงหลางกลับไปที่ร้านของตัวเอง ส่วนไป๋อิ่งนั่งบนเก้าอี้หลังเคาน์เตอร์เหมือนโจวเจ๋อพร้อมกับเทน้ำชาถ้วยหนึ่งขึ้นมาจิบเบาๆ
