บทที่92 เหมือนพ่อของเขา!
“ต่อไปคุณอย่ามาอีกเลย ยังไงฉันก็ไม่รับปาก ไปเถอะ ไปเถอะ ไปโรงเรียนอื่นเถอะ”
กู่หลังกดเสียงต่ำพูดว่า “ครูใหญ่ แถบนี้ก็มีโรงเรียนอนุบาลของคุณแห่งเดียว ท่านไม่รับเข้าเรียน ลูกของผมจะไปเรียนที่ไหน? ขอร้องได้ไหม รับลูกผมเข้าเรียนเถอะ”
เขาพูดพลาง หยิบซองเงินสีแดงก้อนเบอเริ่มยื่นให้
กานเต๋อหยางรีบยื่นมือป้องไว้ทันที “จะทำอะไร? คุณคิดว่าทำวิธีนี้จะใช้ได้ทุกที่เหรอ? หยุดการกระทำเช่นนี้ของคุณ
สังคมผู้มีอิทธิพลอย่างพวกคุณ ใช้วิธีนี้กับคนอื่นอาจจะใช้ได้ แต่กระทำเช่นนี้กับนักวิชาการที่มีจริยธรรมอย่างพวกเรานั้น ขอบอกคุณว่า เลิกคิดได้เลย!”
กู่หลังถึงกับนิ่งเงียบ
ใช้วิธีนี้ไม่ได้เลยเหรอ
ไม่ใช่!
เป็นเพราะว่าผู้ปกครองคนอื่นเขาให้มากกว่า พร้อมกับเสนอเงื่อนไขว่า จะต้องไม่รับกู้หย่งเลี่ยงเข้าเรียน กานเต๋อหยางถึงได้มีท่าที ใจซื่อมือสะอาดเช่นนี้
พูดมาถึงตรงนี้ กู่หลังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรอีกต่อไป
เจียงชื่อยืนดูเหตุการณ์ไม่พูดจาสักคำ เดินเข้ามาพูดว่า “ครูใหญ่ เมื่อครู่คุณพูดว่าเงื่อนไขที่เข้มงวดของผู้ปกครองในการรับนักเรียนเข้าเรียน ขอถามว่า มีเงื่อนไขอย่างไร?”
กานเต๋อหยางยิ้ม “ไม่ได้มีเงื่อนไขเข้มงวดอะไรมากมาย เพียงผู้ปกครองมีหน้าที่การงานเป็นหลักแหล่ง เป็นคนหนุ่มสาวที่มีอนาคตในสังคม”
เจียงชื่อพยักหน้า “กู่หลังเมื่อก่อนเขากระทำอะไรไม่ถูกต้องไปบ้าง แต่ว่าตอนนี้เขาทำงานที่บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งมีงานการทำเป็นหลักแหล่ง จากนี้ต่อไปก็ไม่ไปแตะต้องเรื่องวุ่นวายจำพวกนั้นแล้ว อย่างนี้นับได้ว่ามีอนาคตใช่ไหม?”
“อีกอย่าง ความผิดของพ่อแม่ก็ไม่สามารถไปลงที่ลูก ๆ ได้นะ หากกู่หลังทำผิดอีกครั้ง ก็เป็นเขาที่รับผิดชอบ กู้หย่งเลี่ยงเป็นเด็กไม่ควรได้รับโทษ จนทำให้กู้หย่งเลี่ยงไม่ได้เรียนหนังสือ? ฟังดูแล้วไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่นัก”
ครูใหญ่โรงเรียนกานเต๋อหยางมีท่าทีไม่เต็มใจ
“ฮึ พูดอย่างนี้ ฉันเป็นเหมือนคนไม่ดีงั้นเหรอ?”
“เป็นฉันที่ตั้งใจไม่ให้เด็กได้เรียนหนังสืออย่างนั้นเหรอ? เป็นเขาเองไม่ใช่เหรอที่วัน ๆ ก่อเรื่องไว้ข้างนอกมากมาย มีชื่อเสียงไม่มีถูกขึ้นบัญชีดำ”
“ผู้ปกครองของนักเรียนแต่ละคนกลัวว่าลูกของตนจะติดนิสัยที่ไม่ดีตามไปด้วย นี้เป็นเรื่องผิดเหรอ? ในฐานะที่ฉันเป็นครูใหญ่โรงเรียน แน่นอนว่าต้องคัดกรองผู้ปกครองที่บกพร่องจำพวกนั้น ไม่ให้พวกเขาเป็นพวกฉี่หนูหยดหนึ่งทำให้โจ๊กเหม็นไปทั้งชาม”
“ฉันคิดรอบคอบเช่นนี้ มันง่ายนักเหรอ?”
“เหตุใดในความคิดของพวกคุณ กลับคิดว่าฉันเป็นคนผิดล่ะ? คนอย่างพวกคุณมีเหตุผลกันบ้างไหม?”
เจียงชื่อถอนหายใจ สอบถามอีกว่า “จะต้องให้ทำยังไงกันแน่ คุณถึงจะให้กู้หย่งเลี่ยงได้เรียนหนังสือ?”
กานเต๋อหยางดีใจ “คุณเข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่ว่าผมไม่ให้เขาเรียนหนังสือ แต่เป็นผู้ปกครองคนอื่นไม่ยินยอมให้เขาเข้าเรียน ประจวบเหมาะพอดีวันนี้ผู้ปกครองทุกคนมาประชุมกันที่นี่ เดิมทีฉันเตรียมที่จะเน้นย้ำปัญหาข้อจำกัดการเข้าเรียนในปีการศึกษาใหม่นี้ ในเมื่อพวกคุณยังยืนกรานเช่นนี้ งั้นอีกประเดี๋ยวจะพวกคุณไปพบกับผู้ปกครองท่านอื่น อธิบายให้พวกเขาฟังและให้เขายอมรับคุณ”
“ผู้ปกครองทุกท่านยินยอม ฉันก็ตกลง เป็นอย่างไรล่ะ ทำอย่างนี้ยุติธรรมไหม?”
เจียงชื่อพยักหน้ารับคำ “มีเหตุผล”
เขามองไปที่กู่หลัง “อีกประเดี๋ยวรอให้ผู้ปกครองมาพร้อมหน้ากัน คุณก็ค่อย ๆ พูดให้ดี ทำให้พวกเขาเห็นด้วยกับคุณให้ได้”
“ได้ ผมต้องทำให้ได้”
กานเต๋อหยางยืนด้านข้างยิ้มเยาะ ต้องให้ผู้ปกครองเห็นด้วย ฮ่าฮ่า เป็นไปไม่ได้
คนเหล่านั้นเคยโดนกู่หลังรังแกมาแล้วทุกคน
ปกติแล้วพวกเขาก็ไม่มีวิธีแก้แค้นกู่หลัง ครั้งนี้สบโอกาสแก้แค้นเอาคืนเขาได้อย่างเลือดเย็น?”
ลูกของเขากู้หย่งเลี่ยง อยากจะเข้าเรียนเหรอ?
เป็นไปไม่ได้!
กานเต๋อหยางพูดกับตนเอง “ฮึ เจ้าเด็กโง่นี่ก็ปล่อยให้ไม่มีโรงเรียนไหนรับเข้าเรียน โตขึ้นไปก็ไปเป็นอันธพาลเหมือนพ่อของเขา”
