บทที่91 เรื่องของเด็กยังไงข้าต้องยุ่ง
เจียงชื่อขมวดคิ้ว เด็กเล็ก ๆ เข้ามาพัวพันได้อย่างไร?
“อธิบายให้เข้าใจสิ”
หัวล้านหลงปัดน่องสองสามที “เอ่อ ผมก็พูดไม่ถูกเช่นกัน ยังไงผมเรียกให้เขามาอธิบายด้วยตนเองดีกว่า”
“ก็ดี”
ไม่นานนัก หัวล้านหลงเรียกคนรูปร่างผอมคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาก็หัวล้านเหมือนกัน อย่ามองว่าเขาผอม ผอมแต่มีกล้ามเนื้อ อยู่ในจำพวกคนตัวสั้นแข็งแรง
หัวล้านหลงพูดว่า “เฮียเจียง คนนี้น้องชายผมชื่อ กู่หลัง”
เจียงชื่อหัวเราะ มีเอกลักษณ์จริง ๆ ช่างเหมือนกับหมาป่าผอมหนังติดกระดูก
หัวล้านหลงใช้สายตามองไปที่กู่หลัง “เจ้าอธิบายเรื่องนั้นให้เฮียเจียงฟังสิ บางทีเฮียเจียงอาจจะมีวิธีช่วยเจ้าได้”
กู่หลังลนลาน “อ่า? จะดีเหรอ? เอาเรื่องไม่เป็นเรื่องไปรบกวนเฮียเจียง”
เจียงชื่อโบกมือ “พูดมาสิ”
“เอ่อ ก็ได้” กู่หลังพูดต่อว่า “ลูกของผมอายุ6ขวบ ควรจะเข้าเรียนอนุบาลได้แล้วใช่ไหม? หลายวันก่อนผมพาเขาไปสมัครเรียน เรื่องไม่เป็นอย่างที่คิด โรงเรียนอนุบาลทางนั้นไม่รับเข้าเรียน เหตุผลก็คือผมเป็นพวกอันธพาล พูดจามุทะลุ ผมจะพูดอย่างไรก็ไม่ยอมรับเข้าเรียน”
“เฮียเจียง คุณคิดดูสิว่ามันใช้ได้เหรอ? ลูกผมไม่มีที่เรียนหนังสือ โตไปก็อาจเป็นเหมือนกับผมอย่างนี้?”
“ผมทะเลาะกับภรรยาแทบทุกวันก็เพราะเรื่องนี้ มันน่าโมโหนัก”
เจียงชื่อกลั้นหัวเราะ
คนนี้ด่าตนเองยังด่าได้สะใจนัก
เขายกมือขึ้นพูดว่า “คุณจะไปเรียนที่โรงเรียนไหน? พาผมไปสักครั้ง”
“เฮียเจียง จะดีเหรอ ยังต้องให้ท่านไปด้วยตัวเองอีก”
“อย่าพูดมาก นำทาง”
“ได้ครับ!”
กู่หลังขับรถพาเจียงชื่อกลับไปที่บ้านก่อน จากนั้นรับลูกหกขวบของตน—ชื่อกู้หย่งเลี่ยง ไปโรงเรียนอนุบาลแห่งเดียวที่อยู่ในระแวกนั้น
โรงเรียนอนุบาลสวี้ฮุย
มาถึงประตูโรงเรียน รปภ.กั้นรถไว้ ไม่ยอมให้เข้าไป
กู่หลังจึงจอดรถไว้ข้างทาง พาลูกชายของตนไปสอบถามกับรปภ.ว่า “ผมพาลูกชายของผมมาสมัครเรียน รบกวนเปิดประตูให้ผมเข้าไปหน่อย “
รปภ.ไม่แยแสเขาด้วยทีท่าขุ่นเคือง “ผู้อำนวนการโรงเรียนบอกว่า คนอื่นมาสมัครเรียนได้ทุกคน ถ้าเป็นคุณไม่ได้ กลับไปเถอะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ”
ถ้าเป็นนิสัยของกู่หลังในเวลาปกติแล้ว คงใช่ฝ่ามือตบไปเสียนานแล้ว
แต่ว่าครั้งนี้ทำเพื่อลูกให้ได้ที่เรียนหนังสือ เขาจึงระงับอารมณ์พูดเสียงต่ำว่า “คุณลุง ขอร้องได้ไหม ผมพาลูกชายมาสมัครเรียนเท่านั้นไม่ได้ทำอะไร”
เขาพูดพลาง ยัดบุหรี่จงหัวใส่ในกระเป๋าเสื้อของรปภ.
รปภ.ส่งเสียงฮึ ในลำคอ “ก็ได้ ครั้งสุดท้ายนะ”
“ครั้งสุดท้าย ครั้งสุดท้าย”
ประตูโรงเรียนเปิดออก ทั้งสามคนเดินเข้าไปในโรงเรียนอนุบาล ใบหน้ากู่หลังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่กล้าทำตัวรุ่มร่าม
เจียงชื่อเดินตามมาข้างหลัง
เขามองดูกู่หลัง นึกไม่ถึงเลยว่า ชายที่อยู่ข้างนอกดุดันดื้อรั้นใจนักเลง มาถึงตอนนี้กลับเหมือนสุนัขรับใช้ ว่านอนสอนง่าย
ครั้งนี้ เพียงเพื่อให้ลูกของตนเองได้เข้าเรียนหนังสือ
มาถึงห้องทำงานครูใหญ่โรงเรียน
กู่หลังพาลูกของตนเข้าไปที่โต๊ะครูใหญ่ด้วยรอยยิ้ม
ครูใหญ่ กานเต๋อหยางเห็นก็โมโหขึ้นทันที “ยืนห่างๆ ยืนห่างๆ ฉันหน่อย อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!”
กู่หลังรีบพาลูกของเขาเดินถอยหลัง
เขาแย้มยิ้มพูดว่า “ครูใหญ่ ผมมาครั้งนี้เพื่อพาลูกของผมสมัครเรียนเหมือนเดิม ท่านจะพออนุญาต……”
“ไม่ได้” กานเต๋อหยางขมวดคิ้วพูดอีกว่า “ฉันพูดกับคุณหลายต่อหลายครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ?”
โรงเรียนพวกเรามีเกณฑ์การรับสมัครเข้าเรียน นอกจากเงื่อนไขของนักเรียนแล้ว ผู้ปกครองเป็นข้อจำกัดที่เข้มงวดเช่นกัน คุณไม่ผ่านเงื่อนไขนั้น
