บทที่101 ฉันนี่แหละ
สถานการณ์ในตอนนี้นั้นค่อนข้างกระอักกระอ่วนมาก
เหยียนก้วนอวี่กับเลขาตกตะลึงอย่างมากจนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น มองไปที่เจียงชื่อที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ และพูดไม่ออกเป็นเวลานาน
ถ้อยคำที่เตรียมไว้เป็นชุดก่อนหน้านี้ แต่ในเวลานี้กลับลืมไปแล้ว
ใครจะไปคิดว่าชายหนุ่มที่เลอะเทอะคนนี้ จะเป็นผู้บริหารระดับสูงของเขตเจียงหนาน?
ไม่ว่าจะเป็นภาพลักษณ์หรืออายุของเขา ล้วนแตกต่างจากการจินตนาการของเหยียนก้วนอวี่อย่างสิ้นเชิง
เขาเริ่มสงสัยในชีวิตแล้วด้วยซ้ำ
ถ้ามีคนบอกเขาว่าคนคนนี้คือผู้รับผิดชอบ เหยียนก้วนอวี่ก็คงไม่มีทางเชื่ออย่างแน่นอน แต่สิ่งนี้ถูกพูดจากปากของมู่หยางอี บวกกับการเดินทางที่ราบรื่นตลอดทางของเจียงชื่อ โดยรวมแล้วก็เป็นที่แน่นอนว่าเขาเป็นผู้รับผิดชอบ
แค่……
มันยากที่จะเชื่อจริงๆ!
เจียงชื่อก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน เขาแตะจมูกตัวเองด้วยความอักอ่วน และจงใจเปลี่ยนเรื่อง “รองผู้อำนวยการเหยียนคุณมีเรื่องจะคุยกับฉันไม่ใช่เหรอ?”
“อ๋อ ใช่ ใช่แล้ว”
ทันใดนั้นเหยียนก้วนอวี่ก็นึกจุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้ได้ ไม่ว่าฝั่งตรงข้ามจะมีภาพลักษณ์แบบไหนก็ตาม สิ่งสำคัญคือเขาเป็นผู้บริหารระดับสูง ดังนั้นเขาควรส่งโปรเจกต์ให้เจ้าตัวดูก่อนเป็นอย่างแรก
เขาหยิบแผนที่เตรียมไว้ออกจากกระเป๋าอย่างระมัดระวัง และส่งให้เขาด้วยความเคารพ
เจียงชื่อเช็ดมือด้วยกระดาษทิชชู่ก่อนที่จะรับแผนก่อนมา
เขาเปิดและดูอย่างละเอียด
ในใจของเหยียนก้วนอวี่เป็นทุกข์อย่างมาก มีเสียงจากใจเขาบอกว่ามันต้องล้มเหลวแน่ๆ โปรเจกต์ในครั้งนี้จะต้องถูกปฏิเสธอย่างแน่นอน
อย่าเพิ่งพูดถึงความแพงและความลำบากของโปรเจ็กนี้เลย ยังไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆอีกด้วย เพียงแค่การที่เขาไปดุด่าเจียงชื่อตอนอยู่บนบันไดในเมื่อกี้ ก็มีความทุกข์มากพอให้พวกเขาดื่มแล้ว
วันนี้หากพวกเขาสามารถเดินออกจากอาคารอย่างราบรื่นได้ก็ถือว่าบุญแค่ไหนแล้ว ยังหวังอยากจะให้โปรเจ็กได้รับการอนุมัติน่ะเหรอ?
ฝันกลางวันชัดๆ!
ตอนนี้เหยียนก้วนอวี่รู้สึกเสียใจมาก ก่อนมาเขาก็ได้เตือนตัวเองแล้วว่า ห้ามไปรุกรานใครในห้องทำงานผู้บริหารระดับสูงอย่างเด็ดขาด
เยี่ยมไปเลย ตอนนี้เขากลับสร้างความขุ่นเคืองใจให้กับผู้บริหารระดับสูง
ทุกอย่างมันจบลงแล้ว
เหยียนก้วนอวี่อยืนอยู่ที่นั่นและถอนหายใจหลายครั้ง
เจียงชื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานและเปิดอ่านโปรเจ็กทีละหน้าอย่างละเอียด หลังจากอ่านและตรวจสอบไปครึ่งชั่วโมง เจียงชื่อก็วางมันลงด้วยความพึงพอใจ
เขามองไปที่เหยียนก้วนอวี่อย่างพอใจ และพูดว่า “ดีมากเหยียนก้วนอวี่โปรเจ็กที่คุณยื่นมาเป็นโปรเจกต์ที่ยอดเยี่ยมสำหรับการเป็นประโยชน์ต่อประชาชน!ฉันมีความสุขที่มีสหายที่ดีเช่นคุณในทีมก่อสร้างของเรา”
เหยียนก้วนอวี่ไม่ค่อยมีความสุขนัก เขาคิดว่านี่เป็นเพียงสำนวนอย่างเป็นทางการเท่านั้น
เขารู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่เขาจะพูดต่อจากนี้คืออะไร
มันต้องเป็น“อย่างไรก็ตามทรัพยากรทางการเงินของเราในปัจจุบันมีไม่เพียงพอ และพนักงานยังไม่สมบูรณ์ ดังนั้นโปรเจกต์นี้จึงเพียงแค่ดูดี แต่คาดว่ายากที่จะนำไปปฏิบัติ” อย่างแน่นอน
เจียงชื่อกล่าวต่อว่า “โปรเจกต์นี้ดีมาก และยิ่งดำเนินการให้เร็วที่สุดก็ยิ่งดี ฉันจะจัดสรรเงินให้คุณตอนนี้ และจะจัดกำลังคนเพื่อนำไปปฏิบัติให้คุณด้วย เหยียนก้วนอวี่ฉันจะให้เวลาคุณครึ่งเดือน ในการดำเนินการตามโปรเจกต์จากบนสุดสู่ซีอานอย่างทั่วถึง!”
เหยียนก้วนอวี่ตกตะลึงไปชั่วขนาด เขาไม่คาดคิดว่าเจียงชื่อจะไม่ปฏิเสธเขา
และไม่เพียงแต่ไม่ปฏิเสธ แต่ยังให้เงินและจัดกำลังคนให้ในทันทีอีกด้วย
เขารู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในความฝัน
“นี้มัน……”
“อืม? ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ค่อยพอใจ หรือว่าเวลาที่ฉันให้กับคุณมันแน่นเกินไป?”
“ไม่ ไม่ใช่ครับ” เหยียนก้วนอวี่กล่าวอย่างตื่นเต้น “ฉันไม่ได้ไม่พอใจ แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคุณในฐานะผู้บริหารระดับสูงจะอนุมัติโปรเจกต์ของฉันอย่างรวดเร็วเช่นนี้ ฉันเลยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยนะครับ”
“โปรเจกต์ดีๆแบบนี้ จะไม่ผ่านได้อย่างไร?”
เหยียนก้วนอวี่เกาหัวของเขา “เพราะเมื่อกี้ฉันดูหมิ่นคุณนิดหน่อย ฉันกลัวคุณจะ …”
“กลัวว่าฉันจะเอาเรื่องงานมาแก้แค้นคุณเหรอ?”
