บทที่107 นี่แหละจุดแข็งของฉัน
สามวันผ่านไปในพริบตา และงานเปิดตัวของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ ก็มาถึงอย่างเป็นทางการ
ในวันนี้โคมไฟและประทัดหลากสีถูกจุดขึ้น
รถสปอร์ตสุดหรูจอดอยู่ทุกหนทุกแห่ง และบรรดาผู้ประกอบการที่ร่ำรวยและมีอำนาจในเขตเจียงหนานทั้งหมด ล้วนเต็มใจที่จะมาร่วมงาน และมาดูสถานการณ์ด้วย
โดยเฉพาะบรรดาบริษัทบันเทิงในวงการทุกคน ต่างส่งคนมาร่วมแสดงความยินดีกับเขา
แสดงความยินดีไม่ใช่จุดประสงค์ที่แท้จริงของพวกเขา เพราะจริงๆแล้วพวกเขาทั้งหมดมาที่นี่เพื่อตรวจสอบความแข็งแกร่งของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์
เนื่องจากทุกคนสามารถเห็นได้ว่าเป้าหมายของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์นั้น คือการครองบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้อง บริษัทบันเทิงขนาดเล็กเหล่านี้จึงต้องมองเห็นจุดแข็งของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ เพื่อสร้างทางเลือกให้กับทีมในอนาคต
แน่นอนว่าในสถานการณ์แบบนี้ นักข่าวเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
ในยามเช้าตรู่สื่อมวลชนจากทุกสารทิศก็มาถึงแล้ว และเฉิงดันถิงนำกลุ่มผู้บริหารของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ไปงานแถลงข่าว
เจียงชื่อไม่ได้เข้าร่วม
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเป็นคนแบบนี้ เขาไม่ชอบการออกหน้าออกตา และไม่ชอบสิ่งที่ฉูดฉาดบาดตาเหล่านี้
แต่เขาก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ
เจียงชื่อได้รับแขกเพียงคนเดียว—เหยียนก้วนอวี่รองผู้อำนวยการสำนักอุตสาหกรรมและการพาณิชย์
เมื่อหลายวันก่อนทั้งสองก็ได้นัดกันไว้แล้ว ที่จะไปร่วมพิธีเปิดของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์พร้อมกัน แน่นอนว่าเหยียนก้วนอวี่จะไม่ผิดนัด เขาให้เลขานุการขับรถมาส่งตั้งแต่เช้าแล้ว
ภายใต้การต้อนรับอย่างเป็นส่วนตัวของเจียงชื่อ เขาเดินเข้าไปในห้องเล็กๆที่อยู่ภายในห้องโถง และมีคนจัดที่นั่งให้เขานั่งลง และเอาน้ำชามาเสิร์ฟ
เหยียนก้วนอวี่ยังคงดูสะอาดเรียบร้อยด้วยการแต่งตัวที่พิถีพิถันเช่นเคย
เขาโค้งคำนับเจียงชื่อและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ขอแสดงความยินดีกับผู้บริหารระดับสูงที่ประสบความสำเร็จในอาชีพการงานด้วย ฐานวัฒนธรรมขนาดใหญ่เช่นนี้ อีกไม่นานคงจะสามารถสร้างผลงานดีๆมากมายให้คนธรรมดาอย่างพวกเราได้ชื่นชมอย่างแน่นอน”
เจียงชื่อดื่มชากับเขาด้วยรอยยิ้ม
ไม่นานหลังจากนั้น งานแถลงข่าวของเฉิงดันถิงก็สิ้นสุดลง และเธอก็มาที่ห้องโถงเพื่อปรึกษากับเจียงชื่อ เกี่ยวกับคำแถลงของพิธีตัดริบบิ้น
ในขณะนี้ มีคนวิ่งเข้ามาบอกเธอว่า “ประธานเฉิง คนของบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องมาแล้ว!”
“อ๋อ?”
เจียงชื่อและเฉิงดันถิงมองหน้ากัน และมีรอยยิ้มปรากฏในดวงตาทั้งคู่
คนของบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องมาในครั้งนี้ก็เหมือนกับพังพอนมาสวัสดีปีใหม่กับไก่ ไม่มีทางมาดีแน่นอน ทำเป็นว่ามาแสดงความยินดีกับเรา แต่จริงๆแล้วเขามาเพื่อหัวเราะเยาะเรา
“ไป ออกไปดูกัน”
เจียงชื่อให้เหยียนก้วนอวี่นั่งพักก่อน และตัวเขาเองก็เดินออกไปพร้อมกับเฉิงดันถิง จากนั้นก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังเรียงรายเดินมาอย่างดุเดือด
ทุกคนในกลุ่มนั้นต่างก็แต่งตัวอย่างเรียบร้อย และถือดอกไม้กับกระเช้าผลไม้มาด้วย
คนนำหน้าก็คือประธานของบริษัทบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้อง โป๋สิ้นหง
โป๋สิ้นหงเดินมาถึงตรงหน้าพวกเขา และยกมือคารวะเฉิงดันถิง และกล่าวโดยรอยยิ้มที่เสแสร้งว่า “ผมในฐานะตัวแทนของบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องโป๋สิ้นหง ได้นำผู้คนมาร่วมเฉลิมฉลองในพิธีเปิดของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์โดยเฉพาะ ขอให้บริษัทของคุณเจริญรุ่งเรืองขึ้นเรื่อยๆ!”
เฉิงดันถิงตอบอย่างสุภาพ “ขอบคุณท่านประธานโป๋มากค่ะ”
“ฮ่าฮ่า ฉันได้ยินมาตลอดว่าประธานเฉิงนั้นไม่เพียงแค่มีความสามารถเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้หญิงที่มีหน้าตาสวยงามอีกด้วย เป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง วันนี้ได้เจอตัวจริงแล้วคุณเป็นคนที่ไม่ธรรมดาจริงๆ แต่น่าเสียดายที่สาวสวยอย่างคุณยังโสดอยู่ ถ้าฉันโป๋สิ้นหงยังไม่มีภรรยา จะตามจีบประธานเฉิงอย่างบ้าคลั่งแน่นอน!”
เป็นพฤติกรรมที่น่าเกลียดมาก ที่มาล้อเล่นในพิธีเปิดอย่างหลงตัวเองแบบนี้
เฉิงดันถิงไม่สนใจเขา
ในขณะที่บรรยากาศกำลังเต็มไปด้วยความสดใสร่าเริง ก็มีรถสองคันขับมาถึงที่ ประตูเปิดออก จากนั้นก็มีคนเจ็ดแปดคนในชุดเครื่องแบบเดินออกมาจากรถ
คนที่นำหน้าคือชายหนุ่มที่ใส่ต่างหูสตั๊ดและมีท่าทางเหมือนนักเลง
เมื่อทุกคนเห็นชายคนนั้น บรรยากาศก็ลดลงโดยอัตโนมัติ และบรรยากาศที่สนุกสนานในตอนแรกได้หายไปในทันที
“หลีกทางให้กูด้วย”
