บทที่ 150 ยากจะหนีตายไปได้
ติงเมิ่งเหยนถอดเสื้อนอกออก โยนตัวทิ้งลงเตียงอ่อนนุ่ม
“อ๊า—สบายจังเลย เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ในที่สุดก็ได้พักผ่อนซะที”
เจียงชื่อไม่รีบร้อนนอนลง แต่กลับเดินดูในห้องไปเรื่อย โดยเฉพาะตามมุมต่างๆ เครื่องป้องกันระเบิด ปุ่มเปิด ห้องน้ำพวกนี้ เขาตรวจตราอย่างละเอียดเป็นพิเศษ
“นายหาอะไรเหรอ?”
“ไม่มีอะไร ดูไปเรื่อยๆน่ะ”
ระหว่างพูด เจียงชื่อพุ่งสายตาไปที่ปุ่มใต้ทีวี
เขาย่อตัวลงไปตรวจดูอย่างละเอียด
ปุ่มนี้พุ่งไปที่เตียงพอดี ดูแล้วเหมือนไม่มีปัญหาอะไร แต่เจียงชื่อกลับเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ในด้านซ้ายบนของปุ่มนี้ มีช่องเล็กประมาณเล็บซ่อนอยู่
มองดูแล้วชิ้นนั้นมันขยับได้
เจียงชื่อหยิบแปรงสีฟันขึ้นมาดูพลางหัวเราะออกมา
“นายทำอะไรน่ะ? เอาแปรงสีฟันไปเสียบช่องไฟ มันอันตรายมากนะ เดี๋ยวไฟดูดหรอก!”
ระหว่างพูด มีเสียงเคาะหน้าประตูดังขึ้น
ก๊อกก๊อกก๊อก ก๊อกก๊อกก๊อก
เจียงชื่อเดินไปถามที่หน้าประตู “ใคร?”
“พนักงานครับ มาส่งรูมเซอร์วิสครับ”
เจียงชื่อเปิดประตูออก เห็นพนักงานคนหนึ่งถือถาดมายืนอยู่หน้าห้อง ในถาดวางโจ๊กไว้สองชาม ผักเครื่องเคียงเล็กน้อย
พนักงานยิ้มบอกว่า “คุณผู้ชายที่มากับพวกคุณนึกขึ้นได้ว่าทั้งสองท่านยังไม่ได้ทานอาหารค่ำ เลยสั่งภัตตาคารที่ชั้นหนึ่งเป็นรูมเซอร์วิสโจ๊กสองชามและผักเครื่องเคียงเล็กน้อย ให้ผมมาส่งครับ”
เจียงชื่อสำรวจมองพนักงาน พลางถาม “นายบอกว่า…ชั้นหนึ่งมีภัตตาคาร?”
“ครับ อยู่ด้านซ้ายชั้นหนึ่ง เลี้ยวเข้าไปก็ถึงแล้ว ภัตตาคารของโรงแรมเรามีโปรโมชั่นอาหารเช้าฟรีนะครับ”
“โอเค ผมรู้ละ”
เจียงชื่อยื่นมือรับถาดอาหารมา จากนั้นก็ปิดประตูลง หมุนตัวเดินมาวางถาดลงที่ข้างเตียง
ติงเมิ่งเหยนรีบยืนขึ้น “หิวมากเลย รีบให้ฉันกินเลย”
เธอยกมือจะหยิบช้อนมากินโจ๊ก โดนเจียงชื่อรั้งไว้
“ทำไมเหรอ?”
เจียงชื่อยิ้มๆไม่ได้พูดอะไร หยิบตะเกียบมาคนๆดู ก่อนยกช้อนขึ้นมาดมๆ
เขาบอก “โจ๊กนี้ไม่สด”
“หา?”
“มีกลิ่นแปลกๆเหมือนจะบูดแล้ว น่าจะเป็นโจ๊กที่เหลือจากอาหารเช้าหรือเมื่อวาน แล้วเอามาต้มใหม่ ผมว่าอย่ากินเลย”
ติงเมิ่งเหยนเบ้ปาก “แต่ฉันหิวมากเลยนะ”
เจียงชื่อยิ้มพูด “เมื่อกี้พนักงานบอกมาว่า ชั้นหนึ่งมีภัตตาคารอยู่ไม่ใช่เหรอ? คุณลงไปทานเลยละกัน”
“ก็จริง ไม่แน่อาจจะมีอย่างอื่นอร่อยมากกว่า งั้นพวกเราลงไปด้วยกันละกัน”
เจียงชื่อโบกมือ “ผมปวดท้องนิดหน่อย ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ คุณลงไปทานก่อนเถอะ เห็นอะไรอร่อยก็สั่งให้ผมชุดหนึ่งละกัน อีกเดี๋ยวผมลงไป”
“ก็ได้ ฉันหิวจะตายแล้ว ลงไปกินก่อนละกัน นายรีบหน่อยนะ”
“อืม”
ติงเมิ่งเหยนใส่เสื้อคลุมใหม่ หยิบคีย์การ์ดลงไป
รอยยิ้มบนใบหน้าเจียงชื่อหายวับไปทันที ในดวงตาคู่นั้นแทบเปล่งประกายไฟออกมา
เขาหักช้อนเป็นสองท่อนทันที จับจ้องโจ๊กสองชามบนถาด พูดพึมพำว่า “ซุนจวิ้นเฟิง แกหาเรื่องตาย!”
การกระทำก่อนหน้านี้ เจียงชื่อสั่งสอนเขาไปแล้ว นึกว่าเขาจะรู้สำนึกสักหน่อย
ใครจะรู้ว่าซุนจวิ้นเฟิงจะใจกล้าขนาดนี้
ครั้งนี้กล้าใส่ยาให้ติงเมิ่งเหยน นี่เป็นสิ่งที่เจียงชื่อไม่มีทางอภัยให้ได้
โดนล้ำเส้นตาย
ซุนจวิ้นเฟิง ยากจะหนีตายไปได้แน่!
