ครูหญิงเยาะเย้ยและกล่าวว่า “ทำไม คุณต้องการบริจาคอาคารด้วยหรือ ถ้าคุณรวยจริงๆ คุณควรซื้อเสื้อผ้าสองสามตัวก่อน และอย่าสวมแต่เสื้อผ้าข้างถนนตลอดเวลาสิ”
เจียงชื่อเยาะเย้ย เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและไม่รู้ว่าเขาส่งข้อความถึงใคร
สามหรือสี่นาทีต่อมา ครูใหญ่กานเต๋อหยางได้รับคำสั่งจากโทรศัพท์
โรงเรียนอนุบาลสวี้ฮุยถูกซื้อไปแล้ว และชื่อของเจ้าของที่อยู่เบื้องหลังนั้นเรียกว่าเจียงชื่อ!
กานเต๋อหยางวางโทรศัพท์มือถือลงด้วยความไม่เชื่อและมองเจียงชื่อย่างสยดสยอง ข้อความเดียวสามารถมีพลังงานมากขนาดนี้ได้หรือ? ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่?
ครูหญิงถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะครูใหญ่ ?”
กานเต๋อหยางปาดเหงื่อและพูดด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว “เจ้าของโรงเรียนเปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้โรงเรียนนี้เป็นของคุณเจียงชื่อแล้ว”
“ว่าไงนะ?”
ครูหญิงที่หัวเราะเยาะเจียงชื่อเมื่อสักครู่นี้ ก็ปิดปากของเธอด้วยความประหลาดใจ และไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
คนจนผู้น่าสงสารที่ใส่สินค้าข้างทางคนนี้ ร่ำรวยขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย
เจียงชื่อชี้ไปที่ครูหญิง “จากนี้ไปคุณถูกไล่ออก เก็บข้าวของแล้วออกไปได้เลย”
“อย่าเลย คุณเจียงฉันผิดไปแล้ว คุณอย่าไล่ฉันออกเลย ฉันต้องการงานนี้จริงๆ”
เจียงชื่อพูดอย่างราบเรียบว่า “ไม่ใช่เพราะคุณต้องการ ฉันก็ต้องมอบให้คุณ คุณธรรมของคุณไม่คู่ควรกับงานนี้ โปรดออกไปเถอะ”
ครูหญิงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เจียงชื่อก็เดินจากไปและเพิกเฉยต่อเธอ
มันเป็นเพราะความปากเสียของเธอเอง เธอก็ต้องทนทุกข์กับผลที่ตามมาของปากที่ไม่ดี
อีกด้านหนึ่ง
เจียงชื่อพูดกับกานเต๋อหยาง “ครูใหญ่ โรงเรียนของเราไม่ต้องการเด็กที่ไร้เหตุผลและรังแกเด็กคนอื่นเช่นนี้ ให้เขาลาออกจากโรงเรียนเถอะ”
กานเต๋อหยางยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ หงเจ๋อก็โกรธจัดซะแล้ว
“คุณกล้าไล่ลูกชายฉันออกเหรอ?”
“เชื่อหรือไม่ว่า ฉันสามารถหาคนมาฆ่าคุณได้ภายในไม่กี่นาที”
เจียงชื่อเหลือบมองไปและการจ้องมองที่น่าสะพรึงกลัวทำให้หงเจ๋อถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความตกใจ
เจียงชื่อกล่าวว่า “เชื่อหรือไม่ว่า ฉันกล้าที่จะฟันคุณให้ตายตอนนี้?”
หงเจ๋อกลืนน้ำลายและคิดถึงทักษะของเจียงชื่อในเมื่อสักครู่นี้ คิดถึงแขนของเขาที่กำลังจะพิการ เขาก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรไร้สาระอีก
เขาจับมือลูกชายและกำลังจะจากไป
“หยุดก่อน!” กู่หลังกล่าว
หงเจ๋อหันกลับมา “คุณต้องการทำอะไรอีก”
“ทำอะไรงั้นเหรอ? เมื่อกี้คุณตบลูกชายฉัน คิดจะเดินจากไปอย่างไม่มีอะไรเกินขึ้นงั้นเหรอ?”
หงเจ๋อกัดฟันและถามว่า “คุณ… คุณจะทำอะไร?”
กู่หลังส่งเสียงอย่างเย็นชา และเข้าไปหาหงเจ๋อในก้าวเดียว มือของเขากำหมัดแน่นและชกเข้าที่ท้องของหงเจ๋อด้วยหมัดอันรุนแรง ทันใดนั้นหงเจ๋อก็คุกเข่าลงและอาเจียนออกมา
“ฮึ!”
กู่หลังเดินกลับไปที่ด้านข้างของกู้หย่งเลี่ยง เอื้อมมือไปลูบที่แผลเป็นบนใบหน้าของลูกชาย และพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “ลูกพ่อ พ่อต่างหากที่ผิด ฉันไม่ควรไม่เขื่อใจนาย”
กู้หย่งเลี่ยง ผู้ซึ่งควรจะโกรธมาก แต่กลับกล่าวอย่างไม่คาดคิดว่า “ไม่เป็นไร ฉันเป็นลูกผู้ชาย และลูกผู้ชายควรอดทนไว้อย่างเงียบๆ!”
เจียงชื่อหันไปมองเขาและรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้มาก
เด็กคนนี้มีความอดทนที่สูงกว่าคนอื่นแถมยังเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆด้วย และเขากล้าที่จะรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเอง โดยไม่กลัวกองกำลังชั่วร้ายด้วย
เป็นวัสดุที่ผลิตได้
เจียงชื่อเดินไปและพูดกับเขาว่า “หย่งเลี่ยง วันนี้นายทำได้ดีมาก และนายต้องรักษาพลังงานนี้ไว้ในอนาคต และนายสามารถวางใจได้ตราบใดที่นายทำสิ่งที่ถูกต้องอาจจะสนับสนุนนายเสมอ และจะไม่ยอมให้ใครมาใส่ร้ายนายด้วย”
หย่งเลี่ยงพยักหน้า จากนั้นเขาก็มองไปที่เน่ร์เสี่ยวหวินและแก้มของเขาก็แดงก่ำขึ้นมาทันที
เขากระซิบกับเจียงชื่อ “คุณอาครับ ผมมีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องให้คุณช่วยครับ”
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“ให้เสี่ยวหวินเรียนที่เดียวกับผมตลอดเวลาได้ไหมครับ?”
