เมื่อสวีชงได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเขาก็กลายเป็นสีเขียว และดูบิดเบี้ยวเป็นอย่างมาก
ถ้าคนที่พูดไม่ใช่เย่ซินกงล่ะก็ คงจะถูกเขาชกหน้าเข้าให้แล้ว
เขาอดกลั้นไว้ในใจ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำอย่างโกรธเคืองว่า “ท่านเย่ ได้โปรดดูอย่างละเอียดอีกที หนังสือลอกเลียนแบบของผมเป็นของปลอมจริงๆเหรอครับ?”
เย่ซินกงยิ้มออกมา “ของจริงมันปลอมกันไม่ได้ ของปลอมก็เป็นของจริงไม่ได้เช่นกัน ดูมาสองสามครั้งแล้ว มันคือของปลอม”
ครั้งนี้สวีชงแก้อะไรไม่ได้อย่างแท้จริง
เขาจะหักล้างคำพูดของปรมาจารย์หนังสือร่วมสมัยได้อย่างไรกัน？ท่านเป็นคนที่มีประสบการณ์มากกว่าเขามาก ในการแยกของจริงและปลอมนั้น จะมีใครมีสิทธิ์มีเสียงเท่าท่านอีก
ของปลอม！
สองคำนี้เป็นเหมือนดั่งมีดที่กรีดแทงเข้าไปในใจของสวีชง และเขากำลังจะตายอย่างเจ็บปวด
เพื่อที่จะซื้อสมุดเลียนแบบเล่มนี้ เขาลงเงินไปสิบล้านเต็มๆ
สิบล้านนะ！
เย่ซินกงกล่าวว่า “แม้ว่าจะเป็นของปลอม แต่สมุดลอกเลียนแบบนี้ละเอียดมาก แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ประเมินค่าไม่ได้ แต่ก็มีมูลค่าของมันก็คงสามถึงสี่แสนหยวนเลยทีเดียว”
สิบล้านกลายเป็นสามสี่แสน
เหอะเหอะ！
ในเวลานี้ ติงฉี่ซานก็ได้หยิบสมุดเลียนแบบของเจียงชื่อขึ้นมา “ท่านเย่ ท่านคิดอย่างไรกับสมุดเลียนแบบเล่มนี้ครับ？”
เพราะเขาเพิ่งเห็นของปลอมเมื่อสักครู่ เย่ซินกงจึงไม่ได้ตื่นเต้นมากเท่าไหร่นัก ในความเห็นของเขา งานที่แท้จริงของถังไป่หู่นั้นหายากมากในโลกนี้ ดังนั้นคนธรรมดาเหล่านี้จะได้มันมาได้อย่างไร？
ดังนั้นเล่มที่สองนี้ หากมีสิบ ก็มีโอกาสแปดถึงเก้าเลยที่มันจะเป็นของปลอม
เย่ซินกงเองก็ไม่ได้สนใจ เขาหยิบมันขึ้นมาและเหลือบมอง แต่ยิ่งเขามองไปที่มัน เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“หืม？！”
ท่าทางที่ดูสบายๆนั้นได้หายไป สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกประหม่าและตื่นเต้น
เย่ซินกงมองไล่จากบนลงล่าง มองที่คำ ต่อด้วยกระดาษ อีกทั้งยังดูการเว้นคำ ในที่สุดช่องว่างทั้งหมดก็ถูกตรวจสอบ
เห็นเพียงแค่มือของชายชราที่สั่นเทาด้วยความตื่นเต้น
เขาถือสมุดลอกเลียนแบบในมือและพูดอย่างตื่นเต้น “นี่นี่นี่ นี่คือสมุดเลียนแบบของถังไป่หู่ของจริง！”
ของแท้！！！
ติงฉี่ซานผู้ซึ่งถูกข่มเหงมาตลอดทั้งคืน ระเบิดความปีติยินดีและหัวเราะออกมา
แต่ใบหน้าของคนตระกูลหวางทั้งสามคนต่างขมวดคิ้ว ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความผิดหวังพวกเขาคุยโอ้อวดทั้งคืน แต่สุดท้ายพวกเขาก็เอาของปลอมออกมา
การสูญเสียเงินนี้ช่างไร้ค่า
ผลลัพธ์ล่ะ？
พวกเขาแค่ได้มันมา แต่กลับคือของถังไป่หู่ของจริง ที่มีมูลค่ากว่ายี่สิบล้านหยวน
ปากบอกว่าเก่งกาจแค่ไหน ก็กลายเป็นสิ่งไร้ประโยชน์ได้ เพียงแต่จะต้องหยิบความแข็งแกร่งที่แท้จริงออกมาเท่านั้น ผู้คนถึงจะเคารพและเชื่อมั่นได้
เย่ซินกงกล่าวอย่างตื่นเต้น “ทุกท่าน จะเห็นใจผมแล้วตอบรับคำเชิญไหม？”
ติงฉี่ซานกล่าว “ท่านเย่ไม่ต้องเกรงใจ มีเรื่องร้องขออะไร โปรดจงพูดมา”
“สมุดเลียนแบบของถังไป่หู่นี้คือสมบัติของชาติ น่าเสียดายที่ต้องอยู่ข้างนอก คุณขายให้ผมได้ไหม ไม่ต้องกังวลไปเลย ผมจะซื้อมันในราคาสูงอย่างแน่นอน และจะไม่ยอมให้ทุกท่านต้องขาดทุน”
ติงฉี่ซานมองไปที่เจียงชื่อ “นายเห็นด้วยหรือไม่？”
เจียงชื่อยิ้ม “พ่อครับ ท่านน่าจะสับสนอยู่ สมุดเลียนแบบนี้ผมมอบให้ท่านเป็นของขวัญ ตอนนี้ทันเป็นของท่านแล้ว เพียงแค่ท่านพยักหน้าก็พอ จะมาถามความเห็นผมทำไม？”
เย่ซินกงมองไปที่ติงฉี่ซานอย่างกระตือรือร้น “โอ..โอเคไหม？”
จิตใจของติงฉี่ซานนั้นเบิกบาน นักปราชญ์หนังสือในปัจจุบันจึงขอร้องเขา นี่มันช่างน่ายินดีอะไรเช่นนี้？
เขาส่ายหัว “ไม่ได้”
ใบหน้าของเย่ซินกงเปลี่ยนไปในทันที
หวางจื้อหรงเห็นโอกาสจึงโต้กลับ พร้อมกับพูดเสียงดังว่า “ติงฉี่ซาน นายอย่าให้มันมากเกินไป สมุดเลียนแบบเล่มนี้ไปไว้ที่นายมันจะมีประโยชน์อะไร？ระดับของนายมันไม่ได้สูง อาจจะทำให้สมุดเลียนแบบเล่มนี้เสียหายก็เป็นไปได้ นายรู้วิธีรักษาหรือไงกัน？นายมีคุณสมบัติอะไรมาปฏิเสธท่านเย่แบบนี้？
