บทที่ 215 เห็นได้ชัดว่าเป็นเจียงชื่อ
ทันทีที่ตีพิมพ์ไป มันก็กระจายออกมาในวงกว้าง
ถ่อมตน เทพเจ้ารถ นักดริฟท์มืออาชีพ
ทุกๆครั้งล้วนแต่กินใจคนชอบการแข่งรถ แม้แต่คนธรรมดาก็ยังรักและเถิดทูลเป็นอย่างมาก
ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ก็มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้ามาเรื่อยๆ
ไม่ส่งดอกไม้มา ก็มาขอลายเซ็น มากไปกว่านั้นที่เกินไปเลยก็คือต้องการที่จะมีลูกให้แก่ติงเฟิงเฉิง
ภายในระยะเวลาไม่กี่วัน ติงเฟิงเฉิงสามคำนี้ก็ได้รับความโด่งดังอย่างสมบูรณ์ เขาได้กลายเป็นเทพเจ้ารถในเขตเจียงหนานไปเสียแล้ว
ทุกๆคนต่างรู้ดีกว่า ตระกูลติงนั้นได้กำเนิดบุคคลที่น่าทึ่งเช่นนี้！
ติงเฟิงเฉิงนั้นได้รับเสียงปรบมือและดกไม้ต่างๆ มันช่างเป็นสิ่งที่น่าอิจฉาเสียจริง
วันนี้
ติงเมิ่งเหยนกำลังอยู่ที่โซฟา คุยเรื่องข่าวของติงเฟิงเฉิง ซึ่งนั่นทำให้เธอโกรธเสียจนใบหน้าเกือบจะเขียวคล้ำไป
ท้ายสุด เธอได้แต่วางกระแทกโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ
“มันน่าโมโห มันน่าโมโหจริงๆ！”
“วันนั้นคนที่ขับรถชนะรถGRTเห็นได้ชัดว่าเป็นเจียงชื่อ ทำไมมันกลายมาเป็นติงเฟิงเฉิงได้？”
“ทักษะการขับรถของเขายังไม่ดีเท่ากับฉันเลย แล้วจะมาเป็นนักขับมืออาชีพได้ยังไงกัน ？คนที่เอาไปเขียนนี่ไม่รู้อะไรเลยหรือไง？”
“น่าโมโหจริงๆเลย！”
เจียงชื่อได้นำแก้วน้ำมะนาวมาวางไว้ตรงด้านหน้าของติงเมิ่งเหยน
“เอาล่ะ ไม่ต้องโกรธแล้ว ดื่มน้ำสักหน่อยเถอะ”
ติงเมิ่งเหยนจิบ “โอ้ เปรี้ยวมากเลย”
เจียงชื่อยิ้มออกมา “เธอรู้จักเปรี้ยวด้วยเหรอ？”
ติงเมิ่งเหยนมองบนใส่เขา “ฉันไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนแทนนายอยู่เหรอ？ยังจะมาเยาะเย้ยฉันอีกนะ”
“ผมไม่ได้เยาะเย้ย แต่แค่รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องไปโกรธ”
“ทำไมมันจะไม่จำเป็นล่ะ？ต้องรู้สิ ว่านายเป็นคนเอาชนะรถGRTได้ นายต่างหากคือนักขับมืออาชีพนายควรจะได้รับเสียงปรบมือและช่อดอกไม้ จิงเฟิงเฉิงไม่มีความสามารถอะไรเลย ทำตัวเป็นหมาป่าอวดหางอยู่ได้ น่าขยะแขยงจริงๆ”
เจียงชื่อจับมือติงเมิ่งเหยนพร้อมกับพูดเบาๆว่า “อันที่จริง โลกนี้มันยุติธรรมเลยล่ะ พวกเราใช้รถของติงเฟิงเฉิง เขาก็เลยเป็นคนที่ได้เครดิตไปและไม่มีอะไรที่พูดได้อีก อย่างไรก็ตาม มีคำกล่าวที่เรียกว่า ‘ของจริงนั้นปลอมไม่ได้ ส่วนของปลอมก็จริงไม่ได้เหมือนกัน’ไม่ว่าติงเฟิงเฉิงจะทำตัวเป็นหมาป่าที่หางใหญ่แค่ไหน สักวันหนึ่งหางจริงก็จะปรากฏออกมา”
“นายหมายความว่ายังไง？”
“ยังจะต้องพูดอีกเหรอ？ในฐานะทีมมืออาชีพระดับแนวหน้าของประเทศ เหล่าบรรดาแฟนคลับจะเยอะแค่ไหน？ตอนนี้พวกเขานั้นคือผู้ที่ขับ หากแพ้ให้แก่เทพเจ้ารถจริงๆ ทำเป็นเรื่องตลกมากมายใหญ่โต คิดว่าคนอื่นๆจะหยุดกันหรือไง？”
“นายหมายความว่า…พวกนักแข่งรถจะเอาคืนเหรอ？”
“เอาคืนไหมไม่รู้ แต่ก็คงต้องมีทำอะไรบางอย่างแน่นอน รอดูละกัน นอกจากติงเฟิงเฉิงนั้นได้รับทั้งเสียงปรบมือและดอกไม้แทนผมแล้ว เขายังจะได้รับความโกรธจากทีมแข่งอื่นอีก มีได้ก็ต้องมีเสีย แล้วแบบนี้ผมจะโกรธไปทำไม”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ความโกรธของติงเมิ่งเหยนก็หายไป
ไม่เพียงแต่ไม่โกรธเท่านั้น แต่ยังรอวันที่ทีมนักแข่งจะขึ้นแข่งอีก เธอต้องการจะรู้ว่า เมื่อถึงเวลานั้นแล้วติงเฟิงเฉิงจะทำอย่างไร
เมื่อคิดแล้วคิดอีก เธอจึงมองไปที่เจียงชื่อทันที
เจียงชื่อนั้นตกตะลึง “เธอมองอะไรน่ะ？”
“มองนายไง”
“มองผม？ผมมีอะไรน่ามอง？”
ติงเมิ่งเหยนพูด “ทำไมฉันรู้สึกว่า นับวันนายยิ่งเหมือนนักปรัชญาเข้าไปทุกที”
เจียงชื่อยิ้มพร้อมกับส่ายหัว “ไม่ใช่ว่าผมเป็นนักปรัชญาหรอก เธอต่างหากที่เป็นคนเขลา”
“เจียงชื่อ！！！”
