รถเตรียมพร้อมทันที ซินยุ่นขอให้คนใช้ดูแลซินจื่อหมินต่อไป เธอไปอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ด้วยตัวเอง
ตลอดทาง ซินยุ่นกังวลเป็นอย่างมาก
ดูอาการของพ่อแล้ว ไม่รู้ว่าจะสิ้นใจเมื่อไหร่
นี่เป็นเพราะเธอไม่ดีเอง
ถ้าไม่ใช่เพราะความดื้อรั้นและอคติของเธอ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอเชื่อคำพูดของสือเหวินปิ่ง ซินจื่อหมินก็ไม่ต้องมีจุดจบแบบนี้
คิดถึงตรงนี้ ซินยุ่นก็มีความรู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมด
รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนฆ่าพ่อ
บรึ้น~~
ลินคอล์นสีดำพุ่งออกมาจากแนวทแยง ขวางถนนอย่างกะทันหัน รถของซินยุ่นจึงต้องจอดลง และยางก็ไถลลงกับพื้น ทำให้เกิดรอยขีดข่วน
การจอดรถอย่างรวดเร็วเกือบทำให้ ซินยุ่นชนกับพนักพิงด้านหน้า
เธอถามอย่างโกรธเคือง “นี่มันอะไรกัน?”
“คุณผู้หญิง จู่ๆก็มีรถออกมาขวางกลางถนน ผ่านไม่ได้!”
ชีวิตของซินจื่อหมินตกอยู่ในอันตราย ช่วงที่กำลังกังวล ขณะนี้ก็ปรากฏรถคันหนึ่งขวางถนนไว้ ทำเอาซินยุ่นโกรธจนปางตาย
เธอผลักประตูรถแล้วเดินข้ามไป
เธอมีสติและยับยั้งชั่งใจมาตลอด ณ เวลานี้ เธออดไม่ได้ที่จะตะโกนด่าว่า “คุณขับรถยังไง? ขวางทางคนอื่น ไม่รู้เหรอ ไปให้พ้นเร็วๆ ฉันกำลังรีบ!”
รถลินคอล์นไม่ขยับ
ประตูด้านหลังเปิดออก และชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังของรถพร้อมกับหนังสือในมือ
ชายคนนั้นคือเจียงชื่อ และหนังสือคือ 《เข็มชี่แปดทิศ》
ซินยุ่นตกตะลึง
เจียงชื่อพูดนิ่งๆ “รออะไร ขึ้นรถ รถของผมเร็วกว่าคุณนิดหน่อย”
“เอ่อ……”
ซินยุ่นไม่ได้พูดอะไร และตรงไปขึ้นรถของเจียงชื่อ แล้วขับไปทางคลินิกตระกูลซิน
ในรถ
ซินยุ่นถามว่า “คุณไม่ได้กลับไปเหรอ?”
เจียงชื่อพูดนิ่งๆ “เดิมทีผมตั้งใจจะกลับไป แต่ผมคิดว่าคุณจะต้องมาหาผมแน่นอน ถ้าผมกลับไปแล้ว ทำให้ยืดเวลา ถ้าหากอาการป่วยของพ่อคุณเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง?”
ใบหน้าของซินยุ่นแดงเล็กน้อย รู้สึกละอายใจ
“เมื่อครู่ฉันใช้น้ำเสียงแบบนั้นพูดกับคุณ แต่คุณยังคิดแทนตระกูลเรา? ขอโทษนะ”
“ไม่ต้องเกรงใจ ผมไม่ได้ทำเพื่อคุณ” เจียงชื่อพูดตามความจริง “ผมแค่ทำเพื่อซินฉี ยังไงซะนั่นก็คือบิดาผู้ให้กำเนิดของซินฉี แม้ว่าผมจะโกรธแค่ไหน ก็ไม่ควรเอาชีวิตพ่อของสหายมาเดิมพัน”
ขณะพูด รถก็หยุดลง
เจียงชื่อกับซินยุ่น แยกย้ายลงจากรถ รีบเข้าไปที่ห้องคลินิก และมาอยู่ที่หน้าเตียงของซินจื่อหมิน
ในขณะนี้อาการของซินจื่อหมินรุนแรงมากขึ้น เขาสับสน หอบ เมื่อมองดูท่าทางอย่างนี้คาดว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน
“ถ้าซินฉีพูดไม่ผิด บทสุดท้าย สามารถช่วยชีวิตได้” เจียงชื่อมอบหนังสือให้ซินยุ่น
ซินยุ่นไม่เกรงใจอีกต่อไป ยิ่งไม่สนใจต่อความเกลียดชังที่มีต่อพี่ชาย อะไรจะสำคัญไปกว่าการช่วยพ่อของเขาในเวลานี้?
เธอรีบเปิดไปบทสุดท้าย
บทสุดท้ายของ 《เข็มชี่แปดทิศ》- 《บทเก้าหยาง》
‘สาเหตุที่รักษาโรคหนาวทางพันธุกรรมของตระกูลซินเป็นเรื่องยาก เพราะความเย็นในร่างกายไม่ได้เป็นเพียงความเย็น ’
‘ถ้าใช้วิธีร้อนธรรมดาบำบัด อากาศเย็นจะหลอมรวมเป็นความร้อน ทำให้ร่างกายร้อนจัด ถ้าใช้วิธีแช่เยือกแข็งรักษาในเวลานี้ อากาศร้อนจะกลับเป็นเย็น’
‘พลังชี่นี้ร้อนเมื่อเจอความร้อน เย็นเมื่อเจอความเย็น มันไม่แน่นอนและไม่สามารถกำจัดได้ นี่เป็นส่วนที่น่ากลัวที่สุดของโรคทางพันธุกรรมของตระกูลซิน ถ้าการรักษาซ้ำๆ ไม่เพียงไม่หายแต่ร่างกายจะถูกทรมานให้สูญเปล่า คนก็จะไม่มีชีวิตแล้ว ’
‘สำหรับสิ่งนี้ ผมได้สร้างวิธีรักษาเก้าหยางขึ้นมา ’
