เหตุการณ์ที่พลิกตาลปัตรเกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ คะแนนที่นำมาตลอดของฮัวเสี่ยงหรงก็ถูกแซงไปอย่างไม่คาดคิด
การโหวตใน 30 นาทีนี้ ผลสรุปนั้นคะแนนของฮัวเสี่ยงหรงยังไม่ได้เศษหนึ่งส่วนสามของหลิงเหยาเลยด้วยซ้ำ!
แน่นอนว่ามีไม่น้อยที่เป็นแฟนคลับที่แท้จริงของหลิงเหยา
แต่ผู้ชมที่เปลี่ยนมาโหวตเธอเนื่องจากไม่พอใจกับการลิปซิงค์ของฮัวเสี่ยงหรงก็มีไม่น้อย แถมยังมากกว่าแฟนคลับเดิมของเธออีกด้วย
ดังนั้นคนที่สนับสนุนหลิงเหยาอย่างแท้จริงจึงเป็นแค่ส่วนหนึ่งในกลุ่มคนที่โหวตเธอเท่านั้น
เมื่อเห็นจำนวนโหวตในรายการ สองพ่อลูกติงเมิ่งเหยนกับติงฉี่ซานต่างก็ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น
เพราะในไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้พวกเขายังคิดว่าต้องแพ้เดิมพันอย่างแน่นอนแล้ว แต่เพียงในพริบตาเท่านั้น ทุกอย่างกลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“น่า……น่าทึ่งจริงๆ!”
ติงฉี่ซานถึงกับพูดด้วยเสียงสั่น เขาไม่คิดเลยว่าหลิงเหยาจะ ‘ฮอต’ ขนาดนี้! แต่เหตุผลที่แท้จริงนั้น เขาที่เป็นคนนอกวงการไม่มีทางรู้อย่างแน่นอน
ซึ่งนอกจากเจียงชื่อแล้วไม่มีใครรู้สาเหตุที่แท้จริงนี้เลย
ตลอดเวลาที่ผ่านมา อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์นั้นเป็นเพียงผู้ถูกกระทำเท่านั้น ดังนั้นด้วยความสามารถของเจียงชื่อ เขาจะปล่อยให้อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ถูกรังแกตลอดแบบนี้ไม่ได้
ดังนั้น เจียงชื่อจึงวางแผนการนี้ขึ้นมา
เขาเป็นคนที่ไม่คิดจะลงมือทำอะไรทั้งนั้น นอกจากเป้าหมายจะอยู่ในระยะหวังผลแล้ว
เชื่อว่าหลังจากเหตุการณ์นี้ ฮัวเสี่ยงหรงต้องหมดอนาคตและไม่มีทางได้กลับมาโด่งดังอีกอย่างแน่นอน
ไม่เพียงแต่ฮัวเสี่ยงหรงเท่านั้น บริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องก็จะต้องเจอกับมรสุมใหญ่ไปด้วย
การลงมือของเจียงชื่อครั้งนี้เด็ดขาดมาก กระทั่งบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องไม่ทันตั้งตัวและเล่นเอาโป๋สิ้นหงใจหายใจคว่ำ
ไม่มีใครเชื่อว่าเจียงชื่อจะมีความสามารถในการวางแผนแบบนี้เลย
ชัยชนะ!
มันคือชัยชนะที่แท้จริง!
เจียงชื่อแกล้งไอเบาๆ แล้วยิ้มพูดว่า “ดูเหมือนผลลัพธ์จะออกมาแล้วนะครับ”
ติงฉี่ซานเพิ่งตั้งสติได้และหัวเราะออกมาดังๆ
“สวีชง ตอนนี้ผลออกมาแล้วนะ นายมั่นใจมากไม่ใช่เหรอว่านายจะชนะ?”
“ทำไมคะแนนโหวตของหลิงเหยาถึงทิ้งห่างขนาดนี้ด้วย?”
“เป็นไง เจ็บใจหรือเปล่า?”
เจ็บอยู่แล้ว
เจ็บมากด้วย!
สวีชงถึงกับน้ำตาตกใน ผลคะแนนที่ถูกกำหนดไว้แล้ว แต่มันกลับเปลี่ยนไปอย่างคนละโลกแบบนี้? หรือว่าทีมงานของฮัวเสี่ยงหรงใช้ไม่ได้เลย?
ติงฉี่ซานอดไม่ได้ที่จะถอดเสื้อคลุมของเขาออกมาแล้วโยนให้กับสวีชง
“คุณลุง คุณลุงคิดจะทำอะไรครับ?” สวีชงถาม
“ทำอะไรน่ะเหรอ? เหอะๆ นายลืมกฎเดิมพันที่นายเป็นคนกำหนดไปแล้วเหรอ? หนึ่งเดือนต่อจากนี้นายต้องซักเสื้อให้พวกเราทุกคนนะ!”
น้ำตาของสวีชงแทบจะร่วงหล่นลงมา
เขาเป็นชาวจีนที่มีเงินเดือนเป็นแสน แต่กลับต้องสักผ้าให้คนอื่นทั้งเดือน ถ้ามีคนรู้เข้าคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
สวีชงมองไปที่ภรรยาแล้วมองไปที่พ่อตาของเขา
แต่หวางเฟิ่งหย่ากับหวางจื้อหรงต่างก็หันหน้าหนีด้วยความอับอาย เพราะสวีชงเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง ครอบครัวตระกูลหวางจะไม่ยอมรับผิดชอบด้วยอย่างแน่นอน
ติงเมิ่งเหยนพูดอย่างเย็นชาว่า “คนแบบนี้น่าขยะแขยงมากกว่า เสื้อผ้าหนูไม่ให้เขาซักหรอก แค่อยากให้เขาจดจำบทเรียนครั้งนี้มากกว่า วันหลังจะได้ไม่ต้องมั่นใจตัวเองมากขนาดนี้!”
ติงฉี่ซานถึงกับหัวเราะออกมา
“ไม่เป็นหรอก แค่เสื้อของพ่อคนเดียวก็เยอะพอแล้ว”
จากนั้นเขามองไปที่สวีชงแล้วยิ้มพูดอย่างเย้ยหยันว่า “สวีชง เสื้อผ้าของลุงทั้งเหม็นทั้งสกปรกนะ โดยเฉพาะเสื้อซับใน มันสกปรกเหมือนเสื้อที่ถูกเก็บมาจากคลองเน่าเลยล่ะ นายห้ามรังเกียจเชียวล่ะ ฮ่าๆๆๆ ……”
ห้ามรังเกียจกัน?
สวีชงรังเกียจจนกินข้าวไม่ลงแล้ว
ทำไมชีวิตของเขาถึงขมขื่นขนาดนี้? ทำไมทุกครั้งที่เขาคิดจะเอาเปรียบคนอื่น แต่สุดท้ายก็เข้าเนื้อตัวเองทุกที?
เพราะเจียงชื่อที่เป็นตัวขัดขวางเขาตลอด
เขาจะเล่นกับใครก็ได้ แต่จะเล่นกับเจียงชื่อไม่ได้ เพราะทุกครั้งเขาจะต้องผิดหวังเพราะเจียงชื่อ
หลังอาหารเย็นวันนั้น
ครอบครัวตระกูลหวางก็แยกย้ายกันไปหมด ส่วนติงเมิ่งเหยนก็เตรียมกลับไปพักผ่อนที่ห้องนอนของเธอ
ซึ่งช่วงเย็นในวันนี้เป็นการใช้เวลาอาหารเย็นที่ยาวนานที่สุด ไม่ว่าจะเป็นคนที่ต้องเสียใจ หรือคนที่ดีใจ ทุกอย่างก็เกิดขึ้นในเย็นวันนี้
และในเวลานี้ เจียงชื่อยื่นมือออกไปจับมือของเธอไว้
