ต่างเป็นที่รู้ดีว่าซินยุ่นนั้นรูปร่างงดงาม แต่โดยปกติ เธอเองก็ไม่ได้จำกัดว่าต้องอยู่ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง เธอมักจะสวมเสื้อคลุมสีขาวและไว้หางม้า ดูไม่แตกต่างจากแพทย์ทั่วไปมากนัก
แต่หลังจากที่สวมชุดนี้แล้ว ความงดงามของหญิงสาวก็เพียงพอที่จะส่องประกายให้กับทุกคนได้เลอโฉม
ชายทุกคนต่างพากันกลืนน้ำลายกันยกใหญ่โดยไม่ได้ตั้งใจ
แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันเองต่างก็ถูกสะกดให้หลงใหลในความงามของเธอ
ในโลกใบนี้ มีหญิงสาวที่งดงามได้ขนาดนี้เชียวหรือ?
ซินยุ่นค่อยๆ เดินออกจากสายตาของผู้คน เธอแสร้งราวกับว่าไม่เห็นเจียงชื่อและนั่งบนเก้าอี้สำนักงานเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ถึงแม้อันที่จริง เธอแทบจะไม่อาจรั้งหัวใจไว้ได้แล้วก็ตาม
ยิ่งแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น หัวใจก็ยิ่งใจสั่นเต้นรัว
สตรีตั้งใจแต่งตัวเพื่อคนที่รัก เจียงชื่อนั้นถือเป็นชายเพียงคนเดียวในโลกใบนี้ที่สามารถทำให้เธอลุกขึ้นมาแต่งตัวได้
เจียงชื่อเองก็แปลกใจ หรือว่าวันนี้ซินยุ่นจะไปงานเลี้ยงเหรอ?ทำไมจู่ๆ ถึงได้แต่งตัวงดงามเช่นนี้กัน?
ความงามของซินยุ่นและติงเมิ่งเหยนนั้นแตกต่างกัน
คนหนึ่งเหมือนภูเขาน้ำแข็งหิมะ ส่วนอีกคนหนึ่งเปรียบดั่งดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิ
แต่ละคนมีดีในแบบของตัวเอง
เจียงชื่อลุก พร้อมกับเดินไป “ซินยุ่น คุณพ่ออยู่บ้านไหม?”
หัวใจของซินยุ่นนั้นแทบกระโดดออกมา อย่างไรก็ตาม เธอยังคงระงับความสุขในใจพร้อมกับพูดออกไปอย่างเย็นชาว่า “ไม่อยู่ พอดีว่าพ่อของฉันมีธุระเลยออกจากเขตเจียงหนานไปแล้ว ต้องรอพักหนึ่งกว่าเขาจะกลับมา”
“อ่อ งั้นฉันค่อยมาใหม่วันหลังก็แล้วกัน”
หลังจากพูดจบ เจียงชื่อก็หันหลังพร้อมกับเดินจากไป
ซินยุ่นกระทืบเท้าที่พื้นอย่างแรง เขายังเป็นผู้ชายอยู่ไหมเนี่ย ทำไมเขาถึงไม่สนใจตนเลยล่ะ?
หากเป็นเมื่อก่อน เธอคงปล่อยให้เจียงชื่อจากไปอย่างแน่นอน
แต่ครั้งนี้นั้นไม่เหมือนกัน
“รอ รอเดี๋ยวสิ…”
“หืม?” เจียงชื่อหันกลับมา
“นายมีคำถามอะไรที่ไม่เข้าใจและต้องการถามพ่อของฉันเหรอ?บางที นายอาจบอกฉันได้ เผื่อฉันจะช่วยนายได้น่ะ”
เจียงชื่อรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เขาจำได้ว่าครั้งก่อนเมื่อมาที่นี่ ซินยุ่นนั้นไม่แยแสตนเลยด้วยซ้ำ ถามอะไรก็บอกแต่ไม่รู้ๆ อีกนิดก็คงไล่ตนออกจากประตูไปแล้ว
ทำไมวันนี้ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้?
สำนึกผิดกลับใจงั้นเหรอ?
ผู้ชายหัวดื้ออย่างเขา จะไปรู้ว่าผู้หญิงคิดอะไรอยู่ในใจได้อย่างไรกัน?หนึ่งนาทีของหญิงสาวนั้นคิดอะไรได้ตั้งมากมายหลายอย่าง ผู้ชายจะไปเดาออกได้ยังไงกัน?
เจียงชื่อนั่งตรงข้ามซินยุ่น พร้อมกับหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ และเปิดมันออกมา ด้านในเป็นแผนภาพจุดฝังเข็มของร่างกายมนุษย์
“มันคือภาพนี้น่ะ มีสองสามจุดที่ฉันไม่ค่อยเข้าใจ”
ซินยุ่นยิ้ม คำถามของเจียงชื่อคือแก่นแท้ของทักษะทางการแพทย์ของตระกูลซิน มันจึงไม่แปลกที่เขาจะไม่เข้าใจมัน
“ยืดแขนออกมา”
เจียงชื่อเหยียดแขนวางไว้บนโต๊ะ
“พับแขนเสื้อขึ้นซะ”
เจียงชื่อทำตามที่บอก
ขณะที่ซินยุ่นเปรียบเทียบแผนที่จุดฝังเข็มของร่างกายมนุษย์ เธอก็ได้อธิบายให้เจียงชื่อฟังด้วย ขณะที่พูด เธอก็ได้วางนิ้วมืออันเรียวงามไว้บนแขนของเจียงชื่อ
ผิวหนังสัมผัสกันและกัน
เดิมที ฉากนี้มันเป็นเพียงฉากธรรมดาฉากหนึ่งเท่านั้น แต่ด้วยจิตใจของซินยุ่นที่มันคิดอะไร บรรยากาศจึงดูแปลกไปเล็กน้อย
เธอวางมือไว้บนแขนของเจียงชื่อและเป็นเวลานานที่เธอไม่ยอมเอามือออกมา
นี่เป็นแขนของผู้ชายงั้นเหรอเนี่ย?
หากถูกแขนนี้โอบกอดไว้อย่างแน่น มันจะมีความสุขมากแค่ไหนกันนะ?
“หมอซิน!”
ด้วยการตะเบ็งเสียงนี้ มันทำให้ซินยุ่นนั้นตื่นจากความหลงใหล
เมื่อเงยหน้าขึ้นมา เธอก็เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู ที่ในมือก็ดูเหมือนจะถือจดหมายอะไรบางอย่าง
ชายคนนี้คือ สือเหวินปิ่ง คนที่แต่ก่อนเคยก่อปัญหานี่เอง
ทันทีที่เห็นสือเหวินปิ่ง ซินยุ่นก็อารมณ์เสียเป็นอย่างมาก ชายคนนี้ไม่ได้เป็นคนที่มีจิตใจดีนัก การที่เขามาแสดงว่าต้องเกิดเรื่องอะไรบางอย่างแน่!
