ประตูเหล็กของโกดังโรงงานเปิดออก
เจียงชื่อเดินเข้าไปในโกดังเพียงลำพัง ชายฉกรรจ์เจ็ดถึงแปดคนนั่งถือดาบอันคมกริบอยู่บนท่อเหล็กที่วางซ้อนกันทั้งสองด้าน
คนเหล่านี้ล้วนเป็นยอดฝีมือที่ถูกคัดเลือกออกมาจากกลุ่มลูกน้องที่ดีที่สุดของซุนหย่งเจิน
เจียงชื่อเดินอยู่ในพื้นที่กว้างใจกลางของพวกเขา และคนกลุ่มนั้นก็จ้องเขม็งไปที่เจียงชื่อเหมือนเหยี่ยวที่กำลังจ้องมองกระต่ายตัวน้อย
หากเปลี่ยนเป็นคนธรรมดาทั่วไป อย่าว่าแต่เดินอยู่ในท่ามกลางชายฉกรรจ์กลุ่มนี้เลย แม้แต่ยืนอยู่กับพื้นยังต้องกลัวจนตัวสั่นและอาจจะเข่าอ่อนจนล้มลงกับพื้นเลยก็ได้
การที่สามารถทนรับกับสายตาอันเฉียบคมของคนเหล่านี้ได้ นั่นก็แสดงให้เห็นว่าเจียงชื่อก็ได้ผ่านอะไรมามากแล้ว
ในท้ายโกดังนั้นเป็นลิฟต์ขนของ
และบนลิฟต์ส่งของนั้นมีชายสวมแว่นลวดทองคนหนึ่งที่แต่งกายชุดสูทรองเท้าหนังยืนอยู่
เขาก็คือซีเหมินจุ้น
“เจียงชื่อ ไม่เจอกันนานเลยนะ”
เจียงชื่อไม่สนใจที่จะพูดคุยกับเขา และอยู่ในระยะห่างออกไปห้าเมตร เขาก็หยุดลง
ซีเหมินจุ้นดีดนิ้ว จากนั้นลูกน้องของเขากดปุ่มและลิฟต์ยกก็เลื่อนขึ้นไปประมาณเจ็บถึงแปดเมตร
ความสูงในระดับนี้ ต่อให้เป็นเจียงชื่อก็ไม่อาจเอื้อมถึงอยู่แล้ว
จากนั้นซีเหมินจุ้นหยิบกล่องไม้จากด้านหลังออกมาแล้วตบเบาๆ และพูดว่า “ผมคิดว่า คุณน่าจะมาที่นี่เพื่อสิ่งนี้นะ?”
กล่องนั้น เจียงชื่อรู้ทันทีว่าเป็นโกศ
เป็นเถ้ากระดูกของเจียงโม่!
ดวงตาของเจียงชื่อลุกเป็นไฟ เขาในตอนนี้ถูกกลืนกินด้วยความโกรธอย่างสมบูรณ์แล้ว
สองมือของเขาบีบกำปั้นแน่นๆ จนเสียงข้อต่อดังขึ้นอย่างไม่หยุด
ซีเหมินจุ้นยังคงพูดอย่างเย็นชาว่า “เจียงชื่อ เรื่องมันก็ขนาดนี้แล้ว เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก”
“แต่จริงด้วยสิ น้องชายของคุณตายเพราะบริษัทเทียนติ่งของเรานะ และผมจะบอกคุณอีกเรื่อง ผมซีเหมินจุ้นเป็นคนบงการอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้เอง”
“ถ้าเขายินดีขายหุ้นของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งให้พวกเราโดยดี เราก็คงไม่ต้องลงมติแบบนั้นหรอกนะ ใครอยากให้มันหัวแข็งเอง? ช่วยไม่ได้!”
“ผมก็แค่ตัดขาดระบบของเขา ทำลายห่วงโซ่บริษัทที่ให้บริการอุตสาหกรรม 1.2 พันล้าน เขาเป็นหนี้ 1.2 พันล้านทันที!!!”
“จากนั้นผมส่งคนไปทวงหนี้เขาทุกวัน ทวงจนคนรอบข้างเขาถอยห่างไปทีละคน ทวงจนชีวิตของเขาพังยับเยินไปหมด ทวงจนเขาไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่ออีก”
“เขาฆ่าตัวตาย”
“แต่ผมเป็นคนบีบให้เขาต้องฆ่าตัวตายเอง!”
ซีเหมินจุ้นมองไปที่เจียงชื่ออย่างเย็นชา “เป็นยังไง คุณเกลียดผมมากใช่ไหม? ผมรู้ว่าคุณมีโอกาสฆ่าผมมาหลายครั้งแล้ว แต่คุณไม่ทำ เพราะคุณจะทรมานผม คุณจะให้ผมเข้าใจถึงคำว่าหมดหวัง ว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน”
“แต่น่าเสียดายนะ คุณหมดโอกาสแล้ว”
“ผมซีเหมินจุ้น และบริษัทเทียนติ่งของเราไม่ใช่อะไรที่คนกระจอกอย่างคุณสามารถล้อเล่นได้! ที่ผ่านมาคุณมีโอกาส แต่คุณไม่ฆ่าผม วันนี้ คนที่ต้องตายก็คือคุณ”
เจียงชื่อเงยหน้าขึ้นมองซีเหมินจุ้นที่อยู่ข้างบน หลังจากได้ฟังความจริงเกี่ยวกับการตายของเจียงโม่แล้ว ความเกลียดชังในใจของเขาก็ทวีคูณมากขึ้น
น้องชาย พี่ขอโทษ
พี่ขอโทษ!
ความรู้สึกผิดและจนปัญญาครอบงำจิตใจของเจียงชื่ออีกครั้ง
ซีเหมินจุ้นสูดหายใจเข้าลึกๆ “ในตอนนั้น คุณหยุดการตายของเจียงโม่ไว้ไม่ได้ และในวันนี้ เถ้ากระดูกของเจียงโม่คุณก็จะไม่ได้คืนด้วย! เจียงชื่อ คุณช่างเป็นพี่ชายที่ไม่เอาไหนเลยจริงๆ”
จากนั้นเขาก็พลิกข้อมือ
โกศในมือของเขาเทลง
กองเถ้ากระดูกมากมายร่วงโรยลงมา โบยบินไปทั่วอากาศจนทำให้โกดังเต็มไปด้วยฝุ่นสีขาว
