กวนจื้อฉวนจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย มองไปที่อาคารสูงที่อยู่ข้างหน้าเขา พูดเบาๆ ว่า “ที่นี่ คือสำนักงานของผู้บริหารระดับสูงของเขตเจียงหนานเหรอ? ไม่รู้ว่าวันนี้มา เป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้าย”
เช้าตรู่วันนี้ กวนจื้อฉวนก็ได้รับโทรศัพท์ด่วนจากสำนักงานผู้บริหารระดับสูง บอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องการเชิญเขามาหน่อย
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเลื่อนงานทั้งวันไปหมดแล้ว สวมสูทและรองเท้าหนังอย่างเรียบร้อย ตั้งใจมาโดยเฉพาะ
เมื่อมาถึงประตู ก็มีพนักงานต้อนรับโดยเฉพาะมาต้อนรับเชิญเขาเข้าอาคาร และพาเขาไปเพื่อนั่งที่ล็อบบี้ชั้น 12
ชั้น 12 ก็คือพื้นที่รับประทานอาหาร
แน่นอนว่ายังแบ่งออกเป็นพื้นที่รับประทานอาหารสำหรับพนักงานทั่วไป และพื้นที่รับประทานอาหารสำหรับผู้นำอีกด้วย
กวนจื้อฉวนนั่งอยู่ในพื้นที่รับประทานอาหารของผู้นำอย่างเป็นธรรมชาติ สภาพแวดล้อมที่นี่ดีมาก บนผนังยังแขวนทีวีขนาดใหญ่ 100 นิ้ว ฉายวิดีโอโฆษณาบางส่วน
กวนจื้อฉวนก็นั่งแบบนั้น แค่นั่งก็ครึ่งชั่วโมงแล้ว
แม้ว่าพนักงานต้อนรับจะมาเทน้ำชาให้เขา เสิร์ฟขนมให้เขาเป็นครั้งคราว การบริการได้ดีมาก แต่ไม่เห็นผู้บริหารระดับสูง ในใจของเขาก็ไม่ชักแน่ใจ
โทรมาเรียกให้มาตั้งแต่เช้า ใครจะรู้ว่าดีร้ายล่ะ?
กวนจื้อฉวนตั้งใจทบทวนบางสิ่งที่เขาเพิ่งทำไปในช่วงนี้ ก็มีบางเรื่องที่เขาทำไม่ค่อยยุติธรรมจริงๆ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องชั่วร้ายอะไรใหญ่โต น่าจะไม่ถึงขั้นรบกวนผู้บริหารระดับสูงนะ?
เขากินก็กินไม่ลง ดื่มก็ดื่มไม่ลง
สี่สิบนาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้า เดิมคิดว่าเป็นผู้บริหารระดับสูงมาถึงแล้ว ลุกขึ้นมามอง ถึงจะพบว่าตอนนี้มีผู้หญิงใหญ่อีกสองคนก็ได้รับคำเชิญ
สองท่านนี้ไม่ธรรมดา ล้วนเป็นผู้นำสำนักงานเทศบาล เช่นเดียวกับกวนจื้อฉวนได้รับโทรศัพท์จากผู้บริหารระดับสูง
ทั้งสามคนล้วนหลงทางอยู่ในปุยเมฆ ไม่รู้ว่าผู้บริหารระดับสูงเรียกพวกเขามาเพื่ออะไร
แม้ว่าทั้งสามจะรู้จักกันแต่ไม่มีการติดต่อทางเศรษฐกิจหรือธุรกิจใด ๆ เลย เหตุผลก็คือ ไม่ควรนำทั้งสามมาอยู่รวมกัน
ไม่รอให้พวกเขาเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ก็มีอีกหลายคนเดินเข้ามา
มีผู้ชายผู้หญิง
มีทั้งคนแก่และวัยรุ่น
แม้ว่าอายุและเพศจะไม่เหมือนกัน แต่กลับมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน คือคนเหล่านี้ล้วนเป็นชนชั้นสูงในเขตเจียงหนาน ถึงแม้ว่าจะรวยแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะสูงส่ง
ทุกคนคงสงสัยว่า ผู้บริหารระดับสูงจะมาไม้ไหน?
จากนั้นคนก็มากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดทุกคนก็พบว่า แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน แต่พวกเขาทั้งหมดอาศัยอยู่ในชุมชนเดียวกัน
หมู่บ้านตี้เหา!
ภายในสองชั่วโมง คนมาถึงครบแล้ว
หมู่บ้านตี้เหา 30 ครัวเรือน ล้วนมาถึงครบแล้ว
อย่างไรก็ตาม ผู้บริหารระดับสูงยังคงไม่ปรากฏตัว เพียงแค่ปล่อยให้พวกเขารินน้ำชาและน้ำ และเตรียมอาหารอันอุดมสมบูรณ์
พวกเขาหลายคนยังไม่ได้กินอาหารเช้า ตอนนี้ก็ใกล้เที่ยงแล้ว ทุกคนต่างก็หิว
เดิมทีที่หิวอยู่แล้ว บวกกับที่ผู้บริหารระดับสูงให้กิน
งั้นก็กินเถอะ?
ทุกคนกินทีละคำ และในขณะเดียวกันก็บ่นพึมพำในใจ ผู้บริหารระดับสูงมีแผนอะไรกันแน่? ระดมผู้คนมามากมายขนาดนี้ ก็เพื่อจะเลี้ยงข้าวทุกคน?
ถึงแม้ว่าจะเป็นการเลี้ยงข้าว แต่ก็คงไม่ใช่แค่ให้แขกกินเอง แต่ไม่มีเจ้าภาพอยู่ในนั้น
ในขณะที่ทุกคนสงสัยงุนงง ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา ไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูง แต่เป็นโฆษกของผู้บริหารระดับสูงมู่หยางอี
เมื่อทุกคนกำลังจะลุกขึ้น มู่หยางอีก็กดมือลง
“ทุกท่านนั่ง ทุกท่านนั่ง”
พูดไป เขาอยู่ในสายตาของทุกคน ก้าวไปถึงหน้าทีวี ต่อ DVD เปิดเครื่อง ใส่แผ่นดิสก์ แล้วปิด ตามด้วยเสียงดังเล็กน้อย แผ่นดิสก์ก็เล่นได้อย่างราบรื่น
โฆษณาบนทีวีเปลี่ยนไปแล้ว
เปลี่ยนเป็นโฆษณาวิดีโอของกรมโยธาธิการและผังเมืองเกี่ยวกับการรื้อถอนและฟื้นฟูของริมแม่น้ำซีเจียง
