ครั้งนี้ติงเมิ่งเหยนพูดอย่างชัดเจน และทุกคนก็ได้ยินอย่างชัดเจนแล้วเช่นกัน
เพียงแต่ว่าไม่มีใครเชื่อความจริงเรื่องนี้
ล้อเล่นอะไรกัน?
หลายเดือนที่ผ่านมานี้ไม่รู้ว่าส่งคนไปเจรจาแล้วกี่ครั้ง นอกจากนี้ยังต้องซื้อของขวัญมากมายไปเอาใจพวกเขา แต่สุดท้ายก็ไม่มีการตอบรับ
แม้กระทั่งติงเฟิงเฉิงยังเคยอุตส่าห์ไปเองแล้ว แต่สุดท้ายก็ถูกปฏิเสธ?
ทำไมคนอื่นไปแล้วถูกปฏิเสธกันหมด แต่ติงเมิ่งเหยนไม่ถูกปฏิเสธ? มันช่างไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ
ติงจ้ง ก็ไม่อยากเชื่อและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เมิ่งเหยน เธออย่าสร้างเรื่องนะ เพราะเรื่องนี้มันสำคัญมาก เธออย่าโกหกพวกเราทุกคนเพียงเพื่อจะช่วยเจียงชื่อสร้างสุสานที่นั่นนะ”
“ฉันจะบอกเธอ ถึงแม้ฉันจะแก่แล้ว แต่สติยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่ได้ถูกหลอกง่ายๆ ขนาดนั้นหรอกนะ!”
ติงเมิ่งเหยนยิ้มและยื่นเอกสารเสนอโครงการออกไป
ติงจ้งเปิดจดหมายด้วยความสงสัย หลังจากที่เห็นลายเซ็นด้านในเขาก็ถึงกับตกใจ ถึงแม้เขาจะไม่ชอบติงเมิ่งเหยนสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังเชื่อใจในตัวของติงเมิ่งเหยน
เป็นไปไม่ได้ที่ติงเมิ่งเหยนจะสร้างลายเซ็นปลอมออกมา
ถึงเธอทำไปก็ไร้ความหมายอยู่ดี เพราะถึงเวลาก็จะมีคนไปตรวจสอบในภายหลัง เธอไม่จำเป็นต้องปลอมแปลงเอกสารให้เสียเวลาหรอก
“เมิ่งเหยน เธอ……เธอทำสำเร็จจริงเหรอ?”
ติงเมิ่งเหยนชี้ไปที่ข้อเสนอของโครงการ “ทุกอย่างอยู่ในนั้นแล้ว”
ติงจ้งถึงกับกลืนน้ำลาย “เมิ่งเหยน เธอทำได้ไง? ทำไมคนอื่นไปแล้วไม่สำเร็จ แต่เธอไปแค่ครั้งเดียวก็สำเร็จเลย?”
ในความเป็นจริงติงเมิ่งเหยนเองก็ไม่ชัดเจนสำหรับเรื่องนี้เหมือนกัน
เธอจึงตอบอย่างไม่มั่นใจว่า “ที่จริงแล้ว ตอนที่หนูไป พวกเขาทุกคนพูดจาสุภาพและให้เกียรติกับหนูมาก ไม่เพียงแค่นั้น พวกเขายังขอลงนามในสัญญานี้เองด้วย พูดตามตรงนะ หนูเองยังสับสนอยู่เลย”
“หา?”
สำหรับวิธีการเจรจาแบบนี้ ติงจ้งไม่มีวันเชื่อว่ามันจะเป็นความจริงได้
เขาตัดสินว่าติงเมิ่งเหยนต้องมีอะไรที่ปกปิดอยู่ ทั้งๆ ที่เป็นของดี แต่ไม่เคยเอาออกมาแบ่งปันกับคนอื่น ผู้หญิงคนนี้แย่จริงๆ!
แต่ติงเมิ่งเหยนยังคงไร้เดียงสา เธอไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น
เพราะทุกอย่างเจียงชื่อเป็นคนจัดการอยู่เบื้องหลัง
ติงจ้งมองไปที่ติงจื่อยวี่ด้วยสายตาโทษคนอื่นและดูเหมือนกำลังพูดว่า ‘เพราะไอเดียของเธอคนเดียว! ยังบอกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ตอนนี้เป็นไงล่ะ ขโมยไก่ไม่ได้ยังต้องเสียข้าวสารให้เขาอีก’
ไม่เพียงแต่ไม่ได้หุ้น 10% คืน ยังช่วยเหลือไอ้สารเลวเจียงชื่อคนนั้นอีกด้วย!
แค่คิดก็น่าโมโหแค่ไหนแล้ว
ติงจื่อยวี่กัดฟันอย่างงุนงงและจงใจถามว่า “เมิ่งเหยน คนเหล่านั้นยังไม่รู้ใช่ไหมว่าที่ดินนี้จะเอาไปทำอะไร?”
เธอหมายความว่าถ้าอีกฝ่ายรู้ว่าที่ดินผืนนี้จะถูกสร้างเป็นสุสาน พวกเขาคงไม่นิ่งเฉยแบบนี้อย่างแน่นอน
แต่ผลลัพธ์ที่ได้นั้นน่าประหลาดใจเหลือเกิน
ติงเมิ่งเหยนตอบอย่างมั่นใจว่า “พวกเขาต้องรู้สิ ฉันแจ้งแผนการสร้างในอนาคตของเราไปแล้ว และหลังจากที่ทุกคนเข้าใจฉันถึงจะให้พวกเขาลงนาม อีกอย่างสถานะของพวกเขาต่างก็มีเกียรติขนาดนี้ ฉันคงไม่กล้าไปหลอกพวกเขาหรอก”
นี่ก็ยิ่งทำให้น่าเหลือเชื่อขึ้นไปอีก
ทุกคนในห้องต่างกระซิบกันและคาดเดากันว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้
แต่ด้วยสมองของพวกเขา เป็นไปได้อย่างไรที่จะคิดว่าเจียงชื่อเป็นผู้ที่ควบคุมทั้งหมดนี้อยู่เบื้องหลัง?
ติงเมิ่งเหยนยิ้มถามว่า “คุณปู่คะ หนูทำในสิ่งที่สัญญากับคุณปู่ได้แล้วนะคะ แล้วสิ่งที่คุณปู่สัญญากับหนู?”
ติงจ้งแสร้งไอเบาๆ “ไม่ต้องห่วง ปู่ยังจำได้ วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว กลับไปพักก่อนเถอะ เดี๋ยวตรวจสอบข้อเสนอโครงการนี้เสร็จก็จะเริ่มดำเนินการให้ทันที”
