หยางเมิ่นหยุนเริ่มสนใจทันที นานแล้วที่ทีมไม่มีสมาชิกใหม่
เธอถามว่า “คุณชื่ออะไร เคยอยู่ทีมไหนมาก่อน”
ไม่รอเจียงชื่อตอบ หยางจุนเทียนก็พูดด้วยรอยยิ้มเย็นชาว่า “เขาชื่อเจียงชื่อ ก่อนหน้านี้น่ะ เป็นหมอ!”
“หมอ?”
“อืม ก็ไม่รู้ว่าคุณหลินคิดยังไง ถึงให้มือสมัครเล่นเข้าทีม แปลก”
หยางเมิ่นหยุนไม่ได้คิดต่อต้านคนมาใหม่เกินไปนัก ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “สวัสดีเจียงชื่อ สู้ๆ นะ ถึงจะไม่ใช่มืออาชีพ ตราบใดที่ฝึกฝนให้ดี เชื่อว่าไม่ช้าก็เร็วสักวันคุณจะได้ลงสนามแน่”
ตอนที่ทุกคนกำลังทานอาหารสรวลเสเฮฮากันอยู่นั้น พลันเกิดเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม
ซุปเปอร์คาร์กว่าสิบคันแล่นเข้ามา
หยุดลงที่สนามฝึก
รถเหล่านี้ไม่ใช่อื่นใด มันล้วนแล้วแต่เป็น รถลัมโบร์กีนี!
ประตูรถทุกคันเปิดออก ชายแต่ละคนรูปร่างกำยำออกมาจากรถ ซึ่งเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการของทีมรถลัมโบร์กีนี!
ในหมู่พวกเขา ที่เดินนำหน้า คือลูกชายของจู้เฟิงตัวแทนทั่วไปในประเทศของรถลัมโบร์กีนี จู้หมิง
เขาเดินอย่างโกรธจัดไปยังพวกหยางจุนเทียน แล้วพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ไอ้เลวหลินเจียหรงอยู่ที่ไหน ให้เขาไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!”
ที่แท้เพราะพ่อของเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ จึงมาแก้แค้นหลินเจียหรงโดยเฉพาะ
หยางเมิ่นหยุนไม่ชอบใจ พูดด้วยน้ำเสียงไม่ดีว่า “คุณพ่อของฉันเป็นคนที่ใครอยากเจอก็สามารถเจอได้เลยหรือไง”
จู้หมิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาดุดัน “ไม่มาเจองั้นเหรอ ฉันจะโจมตีจนเขาออกมาเจอเลยคอยดู พี่น้องทั้งหลาย สู้มัน!”
หยางจุนเทียนก็ไม่รอช้า ตั้งท่ารับมือพร้อมกับตะโกนบอกทุกคนให้เตรียมสู้เต็มกำลัง
หยางเมิ่นหยุนชะงักไป แบบนี้มันได้ด้วยเหรอ
เธอตะโกนเสียงดัง “หยุด! ทุกคนเป็นนักแข่งรถนะ ไม่ใช่พวกอันธพาลนักเลงท้องถิ่น อย่าเอะอะก็ต่อยตีเอะอะก็ฆ่ากันตลอดได้ไหม!”
ทุกคนมองหน้ากัน ต่างรู้สึกว่ามีเหตุมีผล จึงวางสิ่งที่อยู่ในมือลง
หยางเมิ่นหยุนไล่บี้ถาม “จู้หมิง นายมาหาพ่อฉันเรื่องอะไร”
“ฮ่าฮ่า เธอยังจะเสแสร้งอีกเหรอ”
“ไอ้สารเลวหลินเจียหรงนั่นมันชนพ่อฉันจนโคม่า ชนเจียนจือซังสมาชิกในทีมเราจนขาหัก บัญชีแค้นนี้ ฉันต้องคิดกับเขาไม่ใช่หรือไง”
หยางจุนเทียนยิ้ม “หืม? ที่แท้ก็เพราะฝีมือสู้ไม่ได้ แพ้ไม่เป็นเหรอ ขับรถไม่ทัน ถูกชนจนพิการก็มาหาเรื่องท้าตี พวกนายทีมรถลัมโบร์กีนีมันขี้แพ้จริงๆ”
จู้หมิงเส้นเลือดบนหน้าผากกระตุก
“ฝีมือสู้ไม่ได้งั้นเหรอ”
“แพ้ไม่เป็นงั้นเหรอ”
เขาชี้ไปที่หยางจุนเทียน “ดี ในเมื่อเราเป็นนักแข่งรถ งั้นก็ใช้เส้นทางนักแข่งรถมาแข่งกันสักตั้ง! หยางจุนเทียน นายกล้าจะมาขับแข่งกันฉันสักรอบไหมล่ะ”
หยางจุนเทียนเชิดหน้าอย่างยโส “กลัวว่านายจะล้มเหลวมากกว่ามั้ง”
จู้หมิงพูดว่า “ถ้าฉันแพ้ จะขอขมาแล้วจากไปทันที ถ้านายแพ้ ก็ให้เต่าหดหัวหลินเจียหรงไสหัวออกมา!”
“ไม่มีปัญหา”
“ตามฉันมา”
พวกจู้หมิงหันหลังกลับไปขึ้นรถ ทยอยกันออกจากค่ายฝึกซ้อม พวกหยางจุนเทียนก็ขึ้นรถไปเช่นกัน จากนั้นก็ตามไป
ส่วนเจียงชื่อ ได้ขับรถ 458 สีเทาดำตามหลังไปเงียบๆ
ยี่สิบนาทีต่อมา กลุ่มคนขนาดใหญ่มาถึงถนนบนภูเขา ถนนภูเขาเส้นนี้ปกติแล้วคนสัญจรไปมาน้อยมาก อีกทั้งตอนนี้ก็มืดแล้ว คนที่สัญจรก็ยิ่งน้อยลงไปอีก
ที่นี่ เป็นสถานที่ที่พวกเขาจะตัดสินแพ้ชนะ
จู้หมิงพูดว่า “ที่นี่คือถนนวงแหวน เริ่มจากจุดนี้ แล้ววนกลับมาอีกฝั่ง จุดสตาร์ทคือเส้นชัย ใครมาถึงก่อนคนนั้นชนะ”
หยางจุนเทียนยักไหล่ “ถนนเส้นนี้ฉันไม่รู้ว่าขับมากี่ครั้งแล้ว จู้หมิง นายต้องการแข่งในถิ่นของฉันจริงเหรอ หาเรื่องตายหรือไง
