ติงเมิ่งเหยนกระทืบเท้าด้วยความโกรธ เธอเกลียดใบหน้าที่เยาะเย้ยแบบนี้ที่สุด แต่เธอกลับทำอะไรไม่ได้จริงๆ
ถ้าหยางกวางซื้อรถคันนี้ไป เจียงชื่อก็ไม่ต้องเสียงเงินห้าสิบล้านแล้วไม่ใช่หรือ?
สำหรับเจียงชื่อแล้ว มันเป็นการเอาตัวรอดที่ดีที่สุดไม่ใช่หรือ?
เมื่อนึกถึงจุดนี้ติงเมิ่งเหยนตัดสินใจปล่อยมันไป เธอยอมถอยหนึ่งก้าวเพื่อให้ทุกอย่างมันดีขึ้น
แต่เธอกลับลืมไปว่าสามีของเธอนั้นเป็นคนที่ไม่สามารถปล่อยให้ทรายเข้าตาได้แม้แต่เม็ดเดียว
ถ้าเจียงชื่อตัดสินใจไปแล้ว เขาต้องทำมันให้ได้อย่างแน่นอน
เขาพูดอย่างเฉียบขาดว่า “มาก่อนได้ก่อน รถที่เราเลือกก่อน เรามีสิทธิ์ซื้อก่อน”
ผู้จัดการถึงกับหัวเราะออกมา
“ทำไม รถคันนี้จะขายให้ใครคุณมีสิทธิ์มายุ่งด้วยเหรอ?”
“คุณคิดว่าคุณเป็นใครครับ?”
“ผมจะบอกให้นะ ทุกเรื่องในนี้ขึ้นอยู่กับผมคนเดียว ผมบอกว่ารถคันนี้จะขายให้กับคุณหยาง มันก็ต้องขายให้คุณหยางคนเดียว คุณใหญ่มาจากไหน? ถึงกล้ามาแสดงความคิดเห็นต่อหน้าผม?”
เป็นคำพูดที่น่าเกลียดจริงๆ
ติงเมิ่งเหยนดึงชายเสื้อของเจียงชื่อ “ช่างมันเถอะ เรากลับกันเถอะนะ”
แต่เจียงชื่อยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขาเพียงแค่ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ็กเกตของเขาแล้วหยิบหยกแขวนสีเขียวมรกตออกมาชิ้นหนึ่ง
จากนั้นเขาควงหยกแขวนนี้ต่อหน้าผู้จัดการร้าน
“ไม่ทราบว่าตอนนี้ผมมีสิทธิ์ซื้อรถคันนี้ก่อนแล้วหรือยังนะ?”
“นี่มัน……”
ในฐานะผู้จัดการสาขาของเขตเจียงหนาน เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าหยกแขวนนี้หมายถึงอะไร?
และในทันใดนั้น สีหน้าของผู้จัดการร้านก็ซีดเซียวด้วยความตกใจทันที และความเย่อหยิ่งจองหองก่อนหน้านี้ก็หายไป
เขารู้สึกไม่คาดคิดจริงๆ ทำไมคนจนอย่างเจียงชื่อถึงมีหยกแขวนอันล้ำค่านี้ได้ เพราะนั่นเป็นหยกแขวนของหลินเจียหรง ผู้ที่เป็นตัวแทนรถยี่ห้อเฟอร์รารีของทั้งประเทศเชียวนะ
คนทั่วไปจะมีหยกแขวนอันล้ำค่านี้ได้อย่างไร นอกเสียจากเขาเป็นมหาเศรษฐี หรือผู้ที่มีเกียรติฐานะสูงส่ง ซึ่งลูกคนรวยจากตระกูลเล็กๆ อย่างหยางกวางไม่มีทางเทียบได้อย่างแน่นอน!
ผู้จัดการร้ายอมยิ้มและพูดว่า “ต้องขออภัยจริงๆ นะครับคุณเจียง ผมละอายใจอย่างยิ่งสำหรับพฤติกรรมก่อนหน้านี้ของผม ท่านเป็นลูกค้าวีไอพีที่สุดของทางร้านเราครับ ท่านมีสิทธิ์ซื้อรถทุกคันที่ท่านต้องการครับ”
เจียงชื่อถามว่า “แล้วรถที่ผมเลือกไว้ล่ะ……”
“แน่นอนว่าต้องเป็นของท่านครับ! ไม่มีใครมาแย่งไปได้อยู่แล้วครับ!”
ทัศนคติของผู้จัดการเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เจียงชื่อไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก แต่เขาเป็นคนช่วยแก้ปัญหาความกังวลอย่างอัตโนมัติ
หยางกวางถึงกับอึ้ง
“นี่คุณ คุณพูดอะไรกันแน่? ทำไมรถคันนี้ถึงจะขายให้เขาอีกล่ะ?”
ผู้จัดการร้านยิ้มอย่างอึดอัด “คุณหยาง ต้องขออภัยจริงๆ นะครับ เรามีกฎมาก่อนได้ก่อนนะครับ คุณผู้ชายท่านนี้เลือกก่อน แน่นอนว่าเขาต้องมีสิทธิ์ซื้อก่อนอยู่แล้วครับ”
“หา?” หยางกวางชี้หน้าผู้จัดการ “คุณเป็นแค่ผู้จัดการแผนกเล็กๆ กล้าพูดจาด้วยน้ำเสียงแบบนี้กับผมเหรอ? คุณเชื่อไหมว่าผมจะฟ้องถึงหัวหน้าคุณได้? คุณรู้ไหมว่าถ้าเสียลูกค้าอย่างผม ร้านคุณต้องสูญเสียรายได้ไปมากแค่ไหน?”
ผู้จัดการร้านทนไม่ไหวอีกต่อไป
พูดดีๆ ไม่ชอบ ยังชี้หน้าด่าแบบนี้? อย่าโทษผมไม่เกรงใจก็แล้วกัน
เขาจึงตอบอย่างเย็นชา “พอได้ยัง มีเงินในกระเป๋าหน่อยแต่ไม่รู้แม้แต่นามสกุลจริงของตัวเอง? คุณคิดว่าเงินของคุณมาจากไหน? ก็แม่คุณที่ออกไปขายบริการไม่ใช่เหรอ? คุณมีพ่อกี่คนรู้ไหม ยังกล้าทำกร่างต่อหน้าผมอีก?”
ผู้จัดการรู้ไส้รู้พุงของหยางกวางและพูดแทงใจดำเขา จนทำให้เขาเสียหน้าอย่างไม่เหลืออะไรอีก
“แก……แกกล้าพูดแบบนี้กับข้า?”
“พูดยังไงครับ? คุณเจียงเขาต่างหากถึงจะเป็นลูกค้าวีไอพีที่แท้จริงของเรา นับประสาอะไรกับคุณ คุณรีบกลับบ้านไปอาบน้ำนอนฝันเถอะ งี่เง่า”
