เจียงชื่อไม่สนใจเขา หันกลับมาพูดกับนักดับเพลิงว่า “ตอนนี้ถนนโล่งแล้ว พวกคุณรีบไปยังที่เกิดเหตุเพื่อช่วยดับไฟเถอะ”
“เอ่อ ครับ!”
นักดับเพลิงรีบขึ้นรถเตรียมพร้อมสตาร์ทเครื่องยนต์
แต่เซี่ยหยุนกลับยืนขวางอยู่กลางถนน กางแขนกางขาออกเป็นรูปไม้กางเขน ขวางทางรถดับเพลิงไว้
“ถ้าวันนี้เรื่องนี้ยังไม่คลี่คลาย ใครก็ไปไหนไม่ได้!”
“พวกแกต้องชดใช้รถให้ฉัน!”
เจียงชื่อมองเขาอย่างเย็นชา ก้าวพรวดพราดเข้ามาอยู่ตรงหน้า คว้าคอเสื้อของเขาแล้วจับพาดลงบนรั้วกั้น เหมือนผู้ใหญ่ที่ลากเด็กมา ‘รังแก’ ตามใจชอบ
สถานการณ์ไฟไหม้คับขัน เจ้าหน้าที่ดับเพลิงไม่มีเวลามาสนใจ พลันเหยียบคันเร่งออกจากพื้นที่ มุ่งหน้าไปยังสวนป่าเพื่อดับไฟ
จนกระทั่งรถดับเพลิงไกลออกไป เจียงชื่อจึงปล่อยมือ
เซี่ยหยุนนอนหอบหายใจกับพื้น ชี้ไปที่เจียงชื่อแล้วพูดว่า “แกจบเห่แน่ ชีวิตนี้แกอย่าหวังจะอยู่เป็นสุขเลย ไม่ใช่แค่แกเท่านั้น ครอบครัวโคตรเหง้าของแกก็จบเห่ด้วย!”
เจียงชื่อมองมาที่เขา “ผมน่ะเหรอจบเห่? จบเห่ยังไง?”
แฟนสาวพยุงเซี่ยหยุนให้ลุกขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วพูดว่า “พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉันเป็นกัปตันตำรวจ ในเขตเจียงหนาน ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับฉัน”
“แกไม่เพียงแต่โยนรถฉันทิ้ง แต่ยังลงไม้ลงมือกับฉันด้วย ฉันจะบอกให้แกรู้ว่าราคาที่ต้องจ่ายคืออะไร”
“แกคอยดู ฉันจะบอกให้พี่ชายของฉันมาฆ่าแกเดี๋ยวนี้!”
ตอนแรกเจียงชื่อคิดว่าจะไปจากที่นี่ แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ก็หยุดยืนอยู่กับที่
เขาอยากเห็นว่ากัปตันตำรวจเซี่ยเมิ่งจื้อจะว่าอย่างไรเมื่อเขามาถึง
โทรศัพท์โทรติดแล้ว
“เฮ้ พี่ชาย นายรีบมาที่นี่เร็ว น้องชายถูกคนทำร้าย!”
“ไอ้ลูกหมานั่นไม่ใช่แค่ตีฉัน แต่ยังโยนรถของฉันลงไปในแม่น้ำด้วย พี่ชาย นายต้องช่วยฉันจัดการนะ”
เซี่ยหยุนร้องไห้ฟูมฟายสะอึกสะอื้น
ต่อหน้าพูดอย่างลับหลังพูดอีกอย่าง
ต่อหน้าคนอื่น เขาโอ้อวดแสนยานุภาพและดูถูกทุกคน แต่ต่อหน้าเซี่ยเมิ่งจื้อกลับทำตัวเหมือนลูกแกะที่บาดเจ็บ หน้ากากนี้เปลี่ยนได้ตามใจและไร้ที่ติจริงๆ
หลังจากวางสาย เซี่ยหยุนก็เผยรอยยิ้มปลิ้นปล้อนอัปลักษณ์ในทันที
“ไอ้ลูกหมา แกรอเดี๋ยว พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉันกำลังจะมา!”
“คิดไว้หรือยังว่าจะตายยังไง?”
“บอกแกแล้ว อีกสักครู่ต่อให้แกจะอ้อนวอนขอความเมตตาก็ไม่มีประโยชน์ ครั้งนี้ถ้าไม่จับแกขังสักสิบยี่สิบปี ฉันก็ไม่ใช่แซ่เซี่ยแล้ว!”
เซี่ยหยุนลำพองดีใจ ทำท่าเหมือนจะกำราบเจียงชื่อได้แน่นอน
บางทีในใจของเซี่ยหยุน ข้าราชการที่ใหญ่ที่สุดในเขตเจียงหนานก็คือกัปตันตำรวจ
จะโทษเขาก็ไม่ได้ ถึงอย่างไรด้วยสถานะของเขา คนใหญ่โตที่สุดที่เขาสามารถติดต่อได้ก็คือพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเขา ให้สูงไปกว่านี้ ก็ไม่มีเวลามาสนใจเขาหรอก
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงไซเรนก็ดังใกล้เข้ามา รถตำรวจสองคันจอดลงในช่องทางฉุกเฉิน
ตำรวจหลายนายทยอยลงจากรถแล้วเดินเข้ามาหา หนึ่งในนั้นมีหัวหน้าเซี่ยเมิ่งจื้อด้วย
ทันทีที่เซี่ยหยุนเห็นพี่ชายลูกพี่ลูกน้อง รอยยิ้มบนใบหน้าก็หุบลงทันที เปลี่ยนเป็นท่าทางน่าสงสาร แล้วยังแสร้งทำเป็นได้รับบาดเจ็บ จงใจเดินกะเผลกไปหาเซี่ยเมิ่งจื้อ
“พี่ชาย ในที่สุดนายก็มา ถ้านายมาช้าอีกไม่กี่นาที ฉันต้องตายแน่”
“พี่ชาย ไม่ว่ายังไงวันนี้นายต้องช่วยฉันจัดการด้วยนะ”
เซี่ยหยุนน้ำมูกน้ำตาไหล ร้องไห้เป็นคนขี้แย
พอเซี่ยเมิ่งจื้อเห็นท่าทางของน้องชายลูกพี่ลูกน้อง ในใจก็รู้สึกโกรธมากเช่นกัน เขาข่มความโกรธเอ่ยถามว่า “คนที่ตีนายคุณอยู่ที่ไหน?”
“อยู่นั่น!” เซี่ยหยุนชี้ไปทางเจียงชื่อ
เซี่ยเมิ่งจื้อเดินเข้าไปทันทีโดยไม่ต้องคิด แต่ยิ่งเดินไปก็ยิ่งรู้สึกว่าแผ่นหลังนี้ดูคุ้นตา
