จนวินาทีที่เจียงชื่อหันหน้ากลับมา เซี่ยเมิ่งจื้อก็ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง คนทำร้ายคือผู้บริหารระดับสูงของเขตเจียงหนานไม่ใช่หรือ?!
นี่ๆๆ…
เซี่ยเมิ่งจื้อตกตะลึงและหยุดเดินทันที ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าอีก
เซี่ยหยุนที่อยู่ข้างหลังเข้ามาพูดโง่ๆ “พี่ชาย รีบจับเขาเลย เขาไม่เพียงแต่ตีฉัน แต่ยังโยนรถของฉันลงไปในแม่น้ำด้วย นายช่วยจัดการแทนฉันหน่อย จับเขาขังไว้สักสิบยี่สิบปี ชาตินี้ไม่ต้องปล่อยเขาออกมาเลยยิ่งดี”
ในเวลาเดียวกัน เซี่ยหยุนก็ชูนิ้วกลางให้เจียงชื่อ หน้าตาเหมือนคางคกขึ้นวอ
ในสายตาของเขา เมื่อได้เซี่ยเมิ่งจื้อออกโรง วันนี้เขาจะได้ระบายความโกรธแน่นอน ถึงอย่างไรในสายตาของเขา พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเขาก็เป็นคนที่เก่งกาจมากที่สุดในเขตเจียงหนาน
กบในกะลา สายตาไม่มองการณ์ไกล
ในขณะนี้ร่างกายของเซี่ยเมิ่งจื้อสั่นสะท้าน คนอื่นไม่รู้ แต่เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร?
ความแตกต่างทางฐานะระหว่างเขากับเจียงชื่อ เหมือนมีทางช้างเผือกกั้นอยู่
หากเจียงชื่อต้องการฆ่าเขา มันจะเป็นเรื่องง่ายดาย แต่จะให้เขาจัดการกับเจียงชื่อ? ฮ่าฮ่า เพ้อเจ้อ ฝันกลางวัน
ในเวลาเดียวกัน เซี่ยเมิ่งจื้อก็รู้ดีว่า เจียงชื่อไม่มีทางทำร้ายใครโดยไม่มีเหตุผล เรื่องนี้ต้องมีความจริงซ่อนอยู่ และมีความเป็นไปได้สูงที่เซี่ยหยุนจะทำผิดก่อน
หลังจากสบสายตากับเจียงชื่อได้สามวินาที เซี่ยเมิ่งจื้อก็กลืนน้ำลายแล้วถามเซี่ยหยุนว่า “นายแน่ใจเหรอว่าเขาทำร้ายนาย?”
“ใช่แล้ว เขาเป็นคนทำร้ายฉัน”
“พี่ชาย สั่งสอนเขาสิ!”
สั่งสอนเขา? ฮ่าฮ่า
เซี่ยเมิ่งจื้อยกมือขึ้น แล้วออกคำสั่ง “เข้ามา ใส่กุญแจมือเซี่ยหยุน!”
เซี่ยหยุนก็ตะโกนตามว่า “ใช่แล้ว ใส่กุญแจมือ!”
ทันทีที่พูดออกไปเช่นนั้น เซี่ยหยุนก็ตกตะลึง
“เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่สิ พี่ชายดื่มมากเกินไปแล้ว พูดจาผิดๆ ถูกๆ”
“จะจับฉันใส่กุญแจมือได้ยังไง?”
ต้องจับไอ้ลูกหมานั่นใส่กุญแจมือต่างหาก!”
แววตาเซี่ยเมิ่งจื้อโกรธเกรี้ยว ตะโกนลั่นว่า “ไม่ได้ยินคำสั่งเหรอไง? ใส่กุญแจมือเซี่ยหยุนเดี๋ยวนี้!”
ครั้งแรกที่ผิด อาจเป็นเพราะพูดไม่ชัด
ครั้งที่สองยังผิด ฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าจะผิดแล้ว แต่ตั้งใจพูดแบบนี้
ตำรวจผู้ใต้บังคับบัญชาจะคิดอะไรมาก ทุกอย่างต้องปฏิบัติตามคำสั่ง เข้ามาอย่างกระฉับกระเฉงว่องไว จับเซี่ยหยุนกดลงบนพื้นแล้วใส่กุญแจมือ
เซี่ยหยุนมีสีหน้าสับสน
เกิดอะไรขึ้น?
เขาขอให้พี่ชายมาช่วยจัดการให้ตน เหตุใดพี่ชายมาแล้วไม่เพียงไม่ช่วยตนจัดการ แต่ยังจับตนใส่กุญแจมืออีก?
มีอะไรผิดพลาดกับ ‘กำลังเสริม’ หรือเปล่า?
เซี่ยหยุนรีบตะโกนว่า “พี่ชาย นายอย่ามาล้อเล่นกับฉัน มันไม่ตลกเลยนะ”
เซี่ยเมิ่งจื้อตวาดอย่างโกรธเคือง “ใครล้อเล่นกับนาย?!”
“ไม่ใช่ พี่ชายไม่ได้ล้อเล่น? แต่นายเสียสติไปแล้วเหรอ? ฉันเป็นน้องชายลูกพี่ลูกน้องของนายนะ ทำไมนายไปอยู่ข้างคนอื่นล่ะ? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
“หุบปาก!”
เซี่ยเมิ่งจื้อก้าวไปข้างหน้า ทำวันทยหัตถ์ให้เจียงชื่อแล้วกล่าวด้วยความเคารพ “ผู้บริหารระดับสูง ขอโทษครับ กระผมทำงานหละหลวมเอง ปล่อยให้ญาติพี่น้องเที่ยวก่อความวุ่นวาย”
ผู้บริหารระดับสูง
เซี่ยหยุนตกตะลึง พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของตนเหตุใดถึงไปทำวันทยหัตถ์ให้คนอื่น แล้วยังมีท่าทีเจียมเนื้อเจียมตัวอีก?
ที่ผ่านมามีแต่คนอื่นเท่านั้นที่เกรงใจพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเขา
แม้แต่คนโง่ก็ยังรู้ว่าฐานะของเจียงชื่อต้องอยู่เหนือกว่าเซี่ยเมิ่งจื้อ คราวนี้ เซี่ยหยุนเจอของแข็งเข้าแล้ว
“เอ่อ…ฉัน…”
เซี่ยหยุนไม่รู้จะพูดอะไรดี ตนเองได้ล่วงเกินคนใหญ่โตแต่กลับไม่รู้ตัว ต้องการขอความช่วยเหลือจากพี่ชายลูกพี่ลูกน้อง แต่ผลคือพี่ชายกลับใส่กุญแจมือให้ตัวเองโดยไม่ถามสักคำ
‘ไอ้ลูกหมา’ คนนี้เป็นเทพมาจากไหนกันแน่?
