ในค่ำคืนอันมืดมิด เจียงชื่อขับรถกลับมาถึงหน้าประตูบ้านที่คุ้นเคย
ไฟในห้องยังเปิดอยู่ เธอยังไม่นอน
เจียงชื่อค่อยๆ เดินมาที่ประตู ยื่นมือออกมาเคาะประตู ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ…
ประตูเปิดดังเอี๊ยด
ติงเมิ่งเหยนยืนอยู่ที่ประตู สบสายตากับเจียงชื่อ
ก่อนกลับมา เจียงชื่อมีคำพูดเป็นพันเป็นหมื่นที่อยากจะพูด แต่เมื่อเขาเห็นติงเมิ่งเหยนจริงๆ เขากลับพูดอะไรไม่ออก
“เมิ่งเหยน”
“ชื่อ”
โอบกอด สุข ยินดี ดีใจ
ติงเมิ่งเหยนโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเจียงชื่อแล้วกอดเขาแน่น ทั้งๆที่ห่างกันไม่ถึงสัปดาห์ แต่กลับรู้สึกราวกับว่าแยกจากกันมานานหลายปี
เมื่อมีความรักอย่างลึกซึ้งถึงระดับหนึ่งเท่านั้น จึงจะสามารถเข้าใจความเจ็บปวดของการพลัดพรากได้
หลังจากกอดกันอยู่เป็นเวลานาน ติงเมิ่งเหยนก็พาเขาเข้าไปในห้อง เปลี่ยนรองเท้าแตะแล้วเดินไปที่โซฟา
“พ่อ แม่ เจียงชื่อกลับมาแล้วค่ะ”
ติงฉี่ซานยืนขึ้นอย่างมีความสุข “โอ๊ย เจ้าลูกเขยตัวดีของฉัน ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว ฉันได้ยินจากเมิ่งเหยนว่านายจะไปช่วยคนที่หนานเฉิง ฉันเป็นห่วงแทบแย่ เป็นยังไงบ้าง ช่วยคนได้หรือเปล่า?”
เจียงชื่อพยักหน้า “อืม ช่วยออกมาแล้ว ตอนนี้คุณท่านซินกลับบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว เขาไม่เป็นอะไร”
“งั้นก็ดี งั้นก็ดีแล้ว”
ขณะที่กำลังพูดอยู่ หางตาเจียงชื่อก็เหลือบมองใบหน้าของซูฉินผู้เป็นแม่ยาย เห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยพอใจนัก
ปกติแล้วซูฉินชอบเจียงชื่อมาก เหตุใดวันนี้แม่ยายกลับดูไม่มีความสุข?
ไม่พอใจเจียงชื่องั้นหรือ?
เจียงชื่อเอ่ยถาม “แม่ครับ เป็นอะไรหรือเปล่า?”
พอถามออกไป ติงเมิ่งเหยนกับติงฉี่ซานก็มองหน้ากัน พลางถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
จากปฏิกิริยาของทั้งครอบครัว เห็นได้ว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นในบ้าน ถ้าไม่อย่างนั้นทุกคนคงไม่การแสดงออกเช่นนี้
ติงฉี่ซานกล่าวว่า “เรื่องเล็กน้อย นายไม่ต้องเก็บมาคิดหรอก ชื่อ นายเพิ่งกลับมาคงเหนื่อยมาก ไปพักผ่อนเถอะ”
ยิ่งพูดแบบนั้น ก็ยิ่งทำให้เขานอนไม่หลับ
เจียงชื่อถามว่า “พ่อครับ ถ้าพ่อไม่พูดกับผมให้รู้เรื่อง คืนนี้ผมคงนอนไม่หลับแน่”
ติงฉี่ซานส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ใช่เรื่องใหญ่จริงๆ แค่แม่ของนายถูกคนหลอก เสียเงินไปไม่คุ้มค่าเท่านั้น”
“เอ๊ะ? เท่าไหร่?”
“เอ่อ…หนึ่งล้านสองแสน”
หนึ่งล้านสองแสน สำหรับเจียงชื่อมันไม่ใช่เรื่องใหญ่จริงๆ เป็นเศษเงินของเศษเงิน ขนหน้าแข้งไม่ร่วงแม้แต่เส้นเดียว
สำหรับตระกูลติง ความจริงมันไม่ถือว่าเป็นเงินจำนวนมากเลย
ด้วยหุ้นของติงเมิ่งเหยนที่มีในบริษัทตอนนี้ เงินเล็กน้อยนี้หาคืนได้ง่ายมาก แค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น
แต่สำหรับตัวซูฉินเอง เงินจำนวนนี้มันค่อนข้างมาก
ซูฉินเป็นแม่บ้าน ปกติไม่ได้ทำงาน เงินของเธอล้วนได้มาจากติงเมิ่งเหยนและติงฉี่ซาน เงินหนึ่งล้านสองแสนนั่นมาจากการมัธยัสถ์ของเธอ
ปกติซูฉินไม่ชอบใช้เงิน เงินนิดหน่อยเธอก็เก็บสะสมไว้
อาจกล่าวได้ว่า หนึ่งล้านสองแสนเป็นเงินออมของเธอในสิบปีที่ผ่านมา! อยู่ดีๆ มาถูกคนล้วงไปจนหมด เธอย่อมรู้สึกหดหู่ใจ
แน่นอน เจียงชื่อสามารถให้เงินหลายล้านแก่ซูฉินเพื่อชดเชยความสูญเสียของเธอได้
แต่วิธีนี้ไม่สามารถรักษาที่ต้นเหตุได้
หากต้องการทำให้ซูฉินมีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ ก็ต้องช่วยเธอเอาเงินคืนกลับมา
เจียงชื่อนั่งเงียบๆ ทางด้านหนึ่ง แล้วเอ่ยถามขณะรินน้ำ “แม่ครับ เงินนี้ถูกคนหลอกไปได้ยังไง?”
ซูฉินได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งเศร้า น้ำตาคลอกำลังจะไหลออกมา
ติงฉี่ซานรีบยื่นผ้าขนหนูเปียกให้เธอ “เฮ้อ แค่หนึ่งล้านสองแสนเอง บ้านเราก็ใช่ว่าจะหาไม่ได้สักหน่อย ไม่ต้องร้องไห้แล้ว เห็นเธอร้องไห้แล้วฉันก็ยิ่งร้อนใจ”
