บางครั้ง ภาษามีอำนาจมากกว่าระเบิดเสียอีก
คำพูดแค่ไม่กี่คำ ทำให้คนในงาน และคนที่อยู่หน้าจอ ‘ตะลึง’ กันหมด นี่มันหมายความว่าอะไร
สองพี่น้องตระกูลซุนที่อยู่หน้าจอ ก็มึนงงไปหมด
ซุนหย่งเจินสายตาว่างเปล่า “ไอ้เวรนั่นบ้าไปแล้วเหรอ เขาจะทำอะไร”
ซุนจ้ายเย้นไม่พูดอะไร แต่ดูจากมืออันสั่นเทาทั้งสองข้าง รู้ได้เลยว่าเขาตกใจมาก
เจียงชื่อตอบโต้กลับแล้ว!
ว่าแล้วว่าไม่สามารถกำจัดเจียงชื่อได้ง่ายๆ ศัตรูที่เก่งกาจขนาดนี้ ต้องแอบซ่อนไม้ตายเอาไว้ เพื่อมาใช้ในช่วงที่สำคัญที่สุด
ตอนนี้คือช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด
บนหน้าจอ
นักข่าวในงานก็งุนงงไปหมด งานแถลงข่าวครั้งก่อน ฟางชิงหยางบอกว่ารายได้การขายตั๋วปลอมขึ้นมา และเปิดโปงพฤติกรรมชั่วร้ายของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ ตอนนี้กลับมาบอกว่าการขายตั๋วไม่มีปัญหาอะไร ทั้งหมดเป็นการสร้างเรื่องขึ้นมา
เหอะๆ ล้อทุกคนเล่นหรือไง
แน่นอน คนใหญ่คนโตฐานะเช่นนี้ ไม่มีทางล้อทุกคนเล่นแน่นอน
นักข่าวยกกล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่ายรูปไม่หยุด
ฟางชิงหยางถอนหายใจออกมา แล้วพูดว่า “ผมต้องขอโทษทุกคน ผมพูดโกหกในงานแถลงข่าวครั้งก่อน รายได้จากการขายตั๋วภาพยนตร์ เรื่องหนึ่งแสนทหารสวรรค์ที่ทุกคนทราบ คือความจริง ไม่มีปัญหาอะไร และ ‘ข้อเท็จจริง’ ที่เราเปิดเผยออกมาในงานแถลงข่าวครั้งก่อน คือข้อมูลเท็จ เพื่อใส่ร้ายอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์”
“เป็นความผิดของผมเอง”
“ผมอิจฉาอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ที่ทำเงินได้ อิจฉาความยิ่งใหญ่ของเขา จึงร่วมมือกับบริษัทอื่น เพื่อใช้โอกาสนี้ทำลายอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์”
“ขอโทษครับ!”
ครั้งนี้จบเห่อย่างแท้จริง เหล่านักข่าวถึงกับอ้าปากค้าง ไม่คิดว่านี่คือเรื่องจริง
ข้ออ้างของฟางชิงหยางจะเชื่อได้อีกไหม
เขาใส่ร้ายจริงๆ หรือโดนอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ข่มขู่ ไม่มีใครรู้ได้
ต่อมานักข่าวพากันซักถามไม่หยุด เหมือนต้องการจะเค้นความจริงออกมา
ตอนนี้ในห้องประธานบริษัทเทียนติ่ง ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ
ซุนหย่งเจินอ้าปากค้าง
เขาคิดยังไงก็คิดไม่ออก ทำไมฟางชิงหยางถึงแถลงแบบนั้น เขาบ้าไปแล้วเหรอ เขาได้ประโยชน์อะไร จากการทำเช่นนี้
“บ้าไปแล้ว เขาบ้าไปแล้ว!”
ซุนหย่งเจินพูดว่า “ฉันเข้าใจแล้ว เจียงชื่อต้องลักพาตัวภรรยาของฟางชิงหยางไป แล้วบีบบังคับให้เขาพูดเช่นนี้”
ซุนจ้ายเย้นแสยะยิ้ม “ไม่มีทางเป็นแบบนั้น”
“ทำไม”
“เพราะการลักพาตัวมันผิดกฎหมาย พวกเขาต้องซวย เพราะการกระทำนี้ เมื่อถึงตอนนั้น อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์จะยิ่งพังทลาย ไม่มีทางดิ้นหลุดแน่นอน จากความฉลาดของเจียงชื่อ เขาไม่มีทางทำให้ตัวเองเดือดร้อนแน่นอน”
ซุนหย่งเจินยังคงร้อนใจ “งั้นนายว่าเจียงชื่อทำได้ยังไง!”
ซุนจ้ายเย้นเงยหน้าขึ้นมองเพดาน
“ถ้าฉันรู้ว่าเขาทำได้ยังไง ฉันคงหยุดเขาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว”
“ฉัน ฉันไม่รู้จริงๆ”
ไม่มีตอนไหน ที่ซุนจ้ายเย้นรู้สึกหมดหนทางเช่นนี้
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาคิดว่า ตัวเองแพ้ด้านไหวพริบ แพ้อย่างราบคาบ
แผนการที่เขาคิดมาอย่างแยบยล ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดพลาด แต่โดนเจียงชื่อรับมือได้อย่างง่ายดาย นี่คือความต่างด้านความสามารถของทั้งสองฝ่าย
“ฟ้าให้จิวยี่มาเกิด ไฉนให้ขงเบ้งมาเกิดด้วย”
“เจียงชื่อนะเจียงชื่อ นายทำให้ฉันทั้งดีใจและเศร้าใจจริงๆ”
มีคู่ต่อสู้เช่นนี้ในชีวิต นับว่าเป็นเรื่องที่น่าดีใจ
มีคู่ต่อสู้เช่นนี้ในชีวิต มันช่างน่าเศร้าใจจริงๆ
ซุนจ้ายเย้น แพ้อีกแล้ว
