เจียงชื่อพูดอย่างกระอักกระอ่วน “ผมไม่ได้เป็นเพื่อนนักเรียนของคุณ ไปด้วยคงไม่ดีหรอกมั้ง”
“อ้อ งั้นเหรอ” ติงเมิ่งเหยนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วพูดว่า “ตอนฉันอยู่ ม.ปลาย ฉันเป็นดาวเด่นในห้อง พวกนักเรียนชายเขียนจดหมายรักให้ฉันเยอะแยะ งานเลี้ยงรุ่นครั้งนี้ พวกเขาได้ยินว่าฉันไปด้วย แต่ละคนรีบมากันใหญ่ นายแน่ใจเหรอ ว่าจะให้ฉันไปคนเดียว”
เธอพูดประโยคเหล่านี้ให้เจียงชื่อฟัง
มันได้ผลเป็นอย่างมาก!
ถึงความสามารถด้านการต่อสู้และไหวพริบของเทพแห่งสงครามชูร่า จะเหนือกว่าคนอื่น แต่ด้านความรู้สึก เขาก็ยังคงเป็นเด็กน้อยอยู่เสมอ
ไม่แปลกหรอก
ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ เจียงชื่อเก่งสักแค่ไหน เขาก็มีจุดบกพร่อง
ความรู้สึกคือจุดอ่อนของเขา
เมื่อได้ยินว่าภรรยาที่อ่อนโยนและแสนสวยของเขา จะโดนชายคนอื่น ‘จ้องมอง’ ความหึงหวงในใจเจียงชื่อพลุ่งพล่าน เขาก้มหน้าและพูดลอดไร้ฟันออกมาว่า “ผมจะไปเอากุญแจ”
เมื่อเห็นเจียงชื่อหันหลังเดินไปที่ห้องนอน ติงเมิ่งเหยนหัวเราะคิกคัก เป็นรอยยิ้มแห่งความสุขและความพอใจ
ติงฉี่ซานเคาะถ้วย “ไม่รู้จักกาลเทศะเลย ต่อไปอย่า ‘กลั่นแกล้ง’ ชื่อเอ๋ออีก เข้าใจไหม”
ติงเมิ่งเหยนย่นปากยู่
พักผ่อนหลังอาหารเช้าได้สองชั่วโมง เจียงชื่อขับรถพาติงเมิ่งเหยน ไปภัตตาคารฉางชิงที่ได้นัดหมายกันเอาไว้ ร้านอาหารนี้ไม่ถือว่าหรูหราอะไร แต่ตำแหน่งที่ตั้งดี อาหารเสฉวนของร้านนี้ เหมือนต้นตำรับมาก โดยเฉพาะหม้อไฟเสฉวน ไม่เป็นสองรองใครในเขตเจียงหนาน
งานเลี้ยงบริษัท งานปาร์ตี้ในหมู่เพื่อน หรืองานเลี้ยงรุ่น มักจะมาจัดกันที่ภัตตาคารฉางชิง
รถจอดสนิท
เจียงชื่อเดินจูงมือติงเมิ่งเหยนไปยังประตู เมื่อเงยหน้าขึ้น เห็นป้ายแบบโบราณที่เขียนว่า ฉางชิง!
“เข้าไปกันเถอะ พวกเขาจองที่ไว้เรียบร้อยแล้ว”
“อืม”
ติงเมิ่งเหยนก้าวเข้าไปข้างใน ตามที่คุยกันในห้องแชท ห้องอาหารหมายเลข 6 บนชั้น 2 เป็นห้องอาหารใหญ่สุดในภัตตาคารฉางชิง
พวกเขาเดินขึ้นมาถึงหน้าประตูห้องอาหาร
ติงเมิ่งเหยนจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เธอผลักประตูเข้าไปช้าๆ
วินาทีที่เธอเข้ามา ภายในห้องอาหารที่เต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวก เงียบลงทันที สายตาทุกคู่จ้องมาที่ติงเมิ่งเหยน
โดยเฉพาะเหล่าผู้ชาย ที่ตาแทบจะถลนออกมา
ส่วนสำคัญที่พวกเขามางานวันนี้ เพราะอยากเจอติงเมิ่งเหยน! เพราะไม่ได้เจอดาวเด่นในห้องมานานแล้ว
ไม่ใช่สิ ติงเมิ่งเหยนไม่ได้เป็นแค่ดาวเด่นในห้อง เธอยังเป็นดาวโรงเรียนอีกด้วย
“มาแล้วเหรอ เมิ่งเหยน มาๆๆ นั่งนี่สิ”
“นี่ ฝันไปเถอะ เมิ่งเหยนต้องมานั่งใกล้ฉัน”
“พวกนายไม่ต้องแย่งกัน เมิ่งเหยนต้องมานั่งกับฉัน ตอนเรียนเรานั่งข้างกัน”
“อย่าพูดมั่วๆ ฉันไม่เห็นจะจำได้ว่าเมิ่งเหยนนั่งข้างนาย”
“จะไม่ใช่ได้ไง แค่มีทางเดินคั่นระหว่างฉันกับเมิ่งเหยนเท่านั้น เหมือนทางช้างเผือก ที่คั่นระหว่างหนุ่มเลี้ยงวัวกับสาวทอผ้ายังไงล่ะ”
“ถุย พูดชมตัวเองเกินไปละ”
ภายในห้องเต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวก พวกผู้ชายหวังว่าติงเมิ่งเหยนจะนั่งข้างพวกเขา
วันนี้ถ้าใครได้นั่งข้างติงเมิ่งเหยน คงมีความสุขสุดๆ ไปเลย!
ขณะที่ติงเมิ่งเหยนยังไม่ได้นั่ง เจียงชื่อเดินมาประกบข้างหลัง
สีหน้าของเหล่าชายหนุ่มเปลี่ยนไปทันที
“เหอะ นายเป็นใครไม่ทราบ ทำไมถึงเข้าใกล้ติงเมิ่งเหยนขนาดนั้น”
เจียงชื่อตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ผมเจียงชื่อ เป็น…..สามีของเธอ”
