จูหยุนเฉียงหัวเราะ “พูดได้หน้าไม่อาย แกแหกตาดูให้ชัดเจน คนของฉันเยอะกว่าแกมากกว่าสองเท่า แกจะเอาอะไรมาสู้กับฉัน?”
คนเยอะแล้วมีประโยชน์เหรอ?
มดจะเยอะแค่ไหน ช้างเหยียบแค่ครั้งเดียวก็ตายระเนระนาดแล้ว
คนกลุ่มใหญ่พุ่งตัวมา แต่ไม่มีคนที่มีประโยชน์แม้แต่คนเดียว ถูกคนที่เจียงชื่อพามาจัดการทิ้งเหมือนหั่นผัก
ความแตกต่างระหว่างสองฝ่าย ก็เหมือนความแตกต่างระหว่างทารกกับนักมวยมืออาชีพ
หนึ่งหมัด หนึ่งแตะ
ใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมง ลูกน้องนับสิบก็ล้มลงบนพื้น คนล้มลงบนพื้น อาหารกระจัดกระจายเต็มพื้น
พนักงานของบริษัทอสังหาริมทรัพย์หรงกวาง ทั้งหมดหดตัวจนเล็กแล้วเข้าไปซ่อนตัวในร้านอาหาร ไม่มีใครกล้าออกมาแม้แต่คนเดียว
คุณย่าหลิวตกตะลึง
ตอนเธอสาวๆพึ่งพิงสามี หลังจากที่เธอแก่มาพึ่งพิงลูกชาย หยิ่งผยองจนเป็นนิสัย นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกคนอื่นรังแก หลังจากเอาคืนกลับถูกทำร้ายต่อ
น่าอนาถมาก!
มือทั้งสองข้างของคุณย่าหลิวสั่นเทา ไม่รู้ควรจะทำยังไง
จูหยุนเฉียงเองก็กระอักกระอ่วน
ตอนแรกอาศัยที่ฝ่ายของตนมีคนเยอะ มั่นใจว่าจะเอาชนะเจียงชื่อได้ แต่สุดท้ายพวกโง่วันๆเอาแต่กินเอาแต่นอนที่ตนเลี้ยงไว้กลับไม่มีความสามารถในการต่อสู้แต่อย่างใด ปกติรังแกชาวบ้านยังพอไหว แต่พอต่อสู้ขึ้นมาจริงๆความสามารถกลับไกลกันลิบลับ
“นี่……”
“ลุกขึ้นมาให้หมด!”
“ปกติใช้เงินเยอะขนาดนั้นเลี้ยงพวกแก พอเวลาคับขันกลับไม่มีแรง พวกขยะ!”
ลูกน้องพวกนั้นก็บาดเจ็บไม่น้อย คนที่แขนหักก็แขนหัก คนที่ขาหักก็ขาหัก แต่ละคนพิการไปจนหมด แล้วจะลุกไหวได้ยังไง?
เจียงชื่อเดินไปหาช้าๆ
จูหยุนเฉียงตกใจแทบตาย ถอยหลังทีละก้าวๆ ชนเข้ากับเก้าอี้ด้วยความไม่ระมัดระวัง ทรุดตัวลงนั่ง
เจียงชื่อเดินไปตรงหน้าเขา
“แก แกคิดอยากจะทำอะไร?”
“ฉันจะบอกแกให้ ฉันเป็นถึงประธานกรรมการบริษัทอสังหาริมทรัพย์หรงกวาง เส้นสายของฉันมีทั่วทุกแห่ง แกกล้ายุ่งกับฉัน ฉันจะทำให้ตระกูลของแกตายทั้งตระกูล!”
เวลานี้ นอกจากพูดข่มขู่แล้วเขาก็ไม่มีวิธีอื่น
พวกลูกน้องไม่มีคนไหนที่จะคาดหวังได้
เจียงชื่อมองเขาด้วยแววตาเยือกเย็น ยื่นมือออกไปวางไว้บนหัวไหล่ของเขา
จูหยุนเฉียงตกใจกลัวจนฉี่ราด เมื่อกี้เขาเพิ่งเห็นกับตาตนเองว่าเจียงชื่อหักแขนเหยียนไคเหวินยังไง ตอนนี้เจียงชื่อเอามือมาวางไว้บนหัวไหล่ของตนเอง ดูท่าแล้ว ไหล่ต้องหลุดแน่นอน
ทว่า……
เจียงชื่อไม่ได้ทำอะไรรุนแรง แค่ตบไหล่เขาสามีเท่านั้น
“วางใจเถอะ ฉันพูดคำไหนคำนั้น บอกแล้วว่าจะไม่ฆ่าแกตอนนี้ก็ต้องไม่ฆ่าตอนนี้”
“เห็นค่าวันเวลาที่ยังมีชีวิต”
“หกวันให้หลัง แกต้องไปขอโทษลุงเฉิงของฉันในยมโลกแล้ว”
ถึงแม้คำพูดนี้จะเบา แต่ว่าเมื่ออยู่ในหูของจูหยุนเฉียง กลับหนักยิ่งกว่าลูกน้ำหนัก
หกวัน เขาเหลือเวลาที่จะมีชีวิตอีกแค่หกวันเหรอ?
เมื่อกี้ เขายังไม่เชื่อความสามารถของเจียงชื่อ คิดว่าเจียงชื่อพูดเหลวไหล คิดเอาเอง แต่หลังจากผ่านการต่อสู้ในครั้งนี้ เขาสัมผัสได้ถึงความสามารถของเจียงชื่อ
เกรงว่าคงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกแค่หกวันแล้วจริงๆ
เจียงชื่อมองดูฉันวของที่ตกลงมาบนพื้น ไม่ได้พูดอะไร หมุนตัวหันหลัง พาคนทั้งหมดของเขาออกไปจากโรงแรม
จนกระทั่งคนของเจียงชื่อออกไปไกล จูหยุนเฉียงถึงจะโล่งอก
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตบหน้าอกของตนเองแล้วพูด:”เจียงชื่อ แกมีความสามารถหน่อย แล้วยังไง? แกคิดว่าฉันมีปัญญาแค่นี้เหรอ? ฉันจะบอกอะไรแกให้ วันนี้แกไม่ฆ่าฉัน คราวหน้าเจอกัน คนที่ตายก็คือแก!”
ด้านนอกโรงแรม
เจียงชื่อพาคนออกมา
มู่หยางอีเดินตามหลัง ถามด้วยความสงสัย:”ลูกพี่ครับ ทำไมต้องหยุดด้วย? ฆ่าจูหยุนเฉียงกับเหยียนไคเหวินตอนนี้เพื่อแก้แค้นให้ลุงเฉิงไม่ดีเหรอครับ?”
