ในสถานที่เงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับว่ากาลเวลาได้หยุดนิ่งอยู่ในช่วงเวลานี้ไปเลย และไม่มีเสียงใดๆเกิดขึ้นอีกต่อไปเลย
สายตาของทุกคนต่างมองไปที่เจียงชื่อที่ไม่ได้โดดเด่นมากนักอยู่ในมุม
มีคนตกใจ มีคนสงสัย และมีคนตื่นเต้น
เมิ่งเหวินที่อยู่ตรงข้ามวางขาลง และขมวดคิ้วอย่างแน่นหนาและถามว่า “คุณพูดว่าอะไรนะ? พูดอีกรอบ? เมื่อกี้นี้ผมได้ยินคำพูดของคุณไม่ชัดเจนเลย”
เจียงชื่อพูดซ้ำด้วยเสียงเรียบว่า “หนึ่งพันห้าร้อยล้าน คลับหยวนเทียน มาเป็นของผม”
ในคราวนี้ ทุกคนต่างได้ยินอย่างชัดเจน
หนึ่งพันห้าร้อยล้าน ตัวเลขมหาศาล มากกว่าหนึ่งพันล้านของเมิ่งเหวินห้าร้อยล้านเต็มๆ สำหรับคนธรรมดาแล้ว นี่ไม่ใช่สิ่งที่สามารถแบกรับได้เลย
แต่เจียงชื่อได้พูดมันออกมาแล้วจริงๆ
ในคราวนี้ ไม่มีใครสามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไปแล้ว
เจ้าของสโมสรหยางเหวยเค่อที่นั่งอยู่ท้ายโต๊ะรอยยิ้มเต็มบนใบหน้าของเขา สถานการณ์นี้เป็นสิ่งที่เขาอยากเห็นมากที่สุด!
“คุณผู้ชายคนนี้ สิ่งที่คุณพูดนั้นจริงจังหรือเปล่า?”
เจียงชื่อพยักหน้าเบาๆ “หนึ่งพันห้าร้อยล้าน พูดคำไหนคำนั้น”
“โอเค!”
หยางเหวยเค่อรู้สึกตื่นเต้นจนตัวสั่นไปทั้งหมด ในความเป็นจริงสโมสรแห่งนี้ของเขาสามารถขายได้ห้าร้อยล้านก็ถือว่าค่อนข้างโอเคแล้ว แต่ตอนนี้ ทำกำไรได้ถึงหนึ่งพันล้านในคราวเดียว และรู้สึกยอดเยี่ยมสุดๆไปเลย
อย่างไรก็ตาม หลัวเฟิงและคนอื่นๆกลับรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่
หลัวเฟิงขยับตัวเข้าไปใกล้ข้างหูของเจียงชื่อและกระซิบว่า “หมอเทวดาเจียง อย่าอัพราคาไปทั่วนะ แม้ว่าบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งจะส่งตัวเรามาเจรจาแทน แต่ก็ไม่ได้ให้อำนาจแก่เราในการอัพราคาเลย หากประธานซุนไม่เห็นด้วยแล้วก็ สิ่งที่พวกเราพูดคุยกันไปทั้งหมดก็ไม่มีประโยชน์แล้ว และจะถูกทางสโมสรทำร้ายกลับ ซึ่งร้ายแรงมาก”
คำพูดเหล่านี้พูดจนถึงที่สุด ทุกคนที่อยู่ในห้องก็ได้ยินอย่างชัดเจน
เมิ่งเหวินที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามหัวเราะ
“โอ๊ย นี่พวกคุณเล่นตัดสินใจกันเอง โดยไม่มีอำนาจในการอัพราคาเลยงั้นเหรอ?”
“แล้วยังทำเป็นเรียกร้องราคาเพิ่มอีกทำเหมือนสมจริงมากเลย”
“ผมว่านะเจ้านายหยาง อย่าบอกนะว่าคุณจะเจรจากับคนรับใช้ตัวน้อยเหล่านี้ที่ไม่มีสิทธิ์อัพราคางั้นหรือ? ในที่สุดถ้าคุณถูกพวกเขาหลอก งั้นคุณก็จะสูญเสียหนักมาก ขอบอกคุณเลยว่า หลังจากวันนี้แล้ว หรงฉายประกันภัยของเราก็ไม่มีความสนใจที่อยากจะซื้อกิจการสโมสรของพวกคุณอีกต่อไปแล้ว”
สีหน้าของหยางเหวยเค่อก็ดูไม่ดีเช่นกัน
เขาจ้องไปที่หลัวเฟิง “สิ่งที่คุณพูดไปตอนเมื่อกี้นี้เป็นความจริงหรือไม่? คุณพูดว่าหนึ่งพันห้าร้อยล้าน ตกลงคุณมีสิทธิ์ที่จะกำหนดราคาได้หรือไม่?”
“ผม…..อันที่จริงอันนั้น…..”
หลัวเฟิงลังเลและไม่สามารถพูดออกได้
หากคุณบอกว่าคุณไม่มีสิทธิ์กำหนดราคา งั้นการเข้าซื้อกิจการในวันนี้อาจจะพังลง แต่ถ้าคุณบอกว่าคุณมีสิทธิ์ แต่หลังจากนั้นซุนจ้ายเย้นไม่เห็นด้วย เขาก็จะยิ่งรับมือไม่ไหวเข้าไปอีก
เขารู้สึกค่อนข้างลำบากใจ
ในเวลานี้ เจียงชื่อยิ้มและพูดว่า “หลัวเฟิง ไม่ต้องกังวลเกินไป คุณโทรไปหาซุนจ้ายเย้นเถอะ และบอกว่าราคาซื้อกิจการเพิ่มขึ้นเป็นหนึ่งพันห้าร้อยล้าน บอกเขาคำเดียวก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?”
แค่บอกคำเดียวงั้นเหรอ?
เล่นตลกอะไรอยู่ เพิ่มขึ้นจากเจ็ดร้อยล้านเป็นหนึ่งพันห้าร้อยล้าน และราคาซื้อกิจการเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัว! เถ้าแก่คนไหนจะสามารถตกลงได้?
แม้ว่าจะเห็นด้วย ก็ต้องคิดให้นาน และชักชวนให้นาน
การโทรไปในครั้งนี้ จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่เลย
แต่เรื่องมันถูกบังคับให้มาถึงจุดนี้แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่โทร ไม่มีทางเลือกอื่น หลัวเฟิงจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมาและกดหมายเลขของออฟฟิศซุนจ้ายเย้นของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง ด้วยความสิ้นหวัง
หลังจากเสียงเรียกเข้าสั้นๆไม่นาน ซุนจ้ายเย้นก็ได้รับโทรศัพท์
“อันนั้น ประธานซุน นี่ผมเอง หลัวเฟิง”
ตอนที่เขาพูดไม่มีความมั่นใจอย่างมาก
เมิ่งเหวินที่อยู่ตรงข้ามมองเขาอย่างมีความสุข มองเขาก็ดูไม่เหมือนคนที่จะสามารถคุยราคามาได้ แค่มองดูก็ไม่โอเคแล้ว
ทางด้านซุนจ้ายเย้นถามอย่างผ่านๆไปว่า “มีอะไรพิเศษเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
“เป็นแบบนี้ ประธานซุน เกิดอุบัติเหตุอย่างกะทันหันขึ้นเล็กน้อย ทางด้านนี้ต้องการจะขอเพิ่มเงินทุนในการซื้อกิจการ”
“ออ เพิ่มขึ้นเท่าไหร่?”
“เพิ่มขึ้นถึงหนึ่งพันห้าร้อยล้าน”
หลังพูดประโยคนี้จบ การเต้นของหัวใจของหลัวเฟิงเต้นเร็วขึ้น รอให้ซุนจ้ายเย้นตำหนิอย่างดุเดือด และไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามก็ทำเช่นเดียวกัน
เมิ่งเหวินก็รออยู่เช่นกัน
ผลลัพธ์……
ซุนจ้ายเย้นที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ตอบอย่างเกียจคร้านว่า “โอเค ผมรู้แล้ว”
รู้แล้วเหรอ?
แค่นี้เองเหรอ?
ไม่มีการตำหนิใดๆ ไม่มีแม้กระทั่งความสงสัยเลย เชื่อพวกหลัวเฟิงอย่างสมบูรณ์!
หลัวเฟิงตื่นเต้นจนน้ำตาไหลออกมา และยืนยันว่า “ประธานซุน คุณหมายความว่าคุณเห็นด้วยงั้นหรือ?”
“อืม”
“ขอบคุณมาก!!!”
หลัวเฟิงรู้สึกดีใจมาก และวางสายไป รู้สึกเหมือนทั้งคนกำลังโบยบินอยู่บนท้องฟ้า ตู้เฉียนและตู้คุนที่อยู่ข้างๆต่างก็มีความสุขมากจนปกติ และทั้งสามคนแทบจะโอบกอดกันอย่างตื่นเต้นแล้ว
เมิ่งเหวินที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามแข็งทื่อไปทั้งคนเลย
นี่มันผู้จัดการอะไรเหรอ? ยอดซื้อกิจการเปลี่ยนจากเจ็ดร้อยล้านเป็นหนึ่งพันห้าร้อยล้าน โดยไม่ถามแม้แต่คำเดียวเลยงั้นเหรอ? รวยจริงหรือโง่กันแน่?
หลัวเฟิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้านายหยาง คำพูดของประธานซุนคุณก็ได้ยินแล้ว ซื้อกิจการในหนึ่งพันห้าร้อยล้าน ไม่มีปัญหาเลยแม้แต่น้อย ในคราวนี้คุณจะเปลี่ยนใจไม่ได้อีกแล้ว”
หยางเหวยเค่อยิ้มจนปากคดเคี้ยว เขาจะไม่เปลี่ยนใจแน่นอน เว้นแต่เมิ่งเหวินจะให้ราคาที่สูงกว่านี้
ดังนั้นเขาจึงแอบถามเมิ่งเหวินอย่างสงสัย “คุณเมิ่ง ทางด้านคุณว่าอย่างไรบ้าง? ยังจะให้ราคาที่มากขึ้นหรือไม่?”
สีหน้าของเมิ่งเหวินดูน่าเกลียดมาก
พูดตรงๆ การซื้อกิจการด้วยหนึ่งพันล้านได้เกินงบประมาณไปแล้ว และตอนนี้ได้เพิ่มขึ้นเป็นหนึ่งพันห้าร้อยล้าน เป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะใช้จ่ายเงินเพิ่มมากขึ้นในการซื้อกิจการ
ไม่คุ้มค่า!
