บทที่ 80
จากนั้นคำพูดของไป๋ยี่เฟย ทำให้เขาและคนอื่นๆตกตะลึง
“หลิ่วจาวเฟิง บริษัทแกกำลังจะเจ๊งแล้วไม่ใช่เหรอ？”ไป๋ยี่เฟยพูดอ้อยอิ่ง
“แกรู้ได้ยังไง？ฝีมือแกงั้นเหรอ？”หลิ่วจาวเฟิงถาม พลางคิดแล้วส่ายหน้า：“ไม่！เป็นไปไม่ได้！แกไม่มีทางทำได้！”
“ใคร？แกไปฟังใครพูดมา？”
คำพูดของหลิ่วจาวเฟิงถามแทนสิ่งที่ทุกคนคิด ทุกคนไม่เชื่อว่าไป๋ยี่เฟยเป็นคนทำ แค่คิดว่าไป๋ยี่เฟยได้ข่าวอะไรมา
แต่ถ้ากลับไปคิดทบทวน เรื่องแบบนี้นอกจากคนทั้งสองฝ่ายก็ไม่อาจมีคนอื่นรู้ ไป๋ยี่เฟยรู้งั้นก็แปลว่า……
หลิ่วหลงพูดเสียงขรึม：“พูดมา！ใครอยู่เบื้องหลังแก？โหวจวี๋กรุ๊ป？”
ทุกคนได้ยินเช่นนั้นก็มีปฏิกิริยา ใช่！ไป๋ยี่เฟยต้องมีคนอยู่เบื้องหลังแน่ๆ！แต่โหวจวี๋กรุ๊ปอยากจัดการหลิ่วซื่อ？นี่มันไม่ค่อยเป็นไปได้？
ไป๋ยี่เฟยมองหลิ่วหลง ไม่ได้ตอบเขาว่าใช่โหวจวี๋กรุ๊ปหรือไม่ แต่ถามขึ้น：“แกรู้ไหมว่าเพราะอะไร？”
หลิ่วหลงได้ยินเช่นนั้นจึงมีท่าทางน่าเกรงขาม หลิ่วจาวเฟิงเห็นแล้วก็ไม่กล้าพูดขัด
โหวจวี๋กรุ๊ปเป็นคนใหญ่คนโตในเมืองเทียนเป่ย ธุรกิจอื่นๆไม่อาจเทียบได้ แต่หลิ่วซื่อกรุ๊ปก็เป็นรองจากโหวจวี๋ งั้นคนที่ต้องการจัดการหลิ่วซื่อก็มีแค่โหวจวี๋
แต่สำหรับโหวจวี๋แล้ว จัดการหลิ่วซื่อก็ทำร้ายตัวเองไปด้วย เหมือนกับทำร้ายศัตรูหนึ่งพันครั้ง เจ็บเองแปดร้อยครั้ง
หลิ่วหลงมองไป๋ยี่เฟยพลางพูด：“พูดมา”
จู่ไป๋ยี่เฟยก็ยืนมือชี้ไปยังหลิ่วจาวเฟิง“ล้วนเป็นเพราะเขา！”
ทุกคนหันไปมองทันที
หลิ่วจาวเฟิงหน้าซีดทันใด ส่ายหน้า：“เป็นไปไม่ได้！แกใส่ร้ายฉัน！ฉันกับโหวจวี๋กรุ๊ปไม่เกี่ยวข้องอะไรกันเลย！”
“แกอย่ามาใส่ความฉัน เพียงเพราะฉันพูดว่าภรรยาแกสวมเขาให้！ยิ่งกว่านั้น โหวจวี๋กรุ๊ปเป็นใคร？เป็นไปไม่ได้ที่จะจัดการหลิ่วซื่อเพียงเพราะฉัน？”
พูดจบทุกคนต่างพากันพยักหน้า ที่พูดก็มีเหตุผล！
“คุณชายหลิ่วเป็นคุณชายคนสุดท้องของบริษัทเรา พูดตามตรงจริงๆแล้ว มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับประธานของโหวจวี๋กรุ๊ปเลย！”
“ใช่！เป็นไปไม่ได้แน่นอน！”
“……”
หลิ่วหลงพยักหน้าเช่นกัน เขาก็ไม่เชื่อว่าหลิ่วจาวเฟิงแค่คนเดียวจะยั่วโมโหโหวจวี๋กรุ๊ปได้？
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเย็นชา：“งั้นพวกแกบอกฉันมา ว่าทำไมโหวจวี๋กรุ๊ปถึงโจมตีแค่บริษัทในชื่อของเขา ไม่โจมตีธุรกิจอื่นของหลิ่วซื่อกรุ๊ป？”
“นี่……”
ทุกคนพูดไม่ออก
เพราะนี่คือความจริง ที่มีแค่บริษัทในชื่อและร้านในเครือของหลิ่วจาวเฟิง โดนโหวจวี๋กรุ๊ปโจมตี
ไป๋ยี่เฟยมองไปยังหลิ่วหลง“เพราะเขาไปมีเรื่องกับประธานของโหวจวี๋กรุ๊ป ไม่สนใจคำเตือนของประธาน เขาล้ำเส้นประธานซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่งั้นประธานจะออกมาจัดการงั้นเหรอ？”
“ประธานหลิ่ว นี่อีกนิดเดียวก็จะโดนหลิ่วซื่อทำลายแล้ว ผมอยากให้คุณตบสั่งสอนเขาสักหน่อย คุณว่าดีไหม？”
หลิ่วหลงมือสั่นเทา
ไป๋ยี่เฟยถาม：“ทำไม？ทำไม่ลงงั้นเหรอ？”
หลิ่วหลงกัดฟัน พูดตามตรงตบก็อยากตบ ลูกเนรคุณคนนี้เกือบจะทำลายหลิ่วซื่อแล้ว ควรตบจริงๆ！
แต่ให้เขาตบลูกตัวเองต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้ นี่มันทำให้ตัวเองขายหน้าไม่ใช่เหรอ？ยิ่งกว่านั้นคือเชื่อฟังคำพูดพนักงานของโหวจวี๋！
หลิ่วจาวเฟิงพูดอย่างร้อนรน：“พ่อ！มันพูดจาเหลวไหลทั้งนั้น！ผมไม่รู้จักประธานโหวจวี๋กรุ๊ปอะไรทั้งนั้น！ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะไปมีเรื่องกับเขา！ไป๋ยี่เฟยมันพูดเหลวไหล！”
“อีกอย่างมันเป็นแค่ผู้จัดการในโหวจวี๋ จะพูดอะไรก็ควรให้ประธานหรือกรรมการบริษัทมาพูด ไม่เกี่ยวกับเขา？”
หลิ่วหลงได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งไป ตอนแรกเขานึกว่าไป๋ยี่เฟยเป็นแค่พนักงานธรรมดาคนหนึ่ง ไม่คิดว่าจะเป็นผู้จัดการ แต่ถึงอย่างนั้น แค่ผู้จัดการคนหนึ่งมันไม่มีคุณสมบัติพอ！
ตอนนี้หลิ่วเซียวเหยาครุ่นคิด
ถ้าหลิ่วจาวเฟิงมีเรื่องกับประธานโหวจวี๋กรุ๊ปจริง งั้นเขาก็ไม่ต้องกังวลว่าหลิ่วจาวเฟิงจะมีที่ยืนในหลิ่วซื่อกรุ๊ปหรือไม่ และหลิ่วซื่อจะเป็นลูกไก่ในกำมือของเขา
แต่เรื่องวุ่นวายในตอนนี้ก็คือ ถ้าหลิ่วจาวเฟิงไม่สำนึกผิด ทำให้โหวจวี๋กรุ๊ปโมโหจนทำลายทั้งหลิ่วซื่อกรุ๊ป นั่นไม่คุ้มกับการสูญเสียเลย
“แค่ผู้จัดการ ตัดสินใจเรื่องใหญ่ระหว่างสองบริษัทไม่ได้หรอก ที่จะพูดก็คือต้องให้ประธานของโหวจวี๋กรุ๊ปตัดสินใจ”
หลิ่วหลงมีท่าทีขึ้นมา พูดกับไป๋ยี่เฟย：“ความแค้นของลูกชายผมกับโหวจวี๋กรุ๊ป เท่ากับความแค้นส่วนตัว ไม่ควรให้ผู้จัดการของบริษัทมาพูด และทำจนเป็นเรื่องใหญ่หาข้อยุติไม่ได้แบบนี้ ยิ่งกว่านั้น เรื่องที่โหวจวี๋กรุ๊ปต้องการทำลายหลิ่วซื่อ มันยังไม่แน่ชัด แกไม่มีคุณสมบัติอยู่ที่นี่！”
หลิ่วจาวเฟิงรีบพูดเสริม“ใช่！แกแค่สบโอกาสขู่หลิ่วซื่อ และทำลายความสัมพันธ์ของหลิ่วซื่อกับโหวจวี๋กรุ๊ป！ความคิดสกปรก！”
พูดจบทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
ไป๋ยี่เฟยก็แค่พูด ไม่มีหลักฐาน ไม่น่าเชื่อถือสักนิด ใครจะไปเชื่อ？
ทันใดนั้นหลิ่วเซียวเหยาหยิบโทรศัพท์ขึ้น พลางพูด：“อยากรู้ว่าที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แค่ถามก็จบ ฉันรู้จักกรรมการบริษัทในโหวจวี๋กรุ๊ปคนหนึ่งพอดี โทรไปถามเขาเพื่อความแน่ใจตอนนี้เลย”
ทุกคนได้ยินเช่นนั้นก็ฮึกเหิมทันที
ไป๋ยี่เฟยยักคิ้วเล็กน้อย นึกถึงจางหรง จากนั้นถามขึ้น：“คุณแน่ใจว่าจะโทร？”
“ฮ่าๆ……ไป๋ยี่เฟย แกกกลัวแล้วใช่ไหม？”หลิ่วจาวเฟิงพึงพอใจขึ้นมา
ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้า“อืม งั้นโทรเลย！”
หลิ่วจาวเฟิงพูดต่อ“ไป๋ยี่เฟย！แกคอยดู พอพี่รองโทรไปเช็คแล้ว ถ้าแกไม่อธิบายให้พวกเราฟัง อย่าหวังว่าวันนี้จะได้ออกจากตึกหลิ่วซื่อ！”
ไป๋ยี่เฟยสีหน้าเหมือนเดิม ปกติมากๆ
หลิ่วเซียวเหยาโทรไปแล้ว เพื่อให้ไป๋ยี่เฟยขายหน้า เลยตั้งใจเปิดลำโพง
ทุกคนมองอย่างใจจดใจจ่อ
คำพูดต่อจากนั้น ทำให้ทุกคนตกตะลึง
“ฮัลโหล ไอ้จาง ฉันคือเซียวเหยา”
“หลิ่วเซียวเหยา！แกยังมีหน้าโทรหาฉันอีกงั้นเหรอ！”จางหรงพูดอย่างโมโห
“……ทำไม？”
“ทำไม？แม่ง ฉันเกือบตายเพราะคำโกหกของแก！แกยังจะถามว่าฉันทำไม？”
“ไอ้จาง ที่คุณพูดหมายความว่าไง？ผมหลอกคุณตอนไหน？”
“แกไม่ต้องมาโกหก？แกเป็นคนให้ฉันไปไล่คนออก ผลสรุปเขาเป็นประธาน！สมองกลวงรึไง？”
หลิ่วเซียวเหยานิ่งอึ้งครู่หนึ่ง“ไม่ใช่ คนที่ฉันให้แกไล่ออกคือไป๋ยี่เฟย มันเป็นแค่ผู้จัดการของโหวจวี๋กรุ๊ป ไม่เกี่ยวอะไรกับประธานเลย？”
“แม่ง ไป๋ยี่เฟยก็คือประธานไง？”
“ตู๊ดๆๆ……”
“……”
หลิ่วเซียวเหยาโดนจางหรงตัดสายใส่ น่าโมโหจริงๆ“วางทำบ้าอะไร ไม่ตรวจสอบให้ดีเองว่าบริษัทตัวเองมีคนชื่อไป๋ยี่เฟยกี่คน ยังจะ……”
พูดไม่ทันจบ หลิ่วเซียวเหยานิ่งอึ้งไป
