บทที่ 104
ตอนนี้เฝิงสือตงป่วยทางจิต ให้หลงหลิงหลิงแต่งงานกับเขา ก็เท่ากับว่าผลักเธอลงไปในหลุมไฟ?
“ทำไม? ไม่เต็มใจ? พวกแกอย่าลืมนะ ถ้าไม่ใช่เพราะลูกสาวแก ลูกชายฉันจะเข้าโรงพยาบาลจิตเวชเหรอ?” เฝิงก่งยิ้มเยาะ
เฉินซวงพูดไม่ออก “นี่….”
หลงหลิงหลิงเป็นลูกสาวของเขา แม้ว่าจะให้ความสำคัญผู้ชายมากกว่าผู้หญิง แต่ก็ไม่ควรทำร้ายลูกสาวขนาดนี้! อีกอย่าง หลงหลิงหลิงโดดเด่นและยอดเยี่ยมมาก ผิวพรรณขาวหน้าตาสวย หาเงินได้ก็ไม่น้อย
ถ้าเป็นไปได้ หลงหลิงหลิงอาจจะได้แต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวย ดีกว่าแต่งงานกับผู้ป่วยทางจิตมากๆ
เฝิงก่งตะคอก กวาดสายตามองเฉินเสี่ยวเทียน แล้วพูด “ลูกสาวแกแต่งงานกับลูกชายฉันก็ไม่ทุกข์ ยิ่งกว่านั้น บ้านพวกเรายังสามารถให้อนาคตที่ดีกับลูกชายแก ข้อเสนอที่ดีขนาดนี้ ตาเฉินนายคิดไม่ได้เหรอ?”
เฉินเสี่ยวเทียนได้ยิน แววตาเป็นประกายทันที “คุณพ่อ ท่านตอบตกลงสิครับ!”
เมื่อเห็นเช่นนี้ต่งหยุนลังเล สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร
เฉินซวงก็ตกใจ แต่พอคิดถึงอนาคตของเฉินเสี่ยวเทียน กัดฟันพูด “ได้ ผมตกลง ผมจะให้ลูกสาวแต่งงานกับลูกชายคุณ พูดแล้วนะ หนี้ที่เหลือถือว่าหาย”
“ก่อนหน้านี้ถ้าพูดแบบนี้เรื่องก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ?” เฝิงก่งยิ้มอย่างดีใจ
“งั้น งานของเสี่ยวเทียน…..”
“วางใจได้ ไม่มีปัญหา แค่ลงนามในข้อตกลง ทุกอย่างพูดง่าย”
“ข้อตกลงอะไร?” เฉินซวงและต่งหยุนตกใจ
เฝิงก่งยิ้มอย่างเยือกเย็น “ก็ข้อตกลงเกี่ยวกับการแต่งงานกับลูกสาวของคุณเพื่อชำระหนี้ไง!”
“ฉันมีแค่ลูกชายคนเดียว ไม่สามารถทนต่อการทรมานครั้งแล้วครั้งเล่าของลูกสาวพวกแก ดังนั้นข้อตกลงนี้ต้องลงนาม ยังเป็นประกันให้พวกเราทั้งสองฝ่ายด้วย แกว่าใช่หรือไม่?”
เฉินซวงคิดแล้วพยักหน้าตกลง ให้คนนำกระดาษกับปากกามา
เฝิงก่งพูด “แกเขียนว่าครอบครัวเฉินซวงยอมยกลูกสาวให้แต่งงานกับเฝิงสือตงลูกชายของเฝิงก่ง เพื่อปลดหนี้สิบล้านที่ตระกูลเฉินติดค้างไว้กับตระกูลเฝิง”
“สิบล้าน?” เฉินซวงสะดุ้งเล็กน้อย “ไม่ใช่สิ ผมติดห้าล้านไม่ใช่เหรอ?”
เฝิงก่งโบกมือ “อย่าพูดอะไรมาก ห้าล้านกับสิบล้านไม่ต่างอะไรกัน ยังไงหลังลูกสาวแกแต่งงานกับลูกชายฉันหนี้ก็จะหาย แกว่าใช่หรือไม่?”
เฉินซวงตกตะลึง คิดว่ายังไงพอถึงเวลาหนี้ก็จะหมด เขียนเท่าไหร่ก็เหมือนกัน จึงพยักหน้า “ผมเขียน”
“ห้ามเขียน!”
มีคนเดินออกมาจากฝูงชน ก็คือไป๋ยี่เฟย
เฉินเสี่ยวเทียนแวบเดียวก็เห็นไป๋ยี่เฟย พูดด้วยน้ำเสียงโกรธ “ไป๋ยี่เฟย ทำไมถึงเป็นนาย? นายมาทำอะไรที่นี่?”
สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่นี่
ท่ามกลางฝูงชน ในใจของหลงหลิงหลิงอึดอัดมาก
เธอเห็นเฉินซวงขายเธออย่างไม่ลังเล เธอหมดหวังแล้ว แต่การกระทำของไป๋ยี่เฟย ทำให้ความหวังของเธอจุติอีกครั้ง
ดูเหมือนว่าคนอื่น จะไม่รู้ว่าไป๋ยี่เฟยคือใคร
“นายเป็นใคร?” เฝิงก่งกวาดสายตามองไป๋ยี่เฟยตั้งแต่หัวจรดเท้า
ไป๋ยี่เฟยไม่ตอบคำถามของเฝิงก่ง แต่พูดกับเฉินซวง “คุณลุงครับ ข้อตกลงนี้เขียนไม่ได้นะครับ ถ้าเขียนแล้ว เท่ากับว่าคุณติดหนี้ครอบครัวเขาสิบล้าน”
“หมายความว่าไง?” เฉินซวงถาม
เฉินเสี่ยวเทียนพูดด้วยความโกรธ “เกี่ยวกับกับนาย? นายมาทำอะไร? นี่คือเรื่องของครอบครัวพวกเรา รีบไสหัวไปซะ!”
ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยเสียงเยือกเย็น “ฉันมาเพื่อหยุดให้พ่อนายทำอะไรโง่ๆ”
“นายพูดว่าอะไร?” เฉินเสี่ยวเทียนโกรธมาก
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจ พูดเบาๆ ว่า “ปัจจุบันเป็นสังคมสมัยใหม่แล้ว การแต่งงานของหลงหลิงหลิงควรให้เธอเป็นคนตัดสินใจเอง ไม่ใช่ให้พ่อแม่มาจัดการ แบบนี้เขาไม่ทำมานานแล้ว”
“และเธอไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานนี้ ถึงสุดท้ายแล้ว นี่ก็เป็นแค่กระดาษรับรองหนี้สินหนึ่งแผ่น ที่ติดค้างหนี้สิบล้าน”
พูดจบ ในใจของเฉินซวงและต่งหยุนตื่นตระหนก
คิดดูแล้ว ถ้าเขียนไปแล้วจริงๆ ฝั่งหลงหลิงหลิงก็คงไม่ยินยอม จากติดหนี้ห้าล้านก็กลายเป็นสิบล้านสิ?
“นายพูดไร้สาระ!” เฉินเสี่ยวเทียนผลักไป๋ยี่เฟยออก “เป็นเพราะนาย ถ้าไม่ใช่นาย พี่สาวฉันกับพี่เขยก็แต่งงานกันนานแล้ว นายยังกล้าพูดไร้สาระอีก!”
เฝิงก่งไม่รู้ว่าไป๋ยี่เฟยคือใคร เมื่อกี้ถามแล้วยังโดนไป๋ยี่เฟยเมิน ตอนนี้เห็นเฉินเสี่ยวเทียนพูด จึงถามว่า “เขาคือใคร? เกี่ยวอะไรกับการแต่งงานของพี่สาวนาย?”
เฉินเสี่ยวเทียนจ้องมาที่ไป๋เฟย พูดว่า “คุณอาเฝิง เป็นเพราะเขาไป๋ยี่เฟย เขาเป็นคนทำลายความสัมพันธ์ระหว่างพี่สาวกับพี่เขย ทำให้พี่สาวเสียใจที่จะแต่งงาน”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเขา พี่เขยก็จะไม่ต้องเข้าโรงพยาบาล ตอนนี้ยังจะมาสร้างความวุ่นวายอีก เห็นได้ชัดเลยว่าไม่อยากให้พี่สาวแต่งงานกับพี่เขย”
ไป๋ยี่เฟยไม่อาจปฏิเสธได้ ประโยคสุดท้ายคือเรื่องจริง คนอย่างเฝิงสือตง ถ้ายังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี คงไม่หวังให้หลงหลิงหลิงแต่งงานกับเขา
หลังจากที่เฝิงก่งทราบดวงตาทั้งสองก็จ้องมองที่ไป๋ยี่เหย ไม่พอใจแล้วพูดว่า “นายยังกล้ามาที่นี่อีก?”
พูดจบ เฝิงก่งก็กวาดสายตามองไป๋ยี่เฟยอีกครั้ง เห็นเขาแต่งตัวธรรมดา เหมือนจะไม่มีอะไรที่เหนือกว่า แล้วพูดอย่างดูถูก “เป็นแค่เด็กสารเลวคนหนึ่งกล้ามายั่วโมโหพวกเรา นายยังไม่เทียบเท่ากับนิ้วเท้านิ้วเดียวของลูกชายฉัน ยังกล้ามาแย่งผู้หญิงกับเขา?”
ไป๋ยี่เฟยมองเฝิงก่งและพวกอันธพาลที่อยู่ด้านหลังเขา สีหน้านิ่งเฉย แต่ไม่กล้ามั่นใจ เขาไม่รู้ว่าไป๋หู่มากหรือไม่ ถ้าหากไม่ได้ตามมา เกรงว่าวันนี้เรื่องคงไม่จบดี
แต่ว่าคนพวกนี้อยากได้เงินไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ใช้เงินแก้ปัญหาดีกว่า
“ฉันคิดว่าคุณคงเข้าใจผิดแล้ว หลงหลิงหลิงเป็นแค่ผู้ช่วยของฉัน วันนี้ฉัน เห็นแก่ที่เธอทำงานให้ฉัน จึงช่วยเธอ” ไป๋ยี่เฟยพูดเบาๆ
“หืม?” เฝิงก่งมองไปที่เฉินเสี่ยวเทียน ความหมายชัดเจนในตัว
เฉินเสี่ยวเทียนรีบพูด “อย่าฟังเขาพูดไร้สาระ พี่สาวฉันเป็นผู้ช่วย แต่พี่สาวเป็นผู้ช่วยของท่านประธาน เป็นแค่มันหัวเล็กๆ จะเป็นเจ้านายของพี่สาวฉันได้ยังไง?”
เฝิงก่งฟังแล้วรู้สึกเช่นนั้น ไป๋ยี่เฟยมองแล้วก็ไม่เหมือนเจ้านาย ยิ่งกว่านั้น ยังหนุ่มขนาดนี้
“เด็กน้อย ฉันแนะนำว่า อย่ามายุ่งเรื่องคนอื่นน่าจะดีที่สุด เกรงว่าเดี๋ยวจะมีคนเผลอทำร้ายนาย แบบนั้นคงพูดยากแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยมองลงไป กำลังคิดว่าจะพูดอะไรดี หลงหลิงหลิงเดินมา
“พวกนายหยุดพูดได้แล้ว ฉันแจ้งความแล้ว!”
“หลิงหลิง!” ต่งหยุนอุทาน
สายตาของทุกคนมองมา
หลงหลิงหลิงเดินเข้ามา ยืนข้างหน้าไป๋ยี่เฟย พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเย็น “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา”
“พี่สาว!” เฉินเสี่ยวเทียนตะโกนด้วยความโกรธ
เปลือกตาของเฝิงก่งกระตุก มีจะมีกลุ่มอันธพาล เขาอยู่ที่ลู่ผิงเซียงก็ถือว่ามีชื่อเสียง แต่ถึงยังไงก็ยังกลัวตำรวจ ไม่รู้ว่าหลงหลิงหลิงพูดความจริงหรือเปล่า?
เฝิงก่งนึกแล้วพูด “เธอแจ้งความแล้วยังไง? เรื่องนี้ฉันได้เปรียบกว่า ไม่ว่ายังไง ครอบครัวเธอติดหนี้ครอบครัวฉัน หรือว่าตำรวจมาแล้วก็ไม่ยอมให้ฉันทวงหนี้พวกเธอเหรอ?”
หลงหลิงหลิงเงียบหลังได้ยิน
เฉินซวงและต่งหยุนก็ยิ่งไม่มีอะไรจะพูด
เฉินเสี่ยวเทียนกังวลมาก “พี่ ตอนแรกก็ดีอยู่แท้ๆ เธอตกลงแต่งงานกับพี่เขยก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่แล้ว!” เฉินซวงก็ได้สติ พูดว่า “หลิงหลิง เธอแต่งงานกับเฝิงสือตง ครอบครัวเราก็ไม่ต้องคืนเงินแล้ว และยังสามารถให้เสี่ยวเทียนมีอนาคตที่ดีด้วย!”
ต่งหยุนมองเฉินซวง แล้วมองไปที่เฉินเสี่ยวเทียน ไม่ได้พูดอะไร
หลงหลิงหลิงกัดริมฝีปาก
นี่ก็คือครอบครัวของเธอ ไม่แคร์เธอสักนิด รู้จักแต่ทำเพื่อครอบครัวของน้องชาย!
เวลานี้ จู่ๆ หลงหลิงหลิงก็รู้สึกเศร้ามาก ราวกับว่าบนโลกใบนี้ ไม่มีใครแคร์ตัวเอง พวกเขาแคร์แต่คนอื่น! ถึงขนาดให้ตัวเองเสียสละตัวเองแล้วทำเพื่อคนอื่น
ไป๋ยี่เฟยสังเกตเห็นอารมณ์ของหลงหลิงหลิง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “พวกคุณไม่สมควรเป็นครอบครัวเดียวกับเธอจริงๆ”
เฉินเสี่ยวเทียนได้ยินแล้วพูดด้วยความโกรธ “เกี่ยวอะไรกับนาย?”
เฝิงก่งไม่สนใจอะไรมาก “ไป๋ยี่เฟยใช่ไหม? นายอยากยุ่งเรื่องคนอื่นมากใช่ไหม?”
ไป๋ยี่เฟยมองเขาด้วยสายตาเย็นชา พูดว่า “นี่ไม่ใช่ยุ่งเรื่องคนอื่น แต่ว่าฉันมั่นใจได้ ว่าเรื่องนี้ฉันยุ่งแน่นอน”
“เฮอะ นายอยากทำยังไง?” เฝิงก่งพูดจบ กลุ่มอันธพาลด้านหลังก็ก้าวขึ้นมาสองก้าว ล้อมรอบไป๋ยี่เฟย
สีหน้าของไป๋ยี่เฟยไม่เปลี่ยน “หนี้ที่ตระกูลเฉินติดห้าล้าน ฉันคืนแทนพวกเขา”
