บทที่ 192
พูดจบ ผู้ชายตรงหน้าจ้องมาที่หลิวเสี่ยวอิง เพราะว่าหลิวเสี่ยวอิงสวย ท่าทางฉลาดและมีชีวิตชีวา ไม่เหมือนผู้หญิงที่เขาเคยพบเจอ
“คนสวยครับ ทุกคนเป็นอารยชน ต้องมีเหตุผล ทั้งๆ ที่พวกเรามาก่อน ที่จอดรถนี้ก็ควรเป็นของพวกเรา”
หลิวเสี่ยวอิงมองบนแล้วพูด “ถ้านายมีปัญญาก็ย้ายรถพวกเราออกสิ!”
ไป๋ยี่เฟยขี้เกียจพูดกับพวกเขา พูดกับหลิวเสี่ยวอิง “งานประมูลจะเริ่มขึ้นแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”
“พวกเธอไม่ดูว่าตัวเองอยู่สถานะไหน ยังมางานประมูล? พวกเธอมีเงินเหรอ?”
“ใช่ เป็นแค่ยาจก ยังมาขายหน้าที่งานประมูลอีกเหรอ?” ผู้หญิงพูดประชด
หลิวเสี่ยวอิงมองไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยท่าทางที่ดูซับซ้อน
ถ้าหากประธานของโหวจวี๊กรุ๊ปเป็นยาจก ไม่รู้ว่าพวกเธอเป็นอะไร?
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว งานประมูลเริ่มขึ้นแล้ว เขารีบมาก “ฉันไปหรือไม่ไปงานประมูลแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเธอ? หมาจับหนู ยุ่งไม่เข้าเรื่อง!”
“เสี่ยวอิง พวกเราไปกันเถอะ”
หลิวเสี่ยวอิงหัวเราะ เดินไปกับไป๋ยี่เฟย
แต่ว่าโดนคนด่าแล้ว ผู้ชายกับผู้หญิงจะปล่อยให้พวกเขาไปง่ายๆ เหรอ?
“พวกเธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ผู้ชายเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว ขวางหน้าไป๋ยี่เฟยและหลิวเสี่ยวอิง และยังชำเลืองไปมองหลิวเสี่ยวอิง
ผู้หญิงมีเสน่ห์ตามขึ้นมา เห็นสายตาของผู้ชาย ไม่พอใจทันที “วั่นต้าเป่า นายมองอะไรอยู่?”
วั่นต้าเป่าเก็บสายตา ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่กลับคุยกับไป๋ยี่เฟยและหลิวเสี่ยวอิง “พวกแกมาแย่งที่จอดรถของฉัน ยังจะเข้าไปอีก? ฝันไปเถอะ!”
“วันนี้ฉันจะบอกให้พวกแก งานประมูล พวกแกอย่าแม้แต่จะคิด!”
ผู้หญิงฮึ้มไปคำหนึ่ง “ใช่ สถานะของพวกแก ก็ควรอยู่ในที่ที่พวกแกควรอยู่ สถานที่แบบนี้ไม่ใช่ที่ที่พวกแกควรมา!”
หลิวเสี่ยวอิงโกรธแล้ว “พวกเราสถานะอะไร? เธอสถานะอะไร? เธอไม่เคยเรียนการศึกษาภาคบังคับเก้าปีเหรอ? ไม่รู้เหรอว่าตอนนี้คือสังคมใหม่ รู้ไหมว่าอะไรเรียกว่าทุกคนเท่าเทียมกัน?”
ไป๋ยี่เฟยที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินชื่อวั่นต้าเป่าแล้ว ตาสว่างทันที เขาก็ว่าทำไมคุ้นขนาดนี้ ที่แท้ก็คือวั่นต้าเป่าลูกชายของวั่นซิน
ตอนที่สืบข้อมูลของวั่นซิน เขาเคยเห็นรูปถ่ายของลูกชายของวั่นซิน ดังนั้นตอนที่เห็นวั่นต้าเป่า จึงรู้สึกว่าคุ้นตา
วั่นต้าเป่าและผู้หญิงได้ยินคำพูดของหลิวเสี่ยวอิงแล้วสีหน้าดูไม่ดีเอามากๆ ผู้หญิงเชิดหน้าแล้วพูด “ทุกคนเท่าเทียมอะไร? ถ้าเท่าเทียม เธอก็เอาเงินออกมาสิ!”
“นายมีเงินเหรอ?” วั่นต้าเป่า ฮึ้มไปคำหนึ่ง
ไป๋ยี่เฟยดึงหลิวเสี่ยวอิงออก ตัวเองยืนข้างหน้า “พวกเราไม่มีเวลามากพอที่จะมาเสียเวลากับนาย ถ้าเกิดความเสียหาย นายและพ่อนาย ไม่มีปัญญาชดใช้!”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยลากหลิวเสี่ยวอิงวิ่งเข้าลิฟต์
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้เปิดเผยตัวตนเองตัวเอง
สามปีก่อนวั่นซิงกรุ๊ป อยู่ในช่วงวิกฤต เป็นโหวจวี๋ที่ยื่นมือ ช่วยวั่นซิงกรุ๊ป แต่ไม่นานมานี้วั่นซิงกรุ๊ปเนรคุณ ร่วมมือกับกรุ๊ปอื่นต่อต้านโหวจวี๋
ไป๋ยี่เฟยเคยให้โอกาสวั่นซิน แต่วั่นซินไม่รู้จักรักษา ก็โทษที่เขาโหดเหี้ยมไม่ได้ ดังนั้น ไม่ว่าอยู่ในสถานการณ์ไหน เขาจะไม่ไยดีกับคนของวั่นซิง”
ดังนั้น ไป๋ยี่เฟยไม่บอกสถานะของตัวเองให้วั่นต้าเป่า
……
ถึงสถานที่จัดงานประมูล ไป๋ยี่เฟยและหลิวเสี่ยวอิงนั่งลง ตอนนี้งานประมูลได้เริ่มขึ้นสักพักแล้ว
เมื่อนั่งลง หลงหลิงหลิงรายงานกับไป๋ยี่เฟย “ประมูลไปสามชิ้นแล้วค่ะ เป็นภาพเขียนโบราณทั้งหมดค่ะ”
งั้นที่ดินที่จะประมูลก็เก็บไว้หลังงานประมูล โดยเฉพาะที่ดินของชานเมืองใต้
ที่นั่งข้างหน้าไม่ไกลนัก ถัดมาอีกสองสามที่คือหลิ่วอู๋ฉงนั่งอยู่ เขาหันมามองไป๋ยี่เฟย ใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ
ไป๋ยี่เฟยก็เห็นเขา แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร
เวลานี้ วั่นต้าเป่าและผู้หญิงมีเสน่ห์ก็มาแล้ว นั่งอยู่ด้านหลังของไป๋ยี่เฟย
“ทำไมเขาถึงนั่งอยู่ที่นั่น?”
ตอนนี้หลงหลิงหลิงกำลังคุยกับไป๋ยี่เฟย วั่นต้าเป่าเห็นแล้วเข้าใจทันที “คนนี้เป็นเพื่อนกับผู้ช่วยหลงหรือเปล่า?”
ผู้หญิงมีเสน่ห์ไม่รู้จักหลงหลิงหลิง แต่ก็เคยได้ยินหลงหลิงหลิงผู้ช่วยของประธานบริษัทโหวจวี๋กรุ๊ป
วั่นต้าเป่าเคยเจอหลงหลิงหลิงหนึ่งครั้ง แต่ก็นึกว่าไป๋ยี่เฟยเป็นแค่เพื่อนของหลงหลิงหลิง ไม่ได้คิดไปถึงประธานบริษัทของโหวจวี๋กรุ๊ป
ประธานบริษัทชั้นนำของเมืองเทียนเป่ย ไม่ทำตัวสบายแบบนี้หรอก!
แต่ปัญหาคือ คนเขาก็สบายแบบนี้จริงๆ
จู่ๆ หลิวเสี่ยวอิงที่อยู่แถวหน้าก็พูดกับไป๋ยี่เฟย “ถ้าไม่ใช่เพราะงานประมูลเริ่มขึ้นแล้ว ฉันสู้กับพวกเขาได้สามร้อยรอบ”
ไป๋ยี่เฟยชะงัก “เธอเป็นผู้หญิง”
“ฉันรู้!” หลิวเสี่ยวอิงมองเขาอย่างประหลาด “ผู้หญิงแล้วทำไม?”
ไป๋ยี่เฟยทำอะไรไม่ถูก “ผู้หญิงควรอ่อนโยนหน่อยสิ”
“อ่อนโยนบ้าอะไร!” หลิวเสี่ยวอิงฮึ้มไปหนึ่งคำ “โดนรังแกขนาดนี้แล้ว ยังจะอ่อนโยนอีก!”
หลงหลิงหลิงมองทั้งสอง ถาม “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”
หลิวเสี่ยวอิงโบกมือ “เจอคนโง่สองคน”
“คะ?” หลงหลิงหลิงสะดุ้งเล็กน้อย
หลิวเสี่ยวอิงหันไปพอดี มองเห็นวั่นต้าเป่าที่อยู่ข้างหลังและแฟนสาวของเขา
วั่นต้าเป่าก็เห็นหลิวเสี่ยวอิง ยิ้มทักทาย “คนสวย พรหมลิขิตนะเนี่ย!”
ผู้หญิงมีเสน่ห์เห็นจึงกระชากวั่นต้าเป่า “นายทำอะไรเนี่ย? แฟนนายอยู่นี่นะ!”
ได้ยินเสียงยั่วยวนของผู้หญิงมีเสน่ห์ จู่ๆ วั่นต้าเป่าก็ขนลุกทั้งตัว “ฉันแค่ทักทายเองจะเป็นอะไร?”
“นาย!” ผู้หญิงมีเสน่ห์ทำอะไรวั่นต้าเป่าไม่ได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงหันกลับไปจ้องหลิวเสี่ยวอิง “แรด!”
หลงหลิงหลิงสังเกตเห็นข้างหลัง ได้ยินประโยคนี้ ตอบกลับโดยไม่รู้ตัว “เธอนั่นแหละแรด”
