ตอนที่ 225 บีบบังคับ
ผมไม่หันไปมองมู่หลงเหยียนก็ดีอยู่แล้ว เมื่อหันไป วินาทีนั้นผมถึงกับช็อกทันที
เธอใช้หลังของอาจารย์ แสดงท่าทางได้ใจ และเผยรอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ออกมา ทันใดนั้นผมก็เข้าใจทันที
นี่จะต้องเป็นเรื่องที่ยัยมู่หลงเหยียนสร้างขึ้น ตอนผมกําลังเดินกลับมา มู่หลงเหยียนคงใช้ประโยชน์ที่ตัวเองเป็นผีหรือไม่ก็ใช้ป้ายวิญญาณที่อยู่ในบ้าน กลับมาถึงบ้านก่อนผม แล้วก็พูดอะไรไม่รู้กรอกหูอาจารย์ ไม่อย่างนั้นอาจารย์ก็คงไม่เป็นเหมือนตอนที่ผมเพิ่งเข้ามาในบ้าน เขาตะคอกใส่ผมทันที
ผมจ้องมู่หลงเหยียน ขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก “ เธอ เธอ พูดอะไรให้อาจารย์ฟัง”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผลลัพธ์เสียงของผมเพิ่งเงียบลง ทันใดนั้นอาจารย์ก็ทําหน้าเข้มอีกครั้ง “ ไอ้เด็กเวรนี้ ยังกล้าโอหังอีก อยู่ต่อหน้าฉัน แกยังกล้าขู่เมียอีกเหรอฮะ มาคุกเข่าเดี๋ยวนี้ ! ”
อาจารย์ดุมาก เหมือนดวงตาทั้งสองข้างของเขาจะกินผมเข้าไปทั้งตัว
อาจารย์เป็นญาติคนเดียวของผม เขาเป็นคนที่เลี้ยงผมมาจนโต เป็นทั้งพ่อและแม่ ดังนั้นจึงเป็นคนที่ผมเคารพที่สุด
ไม่ว่าจะคุกเข่าต่อฟ้าดิน คุกเข่าต่อพ่อ แม่ หรืออาจารย์ ผมก็ไม่รู้สึกทําตัวไม่ถูก
ถึงอาจารย์จะไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด แต่ตอนนี้เขากําลังเห็นผมทําตัวอวดดี ผมเองก็ไม่ได้คิดจะต่อต้านเขา
ผมทําได้เพียงกรอกตา เดินไปข้างหน้าสองสามก้าวสุดท้ายก็ค่อยๆคุกเข่าลงตรงหน้าอาจารย์
ผมเพิ่งคุกเข่า ก็ได้ยินมู่หลงเหยียนพูดกับอาจารย์ด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “ อาจารย์ อย่าโทษสามีฉันเลย ทั้งหมดเป็นเพราะฉันไม่ดีเอง เรื่องชูหม่าฉันไม่ได้บอกคุณก่อน สามีถึงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถึงสามีจะทําร้ายฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้โกรธเขาเลยสักนิด !”
เมื่อได้ยินคําพูดนี้ ผมก็อึ้งไปในทันที และเผยสีหน้าตกตะลึงออกมา
ว่าอะไรนะ ผมทําร้ายเธอ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ผมสู้มู่หลงเหยียนได้ที่ไหนละ เป็นผมมากกว่าที่ต้องโดนเธอทําร้ายนะ
มู่หลงเหยียนก็ดีจริงๆ ทําตัวเป็นคนชั่วสร้างเรื่องใส่ร้ายคนอื่น เล่าเรื่องขาวเป็นดําให้อาจารย์ฟัง
“ อาจารย์ ฟังผมพูดก่อน ผม…”
ผลลัพธ์ผมยังไม่ทันพูดจบ อาจารย์หยิบกระบอกยาสูบขึ้นมาเคาะหัวผมทันที “ ปัก ” ผมรู้สึกเจ็บจนต้องกุมหัว “ ไอ้เด็กเลว เดี๋ยวนี้กล้ามากนะ รีบขอโทษเมียของแกเดี๋ยวนี้ ! ”
ผมลูบหัวตัวเอง พร้อมกับเถียงกลับทันที “ อาจารย์ ผมไม่ได้ทํา ! ยัย… ”
“ หุบปาก เมียแกเสียใจร้องไห้จนเป็นแบบนี้แล้ว แกยังจะเล่นลิ้นอีกเหรอฮะ” หลังจากพูดจบ อาจารย์ก็เคาะหัวผมอีกครั้ง “ ปัก”
“ อาจารย์ มันเจ็บนะ !” ผมพูดทันที
“ เจ็บแล้วยังไม่ยอมรับผิดอีก เร็วซิ !” ขณะที่พูด อาจารย์ก็จะเคาะอีกครั้ง
เมื่อผมเห็นท่าทางของอาจารย์ ผมก็ไม่อยากหัวดื้ออีกต่อไป
นี่จริงจังกันซินะ ผมโกรธจริงๆแล้ว และเขาก็ถูกมู่หลงเหยียนทําของใส่โดยสมบูรณ์ ถึงตอนนี้ผมจะพูดอะไรออกไป ด้วยความคิดของอาจารย์ในตอนนี้ มันคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ตอนนี้ ผมทําได้แค่อดทนไว้ก่อน เมื่อตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบลูกผู้ชายจะต้องยอมถอยได้ ทําเรื่องพวกนี้ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน
เมื่อคิดได้แบบนี้ ผมก็รีบยกมือขึ้นห้าม “ หยุดหยุดหยุด อาจารย์ ผมยอมแล้ว ผมยอมแล้วโอเคไหม”
“ฮึ ! เร็วเข้า ” อาจารย์หอบหายใจ ดวงตาเบิกกว้าง ท่าทางเหมือนกับกําลังโกรธจัด
หลังจากนั้น ผมก็ค่อยๆหันไปมองมู่หลงเหยียน
มู่หลงเหยียนทําหน้าได้ใจ ตอนนี้ผมละอยากใช้ปากกัดยัยผีเมียให้ตายจริงๆ เธอ “ ชั่ว ” เกินไปแล้วถึงกับกล้าใส่ร้ายผม
แต่ผมทําอะไรไม่ได้ ได้แต่พูดด้วยความแค้นใจ “ น้อง น้องศพ ขอ ขอโทษนะ..”
เมื่อมหลงเหยียนได้ยินสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป “ งั้น เรื่องชูหม่าที่ฉันพูด นายก็เห็นด้วยแล้วใช่ไหม”
โอ้โหยัยนี้! ทําเพื่อเรื่องนี้จริงๆด้วย
ให้ผมกลายเป็นศิษย์ของจิ้งจอกเหรอ ผมไม่ยอมแน่นอน ผมเค้นเสียงพูด ฮึ ทันที “ ไม่ ไม่มีทาง !”
เมื่อมู่หลงเหยียนได้ยินผมปฏิเสธ เธอก็หันมามองหน้าอาจารย์อีกครั้ง จากนั้นก็ร้องไห้และพูดว่า “ อาจารย์ ดูเขาซิ !”
เมื่ออาจารย์ได้ยินคําพูดนี้ สีหน้าก็กลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง “ ทําไมไม่ได้ฮะ เรื่องดีๆแบบนี้ ! เมียแกทําเพื่อแกทั้งนั้น ตอนนี้องค์กรตาผีกําลังอาละวาด พลังของอาจารย์ก็ ไม่พอ หลังจากนี้ร้อยปีอาจารย์อาจอยู่ปกป้องพวกแกไม่ได้แล้ว เรื่องนี้เป็นอันตกลง แกหาเวลาไปเขาจิ้งจอกฝากตัวเป็นศิษย์ด้วยละ… ”
เมื่อได้ยินอาจารย์พูดแบบนั้น ผมก็นิ่งอึ้งไปในทันที
“ อาจารย์ ผมเป็นลูกศิษย์อาจารย์นะ ตอนนี้อาจารย์กลับให้ผมไปเป็นศิษย์จิ้งจอก นี่อาจารย์บ้าไปแล้วรึเปล่า” ผมพูดด้วยความตกใจ
“ บ้ากับผีนะซิ จิ้งจอกอะไร นั่นมันเป่าเจียเซียน ถ้าแกกลายเป็นศิษย์ ครอบครัวของเราก็จะได้รับการดูแลจากเป่าเจียเซียน และพวกเขาก็ลงเขามาเพื่อปกป้องผู้คน ทําความดี ถือว่าเป็นคนในเส้นทางเดียวกัน เขาเลือกแกจากคนนับล้านให้แกเป็นลูกศิษย์ มันเป็นโชคของแกแล้วเจ้าเด็กโง่ เมียแกพูดถูกทุกอย่าง เรื่องนี้เอาเป็นว่าตกลงแล้ว ! ” อาจารย์พูดอย่างมีเหตุผลและจริงจังมาก
เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ ผมก็อดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ
จบกัน อาจารย์โดยอาคมโดยสมบูรณ์แล้ว ดูเหมือนผมต้องกลายเป็นศิษย์จิ้งจอกเฒ่าจริงๆแล้ว !
เป่าเจียเซียนและลูกศิษย์อะไรกัน ผมเพิ่งเคยได้ยินนี่แหละ และไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเป่าเจียเซียนและลูกศิษย์อะไรนั้นด้วย
แต่เมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้นกับผม ผมยังอยากปฏิเสธอยู่
เพราะแค่คิดว่าวันข้างหน้าผมจะต้องไปกราบจิ้งจอกบนภูเขา ผมก็อยากจะบอกว่าไม่แล้ว
ดังนั้น ผมยังพยายามพูดอีกครั้ง “ อาจารย์ คือผม ไม่ไปเป็นศิษย์จึงจอกได้ไหม”
“ ไม่ได้ ! เรื่องศิษย์จิ้งจอกเป็นเรื่องสําคัญมาก และเป็นเรื่องที่ครั้งหนึ่งในชีวิต ไม่รู้ว่ามีคนมากขนาดไหนที่อยากเป็นศิษย์จิ้งจอก แต่ก็ไม่มีโอกาส แกต้องไปเป็นศิษย์เซียนจิ้งจอก เขาเป็นถึงประมุขสํานักหูแห่งเขาฉินเชียวนะ ทําไมแกต้องทําตัวเหมือนจะไปลงกระทะด้วย เรื่องนี้เอาแบบนี้แหละ ส่วนเรื่องเวลา แกก็ฟังที่เมียพูดละกัน ตอนนี้อีกแล้ว อาจารย์ไปนอนก่อนนะ !” อาจารย์พูดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับหาวออกมา
มู่หลงเหยียนที่อยู่ข้างๆเห็นอาจารย์หาว เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพสุดๆ “ ฝันดีค่ะอาจารย์ !”
เมื่ออาจารย์ได้ยิน เขาก็พยักหน้าให้เล็กน้อย
แต่หลังจากนั้นก็หันกลับมาจ้องผมทันที “ ไอ้เด็กเวร ดูซิ เมียแกดีขนาดไหน แกหาเมียมาแต่งได้ดีขนาดนี้ไหม แกโชคดีขนาดไหนรู้ตัวไหมฮะ ”
ผมมองมู่หลงเหยียนที่ทําหน้าภูมิใจอยู่ข้างๆ วินาทีนั้นผมอารมณ์เสียทันที
อาจารย์ไม่สนใจผมอยู่แล้ว เขาหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องทันที
และแล้ว ในบ้านก็เหลือเพียงผมกับมู่หลงเหยียน
เมื่อเห็นอาจารย์ไปแล้ว ผมก็ค่อยๆลุกขึ้น ทําหน้าตาบูดบึง
มู่หลงเหยียนกลับนั่งไขว่ห้าง เผยขาเรียวยาวอันงดงามของเธอ “ เจ้ากาก ต่อไปฉันจะรอดูว่านายจะขัดขืนยังไง”
ผมกรอกตา ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว “ มู่หลงเหยียน เธอมันโหดเหี้ยม ! ”
หลังจากพูดจบ ผมก็ไม่อยากคุยกับมู่หลงเหยียนอีก ผมหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องทันที
เมื่อมู่หลงเหยียนเห็นผมทําแบบนั้น และยังเดินออกไปอย่างไม่ใยดี ท่าทางที่ได้ใจของเธอก็เปลี่ยนไปทันที
แต่ไม่รอให้ผมเข้าไปในห้อง เธอก็พูดด้วยความโมโหใส่ผมจากทางด้านหลัง “ ไอ้ปัญญาอ่อน ฉันทําทุกอย่างก็เพื่อนายทั้งนั้น ! นายไปตายซะไป !”
หลังจากที่คําพูดประโยคสุดท้ายหลุดจากปากมู่หลงเหยียน เมื่อผมได้ยินคําพูดนี้ ในใจของก็มีเสียงดัง “ อึก ” ผมหยุดเดินอย่างช่วยไม่ได้
ไม่ใช่แค่นั้น ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ความโกรธที่เคยมี ความไม่พอใจที่เคยมีกับมู่หลงเหยียนทั้งหมด
ตอนนี้เมื่อได้ยินเสียงเธอโมโห และอารมณ์โมโหร้ายของเธอ ผมก็หยุดเดินตามสัญชาตญาณ และหันกลับไปมองทันที
แต่หลังจากที่ผมหันไป ในบ้านก็ไม่มีใครอยู่แล้ว
มันว่างเปล่า มู่หลงเหยียนที่เคยนั่งไขว้ห้างอยู่บนโซฟา เมื่อกี้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
