บทที่551
“อะไรนะครับ?” ไป๋ยี่เฟยถึงกับงงไปเลย
หลี่เสว่จ้องมองมาที่ไป๋ยี่เฟย จากนั้นก็พูดออกมาอย่างชัดเจนทีละคำว่า “เมื่อคืน คุณอยู่กับหลิวเสี่ยวอิง”
ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้าทันที “เป็นไปไม่ได้! เมื่อคืนคุณเป็นคนพยุงผมไปส่งที่ห้องไม่ใช่เหรอครับ?”
“ฉันเห็นมันกับตาตัวเอง” หลี่เสว่พูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกตกใจมาก ช่วงขณะหนึ่งเขาก็รู้สึกสงสัยในตัวเองขึ้นมา หรือเมื่อคืนเขาจะอยู่กับหลิวเสี่ยวอิงจริงๆ นะ? ไม่อย่างนั้นจะอธิบายยังไงว่าทำไมวันนี้หลี่เสว่ถึงเป็นแบบนี้ไปได้?
หลี่เสว่ทำเสียงฮึดฮัด “เหตุผลนี้มันเพียงพอรึยังคะ?”
ไป๋ยี่เฟยได้แต่ยืนมองหลี่เสว่ด้วยความอึ้ง และไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี
หลี่เสว่หันหลังเตรียมที่จะขึ้นรถ
ไป๋ยี่เฟยก็รั้งมือเธอไว้โดยอัตโนมัติ “อย่าไปนะ! มันไม่ใช่แบบนั้นเลย!”
เหมือนไป๋ยี่เฟยจะเริ่มตั้งสติได้แล้ว “มันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างผมกับเธอเลย จริงๆ นะครับ ผมกล้ารับประกันได้เลย!”
“ผม……”
“พอได้แล้ว!” หลี่เสว่ถือโอกาสตอนที่ไป๋ยี่เฟยเผลอ สะบัดมือของเขาออกไป ขึ้นรถ ปิดประตู
“ปั้ง!”
พอประตูปิดลง สวี่ชางที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็มองไป๋ยี่เฟยด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม จากนั้นก็เดิมขึ้นรถ สตาร์ทรถ และขับรถออกไป
ระหว่างนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ได้แต่ยืนอึ้งอยู่กับที่
ไป๋ยี่เฟยในตอนนี้กำลังรู้สึกสับสน
เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไรต่อไป? และไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำมาทั้งหมดนั้นทำเพื่ออะไรกันแน่?
เมื่อเสียหลี่เสว่ไป เขาก็สูญเสียจุดมุ่งหมายไป
สิ่งที่เขาทำ สิ่งที่เขาพูด มันยังจะมีความหมายอะไรอีก?
“” ฉึก!”
จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น มีดสีเงินเล่มหนึ่งแทงเข้าที่ลำตัวของไป๋ยี่เฟยจากทางด้านหลัง
“เอื้อก……”
ไป๋ยี่เฟยคุกเข่าลงกับพื้น พร้อมกับลงเสียงออกมาจากในลำคอ
แต่ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับร่างกายก็ยังเทียบกับความเจ็บที่อยู่ในใจไม่ได้เลยมันเจ็บจนเขาชาไปหมดแล้ว
ส่วนคนที่ทำให้เขาเจ็บนั้นก็ได้นั่งรถหายจากถนนไปแล้ว
เมื่อเขาต้องเจอกับความเจ็บปวดจากความสิ้นหวังแล้ว ความรู้สึกที่อยากจะดิ้นรนเพื่ออยู่ต่อก็ได้หายไป เขาถึงขั้นคิดว่า ให้มันตายๆ ไปทั้งอย่างนี้มันก็ดีมากเหมือนกัน
และไป๋ยี่เฟยก็กำลังเป็นอย่างนั้น
……
หลังจากที่รถของสวี่ชางขับออกไปแล้ว หลี่เสว่ที่นั่งอยู่ด้านหลังก็กัดริมฝีปากแดงๆ ของตัวเองไว้ หน้าตาไหลลงมาตามร่องแก้มอย่างไร้ซุ่มเสียง
ตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองมีลูกไม่ได้แล้ว หลี่เสว่ก็เคยคิดเรื่องการหย่ามาก่อน แต่ด้วยความดูแลเอาใจใส่และความรักที่ไป๋ยี่เฟยมีให้กับเธอ มันจึงทำให้เธอยังมีกำลังใจมากพอที่จะอยู่กับไป๋ยี่เฟยต่อไป
แต่เมื่อเวลาผ่านไป กำลังใจแบบนี้มันก็เจือจางลงไปเรื่อยๆ
พอเมื่อคืนได้เห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับหลิวเสี่ยวอิง กับการที่ไป๋ยี่เฟยมาหาเธอในวันนี้
มันจึงทำให้ความรู้สึกของเธอได้ระเบิดออกมา
เธอไม่ได้ขาดสติ ตอนนี้เธอใจเย็นมาก
เมื่อเธอไม่สามารถมีลูกได้ ยังไงวันยังค่ำเธอก็ต้องไปจากไป๋ยี่เฟยอยู่ดี เจ็บสั้นดีกว่าเจ็บยาว รีบๆ หย่าไปเลยดีกว่า
ยังดีที่เธอไปแล้ว ยังมีหลิวเสี่ยวอิงอยู่ เธอเชื่อว่าหลิวเสี่ยวอิงสามารถดูแลไป๋ยี่เฟยได้เป็นอย่างดี และยังสามารถมีลูกให้ไป๋ยี่เฟยอีกด้วย
ปัญหาเรื่องการเป็นผู้สืบทอดของตระกูลไป๋ก็จะถูกแก้ไขไป ส่วนไป๋ยี่เฟยก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องการที่เสียสิทธิ์ในการเป็นผู้สืบทอดแล้วยังต้องถูกอีกฝ่ายตามฆ่าอีก
เขาจะปลอดภัย และมีชีวิตอย่างสุขสบาย
มันเป็นบทสรุปที่ดีมาก
เพียงแต่……
หลี่เสว่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะสะอื้นออกมาอย่างเงียบๆ
“ฮือฮือ……”
การที่ยกชายอันเป็นที่รักขอตัวเองไปให้คนอื่น ถ้าจะบอกว่าไม่เจ็บนั้นมันไม่จริงเลย เธอกำลังรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกกรีดแทงอยู่
เธอในตอนนี้ไม่กล้าที่จะหันกลับไปมองเขาเลย เธอกลัวว่าถ้าตัวเองหันกลับไป การตัดสินใจทั้งหมดที่เธอทำมามันก็จะพังทลายลง
เพียงแต่ ถ้าเธอหันกลับไปมอง เพียงแค่นิดเดียวก็ยังดี เธอก็จะเห็นไป๋ยี่เฟยที่กำลังนอนจมกองเลือดอยู่แล้วแท้ๆ
สวี่ชางที่มองเห็นหลี่เสว่กำลังนั่งทุกทรมานจากทางกระจกหลังนั้นก็ได้พูดขึ้นว่า “เสว่เอ๋อ ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาได้เลยครับ ร้องออกมาจะได้รู้สึกดีขึ้น”
เมื่อหลี่เสว่ได้ยินแบบนั้น เธอไม่เพียงไม่ร้องออกมา แต่เธอกลับเช็ดน้ำตาแล้วอดทนได้มากกว่าเดิม
เธอกับสวี่ชางยังไม่ได้สนิทดันขนาดนั้น เธอจึงยังไม่อยากแสดงความอ่อนแอของตัวเองต่อหน้าคนนอกแบบนี้
พอสวี่ชางเห็นแบบนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา “” เสว่เอ๋อ คุณยังเหมือนกับเมื่อก่อนไม่เคยเปลี่ยนเลยนะครับ”
“เมื่อก่อนเหรอคะ?” หลี่เสว่หยุดน้ำตาได้อย่างสมบูรณ์แล้ว
สวี่ชางส่ายหน้า “ไว้วันไหนที่คุณรู้อารมณ์ดีกว่านี้ผมค่อยอธิบายให้คุณฟังแล้วกันครับ”
……
ไป๋ยี่เฟยที่นอนอยู่บนพื้น ไม่ได้สนใจแผลที่ถูกแทงของตัวเองเลยสักนิด เขาเพียงแค่มองขึ้นไปบนท้องห้าอยู่อย่างนั้นจากนั้นเสียงก็มีเสียงของคนมากมายดังขึ้นข้างๆหู
“เกิดอะไรขึ้น? โอ้วพระเจ้า! รีบเรียกรถพยาบาลเร็ว!”
“เรียกรถพยาบาล!”
ในที่ไม่ไกลยังมีเสียงดังขึ้น
“มันเกิดอะไรขึ้น!”
“ไม่รู้เหมือนกัน จู่ๆ เขาก็ล้มลงไป แถมยังมีเลือดออกด้วย”
“หรือเขาจะกำลังป่วยอยู่?”
“……”
เสียงพวกนั้นค่อยๆ ห่างไปเรื่อยๆ ดวงตาของไป๋ยี่เฟยค่อยๆ ปิดลงและเขาก็ค่อยๆ หมดสติไป
……
ในช่วงพลบค่ำ หมู่เมฆสีแดงตรงสุดขอบฟ้ากำลังกระจายไปทั่ว ทำให้รู้ว่าตอนนี้คือตอนเย็นแล้ว
ภายในป่าลึกบางแห่ง
ผู้หญิงที่ใส่เสื้อกันลมสีขาวคนหนึ่งกำลังเดินหงุดหงิดเข้าไปในบ้านไม้
เธอก็คืออาจารย์ที่ลึกลับของไป๋ยี่เฟยนั่นเอง
หญิงสาวคนหนึ่งที่มีใบหน้าอันงดงาม กับเรือนร่างที่แสนเซ็กซี่ ดูแล้วเธอน่าจะอายุประมาณสามสิบ
“ซินชิว! รีบออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
หญิงสาวเอามือเท้าเอว แล้วตะโกนเข้าไปในบ้านไม่ว่า “รีบออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
พอคนที่อยู่ในบ้านได้ยินเสียงนี้ เขาก็รีบเปิดประตูแล้วเดินออกมาทันที แต่พอเดินมาได้ก้าวหนึ่ง เขาก็รู้ตัวว่าตัวเองหยิบไหมพรมออกมาด้วยก้อนหนึ่ง เขาจึงรีบถอยหลังไปสองก้าว ปิดประตู เอาของซ่อนไว้ แล้วค่อยเปิดประตู และเดินออกมาอย่างช้าๆ
พอสาวชุดลมเห็นการกระทำของชายคนนั้นแล้ว เธอก็อึ้งไปแป๊บหนึ่ง
ซินชิวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอแล้วค่อยๆ พูดขึ้นว่า “แม้แต่ศิษย์พี่ก็ไม่เรียกแล้วเหรอ? ยิ่งอยู่ยิ่งไม่มีมารยาทเข้าไปทุกทีแล้วใช่มั้ย?”
ชายหนุ่มมีดวงตาที่คมกริบ ดั้งจมูกที่สูงโด่ง ดูแล้วอายุก็น่าจะประมาณสามสิบเหมือนกัน หุ่นก็ดูไม่อ้วน กำลังดี ถ้าออกไปข้างนอก จะต้องมีคนบอกว่าเขาหล่อแน่นอน
สาวเสื้อกันลมตั้งสติได้แล้ว เธอมองซินชิวด้วยความประหลาดใจ “เชี่ย! เมื่อกี้นายกำลัง……ถักเสื้อไหมพรมอยู่เหรอ?”
ซินชิวปฏิเสธไปด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “มันต้องไม่ใช่อยู่แล้ว ไหมพรมอันนี้ฉีฉีเป็นคนให้ฉันมาเมื่อวาน ฉันแค่กำลังจัดระเบียบอยู่เท่านั้น”
“ฮ่าฮ่า……” สาวเสื้อกันลมหัวร้องออกมา “แหม๋ ใช่ก็บอกว่าใช่สิ ยังจะแก้ตัวอะไรอีก ฉันไม่มีทางล้อนายแน่นอนอยู่แล้วฮ่าฮ่า……”
ซินชิว” ……”
“ฮ่าฮ่า……” สาวเสื้อกันฝนหัวเราะท้องแข็งจนตัวงอไปแล้ว
ซินชิวทำสีหน้าไม่พอใจ “จื่ออี! อย่าให้มันมากเกินไปนะ!”
ถูกต้อง เธอคนนี้ชื่อว่าจื่ออี เป็นผู้หญิงที่มีอายุเกือบจะร้อยปีแล้ว แต่หน้าตายังดูดีอยู่เลย ไม่ว่าใครเห็นเข้าก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าเธอมีอายุที่มากขนาดนี้แล้ว
ซินชิวที่เห็นว่าจื่ออียังหัวเราะไม่หยุด ก็โกรธจนสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินเข้าบ้านไป
พอหัวเราะจนหนำใจแล้ว จื่ออีก็ยืดตัวตรง ปรับสีหน้า ราวกับว่าคนที่หัวเราะไปเมื่อกี้ไม่ใช่เธอ “ซินชิว ออกมาสิ ออกมาอธิบายให้ฉันหน่อยว่ามันหมายความว่ายังไง?”
“นายกำลังทำลายกฎอยู่นะ! ถ้านายทำให้เบี้ยของฉันตายไป แล้วจะให้เล่นยังไงต่อล่ะ!”
