บทที่ 619
แต่ว่า การยื่นมือเข้าช่วยของผู้ชายทำให้ไป๋ยี่เฟยตะลึง
ความสามารถของผู้ชาย แม้แต่เต้าจ่างก็สู้ไม่ได้
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกดีใจ ถ้าข้างกายมีคนเก่งขนาดนี้อยู่ด้วยในอนาคต แบบนี้……
เวลาครึ่งชั่วโมง อาอู่เริ่มไม่มีแรงแล้ว
ตอนนี้อาอู่มั่นใจว่าไป๋ยี่เฟยไม่ฆ่าเขาแล้ว เวลาเดียวกัน เขาก็รู้สึกตื่นแล้ว
เมื่อกี้เขาคลั่งเกินไป แต่ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ฝัน
“นายพูดถูก ฉันต่างหากที่โง่” อาอู่ยิ้มอย่างลำบาก
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาโลภเกินไป เขาก็จะไม่ไปฟังไป๋ยี่เฟย ก็จะไม่มาอยู่ตรงนี้ ยิ่งไม่ต้องกลายเป็นแบบนี้รอคนเชือด
อาอู่นึกถึงคำพูดของเต้าจ่าง ไม่ต้องเกรงกลัวไป๋ยี่เฟยเกินไป แต่ก็ต้องระวัง
ตอนแรกอาอู่คิดว่าเต้าจ่างระวังเกินไป เพราะนี่เป็นวิธีปกติของเต้าจ่าง
ตอนนี้ดูแล้ว แต่เขาดูถูกไป๋ยี่เฟยเกินไป
ไป๋ยี่เฟยถีบอาอู่ไปทีหนึ่ง พูดว่า “ลุกขึ้น”
อาอู่กลัวตาย เพราะฉะนั้นไม่กล้าขัดขืนไป๋ยี่เฟย ลุกขึ้นอย่างเชื่อฟัง
จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็พาอาอู่ไปถ้ำทองคำอีกถ้ำหนึ่ง
……
เมื่อถึงถ้ำทองคำแล้ว ไป๋ยี่เฟยเห็นคนพวกนั้นนั่งรออาอู่อย่างใจเย็น ก็รู้สึกแปลกใจ
เขานึกว่าคนพวกนี้เมื่อเห็นทองคำแล้วก็จะสูญเสียสติ ฆ่าฟันกัน
แต่พวกเขาไม่มี พวกเขานั่งรออาอู่อย่างใจเย็น
ไป๋ยี่เฟยใช้มีดที่อยู่ในตัวทิ่มไปที่เอวของอาอู่ ถ้าอาอู่กล้าทำอะไรไม่คิด มีดใบนี้ก็ที่ทิ่มเข้าไป
ตอนนี้อาอู่เหมือนกับฉีฉี ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ไม่กล้าทำอะไรเลย
เขารู้ว่าตัวเองต้องพูดอะไร “ดีมาก ในเมื่อมาถึงกันแล้ว ก็กลับไปได้แล้ว ครั้งนี้ทุกคนทำได้ดีมาก กลับไปแล้วรายงานสหพันธ์ธุรกิจ ถึงเวลาแล้วทุกคนจะได้รางวัลก้อนใหญ่”
ฟังคำพูดพวกนี้จบแล้ว พวกเขาต่างคนต่างสบตากัน จากนั้นก็เดินออกไป
เวลานี้ มีคนที่ถือปืนเดินผ่านข้างกายอาอู่ อาอู่เรียกไว้ “หนิวเอ้อ เอาปืนมาให้ฉัน”
หนิวเอ้อลังเลครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ยืนปืนให้อาอู่
ทางด้านเฉินห้าวเห็นไป๋ยี่เฟยกลับมา ก็รู้สึกโล่งอก เดินเข้าไปถาม “พี่ ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้า “ไม่เป็นไร พี่ตกลงกับเขาเรียบร้อยแล้ว”
ฉีฉีได้ยินแล้วก็สีหน้าเปลี่ยน “ไป๋ยี่เฟย นี่มันรนหาที่ตายชัดๆ”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจฉีฉี แต่กอดไหล่อาอู่เดินไปข้างนอก
ท่าทางสนิทสนมของเขาสองคน ทุกคนเห็นแล้ว คนอื่นไม่รู้สึกอะไร แค่ฉีฉีเห็นแล้ว ก็ตะลึง
วินาทีนี้ เธอเข้าใจแล้วว่าเพราะอะไร จึงได้หุบปาก
ทุกคนเดินออกไปข้างนอก ไป๋ยี่เฟยเดินไปพูดไป “พี่อู่ ออกไปแล้ว อย่าลืมพูดถึงความดีฉันให้เต้าจ่างฟังด้วยนะ จากนี้ไปพวกเราก็เหมือนครอบครัวเดียวกัน”
อาอู่สีหน้าดูเรียบเฉย ความจริงเริ่มเหงื่อแตกแล้ว เพราะปืนที่เขาเก็บมาเมื่อกี้เป็นความหมายของไป๋ยี่เฟย และตอนที่ไป๋ยี่เฟยกอดเขาไว้ ก็เอาปืนไปแล้ว
อาอู่ได้แค่หัวเราะแล้วพูดว่า “แน่นอน แน่นอน”
แต่พอพวกเขาเดินมาถึงปากถ้ำ เตรียมจะบินออกไป ก็มีปืนเจาะบนหัวอาอู่
อาอู่ไม่กล้าขยับ
วินาทีนี้ ทุกคนหยุดนิ่งทันที
“พี่อู่ ขอโทษด้วย” นี่เป็นหนึ่งในยี่สิบคน ผิวค่อนข้างดำ ถือปืนเจาะไว้บนหัวอาอู่ เขาหัวเราะเย็นชา “พวกเราไม่ขอทำงานให้กับสหพันธ์ธุรกิจแล้ว”
อาอู่ชะงัด จากนั้นก็ตั้งตัว แล้วพูดว่า “ตาจู พวกนายอยากทำอะไร? จะหักหลังสหพันธ์ธุรกิจเหรอ? ถ้าสหพันธ์รู้ พวกนาย……”
ตาจูตัดคำพูดของอาอู่ “ไม่มีวันมีคนรู้ พวกนาย ต้องตายอยู่ที่นี่หมด”
เพราะความโลภในเงินทอง ไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้
ตาจูหัวเราะ “เมื่อพวกเรามีทองคำพวกนี้แล้ว ใครจะไปกลัวสหพันธ์ธุรกิจอีก?”
อาอู่เงียบ ไม่รู้จะคัดค้านยังไง
ตาจูเห็นแล้วก็รีบพูดกับลูกน้องคนหนึ่ง “ค้นปืนในตัวมันออกมา”
ได้ยินแล้วก็รีบเข้าไปค้นตัว
จะเก่งแค่ไหน ก็ต้องกลัวปืน ไม่ว่ายังไงปืนก็เร็วกว่า
อีกอย่าง ไป๋ยี่เฟยก็ให้ความร่วมมือยืนอยู่ข้างๆ และยกมือสองข้างขึ้น
แต่ลูกน้องคนนั้นค้นไปข้างหนึ่งแล้ว ก็พูดอย่างสงสัยว่า “ไม่มีปืน?”
ไม่ถูก เมื่อกี้พวกเขาเห็นอาอู่เอาปืนไปจากมือหนิวเอ้อ
ความจริงแล้ว ลูกน้องค้นปืนไม่เจอจริง
ตาจูสีหน้าเปลี่ยนไป ถามอาอู่ “ปืนอยู่ไหน?”
อาอู่สีหน้าเรียบเฉย ส่ายหัว
เวลาเดียวกัน มีเสียงดังขึ้น “อยู่นี่”
และตามมาด้วยเสียงดัง “ปังปัง”
ไป๋ยี่เฟยอยู่ข้างหลังพวกเขา ควักปืนออกมาอย่างรวดเร็ว ยิงใส่คนที่มีปืนในมือ ภายในถ้ำ เสียงปืนกึกก้อง
เพราะในนี้แคบมาก คนพวกนั้นได้ยินเสียงปืนแล้วก็รีบวิ่งหนีทุกทิศทาง
และนี่ยิ่งสะดวกแก่ไป๋ยี่เฟย ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงยิงไปคนละนัด
พวกเขารู้ อาอู่เป็นคนที่ฝีมือดีกว่า ดังนั้นพวกเขาจึงระวังตัวแค่อาอู่คนเดียว ไม่ได้ใส่ใจไป๋ยี่เฟย
ดังนั้น เมื่อไป๋ยี่เฟยยิงปืนกะทันหัน จึงทำให้พวกเขาไม่ทันตั้งตัว
เวลาเดียวกัน ฉีฉีก็ขยับตัว
พวกเขามีปืนทั้งหมดสามกระบอก ตอนนี้อยู่ในมือไป๋ยี่เฟยกระบอกหนึ่ง อีกอันหนึ่งอยู่ในมือตาจู ตาจูถูกไป๋ยี่เฟยยิงตายแล้ว ฉีฉีจึงรีบเก็บปืนของเขาขึ้นมา ยิงใส่คนที่วิ่งหนี
เวลาเพียงไม่กี่นาที ยี่สิบกว่าคนตายหมดแล้ว
เพียงไม่นาน สถานการณ์ก็พลิกผันทันที
เวลานี้ ฉีฉีชี้ปืนไปที่ไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยไม่ขยับ
ไป๋ยี่เฟยทำอะไรไม่ได้ จึงทิ้งปืนในมือ พูดเสียงเรียบ “คุณแน่ใจหรือว่าฆ่าผมแล้วคุณจะปลอดภัย?”
ฉีฉีดูแผนการของไป๋ยี่เฟยกับอาอู่ออกแล้ว เพราะฉะนั้นเธอรู้ อาอู่ต้องถูกไป๋ยี่เฟยข่มขู่แล้ว เพราะฉะนั้น เธอจึงให้ความสำคัญกับตัวไป๋ยี่เฟย
ฉีฉีได้ยินแล้วก็หัวเราะ “ศิษย์พี่ฉันก็นิสัยไม่ดีอย่างหนึ่ง ก็คือไม่ชอบให้คนอื่นกอดไหล่”
ไป๋ยี่เฟยเข้าใจแล้ว
เมื่อกี้ตอนอยู่ในถ้ำ ไป๋ยี่เฟยกอดไหล่อาอู่ตลอด คนอื่นไม่รู้ ไม่คิดอะไร แต่ฉีฉีรู้ดี
ไป๋ยี่เฟยยักไหล่ “เพราะฉะนั้น ตอนนี้คุณจะฆ่าผม?”
เขาสงสัยว่าฉีฉีเป็นน้องสาวของสวีลั่ง และเชื่อ99เปอร์เซ็นต์ ดังนั้น ไม่ว่าฉีฉีฆ่าเขา หรือเขาฆ่าฉีฉี สวีลั่งคงไม่สบายใจแน่
รู้แบบนี้ เขาน่าจะฆ่าเธอแต่แรก
แน่นอน ด้วยนิสัยของไป๋ยี่เฟยแล้ว รู้แต่แรก ก็ไม่มีวันฆ่าฉีฉีแน่นอน
ฉีฉีขมวดคิ้ว พูดเสียงเย็นชา “ตอนแรก ฉันจะฆ่าคุณ แต่……”
ก่อนหน้านี้ ตอนที่อาอู่ตบหน้าเธอ ไป๋ยี่เฟยช่วยเธอขวางไว้ ทำให้ฉีฉีลังเล
อีกอย่างตลอดเวลามา ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้ทำอะไรเธอ เพียงแค่ไม่ให้เธอฆ่าเขา จึงให้เธอกินยาทำให้เธอไม่มีแรง
ฉีฉีตอนนี้รู้สึกลังเล ด้านหนึ่งก็อยากไว้ชีวิตไป๋ยี่เฟย ด้านหนึ่งก็คิดว่าถ้าไม่ฆ่าไป๋ยี่เฟย ความลับนี้ต้องถูกกระจายออกไปแน่
ลำบากใจมาก
สุดท้ายฉีฉีก็พูดกับพวกเขาเสียงเย็นชา “อย่าพูดมาก ไป”
ไป๋ยี่เฟยทำอะไรไม่ได้ จึงหันหลังเดินออกไป
