ไป๋ยี่เฟยก็มึนงงคาที่แล้ว
นี่ทำอะไรกันล่ะ?
กำลังอยู่ตอนที่ไป๋ยี่เฟยไม่เข้าใจ จื่ออียิ้มอยู่พูดว่า “เด็กเอ่ย พรุ่งนี้ถ้าคุณสู้ชนะเต้าจ่างได้แล้ว รับปากฉันเรื่องหนึ่งได้ไหม?”
“เรื่อง…..เรื่องอะไรหรือ?” ไป๋ยี่เฟยอึ้งชะงักไปหนึ่งที “อาจารย์ มีเรื่องอะไรว่ามาเลย”
จื่ออีหัวเราะ ฮึๆพูดว่า “ตอนที่คุณชนะเต้าจ่างแล้ว ร้องตะโกน บอกว่า ผมเป็นลูกศิษย์ของจื่ออี เป็นยังไงล่ะ?”
ไป๋ยี่เฟย “…….”
“ก็แค่นี้หรือ?”
“ใช่ล่ะ ก็แค่นี้!”
ไป๋ยี่เฟยพูดไม่ออกว่า “อาจารย์ ท่านไม่รู้สึกว่าร้องตะโกนอย่างนี้ออกมาโง่เขลาปัญญาอ่อนมากเลยหรือ?”
“โง่เขลาปัญญาอ่อนที่ไหนล่ะ ทั้งๆที่หล่อ!”
อยู่ดีๆไป๋ยี่เฟยปวดหัวเล็กน้อย จากนั้นจินตนาการภาพแบบนั้นหนึ่งที ตนเองล้วนอดไม่ไหวที่จะหัวเราะแล้ว เพราะว่าโง่เขลาปัญญาอ่อนจริงๆ!
ในเวลานี้ มือถือของฉินหัวดังขึ้นแล้ว
หลังจากฉินหัวรับสายอึ้งชะงักไปหนึ่งที จากนั้นส่งให้ไป๋ยี่เฟย “หาคุณล่ะ”
หลังจากไป๋ยี่เฟยรับมือถือมา จึงพบเห็นว่าเป็นวิดีโอคอลของหลี่เสว่
นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เห็นหลี่เสว่ มีอารมณ์ตื่นเต้นเล็กน้อย เปิดวิดีโอคอล
จื่ออีเห็นสภาพ ปล่อยไป๋ยี่เฟยออก ให้เขาเข้าห้องคนเดียว
ไป๋ยี่เฟยจ้องมองในวิดีโอคอลปรากฏคนที่เขาคิดถึงนานมาก แต่ว่า ทำไมหลี่เสว่ดูแล้วสีหน้าทรุดโทรมล่ะ?
ไป๋ยี่เฟยยังไม่ได้พูด หลี่เสว่ก็เอ่ยปากพูดก่อนแล้ว “เธอเสียใจมากเลยใช่หรือไม่?”
แม้ว่าสีหน้าหลี่เสว่ทรุดโทรม แต่ก็ยังอวบอิ่มมีน้ำมีนวลเล็กน้อยกว่าแต่ก่อน
“เธอเสียใจมากเลยใช่หรือไม่?” หลี่เสว่ถามอีก
ไป๋ยี่เฟยมีความงุนงงเล็กน้อย “ภรรยาจ๋า คุณพูดถึงใครหรือ?”
หลี่เสว่จ้องมองไป๋ยี่เฟยไม่ได้พูดแล้ว แต่สายตาที่จ้องมองเขาเผยความโศกเศร้าเล็กน้อย อีกทั้งดูเหมือนยังเผยความหมายอย่างอื่นบ้าง
หลี่เสว่ที่เป็นแบบนี้ทำให้ไป๋ยี่เฟยมีความตื่นกลัวเล็กน้อย “ภรรยาจ๋า คุณเป็นยังไงแล้วหรือ?”
จากนั้นหลี่เสว่พูดเบาๆว่า “คุณรู้ว่าเสี่ยวอิงแท้งลูกหรือไม่?”
ไป๋ยี่เฟยอึ้งชะงักคาที่ “เธอไม่ใช่…….”
ตายแล้วหรือ?
ไป๋ยี่เฟยไม่กล้าพูด เพราะว่าเขาไม่แน่ใจ ก็ไม่อยากมีผลลัพธ์เช่นนี้ด้วย
วิดีโอคอลฝั่งโน้นหลี่เสว่พูดเบาๆว่า “เด็กเป็นของคุณนะ”
ไป๋ยี่เฟยมึนงงแล้ว
หลี่เสว่ยิ้มแล้วยิ้มอีกพูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “ไม่เป็นไรล่ะ ฉันสามารถเข้าใจได้”
หลี่เสว่ยิ้มอย่างสวยงาม แต่ว่ากลับโศกเศร้ามาก
ไป๋ยี่เฟยล้วนมึนงงแล้วทั้งตัว ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ?
หลี่เสว่พูดว่าเธอเข้าใจ เข้าใจอะไรล่ะ?
เข้าใจว่าเขาอยู่ที่หลันเต่าตัวคนเดียวอดไม่ไหวที่จะไปหาคนอื่นหรือ?
ไม่ ไม่ใช่เป็นอย่างนี้!
ไป๋ยี่เฟยส่ายหัวไม่หยุด มีความไม่รู้จะทำอย่างไรดีเล็กน้อย ก็ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไงเช่นกัน “ไม่ ไม่ใช่นะ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น ภรรยาจ๋า คุณเข้าใจผิดแล้วใช่หรือไม่?”
หลี่เสว่ยิ้มอยู่เหมือนเดิม แต่ว่านัยน์ตาของเธอน้ำตาได้ไหลออกมา “ฉันไม่อยากเห็นแก่ตัวขนาดนั้น”
“ไม่ใช่เป็นเช่นนี้ ภรรยาจ๋า คุณเข้าใจผิดแล้วอย่างแน่นอน” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างร้อนใจมาก “ผมไม่มี…….”
อยู่ดีๆ เขานึกถึงเรื่องก่อนหน้านั้นที่หลิวเสี่ยวอิงไม่เอ่ยอะไรก็ออกไปเลย ยังมีก่อนหน้านั้นบรรยากาศที่ประหลาดแบบนั้นของพวกเขา ทำให้อยู่ดีๆไป๋ยี่เฟยพูดต่อไม่ได้เลย
ตกลงว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นแล้วจริงๆใช่ไหม?
หลี่เสว่ดูเหมือนยังอยากจะพูดอะไร อยู่ดีๆประตูของห้องนอนถูกคนเปิดออกแล้ว
ต่อจากนี้ไป๋ยี่เฟยมองเห็นอู๋กุ้ยเซียงพุ่งเข้าไปในห้องนอนแย่งมือถือไป ร้องตะโกนพูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “ไป๋ยี่เฟย ไอ้เหี้ยคนนี้!”
อู๋กุ้ยเซียงตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเพราะว่าละอายใจล้วนระมัดระวังมากกับไป๋ยี่เฟย แต่ครั้งนี้ไม่ลังเลแม้แต่น้อยก็ร้องตะโกนใส่เขาอย่างนี้ พอที่จะพูดได้ว่าเธอผิดหวังกับไป๋ยี่เฟยมากขนาดไหน
ไป๋ยี่เฟยอึ้งชะงักแล้ว
วิดีโอคอลถูกตัดสายเลย
เมืองหลวงตระกูลไป๋ ห้องนอนของหลี่เสว่ หลี่เสว่ปิดหน้าไว้ร้องไห้เสียงเบาๆ
อู๋กุ้ยเซียงเห็นสภาพเจ็บปวดใจมาก ตบไหล่ของเธอเบาๆพูดว่า “อย่าเสียใจ ไอ้เหี้ยคนนั้นกลับมา แม่จะช่วยแกต่อยเขา!”
“ฮือ…….” ได้ยินคำพูดนี้ หลี่เสว่อดไม่ไหวอีกแล้วพุ่งเข้าไปในอ้อมอกของอู๋กุ้ยเซียง ร้องไห้เสียงดังออกมา
อู๋กุ้ยเซียงตบหลังของหลี่เสว่เบาๆเหมือนเดิม ขอบตาแดงด้วย แต่ยังคงปลอบโยนหลี่เสว่พูดว่า “แกเป็นเด็กดี อย่าร้องไห้ ตอนนี้แกยังตั้งครรภ์อยู่ อย่างนี้ไม่ดีต่อเด็ก แกวางใจเถอะ แม่จะให้ความเป็นธรรมแก่แกแน่นอน”
หลี่เสว่ทั้งร้องไห้ทั้งพูดว่า “แม่ แท้ที่จริงฉันรู้มานานแล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา ฉันสามารถเข้าใจได้ แต่ในใจฉันยังคงทรมาน……”
อู๋กุ้ยเซียงได้ยิน ก็อดไม่ไหวที่จะร้องไห้เช่นกัน เพราะว่าเป็นผู้หญิงเหมือนกัน จะไม่เข้าใจถึงในใจที่เธอคิดได้ยังไงล่ะ?
……
ในคลังเก็บทอง ไป๋ยี่เฟยอึ้งชะงักอยู่กับที่
ตั้งแต่ต้นจนจบเขาล้วนไม่เข้าใจ
หลิวเสี่ยวอิงตายแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมหลี่เสว่มั่นใจขนาดนั้นว่า เธอมีลูกกับตัวเขาเองหรือ?
ย้อนคิดถึงลักษณะท่าทีของหลี่เสว่อีกเมื่อกี้ เธอย่อมเสียใจมากแน่นอนล่ะ?
ใจของไป๋ยี่เฟยเป็นห่วงขึ้นมา
แต่ไม่ว่ายังไงเขาล้วนนึกไม่ออกว่าคืนนั้นตนเองตกลงทำอะไรไป ในตอนนี้เขาจำได้เพียงอย่างเดียวก็คือ หลิวเสี่ยวอิงอยู่ต่อหน้าตนเองเท่านั้น
ในตอนนี้ไป๋ยี่เฟยสับสนแล้ว
ในเวลานี้ ฉินหัวอยู่ดีๆเอ่ยปากพูดว่า “เรื่องนี้ผิดปกติ”
ไป๋ยี่เฟยเงียบสนิทไม่พูด
ฉินหัวเสียงเข้มพูดว่า “คุณคิดแล้วคิดอีกให้ละเอียด เสว่เอ๋อรู้เรื่องนี้ได้ยังไงล่ะ? ใครบอกกับเธอหรือ แม้ว่าคุณล้วนไม่รู้ เธอก็จะรู้ได้ยังไงล่ะ?”
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าจ้องมองฉินหัว ดูเหมือนมีปฏิกิริยาแล้ว และดูเหมือนไม่มีปฏิกิริยาอีก
ฉินหัวพูดต่ออีกว่า “นี่น่าจะเป็นแผนร้ายที่พุ่งเป้าไปยังคุณ พวกเขารู้ว่าพรุ่งนี้คุณจะต่อสู้กันตัวต่อตัวกับเต้าจ่าง ตั้งใจจะมาสั่นสะเทือนอารมณ์คุณล่ะ”
“อีกทั้งคนที่อยู่เบื้องหลังนี้ เรื่องที่เขารู้มากกว่าเรา อีกทั้งยังเข้าใจมากกว่าตัวหลิวเสี่ยวอิงที่รู้”
จากนั้น ถึงแม้รู้ว่านี่เป็นแผนร้ายอย่างหนึ่ง ไป๋ยี่เฟยก็ไม่สามารถสงบได้เหมือนเดิมเช่นกัน
อยู่ดีๆไป๋ยี่เฟยพุ่งเข้าไปในห้องนอนของสวีลั่ง จับคอเสื้อของเขาไว้ทันที ร้องตะโกนพูดว่า “แม่มึงเอ่ย พวกคุณล้วนรู้หมดใช่หรือไม่ เพียงแค่ผมไม่รู้คนเดียวใช่ไหม? ทำไมต้องปกปิดผมไว้ล่ะ?”
สวีลั่งถูกทำถึงขนาดนี้จนมีความมึนงงเล็กน้อย ทันใดนั้นโมโหแล้ว “แม่มึงเอ่ย คุณบ้าอะไรอยู่ล่ะ? พวกเราปกปิดเรื่องอะไรกับคุณหรือ?”
ไป๋ยี่เฟยโมโหร้องตะโกน “แม่มึงเอ่ยเหลวไหลอะไร หลิวเสี่ยวอิงยังมีชีวิตใช่หรือไม่? ใช่หรือไม่?”
ทันใดนั้นสวีลั่งก็นิ่งอึ้งไปเลย
ไป๋ยี่เฟยร้องตะโกนอีกที “คุณพูดสิ!”
สวีลั่งเห็นสภาพหายโมโห ตบไหล่ของไป๋ยี่เฟยตบแล้วตบอีกพูดว่า “คุณใจเย็นก่อนดีหรือไม่?”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ใจเย็น กลับโมโหร้องตะโกน “หลิวเสี่ยวอิงเขามีลูกของผม แท้งลูกแล้ว เสว่เอ๋อก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน แม่มึงเอ่ย คุณจะให้ผมใจเย็นได้ยังไงล่ะ? ใจเย็นได้ยังไงล่ะ?”
“เสว่เอ๋อรู้ได้ยังไงหรือ?” สวีลั่งมีความชะงักงันเล็กน้อย
ไป๋ยี่เฟยร้องตะโกน “แม่มึงเอ่ย ผมจะรู้ได้ยังไงล่ะ?”
สวีลั่งขมวดคิ้วเล็กน้อย สุดท้ายเพียงแค่ถอนหายใจพูดว่า “ไป๋ยี่เฟย นี่พวกเราหวังดีกับคุณ”
“คุณกับเสว่เอ๋อยากที่จะเดินถึงในวันนี้ได้ พวกเราทุกคนล้วนรู้”
“วันนั้นหลิวเสี่ยวอิงโดนเตะแทนคุณหนึ่งทีนั้น แม้ว่าหงจุนถอนพลังอ้านจิ้งกลับไปแล้ว แต่ว่าเตะอยู่บนท้องของเธอพอดี”
“ตอนที่พวกเรารีบเร่งเข้ามา เธอยังมีรู้สึกตัวอยู่ เธอบอกกับพวกเราว่าอย่าบอกกับคุณ เธอบอกว่าเธอจะไปเดินเล่นผ่อนคลาย ทำให้คุณคิดว่าเธอตายไปแล้ว”
“เธอบอกว่าเธอรู้ว่าคุณลำบากใจ ก็รู้ว่าอยู่ในใจของคุณ หลี่เสว่จึงสำคัญที่สุด”
“เธอไม่อยากทำให้คุณลำบากใจ”
ไป๋ยี่เฟยปล่อยสวีลั่งออก ก้มหัวไว้ เงียบสนิทไม่พูด
