ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ – ตอนที่ 865

ตอนที่ 865

“อี๊ด!”

ในขณะนี้ จู่ๆก็มีรถยนต์คันหนึ่งวิ่งข้ามถนนมา และพุ่งเข้าชนรถยนต์ของพวกเขา

สีหน้าของหลี่เฉียงตงเปลี่ยนไป รีบหมุนพวงมาลัยรถยนต์ หลบได้อย่างหวุดหวิด

“อ๊าก!”หลิวจื่อหยุนกรีดร้องออกมาทันที

หลังจากหลบรถยนต์ที่พุ่งเข้าชนคันนั้นได้ หลี่เฉียงตงก็รีบเหยียบเบรก การเหยียบเบรกกะทันหันทำให้ร่างกายของทั้งสองคนเอนไปข้างหน้า โชคดีที่พวกเขาคาดเข็มขัดนิรภัย ก็เลยโดนดึงกลับมายังที่เดิม

รถยนต์คันนั้นหันกลับมาแล้วหยุด และจอดอยู่ด้านหลังรถยนต์ของเขา

ในขณะนี้ ด้านหน้าพวกเขาก็มีรถคันหนึ่งปรากฎตัว จุดประสงค์ของพวกเขาก็คือหยุดรถยนต์ของหลี่เฉียงตงไว้

หลิวจื่อหยุนตกใจมากๆเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น“นี่……นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

หลี่เฉียงตงรู้ว่าคนที่มาหยุดพวกเขามีจุดประสงค์ไม่ดีแน่นอน แต่เขาก็ปลอบใจหลิวจื่อหยุนและพูด:“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล”

เมื่อพูดจบเขาก็เปิดประตูรถยนต์และลงจากรถ

หลิวจื่อหยุนมองเห็นหลี่เฉียงตงลงจากรถ เธอก็อยากจะลงจากรถเหมือนกัน เพราะคนๆนั้นคือผู้ชายของเธอ เธอจะหวาดกลัวแค่ไหนก็ไม่อยากให้เขาเผชิญหน้ากับศัตรูเพียงลำพัง

แต่ประตูรถยนต์โดนล็อก กระจกประตูรถยนต์ก็โดนปิด ทำให้เธอเปิดไม่ได้

หลี่เฉียงตงจงใจจะล็อกประตู เขารู้ว่าหลิวจื่อหยุนชอบบ่นตัวเอง แต่ถ้าต้องเผชิญหน้ากับศัตรู หลิวจื่อหยุนก็จะยืนเคียงข้างหลี่เฉียงตงเสมอ และเธอสามารถเสียสละชีวิตเพื่อเขาได้

ในขณะนี้ เขาไม่ต้องการให้เธอเสียสละ เพราะเขาจะปกป้องหลิวจื่อหยุนเอง

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังอีกแล้ว

รถยนต์คันที่อยู่ด้านหน้าและคันที่อยู่ด้านหลังลงมาคันละสามคน มีสี่คนเป็นยอดฝีมือระดับสามขั้นกลาง อีกสองคนเป็นยอดฝีมือระดับสามขั้นสูง

คนทั้งหกล้อมหลี่เฉียงตงเอาไว้ มียอดฝีมือระดับสามคนหนึ่งเดินขึ้นมาหนึ่งก้าว มองหลี่เฉียงตงตั้งแต่หัวจรดเท้าและถาม:“คุณคือหลี่เฉียงตงใช่ไหม?”

หลี่เฉียงตงพยักหน้าและถามพวกเขา:“แล้วพวกคุณละ?พวกคุณเป็นใคร?ใครเป็นคนส่งพวกคุณมา?”

ชายคนนั้นตอบอย่างเย่อหยิ่ง:“พวกเราเป็นใครคุณไม่จำเป็นต้องรู้ เถ้าแก่ของพวกเรา เขาอยากจะเชิญคุณไปดื่มน้ำชา”

หลี่เฉียงตงเหลือบมองหลิวจื่อหยุนที่กังวลมากๆอยู่ในรถยนต์ ปลอบใจเธอด้วยรอยยิ้มและพูดเบาๆว่า:“ภรรยาของผมไม่ค่อยสบาย พวกเราไปด้วยไม่ได้”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ชายคนนั้นก็ยิ้มอย่างเย็นชา“คุณคิดว่าพวกเรามาเชิญคุณไปจริงๆเหรอ?”

“วันนี้คุณเต็มใจหรือไม่เต็มใจ คุณก็ต้องไปกับพวกเรา!”ยอดฝีมือระดับที่สามอีกคนพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หลังจากพูดจบ มียอดฝีมือระดับที่สามขั้นกลางเดินไปทางหลี่เฉียงตง กำลังเอื้อมมือไปจับไหล่ของเขา

ก่อนที่พวกเขาจะลงมือ จู่ๆชายคนนั้นก็ปลิดออกไปทันที

“ตูม!”

คนที่เหลือเห็นเหตุการณ์ไม่ชัดเจน แต่พวกเขาเห็นร่างของชายคนนั้นปลิวออกไปแล้วกระแทกกับรถยนต์ จากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้น

ทั้งห้าคนอึ้งไปเลย

หลิวจื่อหยุนที่กังวลมากๆอยู่ในรถยนต์ก็อึ้งเหมือนกัน

เมื่อสักครู่เธอพึ่งบอกว่าไป๋หยุนเผิงทั้งหล่อทั้งรวยและเก่งมากๆ ยังบอกว่าเขาเก่งกว่าหลี่เฉียงตงร้อยเท่า แต่ตอนนี้หลี่เฉียงตงยืนอยู่ตรงนั้น ท่าทางสงบเยือกเย็น ดูเหมือนเขาจะเป็นยอดฝีมือที่เก่งกาจ

หนึ่งในยอดฝีมือระดับที่สามชั้นสูงมองเขาด้วยความตกใจ“คุณ……คุณทำอะไรลงไป?คุณทำได้ยังไง?”

ยอดฝีมือระดับสามอีกคนเดาออกและพูด:“คุณเป็นยอดฝีมือระดับที่สองใช่ไหม?”

สำหรับพวกเขา ยอดฝีมือระดับที่สองมีอยู่แค่ในตำนาน เพราะที่นี่คือเมืองเทียนเป่ยและเป็นเมืองเล็กๆ มันไม่ใช่เมืองหลวง พวกเขาไม่เคยเจอยอดฝีมือระดับที่สองมาก่อน

แต่ว่าหลี่เฉียงตงเป็นยอดฝีมือระดับที่หนึ่ง และยอดฝีมือระดับที่สองก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของเขา

“พวกคุณทำให้รถยนต์ของฉันมีรอยขีดข่วน ฉันก็เป็นคนที่มีเหตุผล ถ้าพวกคุณยอมจ่ายเงินเพื่อชดใช้ ฉันก็จะปล่อยพวกคุณไป”หลี่เฉียงตงพูดเบาๆ

หนึ่งในยอดฝีมือระดับที่สามได้ยินคำพูดนี้ก็โกรธทันที“แม่งเอ๊ย คุณเป็นยอดฝีมือระดับสองแล้วไง?ฉันไม่เชื่อว่าพวกเราทั้งหกคนจะเอาชนะคุณไม่ได้!”

หลังจากพูดจบ ทั้งห้าคนพุ่งไปทางหลี่เฉียงตง ยังเหลืออีกหนึ่งคนโดนหลี่เฉียงตงโจมตีจนปลิวออกไป ตอนนี้ยังลุกไม่ขึ้น

และผลลัพธ์ที่พวกเขาพุ่งเข้ามา ไม่บอกก็รู้

……

ในช่วงเวลาแค่หนึ่งนาที ทั้งห้าคนโดนหลี่เฉียงตงโจมตีจนล้มลงไปอยู่ที่พื้น ทุกคนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

หลี่เฉียงตงยืนอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าปกติและถามพวกเขา:“ตอนนี้พวกคุณยอมชดใช้หรือยัง?”

หนึ่งในยอดฝีมือระดับที่สามชั้นสูงรีบพยักหน้า:“ยอม พวกเรายอมชดใช้!”

คนอื่นๆที่เหลือก็รีบพยักหน้าทันที

หลังจากพูดเสร็จ คนเหล่านี้ก็ล้มลุกคลุกคลานมายังด้านหน้าของหลี่เฉียงตง นำเงินที่ติดตัวมาทั้งหมดยื่นให้หลี่เฉียงตง“ท่านหลี่ พวกเราขอโทษ พวกเราเอาเงินทั้งหมดชดใช้ให้คุณแล้ว คุณคิดว่าเงินจำนวนนี้พอไหม?”

หลี่เฉียงตงไม่ใช่คนที่ไม่มีเงินขนาดนี้ เขาไม่ได้นับจำนวนเงิน เขาหยิบเงินขึ้นมาและถามพวกเขา:“เถ้าแก่ของพวกคุณเป็นใคร?ทำไมต้องเชิญพวกเราไปดื่มน้ำชา?”

ทั้งหกคนสบตากัน และไม่รู้จะพูดยังไง

หลี่เฉียงตงไม่ได้รู้สึกแปลกใจ แต่ถามด้วยรอยยิ้ม:“คือเมิ่งฉิงหรือว่าหนิวต้าย?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทั้งหกคนหน้าซีดไปเลย

……

ในห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาล ไป๋ยี่เฟยได้ช่วยเหล่าสวีและภรรยาไว้และไล่คนพวกนั้นออกไป ทำให้พวกเขาขอบคุณไป๋ยี่เฟยครั้งแล้วครั้งเล่า

“เสี่ยวเฉิน ครั้งนี้ขอบคุณมากจริงๆ มิฉะนั้น พวกเราคงถูกพวกมันเอาเปรียบแน่ๆ!”

ไป๋ยี่เฟยไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนของเขา ดังนั้นเขาจึงบอกว่าตัวเองชื่อเฉินห้าว

ไป๋ยี่เฟยส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้ม:“ไม่เป็นไร ฉันเพิ่งเห็นเหตุการณ์แบบนี้จากในข่าว และรู้สึกว่ามันคล้ายคลึงกัน”

ภรรยาของเหล่าสวีรู้สึกว่าไป๋ยี่เฟยรู้เรื่องพวกนี้เป็นอย่างดี แต่เนื่องจากไป๋ยี่เฟยยังบาดเจ็บอยู่ ก็เลยไม่ได้พูดคุยกับเขามาก แต่เธอกลับคุยกับหลี่เสว่ พูดเรื่องเกี่ยวกับประสบการณ์ก่อนคลอดบุตร และประสบการณ์ขณะคลอดบุตรให้เธอฟัง

หลี่เสว่ตั้งใจฟังมากๆ

ไป๋ยี่เฟยมองพวกเธอแล้วยิ้มออกมา เหล่าสวีและภรรยาเป็นคนชนบทที่มีชีวิตเรียบง่าย และภรรยาของเหล่าสวีก็เป็นคนที่กระตือรือร้นเป็นพิเศษ

ไป๋ยี่เฟยในตอนนี้ ยากมากที่จะเห็นฉากแบบนี้

……

เมื่อเห็นว่าหลี่เสว่ใกล้จะคลอดบุตรแล้ว ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยไม่ได้คิดอะไร และไม่อยากยุ่งอะไรด้วย ดังนั้นเขาจึงแยกตัวออกจากโลกภายนอก เพื่อใช้เวลาอยู่กับภรรยาของตัวเอง

ในขณะเดียวกัน เขาสามารถสัมผัสชีวิตของคนธรรมดาทั่วไป ทำให้เขาสามารถพบกับความสงบ เพื่อจดจำความรู้สึกนั้นไว้

เขาสามารถคาดเดาได้ว่า เมื่อเขาเข้าใจความรู้สึกนั้นจริงๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะเพิ่มขึ้นไปอีกระดับหนึ่งแน่นอน

แต่น่าเสียดาย ขณะที่เขาต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แต่มีเรื่องต่างๆเกิดขึ้นกับเขาเสมอ

ช่วงบ่ายของวันนี้ ภรรยาเหล่าสวีได้พาเขาไปตรวจสุขภาพ ทำให้ในห้องผู้ป่วยก็มีเพียงหนุ่มสาวคู่นั้นที่ไม่ค่อยพูดคุยกับพวกเขา

ตอนนี้อาการของไป๋ยี่เฟยดีขึ้นมากแล้ว เขาหันหน้าไปถามชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ“พวกคุณบาดเจ็บตรงไหน?ทำไมฉันดูไม่ออก?”

ชายหนุ่มคนนั้นก้มหน้าเล่นมือถืออยู่ เมื่อได้ยินคำพูดก็เงยหน้าและตอบว่า:“ไม่ระวังหกล้มเอง”

ไป๋ยี่เฟยมองผู้หญิงคนนั้นที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย เธอหน้าบวม มองยังไงก็ไม่เหมือนคนหกล้ม

เธอนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย สีหน้าของเธอเหม่อลอย ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆเลย แม้แต่คนของหนี้นอกระบบเข้ามาหาเรื่องในห้องผู้ป่วย เธอก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆเลย

แต่ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้ถามเพิ่ม แต่พูดกับหลี่เสว่ว่า:“ที่รัก พวกเราออกไปเดินเล่นกันเถอะ?”

หลี่เสว่พยักหน้า จากนั้นประคองไป๋ยี่เฟยออกจากห้องผู้ป่วย

พวกเขาเดินเล่นที่สวนดอกไม้ในโรงพยาบาลหนึ่งรอบและนั่งลงบนเก้าอี้ไม้

หลังจากที่ทั้งสองคนนั่งลง ไป๋ยี่เฟยยื่นมือโอบกอดหลี่เสว่ไว้ หลี่เสว่ก็ซบบนไหล่ของเขา ทั้งสองคนนั่งกอดกันท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่อบอุ่น พวกเขารู้สึกอุ่นใจมากๆ

จู่ๆหลี่เสว่ก็ถามขึ้นมา:“คุณชอบเธอไหม?”

“อ๊าก?”ไป๋ยี่เฟยตกตะลึงไปชั่วครู่และได้สติ จากนั้นมองใบหน้าที่ใสสะอาดของหลี่เสว่ มุมปากของเธอมีรอยยิ้มเล็กน้อย และเธอก็ไม่ได้อารมณ์เสีย

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกผิดมากๆ“ฉัน……ในตอนนั้นเข้าสู่ภาวะแปรสภาพ ฉันไม่มีสติสัมปชัญญะ ฉัน……”

ไป๋ยี่เฟยอยากจะอธิบาย แต่ยังไม่ทันได้อธิบาย หลี่เสว่ก็ถอนหายใจเบาๆและพูด:“คุณชอบเธอหรือเปล่า?”

มันไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบาย ถึงแม้ตอนนั้นเขาจะไม่ยินยอมก็ตาม เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นกับคุณชอบเธอหรือไม่ในตอนนี้มันไม่เกี่ยวกัน หลี่เสว่แค่อยากรู้ว่า คุณชอบเธอหรือเปล่า?

ไป๋ยี่เฟยนิ่งเงียบไปทันที

ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่

ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่

Status: Ongoing

ลูกเขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงที่ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ ตัวตนที่แท้จริงของเขาคือ……

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท