หลังส่งคนชุดสุดท้ายออกไป ไป๋ยี่เฟยก็ยืนรับลมทะเลอยู่บนท่าเรือ
เขาไม่ได้จากไป เพราะเขากำลังรอใครสักคนอยู่
หยุนอิงสวมใส่เสื้อโค้ตและกางเกงยีน ยืนอยู่ด้านหลังของไป๋ยี่เฟย เธอพูดว่า “คุณกำลังรอฉันอยู่ใช่ไหม?”
ไป๋ยี่เฟยไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินเสียงของเธอ หันหัวของเขาและเหลือบมองเธอ แล้วพูดว่า “ใช่”
“แล้วคุณก็จะจากไปแล้วด้วยหรือ?” หยุนอิงถามว่า
ไป๋ยี่เฟยตอบอีกครั้งว่า “ใช่ จะจากไปแล้ว”
“คุณสัญญาว่าจะช่วยฉัน จะจากไปแบบนี้เลยเหรอ?” หยุนอิงกล่าว
ไป๋ยี่เฟยกลับเย้ยหยันและกล่าวว่า “ถ้าความจริงใจของคุณทำให้ผมพึงพอใจ ผมก็จะไม่เป็นแบบนี้หรอก คุณว่าใช่ไหม?”
เมื่อคำพูดจบลง หยุนอิงก็ยื่นสิ่งของบางอย่างให้กับไป๋ยี่เฟย
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยรับไป ก็พบว่ามันเป็นโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่ง และมองไปที่หยุนอิงด้วยความประหลาดใจ “นี่คืออะไรเหรอ?”
“ความจริงใจไง!” หยุนอิงตอบด้วยรอยยิ้ม
“หมายความว่ายังไง?” ไป๋ยี่เฟยถามและก้มหน้าแล้วเปิดโทรศัพท์ขึ้นมา จากนั้นหยุนอิงก็พูดว่า “มีคนจากฝั่งคุณมาหาฉันให้ความร่วมมือ ฉันปฏิเสธไปแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยเห็นอีเมลนิรนามข้อหนึ่งอยู่บนโทรศัพท์มือถือ อีเมลดังกล่าวระบุว่าเขาจะช่วยคุณดำรงตำแหน่งที่อยู่ในสำนักหนานเหมิน แต่เงื่อนไขของการแลกเปลี่ยน ก็คือให้เขาฆ่าไป๋ยี่เฟยทิ้ง
สีหน้าของไป๋ยี่เฟยมืดลงเล็กน้อย “ใครเหรอ?”
หยุนอิงยักไหล่ “อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เงื่อนไขนี้ไป๋ยี่เฟยและหยุนอิงเป็นคนพูดคุยกันไว้ และตอนนี้ก็มีบางคนที่อยากจะเข้ามาขวางทางงั้นเหรอ และมีเพียงตระกูลใหญ่บางตระกูลที่อยู่เคียงข้างพวกเขาเท่านั้น ถึงจะมีความสามารถพอที่จะเข้ามาแทรกในเรื่องนี้ได้
หยุนอิงไม่รู้ และไป๋ยี่เฟยก็พอเดาได้แล้วว่าเป็นใครกันแน่
“ในตอนนี้ คุณพอใจกับความจริงใจของฉันแล้วหรือยัง?” หยุนอิงถาม
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “พอใจแล้ว”
หยุนอิงถามอีกครั้งว่า “แล้วคุณจะไปเมื่อไหร่?”
ไป๋ยี่เฟยเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เวลาหนึ่งเดือน”
“โอเค!” หยุนอิงพยักหน้า แล้วพูดอีกครั้งว่า “คุณเก็บโทรศัพท์ไว้ หลังจากเวลาหนึ่งเดือนผ่านไป ผมจะติดต่อคุณเอง”
ไป๋ยี่เฟยฮัมเพลง แล้วหันไปมองหยุนอิง
ในขณะนี้หยุนอิงก็ได้ก้าวไปข้างหน้า และยืนเคียงข้างกับไป๋ยี่เฟย มุมของไป๋ยี่เฟยก็สามารถที่จะมองเห็นช่วงคอของหยุนอิงพอดี
ระยะที่ใกล้ขนาดนี้……..
“จุดเด็ดของเธอ…….”
ไป๋ยี่เฟยก็ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงผูกพันกับเรื่องนี้มากจริงๆ และหัวใจของเขาก็เริ่มสั่นไหวอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม หยุนอิงก็หันศีรษะมา และยิ้มให้ไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยตกใจอย่างกะทันหัน เมื่อถูกเธอมองเช่นนี้ และเขาก็รีบย้ายสายตาไปทางอื่นในทันที
และหยุนอิงก็เห็นความกระตือรือร้นอยากลองในดวงตาของไป๋ยี่เฟยพอดี เธอก็โกรธทันที และต่อยเขาด้วยหมัด “มึงแม่งบ้าไม่เลิกเลยเหรอ?”
ยิ่งความเร็วของหยุนอิงเร็วขึ้นเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งเข้าใกล้มากขึ้นเท่านั้น และไป๋ยี่เฟยก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงได้เลย และโดนชกเข้าที่หน้าอกอย่างแรง จากนั้นทั้งคนก็บินออกไปเลย
“บูม!”
ไป๋ยี่เฟยล้มลงกับพื้น ลุกขึ้นมาแล้วพูดว่า “ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย!”
“หรือฉันจะต้องรอจนกว่าคุณลงมือทำเสร็จก่อนถึงจะลงมืองั้นเหรอ?” หยุนอิงด่าว่าอย่างเสียงดัง
หลังจากด่าว่าเสร็จหยุนอิงก็หันหลังกลับและเดินจากไป
ไป๋ยี่เฟยลูบหน้าอก แล้วตะโกนด่าอีกครั้งว่า “แม่งเอ๊ย มันเจ็บมากจริงๆ ไอ้เหี้ย!”
……..
ไป๋ยี่เฟยกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปหาหลิวเสี่ยวอิง
หลิวเสี่ยวอิงกลับยุ่งมากจนไม่มีเวลาเลย เธอต้องลงสนามรบด้วยตัวเองในฐานะที่เป็นคณบดี
ผู้บาดเจ็บเหล่านี้มาจากสงครามเมื่อครั้งก่อนๆ ทั้งหมด เนื่องจากอาการบาดเจ็บสาหัส พวกเขาจึงต้องพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลชั่วคราวเท่านั้น
หลังจากที่เห็นว่าไป๋ยี่เฟยมาที่นี่ หลิวเสี่ยวอิงก็ยุ่งอยู่พักหนึ่ง และมอบงานในมือให้คนอื่น จากนั้นเธอถึงมีเวลาว่างมาหาไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยมองมาที่เธอและยิ้มแล้วพูดว่า “แม้แต่คณบดีเองก็ต้องลงสนามสู้รบด้วยตัวเองแล้วเหรอ? ”
หลิวเสี่ยวอิงตอบอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ไม่มีทางเลือก มีอุปกรณ์และบุคลากรบนเกาะไม่เพียงพอ จึงทำได้เพียงลงมือด้วยตัวเองเท่านั้น”
“ถ้าอย่างนั้นการกลับไปในครั้งนี้ และรับสมัครกลุ่มบัณฑิตเพิ่มมาชุดหนึ่ง” ไป๋ยี่เฟยกล่าวว่า
หลิวเสี่ยวอิงได้ยินคำพูดนี้และถามว่า “จะกลับไปแล้วเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าและกล่าวว่า “คุณส่งมอบงานในมือของคุณ และเราจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้”
อย่างไรก็ตามหลิวเสี่ยวอิงกลับเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “ที่นี่ยุ่งเกินไป ฉันไม่สามารถจากไปได้ในช่วงนี้”
ไป๋ยี่เฟยเหลือบมองหลิวเสี่ยวอิงด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เหตุผลนี้ทำให้เขารู้สึกห่างเหินเล็กน้อย และจากรูปลักษณ์ของเธอดูเหมือนว่าเธอจะมีบางอย่างปิดบังตัวเองอยู่ จึงถามว่า “คุณเจอเรื่องอะไรเข้าใช่ไหม?”
“ไม่มี เป็นไปได้ยังไง?” หลิวเสี่ยวอิงยิ้มและส่ายหัว “ที่นี่ยุ่งมากจริงๆ คุณก็เห็นแล้ว ฉันไปไม่ได้ ถ้าพรุ่งนี้คุณจะจากไป ฉันก็ไม่ไปส่งคุณแล้ว”
หลังจากพูดเช่นนี้หลิวเสี่ยวอิงก็ผลักไป๋ยี่เฟยให้เขาไป และตัวเองก็หันกลับไปทำงานอีกครั้ง
ไป๋ยี่เฟยยังคงรู้สึกว่าหลิวเสี่ยวอิงแปลกประหลาดเล็กน้อย แต่ก็พูดไม่ออกว่ามันแปลกตรงไหน
และในเวลานี้ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้ถามหลิวเสี่ยวอิงอีกต่อไป เพราะยังไงเธอก็ไม่ใช่หลี่เสว่ และในขณะเดียวกัน เขาก็คิดถึงสิ่งอื่นอยู่ในใจ
ซินชิวแพ้ไปแล้ว ดังนั้นในไม่ช้าก็เร็วคลังเก็บทองก็จะถูกพวกเหลียงหมิงเยว่รุกรานไป
และคนเหล่านี้ก็ไม่มีความหมายในเกมหมากรุกแล้ว ก็คือว่า ชะตากรรมต่อไปของพวกเขาก็ยังไม่แน่นอน
หลี่เฉียงตงไม่ได้บอกว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งต่อไป และไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้บอกกับทุกคน แต่ทุกคนก็รู้ดีว่า พวกเขาจะต้องเผชิญหน้ากับชีวิตแบบไหนต่อไป
พวกเขาแต่ละคนต่างก็รู้สึกไม่สบายใจ ยิ่งไม่กล้าที่จะไปคิดเรื่องนี้เลย
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ไป๋ยี่เฟยก็ออกจากหลั่นเต่า โดยนั่งเรือ ในขณะที่เขายืนอยู่บนดาดฟ้า และมองไปที่ท่าเรือ แต่เขาก็ไม่เห็นเงาร่างของหลิวเสี่ยวอิงเลย
……..
ในบาร์แห่งหนึ่งของในเมืองเทียนเป่ย
เสียงดนตรีที่น่าหลงใหล การเต้นและแสงไฟระยิบระยับของฝูงชน ทำให้บาร์ดูมีชีวิตชีวาและยุ่งเหยิง
พานปู้ถิงมาถึงที่บาร์และนั่งลงถามบาร์เทนเดอร์ที่บาร์ว่า “คุณก็คือพี่สือใช่หรือไม่? ”
บาร์เทนเดอร์ที่ถูกเรียกว่าพี่สือ เหมือนจะไม่ได้ยินเขา ยังคงเขย่าขวดที่อยู่ในมือของเขา การเคลื่อนไหวของเขาดูชำนาญมาก
เมื่อเห็นเช่นนี้ พานปู้ถิงก็อดไม่ได้ที่จะเพิ่มเสียง และตะโกนว่า “พี่สือ ผมเป็นคนที่พี่ซู่แนะนำมา”
คนที่พานปู้ถิงบอกว่าเป็นพี่ซู่เป็นผู้คุ้มกันที่อยู่ข้างๆ ของหวังโหลว
ตอนนี้บริษัทของเขากำลังหารือเรื่องความร่วมมือกับเฟยเสว่กรุ๊ป และก็พักอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่งในเมืองเทียนเป่ยชั่วคราว เพราะเขาพบปะกับพวกหวังโหลวเป็นประจำ และพวกเขาก็รู้จักผู้คุ้มกันที่อยู่ข้างของหวังโหลวเพราะเหตุนี้
บาร์เทนเดอร์ผสมไวน์เสร็จหนึ่งแก้ว ผลักไวน์ให้แขกอีกคน แล้วถึงเดินเข้ามาหาเขา ยิ้มแล้วถามว่า “มีเรื่องอะไรเหรอ?”
เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนี้พานปู้ถิงก็แอบดีใจ อย่างที่คาดไว้พี่ซู่คนนี้พอมีภูมิหลังอยู่บ้าง ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างเสียงดังว่า “ช่วยผมจัดการกับใครสักคน”
“ขอโทษนะ ผมไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้แล้ว” พี่สือส่ายหัวแล้วพูดว่า
เมื่อเห็นพี่สือกำลังจะหันหลังจากไป พานปู้ถิงก็คว้าแขนของเขาไว้อย่างกังวลใจแล้วกล่าวว่า “อย่าพึ่งรีบร้อนไปพี่สือ ผมจะจ่ายสองล้าน!”
พี่สือหยุดลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนี้ จากนั้นก็หันหลังกลับมาและยิ้มและพูดว่า “แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ต้องมีข้อยกเว้นอยู่บ้าง”
เมื่อพานปู้ถิงได้ยินคำพูด เขาก็พูดด้วยความยินดีว่า “พี่สือ งั้นเราก็ตกลงกันตามนี้นะ”
“ว่ามาเลย ใคร?” พี่สือพยักหน้าและถามว่า
พานปู้ถิงกลับกล่าวด้วยท่าทางเคร่งขรึมหลังจากได้ยินคำพูด “คนคนนี้ค่อนข้างจัดการยากอยู่เล็กน้อย”
“อ๋อ? คุณลองพูดมาก่อน” พี่สือดูค่อนข้างสนใจ ดังนั้นเขาจึงวางของในมือลง และเข้าไปใกล้พานปู้ถิง
พานปู้ถิงก็กล่าวว่า “เขาเป็นกังฟู และเขายังเป็นคนที่สามารถต่อสู้กับคนเป้นกลุ่มได้ด้วย”
“เก่งขนาดนั้นเลย งั้นก็ถือว่าเป็นงานใหญ่ล่ะสิ?” บาร์เทนเดอร์ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
พานปู้ถิงกลัวว่าเขาจะกลับใจ และรีบพูดทันทีว่า “พี่สือ พี่ซู่บอกผมแล้วว่า คุณเป็นผู้ยอดฝีมือที่หาได้ยากอยู่ในเมืองเทียนเป่ย ดังนั้นมันคงไม่ใช่เรื่องยากต่อคุณอย่างแน่นอนใช่ไหม?”
เมื่อวานนี้ตอนที่เขาตามไปที่โรงงานร่วมของเฟยเสว่กรุ๊ปเพื่อไปพูดคุยงานเขาก็ได้ยินมา และรู้ว่าไป๋ยี่เฟยกำลังจะกลับมาที่เมืองเทียนเป่ยในไม่กี่วันนี้
และคนที่เขาจะสั่งสอนก็คือไป๋ยี่เฟย
พานปู้ถิงไม่ยอมแพ้ต่อหลิวเสี่ยวอิง
หลิวเสี่ยวอิงเองก็สวยมาก และด้วยตัวตนของผู้อำนวยการของโรงพยาบาลของเธอ เขาก็ยิ่งชอบใจเข้าไปอีก
