ความเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บครั้งที่สอง ทำให้เขาตื่นขึ้นมาทันที
หลังจากที่ล่ายเคอสงบสติอารมณ์แล้วเขาก็กัดฟันและโยนลู่เหมียวเหมียวเข้าไปในรถบรรทุกอีกครั้ง
ล่ายเคอเองก็นั่งลงที่เบาะคนขับ
และไม่นาน ความเจ็บปวดก็ผ่านไป และความปรารถนาก็ท่วมท้นเขาอีกครั้ง
จากประสบการณ์ครั้งก่อน ในครั้งนี้เขาก็หยิบมีดออกมาโดยตรง แล้วกรีดที่ต้นขาของเขาอีกครั้ง
“อ๊ะ!”
…….
ไป๋ยี่เฟยรีบกลับไปที่เมืองกวงหมิง และพบกับจางหัวปินในสำนักงานเทศบาล เขาถามว่า “สถานการณ์ในตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”
จางหัวปินกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “มีคนได้รับบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก และคู่ต่อสู้ยังไม่ได้ใช้ผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งในการต่อสู้เลย”
สำหรับข้อนี้ไป๋ยี่เฟยรู้เรื่องอยู่ ดังนั้นสิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดในตอนนี้ก็คือปัญหาของพวกเขา “พวกคุณยังโอเคไหม?”
“ล่ายเคอเขา……..ได้รับบาดเจ็บสาหัส” จางหัวปินกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยแปลกใจเล็กน้อยในเรื่องนี้ เพราะจากการที่เขารู้จักกับล่ายเคอมา ล่ายเคอไม่ใช่คนประเภทที่ไม่กลัวตายเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าการที่เขายอมเข้าร่วมภายใต้บัญชาของตัวเองนั้นคือถูกบังคับอีกด้วย
จางหัวปินพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “อย่างไรก็ตาม อาการบาดเจ็บของเขาไม่ได้เกิดจากผู้คนของสำนักหนานเหมิน แต่เกิดจากตัวเขาเอง”
ไป๋ยี่เฟยยิ่งรู้สึกงงเข้าไปใหญ่
……..
ไป๋ยี่เฟยเห็นล่ายเคอที่นอนอยู่ในห้องผู้ป่วย ล่ายเคอยังไม่ได้ตื่นขึ้นมาในตอนนี้
ไป๋ยี่เฟยมองดูเขาที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลเกือบทั้งตัว และไม่มีสีเลือดบนใบหน้าของเขาเลยแม้แต่น้อย
หลิวเสี่ยวอิงก็ยืนอยู่ข้างไป๋ยี่เฟย เธอพูดว่า “เฉินห้าวบอกฉันว่า ตอนที่พบตัวเขาถูกปกคลุมไปด้วยเลือดไปทั้งตัว ซึ่งทั้งหมดแทงด้วยตัวเขาเองทั้งนั้น เพียงเพื่อจะให้ตัวเองมีสติ ถ้าหากช้ากว่านี้อีกหน่อย……..”
หลังจากได้ยินเช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็พยักหน้า และถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องว่า “คุณป้าจากไปแล้วเหรอ?”
“ไปแล้ว” หลิวเสี่ยวอิงกล่าว
“โอเค” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าอีกครั้ง จากนั้นก็หันหลังออกจากห้องผู้ป่วย
หลิวเสี่ยวอิงตามไปอย่างรวดเร็ว และไป๋ยี่เฟยก็พูดกับเธอว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น โปรดช่วยชีวิตของเขาให้ฟื้นขึ้มาด้วย”
“ไม่ต้องกังวล เขาเพียงแค่เสียเลือดมากเกินไป และไม่ได้อันตรายถึงชีวิต” หลิวเสี่ยวอิงกล่าว
ในทางเดินของโรงพยาบาล นอกจากจางหัวปินที่ยืนอยู่แล้ว ยังมีเฉินห้าวและเฉินอ้าวเจียวที่ตามมาด้วย
“รบกวนศิษย์พี่ขอให้พี่น้องของขวางซาปกป้องสถานที่แห่งนี้ให้ดี” ไป๋ยี่เฟยพูดกับเฉินอ้าวเจียวว่า
เฉินอ้าวเจียวกลับกล่าวว่า “แล้วการต่อสู้ของในวันพรุ่งนี้ล่ะจะทำยังไง? พี่น้องของขวางซาเป็นกองกำลังหลักเลยนะ”
ไป๋ยี่เฟยกลับส่ายหัวและกล่าวว่า “ในวันพรุ่งนี้ผมจะไปเผชิญหน้าด้วยตัวเอง”
หลังจากพูดแล้วเขาก็พูดอย่างเคร่งขรึมอีกว่า “จากนี้ไป ล่ายเคอก็เป็นพี่น้องของเราเอง”
หลังได้ยินคำพูดเหล่านี้ เฉินอ้าวเจียวก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ผมเข้าใจแล้ว”
“เฉินห้าว”
“ผมอยู่ครับ”
“แจ้งพี่น้องของเราทันที และในคืนนี้พักผ่อนให้เพียงพอ! พรุ่งนี้เราจะไปฆ่าให้มันสะใจไปเลย!”
“ครับ”
………
หลังจากสั่งเรียบร้อยแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็เดินออกจากโรงพยาบาลไป
หลิวเสี่ยวอิงตามไปด้วย แต่ถูกไป๋ยี่เฟยห้ามไว้
หลิวเสี่ยวอิงดูเหมือนจะมีเรื่องที่จะคุยกับไป๋ยี่เฟย แต่เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เมื่อถูกห้ามไว้แบบนี้
แต่เธอก็รู้ว่าไป๋ยี่เฟยยุ่งมากในตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไร และมองดูไป๋ยี่เฟยจากไป
ไป๋ยี่เฟยกลับไปถึงที่ห้องของตัวเอง และหยิบUSB แฟลชไดรฟ์ออกมา
เขาเปิดดูข้อมูลในUSB แฟลชไดรฟ์ และพบว่าเป็นวิดีโอบางรายการ เขาจึงเปิดวิดีโอขึ้นมาและดู
ในภาพ เมิ่งหลินปรากฏตัวกลางวิดีโอ อยู่ในพื้นที่รกร้าง
“อีกไม่นาน ผมก็จะไปแต่ความปรารถนาของผมเป็นเวลานานหลายปีมาแล้ว”
“แม้ว่าผมจะได้เข้าสู่ขอบเขตเดนเทพยุทธ์แล้ว แต่มันก็ยากมาก ที่จะไปต่อสู้กับคนที่แข็งแกร่งกว่าผมคนหนึ่ง”
“แต่นี่คือความปรารถนาอันหวงแหนมานานหลายปีของผม ถ้าผมไม่ไป แม้ว่าจะตายไปก็คงหลับตาไม่ลง”
“ผมก็รู้เหมือนกันว่าในครั้งนี้ผมคงไม่รอดกลับมาอย่างมีชีวิตได้ เสียใจอย่างเดียว ก็คือไม่มีทายาทสืบทอดแม้แต่คนเดียว”
“ดังนั้นผมจะบันทึกทุกสิ่งที่ผมได้เรียนรู้มาตลอดทั้งชีวิตอยู่ในนี้ เพื่อให้ผู้ที่มีวาสนาจะได้ถ่ายทอดทักษะทั้งชีวิตของผมต่อไปได้”
“หากวันหนึ่งคุณไปถึงระดับสูงสุดของเดนเทพยุทธ์ งั้นชายชราคนนี้หวังว่าเมื่อตอนที่คุณสะดวก คุณก็ช่วยชายชราคนนี้ไปต่อสู้กับจื่ออีสักหน่อย”
“ต่อไปนี้ เป็นประสบการณ์ของผมในการเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้มานานหลายปีแล้ว”
“……..”
ไป๋ยี่เฟยดูประสบการณ์ของเมิ่งหลินไปทั้งคืน ซึ่งทำให้เขามีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้
เขากล่าวว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ก่อนขอบเขตเดนเทพยุทธ์ไม่ใช่การวางรากฐาน และมีเพียงไปถึงขอบเขตเดนเทพยุทธ์เท่านั้นถึงจะถูกมองว่าเป็นนักวรยุทธที่แท้จริง
และหลังจากไปถึงระดับเดนเทพยุทธ์แล้ว พลังอ้านจิ้งที่อยู่ในร่างกายก็ถูกปลดปล่อยออกมาข้างนอกได้
วิดีโอทั้งหมดกินเวลาเกือบสี่ชั่วโมง และเขาอธิบายแต่ละขั้นตอนอย่างละเอียด ซึ่งทำให้ไป๋ยี่เฟยได้รับผลประโยชน์มากมาย
และไป๋ยี่เฟยเองก็มีความเข้าใจที่แข็งแกร่งมากอยู่แล้ว แม้ว่าจะมีเวลาเพียงคืนเดียวเท่านั้น แม้ว่าเขาจะจดจำไม่ได้ทั้งหมด แต่เขาก็ยังคงเข้าใจอะไรบางอย่าง
……..
อย่างไรก็ตามมันก็เกินความคาดหมายของเขา
รอให้เขามาถึงห้องประชุม หลี่เฉียงตงก็พูดกับเขาว่า “คนของสำนักหนานเหมิน ถอยกลับไปแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยงุนงง และตกตะลึงอยู่นานก่อนจะตอบสนองกลับมา “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
เขายังคงคิดอยู่ว่า จะใช้โอกาสฝึกฝนสิ่งที่ได้เรียนรู้ในตอนเมื่อคืนนี้
สีหน้าของทุกคนผ่อนคลายลงมาก มีแต่การแสดงออกของหลี่เฉียงตงยังคงจริงจังมาก
หลี่เฉียงตงพูดกับทุกคนว่า “เรามาใช้เวลานี้เพื่อพักสมองกันสักหน่อยเถอะ”
หลังจากพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องประชุมเพียงลำพัง และไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จึงเดินตามออกไปด้วย
ทั้งสองขึ้นไปที่บนดาดฟ้าของอาคาร รับลม ยืนอยู่ริมระเบียง
หลี่เฉียงตงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “ซินชิว แพ้ไปแล้ว”
“อะไรนะ?” ไป๋ยี่เฟยตกใจอย่างกะทันหัน
คนหนึ่งคิดว่าแม้คนที่แข็งแกร่งอย่างซินชิวยังจะแพ้ได้ และอีกคนก็คิดถึงเรื่องที่ซินชิวแพ้ไปแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น………
หลี่เฉียงตงก็มองเห็นความคิดของเขา และกล่าวว่า “ในขณะนี้คุณสามารถวางใจได้ เหลียงหมิงเยว่และจีไซก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน มันต้องใช้เวลาสำหรับพวกเขาในการฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ไป๋ยี่เฟยก็ถามว่า “พ่อครับ คุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? ”
“ผมให้คนไปเฝ้าดูอยู่ใต้ภูเขา ตามที่พวกเขารายงานมาบอกว่ามีเสียงระเบิดเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องอยู่ในเวลานั้น หลังจากนั้น พวกเขาก็เห็นเหลียงหมิงเยว่และจีไซลงไปจากบนภูเขาด้วยกัน”
พวกเขาลงจากภูเขาไป ซึ่งหมายความว่าซินชิวแพ้ไปแล้วจริงๆ
ไป๋ยี่เฟยตกใจ และไม่รู้ว่าสถานการณ์การต่อสู้ของพวกเขาในตอนนั้นเป็นอย่างไร?
………
และแน่นอนว่าเป็นเพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดที่นั่นได้จบลงแล้ว และสิ่งที่ถูกเกี่ยวข้องอยู่ที่นี่ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นผู้คนของสำนักหนานเหมินจึงต้องถอยตัวกลับไปทั้งหมด
แต่การล่าถอยของพวกเขานั้นก็เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น ตราบใดที่เหลียงหมิงเยว่และจีไซหายขาดจากอาการบาดเจ็บ พวกเขาก็จะเริ่มโจมตีอีกครั้ง
ไป๋ยี่เฟยถามว่า “งั้นเราจะทำอย่างไรต่อไปเหรอ?”
หลี่เฉียงตงส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่รู้เหมือนกัน…….”
เขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรในตอนนี้ เพราะหลังจากที่เขารู้ความจริงของเรื่องนี้แล้ว เขาก็ได้ฝากความหวังทั้งหมดไว้กับซินชิว เขารู้สึกว่าซินชิวแข็งแกร่งมากและจะไม่แพ้อย่างแน่นอน
แต่ซินชิวยังคงพ่ายแพ้ไป
แม้ว่าเขาก็แพ้ไปแล้ว แล้วยังจะมีใครเอาชนะเหลียงหมิงเยว่และจีไซได้อีก?
หลังจากเงียบไปนาน หลี่เฉียงตงก็พูดว่า “มันไม่มีความหมายใดๆ เลยที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ทำให้พวกเราทุกคนถอนตัวออกไปเถอะ”
“อืม” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า
หลี่เฉียงตงพูดขึ้นมาอีกครั้ง “คุณก็กลับไปด้วยเถอะ ไปดูเสว่เอ๋อและลูกสักหน่อย”
“โอเค”
ไป๋ยี่เฟยใช้เวลาสองวัน ในการจัดคนของเขาทยอยกลับไปที่เมืองหลวงทีละน้อย
