ตอนที่10
เสื้อผ้าชุดเซย
จารวีดิ้นรนอย่างสุดกำลัง และยกขาเตะไปยังหว่างขาของเขา
“อ….”ทศพลเจ็บขึ้นและปล่อยเธอทันที สีหน้าเปลี่ยนดูไม่งดงาม ไอ้ผู้หญิงคนนี้ ทำไมเชื่องยากเหมือนเสือดาวดำ กล้ามาเตะหว่างขา
ของเขา
มองดูยศพลป้องหว่างขาขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวด จารวีเหมือน
เด็กที่ทำผิด กล้วจนหันหลังวิ่งหนี เธอวิ่งซุ่มๆช่ามๆไปถึงถนน เรียก แท็กซี่แล้วกลับบ้านทันที
“น้องวี เธอเป็นอะไร”ยุพินเห็นจารวีวิ่งกลับมาด้วยตัวแฉะเปียก ทรงผมยุ่งหยิ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา จนตกใจไม่น้อย
“ผู้หญิงของตระกูลพูลสวัสดิ์ เกิดมาก็ตกเป็นของเล่นของฉันยศ พล เธอรู้หรือไม่….”คำขู่ที่น่ากลัวของยศพลโผล่ในสมองของจารวี เธอ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนี้
“พี่พิน หนูไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน ไม่ได้ระวังจึง ตกลงในทะเล…”จารวีพูดโกหกไป
ยุพินมองเธออย่างเป็นห่วง”ทำไมโตแล้วยังตกลงในทะเลได้ ที่หลังต้องระวังกว่านี้ ซุ่มซ่ามแบบนี้ ถ้าพี่ไม่อยู่แล้ว เธอจะทำยังไง
ฟังแล้วจารก็อยากจะร้องไห้ ตั้งแต่คุณพ่อคุณแม่เกิดอุบัติเหตุ พี่พินเป็นคนที่ดีต่อเธอมากที่สุด แต่พี่พิน หนูควรจะทำยังไง
“พี่พิน หนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้า…”จารวีกำหมัดแน่นๆ กัมหน้าเดินผ่าน ข้างกายของยุพิน อดกลั้นน้ำตาไว้เดินไปยังห้องน้ำ
“โอ้ น้องวีเมื่อกี้พี่ยศพลส่งเสื้อผ้าหลายชุดมา เขาบอกว่าตอน หมั่นไม่ได้ส่งของขวัญให้เธอ และนี่จะเป็นของขวัญชดเชยให้…” จารวีตกตะลึง เขาเอาความเป็นบริสุทธิ์ของเธอไปด้วยการใช้ กำลัง แล้วอยากจะใช้เสื้อผ้ากี่ชุดมาซดเชยเธองั้นหรือ ฉันจะไม่เอา เสื้อผ้าของนาย ได้สารเลว ..
จารวีเพิ่งใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยในห้องของตนเอง กำลังจะไปเก็บ ของเข้ากระเป๋าเดินทาง ประตูห้องโดนผลักเปิด ร่างของยุพินปรากฏอยู่
หน้าประตู
“น้องวี เก็บเสื้อผ้าจะไปไหนหรอ”
“คือพ่อแม่ของอังคณาจะไปเที่ยงต่างประเทศ หนูจะไปอยู่เป็น เพื่อนเธอกี่วัน…..”จารวีมองพี่สาวเธอด้วยแววตาโศกเศร้า เธอไม่รู้จะ พูดอะไรดี ตอนนี้สมองเธอกำลังวุ่นวายสับสนอยู่ เธออยากพูดความลับ นั้นออกมาจริงๆ แต่เธอพูดไม่ได้
ยุพินเอากระโปรงสองชุดวางบนเตียงของจารวี ใบหน้ามีรอยยิ้ม
อบอุ่น
“ลองใส่ดูสิ ว่าชอบไม่ชอบ”
จารวีแค่ใช้หางตาเหลือบกระโปรงนั้นตาเดียว ตัวหนึ่งเป็นกระ โปรงยาวสีเขียวอ่อน สไตล์เรียบง่าย ฝีมือประณีต อีกตัวหนึ่งเป็นสี เหลืองอ่อน เป็นชุดมีเสื้อชีฟองกับกระโปรงเข่า ล้วนเป็นสไตล์ที่เธอ ชอบ แต่กระโปรงสองตัวนี้ ยิงดูยิ่งรู้สึกสะอิดสะเอียน
จารวีผลักกระโปรงนั้นไปให้ยุพิน” พี่พิน กระโปรงนี้ดูโปร่งมาก ยศพลนี่ทัศนะอะไรกัน ถ้าใส่แบบนี้ออกไป ก็โดนคนอื่นหัวเราะเยาะสิ นี่เป็นสไตล์ยุคเก่าแล้วสิ..”
“แต่พี่ว่ากระโปรงเหล่านี้โอเคนะ น้องวีลองใส่หน่อยสิ “ยุพินยิ้ม
และพูดด้วย
“ไม่ เพราะเป็นของยศพลซื้อมา พี่พินถึงรู้สึกว่าดีทุกอย่าง…” ยุพินเก็บรอยยิ้ม มองดูจารวีที่โมโหอย่างงุนงง “น้องวี เธอมีอคติต่อ พี่ยศพลหรอ ทำไมช่วงนี้หาปัญหาเขาตลอด”
จารวีรู้สึกเศร้าอดูร หันหัวมองไปข้างนอกหน้าต่าง”ใช่ค่ะ หนูมี อคติต่อเขา หนูไม่ชอบเขา หนูเกลียดเขา…”ไม่ใช่แค่อคติเท่านั้น เธอ อยากฆ่าเขาตายต่างหาก
“น้องวี เธออย่าทำแบบนี้สิ แม้ว่าอนาคตพี่ต้องแต่งงานกับเขา แต่ พี่ก็ยังดีต่อเธอเหมือนเดิม ถ้าพี่ยังอยู่บ้านนี้ ก็ไม่มีใครรังแกเธอได้หรอก
นะ”
